Obsessie

[Babette]

Hoi hoi Carla,

In je verklaring van Vrijheid beschreef je het echt perfect, maar ik ben het niet met je eens dat Vrijheid pas draaglijk kan zijn als iedereen die naar vrijheid verlangt zich openstelt voor de waardigheid van elk levend wezen. Dat suggereert een afhankelijkheid van de goede wil van anderen en voor mij persoonlijk is dat geen uitgangspunt. Het begint en eindigt bij jezelf en de mooie mens die je bent.

Ik kan me heel goed vinden in Lisa's beschrijving van de variaties der natuur. Zo bezie ik het ook. Ik zou wel willen benadrukken dat ( mijns inziens ) al die variaties van grote schoonheid zijn.

Ik zou je heel veel liefde en sterkte willen toewensen in je zoektocht naar die "andere weg" die er volgens jou is, en ik denk ook wel dat die op jouw levenspad zal verschijnen.

Groetjes en liefs,

Babette.

[Ciska Lacomte]

Heej Babette,

Ik vond zelf eigenlijk de derde zin in mijn verklaring over 'vrijheid' een beetje overbodig, want daar begint het mee. Maar aan jouw reactie merk ik toch wel dat ik het onduidelijk heb geformuleerd: Het komt namelijk vrijwel op hetzelfde neer als wat in jouw onderschrift staat. Met 'openstaan voor de waardigheid van andere wezens' bedoel ik vooral dat je jezelf moet bevrijden van (voor)oordelen. Vooral nadenken over wat de ander bedoelt en zoeken naar bewoordingen die voor allebei duidelijk zijn. Nooit iemand aanvallen op bewoordingen (oftewel: uiterlijkheden) maar je zelf oprecht afvragen waar een uitdrukking vandaan zou kunnen komen.

Verder heb ik deze draad nog eens vanaf 't begin doorgelezen. Er zit wel degelijk een rode draad in en O,O,O... wat heb ik een boel te zeggen gehad....

Ik zit nu te luisteren naar Katie Melua, het nummer Spiders Web....

Als, als, als... Want de lijn tussen juist en onjuist is zo breed als de dikte van een draad in een spinneweb.........

Soms, als ik even zweef tussen waken en dromen zie ik dat er een hele smalle grens is tussen mezelf vrouw voelen en vrouw zijn. Dan zie ik het lichaam wat had moeten zijn vlak voor me, achter een ragdun sluier. Ik hoef alleen maar over te stappen, maar dan wel op exact het juiste ogenblik. Maar concentreren betekent ontwaken en daardoor verdwijnt de magische belofte weer naar die andere wereld.......

De alledaagse waarheid is net zo onwerkelijk als deze 'dagdroom'. In alle Posts van jullie allemaal proef ik de moeite om te aanvaarden dat wij allen in een soort halfdroom leven.
Ik kleed me als vrouw, loop in het maanlicht over de dijk langs de rivier en ik voel me wonderlijk licht en o,zo dicht bij mezelf.
Een paar uur later sta ik weer gewoon in de file. Ziek van alle verspilde tijd.

Lang geleden sprak een vriendin met mij over zelfmoord. Ik probeerde 'verstandig' en 'redelijk' te zijn. Goede antwoorden waren cruciaal en ik was te trots om toe te geven dat het hele issue een ver-van-m'n-bed-show was.
Zelfmoord bestond nooit in mijn leven. Het waren alleen maar verhalen die anderen overkwamen. Pas toen niet zo lang na elkaar drie mensen die een belangrijke rol gespeeld hebben in mijn geschiedenis kozen voor suicide, kwam het dichtbij en ik moest toegeven dat ik er werkelijk he-le-maal niets, niets, niets van begreep.

Toen kwam de burn-out. Op een dag zat ik buiten - waarschijnlijk in de zon - uitgebrand te wezen. Ik keek om me heen en ik zag alleen maar grijze mist. Ik kon me niet meer voorstellen dat er behalve mijzelf en die grijze mist nog iets bestond.

Op dat moment stond ik niet meer dan één pas verwijderd van de poort waar drie van mijn vrienden doorheen gegaan zijn.....

Nu hoor ik dat Mila ons waarschuwt voor deze hel, en ik lees dat er mensen zijn die deze nachtmerrie kleineren tot stokpaardje,

Ik kan niet zeggen dat ik bang ben om op het punt te belanden waar de zelfmoordenaar de laatste stap zet. Je bent namelijk van binnen al dood voordat je de daad pleegt - het doet dan allang geen pijn meer. Maar de weg erheen is zo ongelofelijk zwaar. Het is als tergend langzaam wegzakken in drijfzand met je handen op je rug gebonden. En dát is dus hetgene wat ik no way, never ever nog mee wil maken.

Tot zover de anatomie van een stokpaardje.

Intussen zit ik te luistern naar Feel van Robbie Wiliams:

Come and hold my hand. I wanna contact the living.
Not sure I understand this road I've been given.
I sit and talk to God and he just laughs at my plans.
My head speaks a language I don't understand.

I just wanna feel real love, feel the home that I live in.
'Cause I've got too much life runnin' through my vains, going to waste.


Nou ja. De rest staat op het plaatje, maar het liedje doet me wel heel wat.

Lieve God.. Wat ik nu het meest nodig heb is geduld.
Ik zou zo graag in de toekomst kunnen zien. Misschien lukt het vandaag of morgen wel om een heel lichaam te transplanteren. Hopelijk ben ik dan de eerste die.......

Wij weten geen van allen hoe ver we moeten gaan in onze aanpassing. We weten ook niet wanneer we niet ver genoeg gaan of juist te ver. Soms is het beter om -al is het maar voor even- alle wijze raad te vergeten en blindelings je droom te volgen.

Ik had op de middelbare school een 10 voor spijbelen. Daar heb ik dus geleerd dat je vanzelf goed wordt in hetgeen je leuk vindt.

Nu ben ik bij The Scissor Sisters. Don't feel like dancing. Heerlijk nummer. Klopt als een bus. Geniaal. Zoiets wil ik ook maken !!

Kusjes,

Carla.

[Irene]

Ik zal moeten leren niet meer te reageren op dit soort berichten. Mijn woorden worden toch maar uit het verband getrokken.

Mijn excuses als ik jullie gekwetst heb

Irene

[Ciska Lacomte]

Hoi Irene,

Ik voel me niet gekwetst door jouw woorden, hoor. Ik vind het vooral jammer dat je blijkbaar niet uit zult proberen te leggen waar jij je in sommige posts feitelijk aan stoort. Mag ik je bij deze uitnodigen alsnog een poging te wagen?

Ik denk namelijk dat wij een ander zwaartepunt in sommige verhalen zien.

Ik hoop vooral dat jij je niet gekwetst voelt door zaken die ik misbegrepen zou hebben.

Carla.

[Irene]

Hi Carla,

Ik voelde me zeker in eerste instantie wel degelijk gekwetst door jouw opmerking (vandaar ook mijn reactie), maar dat is mijn probleem.

Ik zal pogen uit te leggen (want dat is blijkbaar niet overgekomen) waar ik mij aan stoor.

Laat ik eerst zeggen dat ik volledig achter de boodschap sta, dat een srs geen sinecure is. Dat dit in een groot aantal gevallen uiteindelijk na een jaar of tien tot een onrustbarende hoeveelheid zelfmoorden leidt neem ik in deze discussie zonder meer aan dat die informatie klopt (ik ken de cijfers niet)

Waar ik mij bij Mila aan heb gestoord en wat ik haar stokpaardje heb genoemd is de constante aanval (niet alleen in deze draad) op wat zij ex-hetero's noemt zelfs met kinderen in een bouwvakkerslijf. Ik voel me hier niet door aangesproken, waardoor de boodschap, die voor mij wellicht best heel belangrijk is deels verloren gaat.

Ik hoop dat ik hiermee heb verduidelijkt dat het nooit mijn bedoeling is geweest om de zelfmoorden te bagatelliseren.

liefs Irene

[mila]

Irene,

<Laat ik eerst zeggen dat ik volledig achter de boodschap sta, dat een srs geen sinecure is. >

De srs is een fluitje van een cent, en gaat meestal ook goed. Het is namelijk de *mislukte* sociale rolwisseling van (mannelijke) man naar onpassabele TS die een grote rol gaat spelen *NA* de SRS.
Dat is ook waar Carla de nadruk op legde. Een srs is onzichtbaar voor iedereen, behalve een intieme partner. Een paar (flinke) borsten hebben, vrouwenkleding en kapsel en make up op een (te) mannelijk ogend en gedragend iemand, dat is waar de omgeving *negatief* op reageert, en iemand na verloop van tijd kan vernietigen.

Je kiest je woorden nou niet bepaald zorgvuldig Irene, dat is wat ik maar even wil zeggen.

Overigens is TS roadmap *absoluut* het goed doorlezen waard. Volkomen neutrale info, die meer dan bruikbaar is.

Voor de duidelijkheid hier een citaat: <Rushing into living full-time is probably the greatest cause of potential unhappiness in transition> Duidelijker kan bijna niet.

En nog een citaat: <The focus should be going full-time, not vaginoplasty>

Uitleg overbodig, toch?

Mila.

[Frederique_]

Ongelooflijk, hoe krijg je het uit je toetsenbord? Ik schreef ettelijke keren dat ik in 17 jaar tijd 4 TS gerelateerde zelfmoorden heb meegemaakt, de laatste afgelopen juli. Of dacht je soms dat die TS'en in de problemen waren gekomen omdat hun moeder hun tijdens hun prille jeugd eens een lolly heeft geweigerd of zo?
En zoals ik schreef: de gemiddelde zelfmoord vond *10 jaar* na de (geslaagde) SRS plaats.

Mila,

Waarom ben jij er zo zeker van dat er een relatie ligt tussen die SRS'en en de zelfmoorden?

In mijn beleving is er een balans tussen iemands belastbaarheid (hoe goed kun je ergens tegen) en iemands belasting (wat kom je in je leven tegen). Als die balans ver de verkeerde kant doorslaat kan dat reden zijn voor zelfmoord.

Jij pleit voor een grote passabiliteit (om zo te zorgen voor een lage belasting). Je zou de oplossing ook kunnen zoeken in het vergroten van iemands belastbaarheid. En verder zorgt een grote passabiliteit niet per definitie voor een betere balans, omdat deze stelling uitgaat van de aanname dat iemands betere uiterlijk ook beter bij iemands persoon past. Dit is in lang niet alle gevallen waar en in de gevallen waarin het niet waar is zorgt de betere passabiliteit niet alleen voor een lagere belasting, maar ook voor een lagere belastbaarheid - en dan weet je dus niet hoe de balans voor iemand komt te liggen. Kortom: ik vind het verband tussen slechtere passabiliteit en grotere hoeveelheid zelfmoorden te simpel geredeneerd.

Groetjes,

Frederique

[Ciska Lacomte]

Heel erg bedankt voor je uitleg, Irene -ben blij dat je nog meedoet-.

Ik kan heel goed begrijpen dat jij je stoort aan de manier waarop Mila de minder passabele (ex)transen beschrijft. Wanneer je, zoals ik, eraan twijfelt of het lijf zich überhaupt tot iets damesachtigs laat boetseren, is het zeker niet prettig om zo plompverloren, zonder enig mededogen te horen zeggen: "Als jíj kiest voor een volledige geslachtsaanpassing zul je de rest van je leven aan alle kanten uitgelachen worden."

Maar daarin schuilt wel een hele hoop ijskoude waarheid. Dan zou ik, als zovelen, de vingers in de oren kunnen stoppen en roepen dat Mila haar mond moet houden en ophouden met nare dingen zeggen. Ik zou mee kunnen doen met de schone schijn ophouden en bij elke trans waarbij m'n eerste impuls is; "Mijn hemel, dit ziet er niet uit!" net doen of er niks aan de hand is, roepen dat ze zo'n mooie vrouw is terwijl ik intussen alleen maar medelijden of zelfs walging voel. Als ík, een 'soortgenote', het al met moeite op kan brengen haar als vrouw te zien, hoe gaat de rest van de wereld met zo iemand om? Misschien gaat Mila daarom steeds door haar stokpaardje (nachtmerrie) aan ons voor te leiden: Er zijn kennelijk nog veel te weinig aspirant geslachtsveranderaars die in staat zijn verder dan pakweg vijf jaar vooruit te kijken. Maar er zijn nog volop sadisten die iemand moeiteloos het ongeluk tegemoet laten gaan.

Zolang instanties als de VU zich hoofdzakelijk richten op die plek tussen je benen zullen er nog heel wat 'bouwvakkers met borsten' worden afgeleverd.
Dát is het wat Mila stoort. Ze gunt het ons zeer zeker wel om te worden wat we het liefst willen zijn, maar ze wil niet dat het (weer) een grote teleurstelling wordt: 4 keer een zelfmoord in je omgeving is toch méér dan genoeg.

En, nee. Ik val jou niet af, Irene. Integendeel! Ik lees op dit forum over je twijfels en vragen. In het onderliggende gevoel zijn we één. We kijken naar dat wankele bruggetje waar we blijkbaar overheen moeten. Onze onuitgesproken wens is te kunnen vliegen, maar dat kan niet.
Dus de weg naar de overkant is onzeker en eng. Laten we daarom maar beter elkaars handje vasthouden en als kleine meisjes aarzelend het avontuur tegemoet gaan...

Carla.

[Frederique_]

Hoi Carla,

Het probleem zit 'm voor mij in de snelheid waarmee Mila (en zo te lezen ook jij) het uitgelachen worden koppelt met zelfmoord en daarmee ook met de conclusie dat als je niet passabel kunt worden dat je er dan maar beter helemaal niet mee kunt beginnen. Die conclusie is te snel, gezien de grote kracht waarmee zij wordt gebracht voor mijn gevoel gebaseerd op angst, dus niet reëel. Ik kan me niet voorstellen dat bij welke van die vier gevallen ook er niet meer aan de hand geweest is dan alleen het uitgelachen worden op straat.

Verder ben ik er niet van overtuigd dat de VU zich alleen maar richt op de plek tussen je benen. Sterker nog: als ik de verhalen zo lees en ik hun verhaal zo hoor dan beschouwt de VU zichzelf als advocaat van de duivel en zal men bij het minste spoortje twijfel (bij de behandelaar, niet bij de patient) niet gaan behandelen. En die twijfel richt zich zelden op de plek tussen de benen.

Verder heb ik een uitgesproken mening over mensen die het vergroten van hun passability gebruiken om hun angst achter te verstoppen. Ik denk dat JUIST die mensen een grotere kans hebben om hun psychische problemen (bijv: de angst om door een ander niet geaccepteerd te worden) in een latere fase in volle hevigheid terug tegen te komen. Weet jij hoe passabel je nog bent als je ouder wordt?

Groetjes,

Frederique
... Will you still need me, will you still feed me, when I'm 64... [Beatles]

[Ciska Lacomte]

Ik zou nu heel kort en bot kunnen zijn en zeggen: Welterusten Frederique. We spreken elkaar nog wel over een jaartje of wat.....

Het valt me op dat al jouw argumenten puur en alleen theoretisch en hypotetisch zijn. Natuurlijk kun je jezelf geestelijk sterk genoeg maken om alle spot en vernedering te trotseren. Zelfs alle keren dat je door allerlei *Lonsdalers* in elkaar gemept wordt zijn te overleven, maar na een paar jaar te leven alsof je altijd in gevaar verkeert wil een mens gewoon RUST.
Ik wil dan niet met heimwee hoeven denken aan "de dagen dat ik lekker met m'n ongeschoren kop......"

Volgens mij zit ook niemand te wachten op de dag dat je heel ontspannen met de partner van je dromen na de daad nog nagenietend van elkaars warmte in bed ligt. Je bedenkt je net vol verwondering dat deze man je altijd het gevoel heeft gegeven helemaal vrouw te zijn. Hij heeft zelfs ooit gezegd dat hij zich niet voor kan stellen dat je ooit man bent geweest. Daar lig je dan, in een hemelse roes en hij mompelt: "Soms wordt ik best wel geil van het idee dat jij vroeger een piemel had..."

Zo zijn er nog heel veel momenten en gebeurtenissen te vinden in iemands leven waarbij je ziet dat er overal dwars doorheen rechtstreeks in iemands ziel wordt gesneden. Anderhalf jaar RLE? Anderhalf jaar.... da's veel te kort. Volgens mij kom je met zeven meer in de buurt. Weet je wat 't opmerkelijke is? Bijna iedereen die 'op eigen houtje' kiest om als vrouw te gaan leven na een paar jaar niet meer peinst over SRS. Blijkbaar wordt 'vrouwzijn' toch door hele andere dingen bepaald.

Het VU advokaat van de duivel ?
Deden ze dat maar. Voorlopig proberen ze vooral voor God te spelen.

Pas als ik Jos een jurkje voor zichzelf zie kopen in de P.C. Hooft, mag hij (figuurlijk) aan me komen. Tot die tijd is hij vooral verdacht.

[Frederique_]

Misschien mis ik wat, maar wat zijn jouw ervaringen op transgendergebied?

Het valt me op dat je heel verbitterd schrijft. Waar komt dat door?

Groetjes,

Frederique

[Frederique_]

Daar lig je dan, in een hemelse roes en hij mompelt: "Soms wordt ik best wel geil van het idee dat jij vroeger een piemel had..."

Ik denk dat ik dan een werelds grote grijns op mijn gezicht zou trekken en dat mijn plezier alleen maar oprecht groter zou zijn. Ik zou daarop denken "kijk, nou heb ik ook nog eens iets voor op al die bio-vrouwen"

Groetjes,

Frederique

[San10]

Maar er zijn nog volop sadisten die iemand moeiteloos het ongeluk tegemoet laten gaan.

Ik vind het een hele nare woordkeus;
sadisme is moedwillig iemand pijn doen en daar plezier van hebben;
alsof plastisch chirurgen de intentie hebben moedwillig iemand pijn te doen en daar plezier aan beleven?

Ik las ergens ook het woord 'verminking', ik ben even vergeten of dat ook van jou kwam.
Verminking is ook moedwillig iemand aan gort snijden.

Maar zou je iets kunnen doen?
Zou je asjeblieft dat woord, of die woorden terug willen nemen?
Het is gewoon heel naar.

Je klinkt zo verbitterd.
Ik weet zelf ook dat het niet makkelijk is op aarde tussen mensen die op een kompleet andere golflengte zitten.
Ik ben altijd al, ook voor m'n TS of TG...menszijn,
een vreemde eend in de bijt geweest voor m'n omgeving.
Ik kus bomen en bloemen op straat.
Ik antecipeer niet met de 'sociale gedragscodes' wbt de verborgen non-verbale communicatie.
Ik kom letterlijk van een andere planeet!
Er zijn maar bijzonder weinig mensen op mijn golflengte.
2 ervan heb ik verloren, 2 nieuwe ontmoet.
Dat is heel waardevol, liefdevol.
Ik werd laatst zo ontroerd dat ik een smsje kreeg hoe fijn een vriendin van me t gehad had bij mij.

Liefde is zo iets dat zovelen missen.

Op aarde zijn de lessen voor de mensen
om te leren leven met het feit dat er mensen dieren planten mineralen
zijn die anders zijn dan jij
en hen lief te kunnen hebben, gelijk jezelf
Wees allereerst eens lief voor jezelf .

Ik ben zo mooi anders dan jij,
en jij bent de andere ik, las ik ergens.


Ik wens je heel veel liefs en sterkte, Sanne

[Ciska Lacomte]

Sanne en Frederique,


Jullie gebruiken allebei de term 'verbitterd'.
Mooi, dan is in ieder geval duidelijk dat ik geen zoete broodjes bak en dat ik ook niet de intentie heb zout in allerlei wonden te strooien.

Jullie verdienen een eerlijk antwoord, ook al kost 't me moeite om na hier en daar een puberaal aandoende opmerking nog te geloven dat hetgeen ik wil uiteenzetten ook werkelijk tot de lezeres doordringt.

Sanne, jij vraagt of ik bepaalde woorden terug wil nemen. Je smeekt haast. Helaas, meid. De woorden zijn gevallen, daarna zelfs nog een paar keer gekopiëerd en herhaald, dus ze leiden nu hun eigen leven in de wereld. Ik kán ze niet terugnemen, al zou ik willen. En ik wil dat niet. Ik zou mijn eigen geloofwaardigheid en de waarheid zoals ik haar ken geweld aandoen, misschien zelfs verminken, als ik mijn eigen uitspraken zou teniet doen.

Waar ik praat over 'sadisme', bedoel ik vooral dat te veel hulpverleners niet verder kijken dan hun werkdag lang is. Veel problemen worden nooit opgelost omdat het regelmatig ontbreekt aan o.a. kennis, middelen of verantwoordelijkheidsbesef. Als er eens een keer iets fout gaat is dat jammer of zelfs zeer jammer, maar begrijpelijk. Een hulpverlener is ook maar een mens. Als bepaalde fouten structureel voor gaan komen, wordt het tijd om je zorgen te maken en op zoek te gaan naar oplossingen. Als dan een betrokkene alleen maar toekijkt, de schouders ophaalt en mompelt dat de slachtoffers niet meer als patiënt bij hem zijn ingeschreven, noem ik zo iemand een sadist.
Bij mij was de maat vol toen ik tijdens m'n burn-out voor een intake bij een zeer geleerde 'peut kwam. Hij had van half drie tot drie uur voor me uitgetrokken. Van die tijd heeft íe 22 minuten aan de telefoon gehangen. de gesprekken gingen vooral over een bestelling bij de boekhandel en hoe men 's avonds voor het naar huis gaan alle lichten en kachels in de groepspraktijk moet uitzetten. Om tien seconden voor drie keek die dokter me voor het eerst aan en stelde vast dat ik blijkbaar niet erg gemotiveerd was om aan mijn genezing te werken... Ik vond de man een hufter.

Wanneer ik SRS en verminking op één lijn plaats, gaat het mij niet zozeerom de ingreep zelf, maar vooral om hoe de beslissing is genomen. Een SRS moet een keuze zijn die je heel bewust maakt en eigenlijk geldt alleen de afweging: Verbetert de ingreep mijn leven onherroepelijk. M.a.w.: Weet ik pertinent zeker dat ik later geen spijt krijg, want na de SRS verandert er ook iets in je persoonsgegevens; Je bent officieel Vrouw en er is geen weg terug.
Nu hoor ik best vaak dat veel transen zich gedwongen voelen door het VU om akkoord te gaan met SRS, terwijl ze er nog helemaal niet zeker zijn of ze het werkelijk willen. In die situatie is er wel degelijk sprake van verminking: Een ongewilde verandering aan het lichaam die niet (medisch) noodzakelijk en niet meer te herstellen is.

Nu kom ik vanzelf bij jouw vraag, Fré ( beschouw die afkorting als teken van respect: Jou naamgenote uit Rotjeknor die zulke heerlijke kippenvel-liedjes maakt is een absoluut wereldwijf waar ik een groot zwak voor heb en we noemen haar allemaal: Fré)
Jij vroeg je af wat ik heb met TG's. Daar kan ik kort over zijn: Zo min mogelijk. Eén reden daarvoor is dat ik uniformen, clubjes en eenheidsworsten haat, dus ik zal er heel veel aan doen om te zorgen dat ik niet tussen 'soortgenoten' terechtkom. Tweede, veel belangrijkere, reden is dat ikzelf nog véél te weinig vorm had (ik heb er even geen andere omschrijving voor). Ik weet vrij zeker dat ik veranderd zou zijn in een soort barbiepop. Iedereen die iets in me zag, zou daar volop mee kunnen experimenteren. De hemel weet met welke gevolgen.

Maar reken maar dat ik in veertig jaar leven met de wetenschap dat 'het' eigenlijk een meisje moet zijn, heel veel in mijn systeem is terechtgekomen, zowel gewild als ongewild. Best veel Vrouwendingen, ook. Het is gewoon veel interressanter om te horen wat de voor- en nadelen zijn van Always -ja, die met die vleugels-, dan dat gedoe wat Marco van Basten overhoop haalt.

Er zijn wel een hoop mensen in mijn leven voorbijgekomen voor wie het leven voelt als een straf. Hele gewone types, die vooral proberen een goed mens te zijn, maar die te vaak de omstandigheden tegen hebben.
Ik weet nog steeds niet of de narigheid begint omdat deze mensen niet voldoende weerbaar zijn, of dat hun weerbaarheid is gebroken door teveel tegenslagen. Opvallend is wel dat zulke kwetsbare mensen allerlei lieden aantrekken die vooral misbruik van hen proberen te maken. Misbruik op alle denkbare manieren: Emotioneel, financieel, sexueel en lichamelijk. De grote gemene deler die ik gevonden heb is dat mensen die niet goed in hun vel/lijf zitten, zich heel veel aan laten leunen. Verstandig zijn is heel moeilijk. Alles wordt gekleurd door vage angsten en onduidelijke impulsen.
Bij deze mensen heb ik keer op keer gezien dat géén hulpverlening beter is dan slechte hulpverlening.

Nee, Fré. Mijn bitterheid komt niet door angst. Het is oud zeer en een hoop harde levenslessen die ervoor zorgen dat ik er even geen zin meer in heb de wolken rose te schilderen.

Ik ben heel lang bezig geweest met dit antwoord. Al met al inmiddels een uurtje of vier. Er staat nog maar een heel klein stukje in van wat ik had willen of kunnen zeggen om uit te leggen wie dit soort dingen zegt en waarom. Ik weet het zelf ook nog niet helemaal. Veertig jaar lang heb ik gezocht naar welk facet van mijn persoonlijkheid De Vrouw is en welk plekje ik Voor Haar in kan ruimen.
Intussen weet ik dat De Vrouw mijn persoonlijkheid is, en dat mijn leven alleen door haar geleefd kan worden. Gisteren heb ik een poos voor de spiegel gezeten, lekker in de weer met kleren, haren en make-up. Met aandacht gezocht naar stijl en uitstraling. Ik kon bijna vergeten wat er onder de jurk zit.
Op zulke momenten is het moeilijk om naar mezelf te luisteren. Ik ben intussen oud en wijs genoeg om te weten dat *zelf met het broodmes* wel heel snel gaat, maar niet bepaald mooi uitvalt...... Diep in mij piept een stemmetje: "Liever gisteren dan vandaag!"
Het lijf is niet zo'n probleem. Ik weet nu wel zo'n beetje wat eraan te doen valt, zowel tijdelijk als permanent. De mannelijke chromosomen en hormonen hebben me zelfs minder lelijk gemaakt dan ik vreesde.
De overgang naar een nieuw leven is in feite de grote ingreep, want dat doe ik niet alleen, daar moet heel de wereld aan meewerken. Hoe krijg ik ze zover????

Verdorie, Fré. Nou ben ik toch een beetje jaloers. Wij hebben een vergelijkbaar postuur. Amstelhoek is niet bepaald een wereldstad waar je kunt verdwijnen in de anonimiteit en jij wandelt daar ongedwongen rond in je ware hoedanigheid. Ik krijg al maagkramp van de zenuwen als ik eraan denk hoe die aardige dame van de DA me aan zal kijken als ik m'n volgende pakje inlegkruisjes en femme bij haar af zou komen rekenen...

Misschien vindt ze 't wel errug leuk ?

Carla.

[Frederique_]

Hoi Carla,

Ik zie hoe zorgvuldig je je antwoord hebt geschreven - je kunt zien dat het je tijd en moeite gekost heeft. Ik heb grote bewondering voor je dat je, al zoekend, welbewust je eigen keuzes maakt: hoe groot de nadelen van die keuzes je soms ook vallen...

Over die inlegkruisjes: mijn eerste pakje maandverbandjes kocht ik als man. Niet in de buurt van Amstelhoek, maar op mijn vakantieadres in een badplaats in Nederland Er werd niet moeilijk over gedaan. Als ik een nieuw pakje zou kopen zou ik dat weer niet in de buurt doen. Sommige dingen moet je niet forceren - waarom zou je?

En verder... kan ik je vooral aanraden om al-dan-niet gedwongen toch naar buiten te gaan. Het te durven. En dan trots zijn op jezelf dat je het durfde - onafhankelijk van hoe de omgeving reageerde. En als het smaakt naar meer - het nog een keer te doen. Want uiteindelijk zul ook jij dan ongedwongen in je omgeving rondlopen. Al-dan-niet bij de DA inlegkruisjes kopend

Ik voel met je mee, voor wat het waard is.

Groetjes,

Frederique