Hoe ga je als travestiet met je vriendin/vrouw om ?

[ik ben hier niet meer]

Mijn ex en ik hadden het idee toen ik begon met de geslachtsverandering dat we wel bij elkaar konden blijven wonen. Maar de veranderingen bij mij gingen gewoon te snel voor haar. Als we bv hadden afgesproken elkaar een paar jaar zoveel mogelijk te ontzien, hadden we misschien wel bij elkaar kunnen blijven. Maar dat elkaar ontzien is moeilijk, en moeten beiden ook kunnen. In mijn geval is het achteraf gepraat, we zijn een paar maanden na de wettelijke scheiding toch apart gaan wonen op aandringen van het genderteam. Spijt ? Soms wel soms niet. Ik heb mijn jongste zoon niet echt zien opgroeien, en dat mis ik wel. Maar het verleden kun je niet veranderen, niet weggooien of wat dan ook. Je kunt alleen proberen om er van te leren.

[Yil]

Wat ik als partner mis zijn toch de adviezen van hoe het ook kan. Er zijn toch ook genoeg mensen bij wie het wel werkt? Hoe lukt het hen dan?

Groet, Yip

[ik ben hier niet meer]

Ik weet niet bij hoeveel paar het wel lukt, 10 jaar geleden mislukte het bij 98%.

[Elsa]

Hier ben ik weer, adviezen geven is erg persoonlijk. Ook afhankelijk van je eigen zelfbeeld als vrouw. Stel dat ik het vanaf het begin had geweten, het mij echt niets uitgemaakt. De schrik, en teleurstelling na zoveel jaren huwelijk maakte het moeilijk. ook dat er kinderen zijn ( in mijn situatie zelfs 6) die van niets mochten weten. Wat kun je als grenzen aangeven?? De eerste tijd ben je gewoon overrompeld en heb je geen idee wat travestie is. Ik had in die tijd geen pc , moest alle informatie via via opzoeken. Dan ga je nadenken, wil ik verder en ja , hoe dan? De meeste partners vinden wel een way of life hierin, aangeven wat je wel of niet wilt. Ik heb contact met een partner-'van ' die erg veel moeite heeft met het feit dat haar man bijna elke dag gekleed( als vrouw) door het huis loopt. Dat gebeurt ook vaak, zodra de partner het weet gaan alle remmen los. Denk dat het beste is, rekening houden met elkaar en praten ,een goede weg is. Ben benieuwd of er meerdere partners reageren!!
groetjes Elsa

[Janiek_]

Dat gebeurt ook vaak, zodra de partner het weet gaan alle remmen los.

En neemt de behoefte dan na verloop van tijd weer af of blijkt zo iemand transseksueel of transgender te zijn?

En is zo iemand dan open naar de rest van de wereld, of moet de partner ook nog het geheim mede dragen? Dat laatste lijkt me erg moeilijk. Als het minder een taboe zou zijn, zou ieder stel vast veel makkelijker een evenwicht bereiken. En hadden travestieten meer mogelijkheden hun identiteit min of meer uit te ontwikkelen, voordat zij een huwelijk aangaan. Hoewel je natuurlijk ook nooit weet wat ingrijpende veranderingen als de komst van kinderen of sterfgevallen of ziekte of invaliditeit daaraan weer los kunnen maken.

[Irene]

Janiek schreef:

En is zo iemand dan open naar de rest van de wereld, of moet de partner ook nog het geheim mede dragen? Dat laatste lijkt me erg moeilijk.

Dat lijkt me niet alleen erg moeilijk, maar ook erg onredelijk om dat van iemand te verwachten.

Irene

[Janiek_]

Janiek schreef:

En is zo iemand dan open naar de rest van de wereld, of moet de partner ook nog het geheim mede dragen? Dat laatste lijkt me erg moeilijk.

Dat lijkt me niet alleen erg moeilijk, maar ook erg onredelijk om dat van iemand te verwachten.

Irene

Toch gebeurt ook dat wel, hoor.

[Irene]

Janiek schreef:

Toch gebeurt ook dat wel, hoor.

Ik weet het, maar ik vind het op zijn minst gezegd niet netjes. Het komt op mij over als: ik zadel je nu met een probleem op, val mij er niet mee lastig en zie maar hoe je er mee klaar komt.

Irene

[ik ben hier niet meer]

Mee eens Irene, maar toch gebeurt het wel. Of aanvankelijk is er overleg, en dan opeens helemaal niet meer.

[Babette]

Ook afhankelijk van je eigen zelfbeeld als vrouw. Stel dat ik het vanaf het begin had geweten, het mij echt niets uitgemaakt.

Goed voor jou, Elsa!!! M'n partner en ik hebben veel gepraat over de inhoud van dit draadje, en over allerlei zaken die onderhuids, of tussen de regels door mee spelen. Ons uitgangspunt van onze relatie is dat we mensen zijn.

Als een partner bij een transgener persoon blijft, staat daar hoogstwaarschijnlijk wel wat tegenover

Het is me in het geheel niet duidelijk wat je hiermee bedoelt. Alvorens er iets over te kunnen zeggen, zou ik dat wel graag willen weten, want ik schrok er van.

Elsa had het al over het zelfbeeld van haarzelf als vrouw. Laten we eventjes niet uit het oog verliezen dat wij in een wereld leven waar mannen veel privileges hebben, en vrouwen niet. De heren zijn ook niet van zins die privileges zonder slag of stoot te laten gaan, om een gelijkwaardige samenleving te creëren. Die situatie wordt ook nog eens in stand gehouden door overheden (aanrechtsubsidie) en de kerk. "Het gezin is de hoeksteen van de samenleving" galmt het door m'n hoofd. Als vrouw word je dan als broedmachine weggezet, lijkt mij. En dan is er nog dat verhaal over je trouwdag. Sommige dames roepen dat dit "de mooiste dag van hun leven" is... M'n partner en ik zijn telkens weer sprakeloos als we dit horen. En de rest van je leven dan? Dan ben je "W.I.F.E"*. Leuk vooruitzicht! Als vrouwen tegen dit systeem in opstand komen, of er kritisch tegenover staan, wordt er gepoogd ze monddood te maken of ze weg te honen. Dan ben je een manwijf, een mannenhater of een pot, en als het echt tegen zit wordt er gesuggereerd dat je maar eens moet leren pijpen... Je moet als vrouw natuurlijk wel je plek weten, hè? Nadat ik een keertje kritische kanttekeningen had geplaatst bij een door mannen overheerst watersport evenement (amateurs die veel teveel risico's hadden genomen bij hele slechte weersomstandigheden**), kreeg ik een mailtje terug, dat ik me maar bij m'n handtas en nagellak moest houden en of ik de volgende keer een naaktfoto wilde meesturen...

Wat ik met het bovenstaande probeer te zeggen, is dat er een illusie wordt gecreëerd waarbij de strekking van een relatie eigenlijk al bij voorbaat vast staat, en waaraan je je dient te houden, of zelfs in dient te schikken als vrouw. Ook wordt de schijn gewekt dat mensen geen groei kunnen doormaken, bij zichzelf of in hun relatie... Niets is minder waar. Als er dan een situatie ontstaat waardoor die illusie ondersteboven gekieperd wordt, kan ik me ook wel voorstellen dat dit best wel even schrikken is. Dat je je op een of andere manier dan ook nog eens af gaat vragen wat je "verkeerd" hebt gedaan is in het licht van het bovenstaande wel heel erg wrang...

Ik kan eerlijk zeggen dat al deze zaken me soms behoorlijk verdrietig maken... Tot slot gebied de eerlijkheid mij te zeggen dat er veel vrouwen zijn die het bovenstaande systeem, voor wat voor reden dan ook, mee helpen in stand te houden..

Groetjes en liefs,

Babette.

(*) W.I.F.E: Washing Ironing *** Etcetera...
(**) Ben zelf ervaren offshore zeilster...

[helen]

Ook maar eens een duit in het zakje doen

Kort na mijn coming out heb ik de zelfde fout begaan als de meesten dat doen,namenlijk te wijnig tot geen rekening houden met haar.
Mijn vrouw was verdrietig en boos uuuuh zeg maar woedend dat ik al die jaren mijn muil had gehouden over wat mij echt bezig hield en vanwaar al die depressies door de jaren heen.
Zelfs zo woedend dat we binnen 4 weken gescheiden waren.
Het leven was met mijn depressies al zo zwaar dat ze dit er niet bij kon hebben.
Echter na de scheiding bleven we elkaar opzoeken en stapte ik iedere dag op mijn fietsie om haar te helpen met de opvoeding van onze twee kids.
Bijna twee jaar lang is dat zo doorgegaan terwijl de diagnostiesche fase bezig was bij het vu.
Het was een zware tijd zoals de meesten van ons die hebben gekend, een tijd waarin je tussen twee geslachten in leeft.
In januarie 2007 was de koek op,ik trok het niet meer en wilde er uitstappen een opname op de psygiatrische afdeling van 5 weken was het gevolg

Ondanks alles bleef ik er voor haar zijn en hielp ik haar zoveel mogelijk met de opvoeding van de kids omdat ik vond dat het mijn plicht was.maar ook omdat ik vond dat ik tijdens ons huwelijk te kort geschoten was als vader en partner.
Kort na de opname kreeg ik groen licht en mocht aan de hormonen,en vanaf die tijd ging het bergopwaarts,ik kreeg voor mijn doen een berg energie en kon veel meer aan waardoor ik meer met de kids kon ondernemen.
Ook de relatie met mijn ex ging steeds beter omdat ze zag wat er met mij gebeurde,maar vooral opmdat ik nu wel rekening met haar hield.
In september 2007 hebben we daarom besloten weer bij elkaar te gaan wonen en te zien wat het leven ons brengt.
We hebben het nu met ons viertjes gezelliger dan ooit,maar houden ook meer rekening met elkaar dan ooit.
Ik had nooit gedacht dat het ooit nog goed zou komen tussen ons nadat ik het zo had verknoeid,en er zo'n puinhoop van had gemaakt,maar blijkbaar was onze liefde zo sterk dat het zelfs dit alles heeft doorstaan.
Waarschijnlijk was ons een boel leed bespaard gebleven,als ik vanaf het begin meer rekening had gehouden met haar,maar helemaal zeker weten doe je het nooit en het is nu ook niet meer relevant,terug kijken heeft geen zin vooruit destemeer.

Groetje Helen

[ik ben hier niet meer]

Hallo Helen,

het met elkaar rekening houden in een relatie is iets wat niet zo vanzelfsprekend is. Wij doen nu hier soms net alsof dat alleen bij t* problemen geeft, maar dat is niet zo. Alleen is de kans op scheiding door t* gerelateerde zaken wel wat groter. Vaak omdat de ander zich bedonderd voelt, niet geconfronteerd wil worden met veranderingen of waf dan ook.

Liefs, Nannette

[Janiek_]

Als een partner bij een transgener persoon blijft, staat daar hoogstwaarschijnlijk wel wat tegenover

Het is me in het geheel niet duidelijk wat je hiermee bedoelt. Alvorens er iets over te kunnen zeggen, zou ik dat wel graag willen weten, want ik schrok er van.

Dan schrok je waarschijnlijk ook van het daaraan voorafgaande rijtje ongemakken dat ik opsomde?

Ik heb al gezegd dat ik in meer of mindere mate de hand wel in eigen boezem durf te steken, maar ik heb sinds mijn verblijf in transgenderland veel dingen de revu zien passeren, zowel IRL als op internet, die me doet realiseren dat "wij" in het algemeen geen ideale partners zijn. Ik ben de zelfhaat inmiddels wel voldoende voorbij om daar oog voor te hebben, zonder dat ik mezelf door de bodem voel zakken, maar toch.

Alleen al het feit dat er een vrij algemeen sociaal stigma op travestie en transseksualiteit rust, maakt dat partner en gezin delen in de pijnlijke kanten van "minority stress", die ook homo's en lesbiennes kennen. Als dat dan niet vooraf je keuze is geweest, toen je met de persoon in zee ging, is dat op z'n zachtst gezegd een behoorlijke hobbel. Petje af voor wie die neemt en nogmaals: kennelijk loont het de moeite. En dat is bedoeld als hart onder de riem voor de transgender binnen de relatie.

[Babette]

nou nee. Ik schrik niet zo snel van ongemakken binnen een relatie. Het was meer dat manier waarop ik het las, het er op leek alsof het zoiets als "voor wat, hoort wat" was, en daar kon ik me niet zoveel bij voorstellen. Vond ik ook niet zo bij je passen, maar ook daar kan ik me in vergissen...

Wel fijn om te lezen dat je je zelfhaat inmiddels voorbij bent. Daar kan ik me al helemaal niets bij voorstellen. Mind you, als je het over "ideale partners" hebt, doet dat denken alsof er een bepaalde norm is... ik denk dat dat een illusie is...

Groetjes en liefs, en vooral veel van jezelf houden, hè!

Babette.

[Elsa]

Een paar regels van iets wat bij onze partnergroep werd geplaatst:

--------------------------------------------------------------
"Ook ik heb het hier altijd fout gedaan hoor . Vraag ik teveel is het niet goed en reageer ik te weinig is het ook niet goed .

Het blijft moeilijk in een relatie en gezinsleven ongeacht of je het nu accepteerd hebt of niet . "
--------------------------------------------------------------

Hieruit zie je vanuit het gezichtspunt van de partner (vrouw) hoe het voor haar ook een zoeken is. Niet elke T*partner is open, en bereid tot praten. Wanneer je weet wat de ander doormaakt mee zit, en je praat erover, dan ontstaat er ruimte voor elkaar.
groetjes elsa