Grappig dat je hiermee komt, Martiene. Ik heb me de afgelopen tijden wel meer hetzelfde afgevraagd. Je maakt online vrienden en vriendinnen in deze 'scene', maar om een of andere reden mixt dit niet altijd met je andere leven. Niet alleen in slechte tijden als ziek en zeer maar zeker ook in goede tijden als verjaardagen en andere benoemenswaardige zaken als diplomeringen, etc. Als ik even naar mezelf kijk dan maak ik mij hier evenzeer schuldig aan. Ik zou er bijvoorbeeld nogal een probleem mee hebben als ik tijdens een verjaardagspartijtje een tuin vol trava's zou hebben. Hoe leg ik dat ooit uit aan de buurt ?
Nu wil het toeval dat ik in december jarig ben dus de tuinpartijtjes kunnen vrij eenvoudig tot een minimum worden beperkt , maar toch is het wel iets wat me bezig houdt:
In hoeverre deel je je leven als trava met de kennissen en vrienden om je heen ? Zeker als dit wat verder gaat als een avondje stappen.
Nu is het ook wel weer zo dat ik dit inmiddels in zijn juiste proporties kan zien. Door een jarenlange chatervaring weet ik inmiddels dat chatrelaties vaak iets totaal anders zijn dan ware relaties. Een paar waardevolle uitzonderingen, die zich boven de massa doen uitstijgen, daargelaten.
Contacten die je opbouwt in het virtuele circuit zijn andere contacten dan lijfelijke. Aan de ene kant zijn ze dieper, inniger omdat je vaak zaken bespreekt die je minder makkelijk live bespreken zult. Vaak omdat je online daar meer de tijd voor kunt gunnen en de gelegenheid zich daarvoor beter leent. Vaak ook ingegeven door een laat tijdstip. Anderszijds is er ook niet altijd de behoefte die virtuele contacten een lijfelijk gevolg te geven. Er zijn genoeg mede-trav's die ik graag spreek maar echt niet elke week over de vloer hoef te hebben.
Dit valt dus samen met jouw vraag en ervaring waarom men problemen kan hebben met een lijfelijk contact in geval van ziekte en overlijden. Hoewel het contact met een chatter (in dit geval een T maar dat maakt voor het argument niet uit) best innig kan zijn geweest is het nog een heel andere kwestie hoe dit contact zich verhoudt tot een daadwerkelijk ondersteunend contact.
Ik heb dit jaren terug aan den lijve ondervonden. Dagelijks had ik een heel goed contact met een lieve chatvriendin. We spraken elkaar zeer vaak, deelden heel veel lief en leed met elkaar. Wisten alles van elkaar. Er was ook zeker een wederzijdse aantrekkingskracht. Maar op het moment dat ik in de problemen zat door een echtscheiding en zielig en alleen verplicht op een kamertje (formaat bezemkast) in een zusterflatje zat, gaf ze niet thuis. Er werd niet gebeld noch gemaild. Ik was niet online dus was er niets aan het handje. Dat ik aan had gegeven dat internetten daar vrijwel onmogelijk was, deed daar weinig aan af. Het innige contact wat ik dacht te hebben bleek een schaduw. Het heeft me veel inzicht gegeven in het virtuele leven contra het echte leven. Ik denk ook dat met name deze situatie mijn instelling in chat's en forums heeft getekend . Het doet me niet meer zoveel, ik laat me niet meer kennen. Laat hoogst zelden het achterste van mijn tong zien. Wel doe ik dat soort dingen nog in de innigere contacten die ik heb met gevoelsgenotes. Mensen die me bijblijven. Mensen die elkaar aanvoelen. Maar zelfs dan verwacht ik niet (meer) dat ze er zullen zijn als ik ooit wat zou gaan mankeren. De echte innige contacten uitgesloten. Misschien een wat mistroostig vooruitzicht maar het is vaak wel een realiteit.
