Kijk... als je TV bent heb je enige keus... je moet "er" wel aan toegeven, maar met het moment waarop en de plaats waar, kun je wat schuiven...
Een TS heeft geen keus... die moet - tenzij ze er een eind aan maakt (en dat kan ook langzaam hoor... drank, drugs...) - het volledige proces doorlopen met alle spanningen en pijn... enne... ook vreugde..
Ze zal moeten leven en werken als vrouw...
Voor TG's ligt het misschien nog lastiger... De drang om zoveel mogelijk als vrouw te kunnen leven is groot... brengt velen... zo niet de meesten... uiteindelijk in een situatie waarin ze hormonen gaan slikken... al dan niet via een arts... Dat ze zich laten laseren...
Kost niet alleen veel geld... maar je moet ook keuzes maken... Sommige partners kunnen ermee leven... anderen niet... Sommige bazen en collega's accepteren een geslachtsverandering, anderen niet... Maar voorzover mij bekend accepteert niemand een werknemer die er fysiek uitziet als een "man met borsten" en die zoiets heeft van... mmm... ik heb m'n evenwicht gevonden en de buitenwereld ziet maar hoe die er mee omgaat...
Hoe gaan jullie hiermee om???
Liefs, Ilona
De praktische kant....
Moderator: Moderators
Hallo Ladies
Ik heb in de fase van mijn bewustwording vrij lang gedacht dat ik transgenderist ben, dwz dat het voor mij voldoende zou zijn om me - bijvoorbeeld alleen privé - in vrouwenkleding te hullen, en voor de rest als man te leven.
Ik begon bij mezelf echter vrij snel te merken dat het zo niet werkte bij mij. Ik gruwde al bij de gedachte alleen dat ik op een gegeven moment weer terug zou moeten in mijn mannenkleding. Ik ervoer het als een verloochening van mezelf, en het continu switchen tussen de ene en de andere gedaante maakte dat ik mij als man nóg ongelukkiger ging voelen dan ik al was.
Er zijn natuurlijk ook nog andere vormen van transgenderisme mogelijk: kiezen voor een heel androgyn uiterlijk, of geheel als vrouw gaan leven en de SRS achterwege laten. Die laatste vorm vind ik trouwens niet echt transgenderisme meer: het is meer TS, zonder de ultieme laatste stap.
Over het algemeen denk ik dat je best op die manier kunt leven, maar er blijven een paar praktische probleempjes: je moet altijd met kipfiletjes lopen, je moet die bobbel onderin camoufleren, en sporten of naar de sauna gaan levert problemen op. Moet je naar de dames kleedruimte of naar de heren kleedruimte? En welke gemeenschappelijke doucheruimte gebruik je?
Voor mij heeft transgenderisme ook iets van: de ultieme keus niet durven maken. Om het heel provocerend te stellen: het is "van twee walletjes eten". Zo voelt het in ieder geval naar mezelf toe.
Ik heb wel eens gefantaseerd over een wereld waarin het normaal gevonden wordt dat mannen de ene dag mannenkleding en de andere dag vrouwenkleding dragen, net zoals dat bij vrouwen nu ook normaal gevonden wordt. Alleen in zo'n wereld heeft het echte transgenderisme denk ik een eerlijke kans.
Ik heb het er ooit wel eens over gehad met mijn werkgever, en ze zijn heel duidelijk: je bent voor hun man of vrouw, en als je eenmaal de switch maakt kun je niet meer terug. Ze verlangen een eenduidige presentatie naar hun klanten toe. Ik kan dat begrijpen. Zo zit onze maatschappij nu eenmaal in elkaar.
Hoewel wij hier, die ons bewust zijn van het T-spectrum, weten dat er tussen zwart en wit vele tinten grijs bestaan, is dat in de buitenwereld absoluut niet het geval. Daar ziet men alleen mannen en vrouwen, die ook nog eens hetero, homo of bi kunnen zijn. Ze vinden dat al moeilijk genoeg om te begrijpen.
In dat licht bezien is naar de buitenwereld toe transseksualiteit makkelijker te verkopen dan transgenderisme, omdat die eerste vorm nog past in het traditionele mannetje-vrouwtje-patroon.
De praktische kant van transgenderisme is dus dat je dat naar buiten toe het beste als transseksualiteit kunt "verkopen", en er desnoods bij vertelt dat je die laatste stap, de SRS, nog wat moeilijk vindt.
Liefs,
JolandaM
Ik heb in de fase van mijn bewustwording vrij lang gedacht dat ik transgenderist ben, dwz dat het voor mij voldoende zou zijn om me - bijvoorbeeld alleen privé - in vrouwenkleding te hullen, en voor de rest als man te leven.
Ik begon bij mezelf echter vrij snel te merken dat het zo niet werkte bij mij. Ik gruwde al bij de gedachte alleen dat ik op een gegeven moment weer terug zou moeten in mijn mannenkleding. Ik ervoer het als een verloochening van mezelf, en het continu switchen tussen de ene en de andere gedaante maakte dat ik mij als man nóg ongelukkiger ging voelen dan ik al was.
Er zijn natuurlijk ook nog andere vormen van transgenderisme mogelijk: kiezen voor een heel androgyn uiterlijk, of geheel als vrouw gaan leven en de SRS achterwege laten. Die laatste vorm vind ik trouwens niet echt transgenderisme meer: het is meer TS, zonder de ultieme laatste stap.
Over het algemeen denk ik dat je best op die manier kunt leven, maar er blijven een paar praktische probleempjes: je moet altijd met kipfiletjes lopen, je moet die bobbel onderin camoufleren, en sporten of naar de sauna gaan levert problemen op. Moet je naar de dames kleedruimte of naar de heren kleedruimte? En welke gemeenschappelijke doucheruimte gebruik je?
Voor mij heeft transgenderisme ook iets van: de ultieme keus niet durven maken. Om het heel provocerend te stellen: het is "van twee walletjes eten". Zo voelt het in ieder geval naar mezelf toe.
Ik heb wel eens gefantaseerd over een wereld waarin het normaal gevonden wordt dat mannen de ene dag mannenkleding en de andere dag vrouwenkleding dragen, net zoals dat bij vrouwen nu ook normaal gevonden wordt. Alleen in zo'n wereld heeft het echte transgenderisme denk ik een eerlijke kans.
Ik heb het er ooit wel eens over gehad met mijn werkgever, en ze zijn heel duidelijk: je bent voor hun man of vrouw, en als je eenmaal de switch maakt kun je niet meer terug. Ze verlangen een eenduidige presentatie naar hun klanten toe. Ik kan dat begrijpen. Zo zit onze maatschappij nu eenmaal in elkaar.
Hoewel wij hier, die ons bewust zijn van het T-spectrum, weten dat er tussen zwart en wit vele tinten grijs bestaan, is dat in de buitenwereld absoluut niet het geval. Daar ziet men alleen mannen en vrouwen, die ook nog eens hetero, homo of bi kunnen zijn. Ze vinden dat al moeilijk genoeg om te begrijpen.
In dat licht bezien is naar de buitenwereld toe transseksualiteit makkelijker te verkopen dan transgenderisme, omdat die eerste vorm nog past in het traditionele mannetje-vrouwtje-patroon.
De praktische kant van transgenderisme is dus dat je dat naar buiten toe het beste als transseksualiteit kunt "verkopen", en er desnoods bij vertelt dat je die laatste stap, de SRS, nog wat moeilijk vindt.
Liefs,
JolandaM
Dus ook jij hebt geworsteld of je nu wel TG was of TS Jolanda wist ik niet maar fijn om te horen.
Ook ik heb zelf nu het idee dat ik het meeste pas bij TG maar hoe meer ik dingen ga lezen en horen lijkt het er wel op dat ik dichter aan de TS kant sta. Ook ik heb vaak dat gevoel als ik van kleding verander en weer die andere rol moet gaan spelen dat ik mij even shit voel maar zet mij er wel weer steeds over heen want het moet gewoon op dit moment.Steeds als ik weer in die spiegel kijk wil ik van die aangegroeide haartjes in mijn gezicht kwijt ja ik denk veel aan laseren.Niet dat ik gek veel baard groei heb maar het zit er wel.
Ik laat mijn haar exstra lang groeien om er zoveel mogelijk mee te kunnen doen draag het naar mijn werk in een staart thuis vaak los.
Ik droom er van om het te kleuren aubergine paars vind ik mooi maar blond zal mij ook wel staan denk ikzelf.
Ja als ik eraan denk om steeds die BH weer op te moeten vullen heb ik toch liever echte borsten ik voel vaak dat het bij mij hoort vraag mij niet waarom.Alleen een geslachts operatie is nog iets bij mij waar ik niet helemaal achter sta..Mischien dat ik daar ooit anders over ga denken geen idee!
Momenteel is het allemaal voor mij nog heel erg moeilijk ik ben 37 jaar ben aan mijn tweede huwelijk begonnen ze begrijpt het allemaal heel erg goed en staat ook achter mij..(Ze wil met mij mee groeien in het proces) maar ik heb tijd nodig de kinderen moeten eerst groter zijn dat heb ik haar beloofd.
Maar dan zal ik waarschijnlijk te oud zijn om nog enige stappen te kunnen onder nemen maar dat neem ik op de koop toe.
Ja dat is het ongeveer zo,n beetje wat ik op dit moment te vertellen heb.
Ook ik heb zelf nu het idee dat ik het meeste pas bij TG maar hoe meer ik dingen ga lezen en horen lijkt het er wel op dat ik dichter aan de TS kant sta. Ook ik heb vaak dat gevoel als ik van kleding verander en weer die andere rol moet gaan spelen dat ik mij even shit voel maar zet mij er wel weer steeds over heen want het moet gewoon op dit moment.Steeds als ik weer in die spiegel kijk wil ik van die aangegroeide haartjes in mijn gezicht kwijt ja ik denk veel aan laseren.Niet dat ik gek veel baard groei heb maar het zit er wel.
Ik laat mijn haar exstra lang groeien om er zoveel mogelijk mee te kunnen doen draag het naar mijn werk in een staart thuis vaak los.
Ik droom er van om het te kleuren aubergine paars vind ik mooi maar blond zal mij ook wel staan denk ikzelf.
Ja als ik eraan denk om steeds die BH weer op te moeten vullen heb ik toch liever echte borsten ik voel vaak dat het bij mij hoort vraag mij niet waarom.Alleen een geslachts operatie is nog iets bij mij waar ik niet helemaal achter sta..Mischien dat ik daar ooit anders over ga denken geen idee!
Momenteel is het allemaal voor mij nog heel erg moeilijk ik ben 37 jaar ben aan mijn tweede huwelijk begonnen ze begrijpt het allemaal heel erg goed en staat ook achter mij..(Ze wil met mij mee groeien in het proces) maar ik heb tijd nodig de kinderen moeten eerst groter zijn dat heb ik haar beloofd.
Maar dan zal ik waarschijnlijk te oud zijn om nog enige stappen te kunnen onder nemen maar dat neem ik op de koop toe.
Ja dat is het ongeveer zo,n beetje wat ik op dit moment te vertellen heb.
Voor mij zitten er twee kanten aan net zoals voor vele anderen waarschijnlijk.
Aan de ene kant ben i best tevreden met wie ik ben en hoe ik eruit zie, een best wel grote jonge vent met een klein sikje en lang blond haar.
Aan de andere kant mis ik wel iets, en dat is dat ik me in mijn doen en laten tegenover andere mensen niet als vrouw zou kunnen uiten, en daaronder valt ook dat ik niet eens gezellig in een rokje/jurkje kan lopen zonder daarbij aangekeken te worden.
Nou ben ik er al een behoorlijke achter dat het ook een bepaalde manier van denken is.
Ik ben aan de ene kant man maar heb wel degelijk dat ik denk als een vrouw op veel momenten en dat heb ik eigenlijk al m'n hele leven gehad.
Laast vroeg ik aan iemand of hij kon zeggen of ik nou als een man of vrouw dacht, maar hij wist het niet want hij heeft me altijd al zo gekend.
Ik leef dus nu steeds meer kwa denken ook als vrouw, ben heel erg begripvol naar mensen toe en probeer te helpen waar te helpen valt. (naar mijn idee wel degelijk vrouwelijke eigenschappen)
Ik leef dus al op een bepaalde manier als vrouw zonder dat mensen het daadwerkelijk doorhebben.
Verder heb ik het idee dat het een kwestie van tijd en zelfvertrouwen is voordat ik in een jurk over straat ga, maar nu doe ik het wel gewoon thuis, dat is voor nu wel even een grote stap genoeg.
Dit is natuurlijk hoe ik het zie alle reacties zijn welkom.
Aan de ene kant ben i best tevreden met wie ik ben en hoe ik eruit zie, een best wel grote jonge vent met een klein sikje en lang blond haar.
Aan de andere kant mis ik wel iets, en dat is dat ik me in mijn doen en laten tegenover andere mensen niet als vrouw zou kunnen uiten, en daaronder valt ook dat ik niet eens gezellig in een rokje/jurkje kan lopen zonder daarbij aangekeken te worden.
Nou ben ik er al een behoorlijke achter dat het ook een bepaalde manier van denken is.
Ik ben aan de ene kant man maar heb wel degelijk dat ik denk als een vrouw op veel momenten en dat heb ik eigenlijk al m'n hele leven gehad.
Laast vroeg ik aan iemand of hij kon zeggen of ik nou als een man of vrouw dacht, maar hij wist het niet want hij heeft me altijd al zo gekend.
Ik leef dus nu steeds meer kwa denken ook als vrouw, ben heel erg begripvol naar mensen toe en probeer te helpen waar te helpen valt. (naar mijn idee wel degelijk vrouwelijke eigenschappen)
Ik leef dus al op een bepaalde manier als vrouw zonder dat mensen het daadwerkelijk doorhebben.
Verder heb ik het idee dat het een kwestie van tijd en zelfvertrouwen is voordat ik in een jurk over straat ga, maar nu doe ik het wel gewoon thuis, dat is voor nu wel even een grote stap genoeg.
Dit is natuurlijk hoe ik het zie alle reacties zijn welkom.
Hoi Lisa,Lisa schreef:Ik leef dus nu steeds meer kwa denken ook als vrouw, ben heel erg begripvol naar mensen toe en probeer te helpen waar te helpen valt. (naar mijn idee wel degelijk vrouwelijke eigenschappen) Ik leef dus al op een bepaalde manier als vrouw zonder dat mensen het daadwerkelijk doorhebben.
Zeker niet bedoeld om je af te zij*** of zo hoor, maar alleen om je eigen gedachten te scherpen... kan ik op grond van wat je schrijft niet met evenveel recht constateren dat je een aardige man bent, met wellicht wat eigenschappen die je gemiddeld genomen wat vaker bij vrouwen aantreft?
Liefs - Ilona
Everybody 's free... to feel good 
hoi
hoe ik er mee om gegaan ben met mijn gevoelens ,ja is allemaal tot voor kort eigenlijk vrij geleidelijk gegaan en was toen ook best wel gelukkig met mezelf hoewel ik donders goed voelde van het is niet zoals het hoort te zijn.
jolanda schreef.
ik zelf dacht ook van ja ik kan er mee leven met beide,echter ik merkte ook dat het steeds moeilijker werd voor me.
hoe uitte zich dat bij mij en hoe ging ik daarmee om.
wel steeds vaker merkte ik bij mezelf dat ik vaak steeds later naar bed ging waarom,simpel als ik s`avonds naar bed ging dan verdween joca,en voor mij gevoel steeds sterker stierf joca een beetje elke keer als ik naar bed ging en dat wilde ik niet ,ik merkte dat ook op de zaak kreeg steeds meer moeite me te concentreren was afwezig kortaf tot afgressief aan toe vanwege slaap gebrek en het feit dat ik steeds minder die rol vast kon houden maar wel moest omdat ik gewoon weg te bang was het te vertellen, als het wel eens gebeurde dat je een kwartiertje later klaar was met werk was ik ook in alle staten wilde ik niet want ik wou weg daar wilde mezelf kunnen zijn,ik was bang als ik ook maar een minuut langer moest blijven dat ik dan door de mand zou vallen.
gelukkig op een gegeven moment besefte dat het zo niet langer kon en dat ik er zelf letterlijk aan onderdoorging,en heb op een gegeven moment ook tegen mezelf gezegt van dit kan niet doorgaan zo en ongeacht wat er verder gebeurd ik vertel iedereen gewoon alles nu ,en zie wel wat ervan komt .
toen dus ook de kollega`s en de chef van mijn afdeling gezegt van jongens jullie hebben wel in de gaten dat ik niet mezelf ben de laatste tijd en dit is de reden daarvoor.
dit is ook eigelijk de tijd dat ikzelf pas echt realiseerde van ja ik ben een transseksueel,of beter gezegt het mezelf toeliet iets te realiseren wat ik altijd al heb geweten, de geest was eindelijk uit de fles en wat er ook nog zou komen er was nog maar een mogelijke weg te gaan voor me.
helaas hierna is alles een beetje in een stroom versnelling geraakt en ben ik letterlijk ingestort tot op een punt waar ik niets meer zag zitten en geen uitweg zag ,omdat toen pas duidelijk werd dat ik me hele leven zowel voor mezelf en iedereen om me heen een toneelstuk had gespeeld.
hier ben ik inmiddels met hulp gelukkig ook al weer overheen en ben nu bezig mezelf toe te staan te zijn wie ik ben en ook zo te leven,en ik weet dat het leven wat voor me ligt waarschijnlijk vele malen moeilijker zal zijn als het leven wat achter me ligt , maar van nu af ben ik mezelf en niemand zal me daar ooit nog van kunnen weerhouden .
groetjes joca
hoe ik er mee om gegaan ben met mijn gevoelens ,ja is allemaal tot voor kort eigenlijk vrij geleidelijk gegaan en was toen ook best wel gelukkig met mezelf hoewel ik donders goed voelde van het is niet zoals het hoort te zijn.
jolanda schreef.
ja dat herken ik heel duidelijk.Ik begon bij mezelf echter vrij snel te merken dat het zo niet werkte bij mij. Ik gruwde al bij de gedachte alleen dat ik op een gegeven moment weer terug zou moeten in mijn mannenkleding. Ik ervoer het als een verloochening van mezelf, en het continu switchen tussen de ene en de andere gedaante maakte dat ik mij als man nóg ongelukkiger ging voelen dan ik al was.
ik zelf dacht ook van ja ik kan er mee leven met beide,echter ik merkte ook dat het steeds moeilijker werd voor me.
hoe uitte zich dat bij mij en hoe ging ik daarmee om.
wel steeds vaker merkte ik bij mezelf dat ik vaak steeds later naar bed ging waarom,simpel als ik s`avonds naar bed ging dan verdween joca,en voor mij gevoel steeds sterker stierf joca een beetje elke keer als ik naar bed ging en dat wilde ik niet ,ik merkte dat ook op de zaak kreeg steeds meer moeite me te concentreren was afwezig kortaf tot afgressief aan toe vanwege slaap gebrek en het feit dat ik steeds minder die rol vast kon houden maar wel moest omdat ik gewoon weg te bang was het te vertellen, als het wel eens gebeurde dat je een kwartiertje later klaar was met werk was ik ook in alle staten wilde ik niet want ik wou weg daar wilde mezelf kunnen zijn,ik was bang als ik ook maar een minuut langer moest blijven dat ik dan door de mand zou vallen.
gelukkig op een gegeven moment besefte dat het zo niet langer kon en dat ik er zelf letterlijk aan onderdoorging,en heb op een gegeven moment ook tegen mezelf gezegt van dit kan niet doorgaan zo en ongeacht wat er verder gebeurd ik vertel iedereen gewoon alles nu ,en zie wel wat ervan komt .
toen dus ook de kollega`s en de chef van mijn afdeling gezegt van jongens jullie hebben wel in de gaten dat ik niet mezelf ben de laatste tijd en dit is de reden daarvoor.
dit is ook eigelijk de tijd dat ikzelf pas echt realiseerde van ja ik ben een transseksueel,of beter gezegt het mezelf toeliet iets te realiseren wat ik altijd al heb geweten, de geest was eindelijk uit de fles en wat er ook nog zou komen er was nog maar een mogelijke weg te gaan voor me.
helaas hierna is alles een beetje in een stroom versnelling geraakt en ben ik letterlijk ingestort tot op een punt waar ik niets meer zag zitten en geen uitweg zag ,omdat toen pas duidelijk werd dat ik me hele leven zowel voor mezelf en iedereen om me heen een toneelstuk had gespeeld.
hier ben ik inmiddels met hulp gelukkig ook al weer overheen en ben nu bezig mezelf toe te staan te zijn wie ik ben en ook zo te leven,en ik weet dat het leven wat voor me ligt waarschijnlijk vele malen moeilijker zal zijn als het leven wat achter me ligt , maar van nu af ben ik mezelf en niemand zal me daar ooit nog van kunnen weerhouden .
groetjes joca
Hoi Joca...joca schreef:hier ben ik inmiddels met hulp gelukkig ook al weer overheen en ben nu bezig mezelf toe te staan te zijn wie ik ben en ook zo te leven,en ik weet dat het leven wat voor me ligt waarschijnlijk vele malen moeilijker zal zijn als het leven wat achter me ligt , maar van nu af ben ik mezelf en niemand zal me daar ooit nog van kunnen weerhouden .
Je vergist je. Het leven dat voor je ligt is niet makkelijk... zeker niet. Maar de pijn van te moeten leven als iets en iemand die je niet bent, is stukken erger... ik verzeker je... het wordt alleen maar beter. Je kijkt er tegenop als een berg. Om te ervaren dat - behalve die incidentele idioot die het nooit zal begrijpen - je op meer steun en begrip kunt rekenen dan je ooit voor mogelijk hield. Dat je sociale netwerk groter wordt dan ooit voorheen... en de contacten dieper en waardevoller. 't Geluk ligt onder handbereik... je moet het alleen durven pakken.
Liefs - Ilona
Everybody 's free... to feel good
hoi
ilona jij schreef
het wordt alleen maar beter. Je kijkt er tegenop als een berg.
er tegen opkijken als tegen een berg nee niet echt ,ja ik weet komen veel dingen op me af waar ik nu nog geen weet van heb en dat houd me best wel bezig eigenlijk dat onbekende,ik heb altijd graag controle over dingen ,maar ik zie er zeker niet tegenop hoor is nu meer van okee leven geef het je beste schot ik vindt wel een weg om er doorheen te komen.
je op meer steun en begrip kunt rekenen dan je ooit voor mogelijk hield.
dat ik op meer steun en begrip kan rekenen ,ja inderdaad dat is iets wat ik nu weet en ook ervaar ook al denk je soms even van niet, er zijn mensen die je steunen en helpen en vaak zijn dat ook nog die mensen waarvan jezelf dacht die laten me vallen als een molensteen en dat is een heerlijke ervaring en geeft me ook veel steun.
Dat je sociale netwerk groter wordt dan ooit voorheen... en de contacten dieper en waardevoller.
ja ook dit geloof ik graag ,komt ook doordat ik nu mezelf kan en durf te zijn die contacten die ik nu leg ,die maak ik ook als joca mezelf dus,ik hoef niet meer die rol die ik gespeeld heb erbij te betrekken ,daardoor kan ik mezelf ook blootgeven waardoor de contacten dieper worden en zeker ook waardevoller ,zowel voor mijzelf als tegenover de anderen .
en de weg voor me moeilijker als de weg achter me , ja moeilijker is het verkeerde woord eigenlijk als ik het nu even terug lees, het zal niet zo zeer moeilijker worden maar anders.
groetjes joca
ilona jij schreef
het wordt alleen maar beter. Je kijkt er tegenop als een berg.
er tegen opkijken als tegen een berg nee niet echt ,ja ik weet komen veel dingen op me af waar ik nu nog geen weet van heb en dat houd me best wel bezig eigenlijk dat onbekende,ik heb altijd graag controle over dingen ,maar ik zie er zeker niet tegenop hoor is nu meer van okee leven geef het je beste schot ik vindt wel een weg om er doorheen te komen.
je op meer steun en begrip kunt rekenen dan je ooit voor mogelijk hield.
dat ik op meer steun en begrip kan rekenen ,ja inderdaad dat is iets wat ik nu weet en ook ervaar ook al denk je soms even van niet, er zijn mensen die je steunen en helpen en vaak zijn dat ook nog die mensen waarvan jezelf dacht die laten me vallen als een molensteen en dat is een heerlijke ervaring en geeft me ook veel steun.
Dat je sociale netwerk groter wordt dan ooit voorheen... en de contacten dieper en waardevoller.
ja ook dit geloof ik graag ,komt ook doordat ik nu mezelf kan en durf te zijn die contacten die ik nu leg ,die maak ik ook als joca mezelf dus,ik hoef niet meer die rol die ik gespeeld heb erbij te betrekken ,daardoor kan ik mezelf ook blootgeven waardoor de contacten dieper worden en zeker ook waardevoller ,zowel voor mijzelf als tegenover de anderen .
en de weg voor me moeilijker als de weg achter me , ja moeilijker is het verkeerde woord eigenlijk als ik het nu even terug lees, het zal niet zo zeer moeilijker worden maar anders.
groetjes joca
tv, transgenderist, transsexueel, het zal mij eerlijk gezegd een rotzorg zijn hoe het heet en in welk hokje, de benamingen zijn er nu eenmaal om wat scheidingslijnen aan te brengen voor de dames en heren medici en wetenschappers, en het maakt communicatie en begrip wat makkelijker
voor mezelf plak ik mezelf geen etiketje op, heeft ook niet zoveel zin, ik weet voor een bepaald deel wat ik wel en niet wil,en voor het overige deel zal de stappen die ik zet langzaamaan meer duidelijkheid geven
het probleem zit hem meer in die hokjes die gehanteerd worden, die ik erg zwart wit vind, wat mij betrefd zijn er net zoveel tussenvormen als dat er diversiteit in mensen zit, en ik probeer zoveel mogelijk te denken in de term: 'mens'
de problemen die je tegenkomt als bijvoorbeeld: alleen in aanmerking komen voor een vergoeding van een laserbehandling als je volgens het VU, ts bent, of tg? dus criteria die je zelf niet gemaakt heb maar die je opgelegd worden, maken het er niet makelijker op
dat de criteria voor een eventuele operatie en hormoonbehandeling streng zijn en waar voorzichtig mee omgegaan moet worden lijkt me duidelijk, in het geval van een laserbehandeling vind ik het nogal overdreven
waarom kun je, zonder even te kijken naar of je je nu man of vrouw voelt of ertussenin, somewhere, niet in aanmerking komen voor een laserbehandeling als man?
er zijn genoeg vrouwen die bepaalde lichamelijke correcties wel vergoed krijgen wanneer ze duidelijk aan kunnen tonen dat ze er wel degelijk onder lijden
in die zin vind ik dat wat vreemd, dat er een goedkeuring moet zijn van het VU, en dat is waar ik op dit moment tegenaan loop en ik vraag me af of daar op een of andere manier niet collectief iets mee te doen is, zo te lezen ben ik immers zeker niet de enige die de wens van een laserbehandeling heeft, en ik vind het een vrij onschuldige stap in een richting die je voor een deel gelukkiger zou kunnen maken, omdat dat nu eenmaal behoorlijk meer vrijheid geeft om naar buiten te treden op de manier die je eigenlijk zou willen, vaak wat vrouwelijker
ik zou me er wel degelijk beter bij voelen wat me zou sterken in het naar buiten treden als vrouw, of in feite, meer als mezelf,in welke hoedanigheid ook
het (baardgroei) irriteerd me de godganse dag en aangezien ik nu behoorlijk wat jaren me blauw betaal aan een instantie als het vgz, vind ik dat het tijd word dat er eens wat terugkomt
wellicht vechten tegen de bierkaai, toch is er een brief onderweg naar het vgz, nee heb ik, met ondersteuning van huisarts
hoe ga ik verder om met de buitenwereld? of zij met mij?
kleine stapjes, die voor jezelf beter zijn dan grote stappen, maken het voor de buitenwereld ook makkelijker er mee om te gaan, en dat is wat ik probeer, de kerngedachte is daarin dat ik vooral mijn eigen gevoel en tempo volg
shalomm
voor mezelf plak ik mezelf geen etiketje op, heeft ook niet zoveel zin, ik weet voor een bepaald deel wat ik wel en niet wil,en voor het overige deel zal de stappen die ik zet langzaamaan meer duidelijkheid geven
het probleem zit hem meer in die hokjes die gehanteerd worden, die ik erg zwart wit vind, wat mij betrefd zijn er net zoveel tussenvormen als dat er diversiteit in mensen zit, en ik probeer zoveel mogelijk te denken in de term: 'mens'
de problemen die je tegenkomt als bijvoorbeeld: alleen in aanmerking komen voor een vergoeding van een laserbehandling als je volgens het VU, ts bent, of tg? dus criteria die je zelf niet gemaakt heb maar die je opgelegd worden, maken het er niet makelijker op
dat de criteria voor een eventuele operatie en hormoonbehandeling streng zijn en waar voorzichtig mee omgegaan moet worden lijkt me duidelijk, in het geval van een laserbehandeling vind ik het nogal overdreven
waarom kun je, zonder even te kijken naar of je je nu man of vrouw voelt of ertussenin, somewhere, niet in aanmerking komen voor een laserbehandeling als man?
er zijn genoeg vrouwen die bepaalde lichamelijke correcties wel vergoed krijgen wanneer ze duidelijk aan kunnen tonen dat ze er wel degelijk onder lijden
in die zin vind ik dat wat vreemd, dat er een goedkeuring moet zijn van het VU, en dat is waar ik op dit moment tegenaan loop en ik vraag me af of daar op een of andere manier niet collectief iets mee te doen is, zo te lezen ben ik immers zeker niet de enige die de wens van een laserbehandeling heeft, en ik vind het een vrij onschuldige stap in een richting die je voor een deel gelukkiger zou kunnen maken, omdat dat nu eenmaal behoorlijk meer vrijheid geeft om naar buiten te treden op de manier die je eigenlijk zou willen, vaak wat vrouwelijker
ik zou me er wel degelijk beter bij voelen wat me zou sterken in het naar buiten treden als vrouw, of in feite, meer als mezelf,in welke hoedanigheid ook
het (baardgroei) irriteerd me de godganse dag en aangezien ik nu behoorlijk wat jaren me blauw betaal aan een instantie als het vgz, vind ik dat het tijd word dat er eens wat terugkomt
wellicht vechten tegen de bierkaai, toch is er een brief onderweg naar het vgz, nee heb ik, met ondersteuning van huisarts
hoe ga ik verder om met de buitenwereld? of zij met mij?
kleine stapjes, die voor jezelf beter zijn dan grote stappen, maken het voor de buitenwereld ook makkelijker er mee om te gaan, en dat is wat ik probeer, de kerngedachte is daarin dat ik vooral mijn eigen gevoel en tempo volg
shalomm