Gedogen

[Daphne_B]

Mijn partner gedoogt mijn tv-zijn. Echter naar mijn mening is er niets more killing dan gedogen. In mijn geval betekent het dus dat het geen bespreekpunt is, iets wat het toch wel moet kunnen zijn.

Nu weet ik ook wel dat zij er niet om heeft gevraagd en dat het voor haar moeilijk is om een TV als partner te hebben. Laat daar geen misverstand over bestaan. Het gevolg is wel dat ik op mijn tenen loop en blijf zitten met mijn gevoelens en that eats you up inside.

De drempel om op bezoek te gaan bij een T-vriendin of een T&T te bezoeken wordt hoger en hoger. Het is net of je toestemming moet vragen en daar heb ik echt geen zin in. Let wel, dit is geen verwijt aan mijn partner, maar lastig blijft het.

Met andere woorden gedogen lijkt prettig, in mijn geval ben ik er niet echt veel mee opgeschoten.

Daphne

[mireille]

Met andere woorden gedogen lijkt prettig, in mijn geval ben ik er niet echt veel mee opgeschoten.

Goed, ik ben zelf dan wel weer een tijdje partnerloos, maar vergelijkbaar is het ook tegenover m'n familie: Mijn moeder weet ervan en gedoogt het maar het is totaal niet bespreekbaar. Of ik er nu serieus of luchtig er over begin, het is altijd alsof er figuurlijk een deur wordt dichtgeslagen.

Ik had laatst nog geprobeerd haar attent te maken op de herhaling van de BBC documentaire (een van de betere mag ik wel zeggen) op ketnet/canvas, maar helaas.

Gedogen klinkt mooi, maar het is des te meer een afwijzing van wat je bent. En dan blijf je het opkroppen... Oh well, gelukkig is er T.org

[Cynthia]

Daphne,

Zoals ik je ken en zoals je het schrijft is er volgens mij niet echt sprake van gedogen.

Gedogen is volgens mij wanneer ze er zelf niet achter staat, maar jou vrij laat om te doen wat je volgens jou moet doen.
Maar zoals je het schrijft, is het met alsof er een straf staat op het gebruik maken van het gedoogbeleid. Waardoor voor jou de drempel hoger wordt (is dat vanwege de "sanctie" die er op staat?).

Als jullie echt afspraken hierover zouden hebben (bijv. 1 weekeinde per maand, of 1 avond in de week, of ......) dan zou je je niet bezwaard voelen om daar gebruk van te maken.

Hoe zit het nu precies bij jullie? Want dat zoiets aan je vreet is duidelijk.
Moet je toch weer voor om tafel gaan zitten.

En als je toch es een keer eruit wilt, je bent van harte welkom hoor, dat weet je.

[petra_]

Mijn partner gedoogt mijn tv-zijn. Echter naar mijn mening is er niets more killing dan gedogen. In mijn geval betekent het dus dat het geen bespreekpunt is, iets wat het toch wel moet kunnen zijn.

Ja en nee. Het moet bespreekbaar zijn om tot een goed gedoogbeleid te kunnen komen. Van je partner verwachten dat ze met je over make up en kleding gaat zitten kletsen, is wat anders. Gedogen is oogluikend toestaan, niet persé bespreken en ook niet negeren.

Nu weet ik ook wel dat zij er niet om heeft gevraagd en dat het voor haar moeilijk is om een TV als partner te hebben. Laat daar geen misverstand over bestaan. Het gevolg is wel dat ik op mijn tenen loop en blijf zitten met mijn gevoelens en that eats you up inside.

Ze heeft er wel voor gekozen om bij je te blijven. En dus ook bij Daphne, jullie zullen waarschijnlijk nooit geen vriendinnen worden maar als ze ziet dat er iets aan haar partner vreet en weet wat het zou kunnen oplossen maar daar geen ruimte voor maakt, houdt ze haar niet aan haar in voor- en tegenspoed belofte. Daar heeft ze niet alleen jou mee, maar ook haar zelf. Leven met iemand die uit balans is, is moeilijk.

De drempel om op bezoek te gaan bij een T-vriendin of een T&T te bezoeken wordt hoger en hoger. Het is net of je toestemming moet vragen en daar heb ik echt geen zin in. Let wel, dit is geen verwijt aan mijn partner, maar lastig blijft het.

Jullie moeten om tafel, een goed stel regels zien te vinden. Dat wordt een moeilijk gesprek, zij moet iets onder ogen zien waarvan ze het bestaan lieve ontkent en jij moet ruimte zien te krijgen, wat dus neerkomt op toestemming vragen.

[Lisa met een S]

Daf,

Cynthia heeft hier volgens mij gelijk in. Het is niet gedogen, omdat je vrouw zegt dat ze niet van je wilt scheiden ondanks het feit dat je travestie niet kan of wil afzweren, maar je dan geen mogelijkheden biedt om je om te kleden. Het is pas gedogen, wanneer er sprake is van afspraken over wat wel of niet is toegestaan, en dat, zolang jij niet over de grens gaat van wat voor haar aanvaardbaar is, zij je niet in de weg staat wanneer je gebruik van maakt.

Het probleem is en blijft, dat wat aanvaardbaar is voor beide partijen, is nooit statisch. Wanneer het vandaag voor jou genoeg is om af en toe naar een T&T te gaan, en je vrouw dat, bijvoorbeeld, gedoogt, wat gebeurt wanneer je zelf vindt dat het niet genoeg is, en je verder wilt? Wat doe je dan? Want dat is hetzelfde als wanneer ze terugkomt van eerder tegemoetkomingen. Gedogen bestaat niet als je er niet constant in overleg blijft erover.

Lisa

Lisa

[leontine]

Daphne,

Mag ik zeggen dat dit gedrag zoals je het nu beschrijft op mij meer overkomt als negeren dan als gedogen?

'Als ik het maar niet zie en we er ook niet over praten dan is het er niet', is een manier van omgaan met problemen die ik de kop in het zand methode noem, ook al kun je in de psychologieboeken er vast wel een paar pagina's over terugvinden dat dit een hele normale afweerreactie is.

Als dit betekend dat jij alleen met je T* zijn bezig kunt als zij er een keer niet is en jij kunt daar mee leven, kun je gewoon zo door gaan, maar als het jou te veel inperkt dan ga je er of een keer onderdoor of er barst een keer een bom. In het laatste geval denk ik dat je toch echt zult moeten proberen het toch langzamerhand meer bespreekbaar te maken (in het eerste geval vind ik dat zelf eigenlijk ook, maar is het minder nijpend).

Veel sterkte ermee.

[Elsa]

Kan me een beetje voorstellen Dafhne dat je vrouw het ' gedoogbeleid' toepast. Maar ze houdt zichzelf zo voor de gek en het leven wordt een stuk ingewikkelder. Denk dat je verder komt om echt bepaalde dingen duidelijk af te spreken. Dan is het voor jou geen 'vragen om toestemming' meer en voor je vrouw is het duidelijk. Je zult het misschien niet geloven maar de eerste jaren zag ik Denise heel anders. Vond het pervers en walgde er echt van. (sorry Denise) Hoe vaak ik niet wegscheurde in de auto huilend en over mijn toeren en denkend.. dit leven wil ik niet. Heel duidelijke afspraken hebben wij niet, komt ook omdat ik zo niet in elkaar zit. Verwacht wel respect om wie ik ben, dus niet onverwacht een confrontatie met D2. En er zijn altijd wel kids in huis wat dat ook niet mogelijk maakt. Maar wat al eerder gezegd is in de reakties, je vrouw blijft bij jou dus is het niet meer dan normaal om dit stukje bespreekbaar te maken. Geen slachtoffer zijn, een mens is altijd in beweging - ontwikkeling en wie weet wanneer jij duidelijk kunt aangeven wat jij nu graag wilt dat er toch openheid komt. Ze zal wel weten dat dit iets is wat niet overgaat of een bevlieging is. Zelf heb ik mij erg verdiept in deze materie om te begrijpen hoe dit kan. Ik hoop dat je aan deze reaktie's wat hebt , misschien verwacht je vrouw hierin van jou wel een stap naar haar toe? Wens je sterkte, groeten Elsa

[Daphne_B]

Was praten maar zo makkelijk over zo'n moeilijk onderwerp. Hoe leg je iets uit wat je zelf al helemaal niet begrijpt, maar slechts hebt aanvaard?

In ieder geval bedankt voor jullie reacties.

Daphne

[Elsa]

Was praten maar zo makkelijk over zo'n moeilijk onderwerp. Hoe leg je iets uit wat je zelf al helemaal niet begrijpt, maar slechts heb aanvaard?

In ieder geval bedankt voor jullie reacties.

Daphne

Begrijp best dat het moeilijk is om over datgene te praten wat zo dicht bij jezelf staat. Maar je vrouw weet dat dit een deel van jou is, denk dat het beter te leven is als je alle moed bij elkaar schraapt en een gesprek aangaat. Het is voor jullie beiden moeilijk maar duidelijkheid daar kom je verder mee dan je afvragen hoe het nu verder moet. Echt Daffie ik heb het er heel erg moeilijk mee gehad, misschien lijkt het nu anders maar neemt niet weg dat ik na jaren pas mij realiseerde dat het echt een deel van Denise was. Het blijft iets waar je als partner 'van' regelmatig moeite mee hebt, maar als je een keuze gemaakt hebt dan ga je er ook voor. Misschien een optie eens samen, met je vrouw ergens wat te eten en dan hierover te praten?
Elsa

[Chantal C.]

Ben ik mee eens. Stap over die angst heen (lesje) en ga praten. Als je het niet doet word het alleen maar moeilijker.

[MarjoleinJ]

helaas is 't blijkbaar niet zo makkelijk he? Als 't (goed/makkelijk) bespreekbaar zou zijn, dan zou de drempel dus ook niet zo hoog zijn waarmee 't cirkeltje rond is...

Ik bedoel maar te zeggen: als je partner niet zo de behoefte heeft om er over te praten, dan kun *jij* nog wel willen praten, maar dat gaat dan niet lukken. Ik ken dit probleem nl..... ik heb met mijn partner precies 't zelfde...

Ze accepteert mij niet, ik heb eerder 't idee inderdaad van een gedoogbeleid. Ik bedoel dit helemaal niet als een verwijt naar m'n partner; zij had 't waarschijnlijk liever ook anders gezien. Ik heb er ongeveer 20+ jaar over gedaan om *mezelf* te accepteren dus verwacht ik niet dat zij het "eventjes binnen een jaar of twee, drie" accepteert. Hoewel ik natuurlijk wel hoop dat zij er niet *ook* 20+ jaar over doet

Daffie: meid, ik vind 't vervelend om te horen dat jij in die situatie zit. Ik hoop dat jullie er uit komen. Het feit dat ze niet bij je weg is (en dat is bij ons dus precies 't zelfde), is een teken dat ze in principe wel met je door wil; daar moeten jullie beiden hoop uit putten. Ik wens jullie veel geluk en wijsheid.

groetjes,

Marjolein

[Elsa]

Het blijft toch best wel moeilijk, ook al ben ik intussen wat ' verder' in het accepteren. Heb gemerkt dat het ook afhangt van hoe ik mijzelf voel(de) wat het accepteren/ ermee omgaan betreft. Heb je zelf een dip dan weegt 'dat andere' ineens ook zwaar. Klinkt misschien onlogisch maar denk dat meerdere vrouwen dit zullen herkennen. Je wilt met je partner verder en dat is je uitgangspunt, blijft toch dat het af en toe voor beiden moeilijk kan zijn. Wens je succes Daffie en hoop dat je toekomst mooier zal zijn dan het verleden voor jullie beiden. groeten Elsa

[Marcha]

Ik ken het probleem.
Mijn probleem is echter nog wat complexer ben ik bang. Mijn vriendin accepteerd dat ik transgender ben, maar wil er zo min mogelijk mee te maken hebben. Niet omdat ik transgender ben maar omdat ze de persoon die ik als vrouw ben niet mag. Dit creeërt een vreemd probleem, ik zie mijzelf namelijk als één mens.
Zij ziet mij echter als 2 persoonlijkheden waarbij ze maar met één persoon goed kan opschieten en aan de ander echt een hekel lijkt te hebben. Ze heeft dus geen hekel aan mijn transgender zijn, maar aan mijn alter ego. Nu hebben we over het algemeen goede afspraken gemaakt maar het blijft moeilijk om bepaalde dingen niet met je partner te kunnen bespreken. Tenslotte ziet ze mij niet als haar partner of vriendin maar als een buitenstaander waar ze niets mee heeft.
Het enige wat ik kan blijven doen is dus de afspraken nakomen die we gemaakt hebben en hopen dat ze mij ooit nog weer eens aardig kan gaan vinden, tenslotte kun je iemand niet dwingen tot vriendschap.

Lieve groetjes,

Marcha

[Cynthia]

Marcha,

Dar ligt inderdaad gecompliceerd.
Ook mijn ervaring is dat mijn vrouwelijke verschijning niet zoveel afwijkt qua gedrag en karakter van mijn mannelijke persoon; alleen is die wel veel zachter.
Weet je wel zeker dat er geen verborgen weerstand is bij je vrouw tegen jouw transgenderisme? Ook al zegt ze van niet?

[Joy]

kweenie maar als ik dat gevoel zou krijgen bij een partner, dat ze me 'gedoogd' dan zou het snel afgelopen zijn, heb namelijk geen enkele zin me in te houden, daarnaast is die partner me niet waard als ze niet verder komt dan ' gedogen'

bij 'gedogen' is er volgens mij niet veel gelijkwaardigheid meer, en dat lijkt me toch zon beetje een basis voor een fatsoenlijke relatie

Joy