Travestie.org

Ik wordt steeds gekker lijkt het wel!
Op mijn werk kan ik al niet meer normaal functioneren, al heb ik daar altijd wel moeite mee gehad (macho gedrag)
Maar ook thuis lukt het me niet meer.
Waarom heb ik de kracht nou niet om het mijn partner gewoon te vertellen?
Ik ga wel naar het vu en zo en ik vertel het mijn moeder en huisarts, maar ik kan het haar gewoon niet vertellen, verdomme ik word gek!!!!
Wat zit er in godsnaam in mij dat het mij gewoon niet lukt.
Ik ben nu 35 en ik weet dat als ik het nu door zou zetten ik nog een gelukkig leven zou kunnen leiden als vrouw.
Geloof me, ik ben echt geen slappeling, maar iets zegt mij ,altijd als ik op het punt sta het haar te vertellen, NIET DOENNNNN!!!!
wAT KAN IK HIER NOU MEE?
Ik weet het echt niet meer.
Ik ben ook dringend op zoek naar ander werk en zo, maar dat valt ook al niet mee.
Ik zoek een baan waar ik mij zou kunnen ontplooien als vrouw en ik krijg alleen maar machobanen .
Ik zie er totaal niet uit als macho, want ik ben vrij tenger gebouwd, maar op de een of andere manier dichten ze mij toch steeds die banen toe.

Maar ja, genoeg gezeurt

groetjes Natasja
ps. ik hoop dat ik volgende keer ook eens iets leuk kan mailen.

Hoi meid.

Wat heb jij het jezelf moeilijk gemaakt. En elke dag wachten maakt het nog moeilijker. Ik weet precies wat je tegenhoudt, nl. de angst om je partner te kwetsen (want dat gebeurt dus).
Maar hoe langer je het voor haar verbergt, hoe erger je haar zult bezeren.
Uit je mail maak ik op dat je er volop mee bezig bent, maar het is mij niet duidelijk of je de stap al definitief hebt genomen.
Is het anders een idee om alles op te schrijven (inclusief je remming naar je partner) en ervoor te zorgen dat ze dat eerst kan lezen?
Want als je dit doorzet kun je er toch niet onderuit.
En zij als eerste heeft er toch recht op om dat te weten?

Ik hoop voor je dat het mee zal vallen, maar wapen je voorlopig maar voor haar reacties.
Heel veel sterkte.

K"t zoals je nu voelt.
Het is ook een giga berg waar je tegen op kijkt, maar soms met je het aangaan.
Het haar vertellen, al is het ook zo moeilijk, maar zo is ook geen doen.
Nee toch!!
Je hebt haar voor de gek en vergeet niet jezelf.
En misschien valt het allemaal wel mee, en kan ze er mee overweg.

En een baaaaan, om je lekker als female uit te kunnen leven...zie mijn profiel...plaats genoeg

het elfje

Ha Natasja,

Sorry als ik het misschien wat hard zeg, maar dit kan dus absoluut niet!
Ik weet uit ervaring hoe moeilijk het is en hoeveel pijn je ermee kan veroorzaken, maar het zal toch echt moeten.
Toen ik het vertelde kwam het ook als een mokerslag aan, met als resultaat dat ik al vrij kort daarna op mezelf woonde. Inmiddels gaan we weer heel fijn met elkaar om, werken samen, eten regelmatig samen en kunnen weer over de dingen praten. Ik geloof zelfs weer een beetje in een toekomst voor ons tweetjes.
Ik weet absoluut zeker dat dit niet het geval geweest zou zijn als ik met mijn verhaal gekomen was op het moment waar jij nu blijkbaar al bent.
En maak je hiermee het leven voor je moeder ook niet erg moeilijk? Verplicht zo'n geheim met je meedragen lijkt me voor haar ook geen pretje.
Ik zou nog eens heel goed, maar niet meer te lang nadenken.
Als jezelf voor 100% overtuigd ben van de weg die je bent ingeslagen (VU enz) is er echt maar 1 oplossing: Voor de draad komen met het verhaal. Hoe langer je wacht, hoe pijnlijker het zal worden.

Sterkte,
Esther