Ik ben heel erg onder de indruk van wat Josette op forum "algemeen" schrijft. Ik denk dat het goed is dat ook ik een deel van mijn twijfels hier benoem, misschien heeft een ander daar ook wat aan. Wat ik hieronder quote staat in mijn dagboek van afgelopen maandag van de Vlaamse Genderkring.
Mijn dagboek, 3 april 2006 schreef:"Het nadeel van mensen die emigreren", zei mijn vader wijs, "is dat ze tussen twee culturen opgroeien. Ze zullen nooit onderdeel van de nieuwe cultuur worden en toch de oude cultuur ontgroeien. Ze lopen een grote kans om zich nooit ergens echt thuis te voelen". Hoe ik sommige wijsheden jarenlang heb onthouden - tussen alle andere wijsheden in die ik al lang vergeten ben.
't Kwam naar boven toen ik terugdacht aan mijn coachingsgesprek van vanmiddag. Ik had het over het vaginaboek van Goedele Liekens, en over de gemengde gevoelens die ik daarover had. Het blijft raar dat ik over dat onderwerp zowel het gevoel heb dat het "iets over mij zegt" als dat ik het gevoel heb dat een geslachtsverandering "niets voor mij is". We hadden het ook over het idee dat ik, als nu de winter in plaats van de zomer komen zou, morgen nog in vrouwenkleren naar het werk zou willen gaan. "Je zou dus als een vrouw door het leven gaan", concludeerde mijn coach. En toen... toen was daar ook de weerstand. "Nee, niet als vrouw, maar ergens tussen man en vrouw, in kleren die bij mij passen, met een uiterlijk dat bij mij past". Een gesprek van meer dan een uur volgde, waarbij de vraag telkens was wat nu het kenmerkende verschil was tussen het als vrouw door het leven gaan en het tussen de seksen in door het leven gaan.
Voor mij was (en is) het belangrijkste verschil, dat ik tussen man en vrouw in "mijn eigen ding" kan doen. Ik hoef voor niets en niemand verantwoording af te leggen, alleen voor mijzelf. Ik bepaal zelf of ik wel-of-geen make-up gebruik, bepaal zelf ook of ik wel-of-geen hormonen ga slikken, of logopedie-oefeningen ga volgen. Niemand hoeft dat voor mij te beslissen: ik bepaal zelf hoe ik mij presenteer. Mijn coach concludeerde toen dat dat ook zo was als ik me vrouw zou voelen - het idee dat ik verantwoording af moet leggen komt uit mijn jeugd: als volwassene hoef je zowieso tegenover niemand verantwoording af te leggen over hoe je eruit ziet. Waarom zou ik het anderen (en mijzelf) dan moeilijker maken dan het is door als ergens-tussenin-door-het-leven-te-willen-gaan?
Natuurlijk, ik mocht zijn wie ik wou zijn. Ook zij zou mij accepteren zoals ik ben. Maar zou het niet toch zo kunnen zijn dat dat niet-helemaal-vrouw-willen-zijn een stukje weerstand is? Een stukje weerstand om te accepteren dat ik toch een vrouw in een mannenlichaam ben? Ze concludeerde meerdere keren in het gesprek dat ik in een kind-rol schoot (soms een bang, dan weer een dwars of opstandig kind), of juist in een autoritaire puber.
Ik vind het een belangrijk punt. Ik herken me nu vooral in het verhaal dat mijn vader ooit vertelde over mensen tussen twee culturen. Ik herinner me ook ineens Petra, mijn vriendinnetje toen ik een jaar of 4 was. Samen speelden we in de zandbak - en ze was er van overtuigd dat zij wel, en ik geen, kinderen zou krijgen. Zij was tenslotte een vrouw en ik - ik was een man. Ik geloofde haar toen niet. Ze moest zich wel vergissen, want wij - we waren toch zo vreselijk gelijk? We voelden elkaar toch goed aan? Tot ze mij uitlegde wat het verschil tussen mannen en vrouwen was - tja, toen moest ik haar wel gelijk geven... Ik heb 't sindsdien altijd goed proberen te doen als man - altijd balancerend tussen wat een ander van mij verwachtte (man) en wat ik vanuit mijn diepste ik zelf wou. Zoek ik nu weer die balans - zonder toe te willen geven dat ik toch een vrouw in een mannenlichaam ben?
