Hoe ga je als travestiet met je vriendin/vrouw om ?

[ik ben hier niet meer]

Hallo Sticky,

je hebt een goed geheugen, maar soms schrijf ik (zoals iedereen) ook weleens iets in een bepaalde tijd dat dingen wat anders dan normaal zijn voor mij. Jij hebt over respect van ts tg voor hun partner. Ik heb mijn (ex) partner altijd met veel respect behandeld, en betrokken daar waar nodig. Ook het VU heeft daar aan meegeholpen door toen tussen ons spanningen hoog werden te zorgen dat we samen gesprekken kregen ook. Het is en het blijft voor de partner moeilijk om te zien dat degene met wie je je leven deelt verandert. En bij de een kan de relatie en het samenleven overeind blijven ondanks veranderingen, bij anderen niet. Maar mijn relatie met mijn ex is gewoon nog steeds goed. Ik weet waarschijnlijk meer van wat haar bezighoudt dan degene met wie ze nu samen woont. 16 jaar getrouwd zijn schrap je niet 1 2 3 weg, zeker als je een goede band hebt. En onze band is in de loop van de jaren weer wat hechter geworden door allerlei zaken. Ook het samen 3 kinderen hebben schept een band.
En dat evt. weer met mijn ex weer kunnen samenwonen is allesbehalve egocentrisch. Zij wil dat best wel, alleen ik twijfel daar gewoon over of dat goed gaat, en daar ben ik ook eerlijk in naar haar toe toe die enkele keer dat ze het daar over gaat.

[Sticky]

Mooi neergepend Janiek, heftig onderwerp.
Over

de povere realiteit van je relatie te zien (What if this is as good as it gets?)

denk ik, dat zou niet de reden moeten zijn om bij elkaar te blijven. Je kunt namelijk helemaal niet zien of dit 'as good as it gets' is, zolang je niet los van elkaar bent. 'As good as it gets' was precies hoe ik het zag, tot mijn toenmalig toekomstige ex haar unilaterale knoop doorhakte. 'As good as it gets' ruikt naar elkaar gevangen houden, denk ik nu.
Of ik sindsdien iets heb bijgeleerd, vraag ik me soms wel af...

We bleven bij elkaar vooral voor de kinderen en omdat we toch wel verknocht zijn aan elkaar.

Als je zo goed samen door een deur kunt, dan komt het met die kinderen ook wel goed. Zeg ik, zonder dat probleem (of geluk) zelf te kennen.

Heel af en toe laat zij merken dat ze daar achteraf blij om is.

Ik hoop jij ook! Je leeft maar eens...

Sticky

[Irene]

Janiek schreef:

@ Irene: maar "ton" is wel mannelijk, hoor .

Een geslachtsfoutje en dat op dit forum. (ik ga me schamen)

Irene

[Irene]

Ik heb de draad ook nog eens doorgelezen naar aanleiding van dit bericht:

Nu heb ik het draadje nog 1 keer doorgelezen en de postjes van Elsa en de antwoorden daarop.
Conclusie: Elsa lijkt wel een roepende in de woestijn en probeert zelfs de situatie voor jullie iets begrijpelijker te maken door

Quote:
Voor beide uitleg is wel begrip, maar draai het eens om. Dat jullie partner zomaar ( voor jou dan) uit het niets verteld na 20 jaar huwelijk, zich eigelijk een man te voelen. Tevens binnen een week ook qua kleding en hulpstukken zich zo gaat kleden.


Het enige wat het oplevert is dat Babette's stokpaardje 'de geweldige relatie' weer van stal gehaald word en een discussie over Mila, die indertijd blijkbaar werkelijk de enige TS was die zich kon inleven in de situatie van de vrouw van.

De rest van de tv's en ts' en geeft niet thuis als de vrouw van aan de orde komt.

Over de geweldige relatie van Babette kan ik niet oordelen, maar de discussie over Mila is gestart door klager zelf.

Ik geef over het algemeen inderdaad niet thuis als de vrouw aan de orde komt en dat wil ik per hoge uitzondering ook wel verklaren.
Ik heb vanaf het moment dat ik mijn partner heb ingelicht, altijd haar het tempo laten bepalen. Of dat slim was doet er niet toe, maar ik voel dat ik dat zo moet doen. Ik voel me ook niet geroepen om namens haar te spreken, daar is ze mondig genoeg voor, al zal ze hier niet verschijnen.
De eerlijk gebied te zeggen dat ik in mijn achterhoofd ook wel blij ben met die handrem hoor.
Als mijn partner morgen zegt dat ze er niet meer mee kan leven, dan zal ik dat accepteren, maar ik heb grote moeite met mensen die in haar naam 'beslissingen' nemen voor haar, die ze zelf helemaal niet wil nemen.
Ik ben het met Babette wel eens dat er meer is in het leven dan het T-zijn, hoewel het wel een zware stempel drukt natuurlijk.
Al met al weet ik dat je binnen een relatie rekening met elkaar moet houden en dat je ook dingen van elkaar moet accepteren. Als je 1 van die 2 dingen niet kunt opbrengen is de relatie gedoemd te mislukken.

Ik pik deze opmerking van Elsa er nog even uit:

maar draai het eens om. Dat jullie partner zomaar ( voor jou dan) uit het niets verteld na 20 jaar huwelijk, zich eigelijk een man te voelen.

Die vraag heb ik mezelf natuurlijk ook al vaker gesteld. In eerste instantie probeer je jezelf dan voor te houden dat je daar wel begrip voor kunt hebben en dat dat het leven wel makkelijk zou maken (niet dus). Als je eerlijk naar jezelf bent moet je vaststellen dat het antwoord op die vraag even simpel als verschrikkelijk is. Je wereld stort in elkaar en het is maar de vraag of je daar op termijn mee om zou kunnen gaan. Ik heb dus diep respect voor de quasi laconieke houding van mijn partner. Over andermans (sorry dat is een gewoon Nederlands woord) partner kan ik niet oordelen, want iedere situatie is toch weer anders.

Irene

[Babette]

Ik vind ook niet dat ik je heb aangevallen daarmee. Als jouw partner zich naar jouw TV-zijn voegt, leuk voor je.
Dat ze daarmee niet hetzelfde tegenkomt als de partner van een trans, lijkt me ook wel duidelijk. Wees er allebei gelukkig mee, zou ik zeggen, jouw partner heeft vooralsnog een man die ook vrouw is, maar raakt haar man daarmee niet kwijt, toch?

Jammer dat je vanuit die ééndimensionele kadertjes van je andere mensen lekker ongenuanceerd in een hokje probeert te gooien... Ik heb je overigens niet gehoord over het feit dat je met je opmerkingen m'n partner diskwalificeerde, alsof zij haar eigen afwegingen niet zou kunnen maken... Dat geldt trouwens ook voor de "vrouwen van" die je zo graag in een slachtofferrol wil plaatsen. Er hangt een zweem van "kukeleku" omheen, ben 'k bang...

Samenleven is ook echt -samen- leven. En dus neem je samen beslissingen over hoe het verder moet. Ook in de moeilijke situatie dat een van de partners niet blijkt te zijn wat die leek te zijn... ?

Er is maar weinig inlevingsvermogen voor nodig om je voor te stellen wat voor schade een "late transition" of achteraffe coming out als travestiet of homo een partner doet. Daar hoeven we toch geen doekjes om te winden? De realiteit is dat het in al die gevallen niet te voorkomen was, en dat het je de kans geeft om te ontdekken hoe volwassen je beiden bent, of alsnog kunt worden. ?

Als mijn partner morgen zegt dat ze er niet meer mee kan leven, dan zal ik dat accepteren, maar ik heb grote moeite met mensen die in haar naam 'beslissingen' nemen voor haar, die ze zelf helemaal niet wil nemen. Ik ben het met Babette wel eens dat er meer is in het leven dan het T-zijn, hoewel het wel een zware stempel drukt natuurlijk.
Al met al weet ik dat je binnen een relatie rekening met elkaar moet houden en dat je ook dingen van elkaar moet accepteren. Als je 1 van die 2 dingen niet kunt opbrengen is de relatie gedoemd te mislukken.

Amen!

Groetjes en liefs,

Babette.

[Janiek_]

Je kunt namelijk helemaal niet zien of dit 'as good as it gets' is, zolang je niet los van elkaar bent. 'As good as it gets' was precies hoe ik het zag, tot mijn toenmalig toekomstige ex haar unilaterale knoop doorhakte. 'As good as it gets' ruikt naar elkaar gevangen houden, denk ik nu.
Of ik sindsdien iets heb bijgeleerd, vraag ik me soms wel af...

Wij hadden altijd een behoorlijk verstrengelde relatie en door mijn verandering werden wij allebei gedwongen emotioneel zelfstandiger te worden. Los van elkaar komen kan ook terwijl je bij elkaar blijft en aan elkaar vast blijven zitten kan ook als je uit elkaar gaat. Of dood gaat. Vraag dat maar eens aan mensen van wie de partner zelfmoord heeft gepleegd.

En in "los" zit geen echt eindpunt. Een mens is wel een individu, maar geen eiland. Tenminste...

Ik heb zelf niet gewild dat ik zo ben. Twintig jaar geleden zei een therapeute al: "Jij accepteert jezelf niet zoals je bent." Lang geprobeerd aan een beeld, zoals ik dat op een soort recept zou kunnen schrijven of een etiket, te voldoen. Tot het niet meer kon. En toen heb ik ook wel geprobeerd mijn partner de grenzen te laten bepalen, omdat ik pleinvrees had. Maar zij wist meteen dat dat een jarenlange strijd tussen haar en mij zou worden. Iets wat je volgens mij best veel ziet in relaties van een transvulmaarin die met een vrouw samenleeft: de vrouw krijgt de touwtjes in handen. Dat lijkt respectvol, maar draagt grote risico's in zich.

Mijn lief heeft daarvoor van dag één af voor bedankt en nu ben ik haar daar dankbaar voor. Dat zoiets (as good as it gets, want ik wil het ook niet idealiseren) is gelukt zonder uit elkaar te gaan, daar ben ik wel trots op, want daar zit echt een deel van mijzelf in.

[Elsa]

Nu heb ik het draadje nog 1 keer doorgelezen en de postjes van Elsa en de antwoorden daarop.
Conclusie: Elsa lijkt wel een roepende in de woestijn en probeert zelfs de situatie voor jullie iets begrijpelijker te maken door

Voor beide uitleg is wel begrip, maar draai het eens om. Dat jullie partner zomaar ( voor jou dan) uit het niets verteld na 20 jaar huwelijk, zich eigelijk een man te voelen. Tevens binnen een week ook qua kleding en hulpstukken zich zo gaat kleden.

Het enige wat het oplevert is dat Babette's stokpaardje 'de geweldige relatie' weer van stal gehaald word en een discussie over Mila, die indertijd blijkbaar werkelijk de enige TS was die zich kon inleven in de situatie van de vrouw van.

De rest van de tv's en ts' en geeft niet thuis als de vrouw van aan de orde komt.

Sticky.

Dat is wel mijn uitgangspunt geweest, het voorbeeld van de vrouw die zich man voelt is ook waar . Hij is lid bij onze partner groep, ik heb de indruk dat mannen er rationeler mee omgaan. Vrouwen zijn emotioneler , de meeste vragen zich ook af, wat heb ik verkeerd gedaan? Dat lees ik in deze situatie helemaal niets over. Wel zijn zorg hoe het nu verder moet met de kleine kids. De positie van ' de vrouw van' is kwetsbaar. Er zijn maar weinig vrouwen die het als meerwaarde in hun relatie ervaren. Voor mijzelf heb ik een goede balans gevonden, dat heeft toch wel wat jaren geduurd. Ik wil niemand beschuldigen ofzo, het is gewoon goed elkaar hierin de ruimte te geven, niet als vanzelfsprekend ervan uit te gaan dat zij het maar moet accepteren.
groetjes elsa

[Babette]

Vrouwen zijn emotioneler, de meeste vragen zich ook af, wat heb ik verkeerd gedaan? Dat lees ik in deze situatie helemaal niets over.

de vraag die dit bij ons oproept is de volgende:

waarom zou je je schuldig (moeten?) voelen over je eigen groei- en levensprocessen en/of dat van een ander?

Groetjes en liefs,

Babette.

[Irene]

Elsa schreef:

Vrouwen zijn emotioneler , de meeste vragen zich ook af, wat heb ik verkeerd gedaan? Dat lees ik in deze situatie helemaal niets over.

Ik kan alleen maar voor mezelf spreken, maar ik heb hier nog nooit echt bij stil gestaan. Voor mij is het altijd vanzelfsprekend geweest dat mijn partner niets verkeerd gedaan heeft, maar dat hoeft voor haar natuurlijk niet zo te voelen.

Irene

[Yil]

Vrouwen zijn emotioneler, de meeste vragen zich ook af, wat heb ik verkeerd gedaan? Dat lees ik in deze situatie helemaal niets over.

de vraag die dit bij ons oproept is de volgende:

waarom zou je je schuldig (moeten?) voelen over je eigen groei- en levensprocessen en/of dat van een ander?

Groetjes en liefs,

Babette.

Het heeft m.i, niets met schuldig voelen te maken. Het is veel belangrijker hoe je er mee omgaat. Naar jezelf én naar je partner. Het is geweldig als een partner in een proces meegaat. Maar het is wel zo prettig als de gevoelens van een partner ook aan bod komen. En als dat gebeurt is het toch alleen maar goed.

Groetjes, Yip

[Babette]

Het heeft m.i, niets met schuldig voelen te maken. Het is veel belangrijker hoe je er mee omgaat. Naar jezelf én naar je partner. Het is geweldig als een partner in een proces meegaat. Maar het is wel zo prettig als de gevoelens van een partner ook aan bod komen. En als dat gebeurt is het toch alleen maar goedVoor mij is het altijd vanzelfsprekend geweest dat mijn partner niets verkeerd gedaan heeft, maar dat hoeft voor haar natuurlijk niet zo te voelen.

helemaal mee eens, maar de stelling "Vrouwen zijn emotioneler , de meeste vragen zich ook af, wat heb ik verkeerd gedaan?" werd hier eerder door Elsa geponeerd, en als iemand zich afvraagt wat zij "verkeerd" heeft gedaan, roept dat, mijns inziens, een schuldvraag op...

Voor mij is het altijd vanzelfsprekend geweest dat mijn partner niets verkeerd gedaan heeft, maar dat hoeft voor haar natuurlijk niet zo te voelen.

Voor mij is dat ook volstrekt vanzelfsprekend, en m'n partner voelt zich absoluut niet schuldig... Het past gewoon niet binnen onze levensfilosofie... Vandaar de vraag...

Groetjes en liefs,

Babette.

[Yil]

Ik kan het mij heel goed voorstellen dat een vrouw zich afvraagd wat zij verkeerd heeft gedaan. Lijkt mij een normale reactie. Natuurlijk is het niet de schuld van een partner. Maar je wordt me iets geconfronteerd waar je (meestal) geen ervaring mee hebt. Het is iets dat ver van je bed was. Nadat je er meer over gaat lezen en praten (als dat al kan) kan je beter voor jezelf uitmaken hoe het in elkaar zit.

Travestie/transsexueel zijn is vaak niet iets waar je meteen tegenover je partner voor uitkomt. Het is niet makkelijk om te begrijpen dat iemand van wie je denkt dat je hem door en door kent nu opeens ook een gedeelte heeft die je niet kent. Er is iets wat niet gedeeld is. Je krijgt dan een proces van ongeloof, woede, argwaan enz. Maar hopelijk op het einde de acceptatie.

Groet, Yip

[Elsa]

Ik kan het mij heel goed voorstellen dat een vrouw zich afvraagd wat zij verkeerd heeft gedaan. Lijkt mij een normale reactie. Natuurlijk is het niet de schuld van een partner. Maar je wordt me iets geconfronteerd waar je (meestal) geen ervaring mee hebt. Het is iets dat ver van je bed was. Nadat je er meer over gaat lezen en praten (als dat al kan) kan je beter voor jezelf uitmaken hoe het in elkaar zit.

Travestie/transsexueel zijn is vaak niet iets waar je meteen tegenover je partner voor uitkomt. Het is niet makkelijk om te begrijpen dat iemand van wie je denkt dat je hem door en door kent nu opeens ook een gedeelte heeft die je niet kent. Er is iets wat niet gedeeld is. Je krijgt dan een proces van ongeloof, woede, argwaan enz. Maar hopelijk op het einde de acceptatie.

Groet, Yip

Precies zoals ik het bedoel. Goed samengevat Yip! In die begin fase gaat er heel wat door je heen, zeker wanneer je er onverwachts mee geconfronteerd wordt. Pas later kom je er achter dat het los van jou staat. Maar dan ben je al een heel proces verder.
groetjes elsa.

[Yil]

Mijn voordeel is dat ik enigszins kon weten waar ik aan begon. Ik wist dat Yil in het verkeerde lichaam was geboren.

Een T in welke vorm dan ook is er al jaren, misschien het hele leven, mee bezig. Als partner wordt je er opeens mee geconfronteerd. Je hebt jaren achterstand. Dat mag niet vergeten worden. Ik heb dan ook bijzonder veel respect voor alle partners.

Groet, Yip

[Janiek_]

Vaak spelen ook andere problemen een rol, die het voor de partner bijzonder zwaar kunnen maken:

Iemand die zo lang met een geheim heeft geleefd, is vaak verder ook niet zo toegankelijk/communicatief. Dat merk je duidelijk in het voorbeeld waar deze draad mee begon.

Velen van ons hebben ook een laag gevoel van eigenwaarde ontwikkeld. Heel logisch, want het word je van alle kanten wel duidelijk dat de wereld niet op ons soort mensen zit te wachten. Voor de partner van zo iemand betekent dat meestal wel, dat haar levensgezel meer dan gemiddeld verlegen zit om bevestiging en waardering. Als daaraan niet wordt voldaan, kan depressie de kop op steken of allerlei niet zulke handige strategieën om toch aan waardering te komen. Met een burn-out op de koop toe.

Om mij heen zie ik heel veel (soms zwaar) getraumatiseerde mensen in transgenderland. Zo te zijn is op zich al geen opsteker in een wereld die er vijandig tegenover staat. Maar heel vaak, is mij opgevallen, spelen ook negatieve seksuele ervaringen ergens onderweg naar een nooit echt bereikte volwassenheid een rol. Wat zich dan bijvoorbeeld weer uit in seksverslaving-achtige dingen.

Hoe dan ook zijn de meesten van ons van nature, of door niet gewoon zichzelf te kunnen zijn, nogal eenzelvig. Of erg op zichzelf betrokken.

Moet ik nog verder gaan met het catalogiseren van alle mogelijke onhebbelijkheden die onder transige mensen kunnen voorkomen? En ik sta daar heus niet buiten of boven. Het is allemaal herkenbaar.

Als een partner bij een transgener persoon blijft, staat daar hoogstwaarschijnlijk wel wat tegenover. Anders loopt het op den duur toch stuk. Voor degenen die het betreft, denk ik dat het belangrijk is op je eigen grenzen te letten.