Je ware ik
Geplaatst: zo apr 28, 2002 15:35
Hi allemaal,
heb weer even wat tijd over dus maar iets schrijven.
Een van de dames heeft recentelijk gewezen op het boek, The uninvited dilemma, heb het gelezen en moet zeggen is een boek waarin een duidelijk beeld wordt gegeven van de hele problematiek, die pre en post transeksuelen ervaren, gebaseerd op een gedegen onderzoek en gesprekken met transseksuelen dus een aanrader.
Gelijktijdig omdat ik het boek bij Amazone com heb besteld nog een ander boek "True Selves" - Understanding Transsexualism.
Ik vind het het beste wat ik tot nu toe gelezen heb mede omdat het voor een ieder die direkt of indirekt temaken heeft met Transseksualiteit kan helpen in het begrijpen van wat de transekssueel doormaakt.
Het boek heeft een zeer uitgebreide en onderverdeelde "contents".
Ik weet er is veel gepubliceerd en geschreven over transseksualiteit maar in feite kan het nooit genoeg zijn omdat er hardnekkig een verkeerd beeld blijft bestaan bij de "outsiders".
Uit het boek een quote van "Beginning the transition" - vrij vertaald:
Voor mij, begon het proces van "transition" op het moment dat ik mijn wereld met vrouwen ogen begon te zien. De wereld veranderde en ik was niet meer op de vertrouwde plek. Mijn perpectief was veranderd en ook mijn verwachtingen van anderen. Hoe meer ik thuis werd in deze nieuwe wereld, des te scherper de kijk op mijn huidige realiteit werd. Ik heb de wereld altijd gezien vanuit een vrouwelijk perspectief, maar als een beschermde toeschouwer en niet als deelnemer. Ik voelde me bang en gelijktijdig opgewonden.
Voor een lang periode, dacht ik dat mijn vrouwelijke kant een fantasie was, want uiteindelijk ben ik genetisch een man. Ik bedoel, hoe durfde ik te denken dat ik een vrouwelijke "ziel" had.
Ik mis geheel de ervaring van een vrouw te zijn, dus ik kan eigenlijk geen vrouw zijn, niet dan?. Maar ik ben het wel!!!.
Toen ik eenmaal door mijn echte ogen keek en niet die welke ik had gebruikt tot nu toe voor mijn leefomgeving, werd het mij duidelijk dat mijn mannelijke kant een beschermd harnas en een paspoort tot bepaalde privileges was.
Het voelde nu aan alof ik mijn harnas had afgelegd en de privileges welke mij beschermde tegen de "society". Ik realiseerde me dat mijn kontakten met mensen altijd vanuit een vrouwelijk perspectief waren geweest. Ik besefte nu ook dat ik in de problemen zat.
Ik kon verder als een man blijven huigelen of proberen to leven als een 45 jarige vrouw zonder ervaring. Het typische is dat ik eigenlijk de meeste moeite heb men het huigelen van de mannelijke rol (Adriana- ervaring die we allemaal vroeger of later ondergaan).
Dus ik heb geen keus, ik zal moeten accepteren het feit dat ik veel heb in tehalen. Ik zal moeten leren om te leven zonder de mannelijke privileges waar ik altijd op gesteund heb.
Voor mij betekend dit, het einde van een fijn huwelijk en de mogelijke verwijdering van mijn fantastisch kind. Ik wil dit allemaal eigenlijk niet, maar alles gaat in die ene richting en ik ben machteloos om het te stoppen.
Het goede nieuw is: ik ben mijzelf. God help me, maar ik weet dat dit mijn enige alternatief is. Als ik gehuwd blijf, zou ik mijn kind leren dat het goed is dat je je wezenlijke ik begraafd om de lieve vrede.
Nu ik onderweg ben, ben ik ook verbaasd over de grote van mijn onwetendheid, er is zoveel te leren. De opwinding maakt zich meester van mij. Ik voel mij net weer een kind. Hoeveel mensen zouden niet graag naar hun jeugd willen teruggaan. Op dit moment voel ik de pijn in mijn borsten door het ondergaan van de puberteit voor de 2de keer, maar het is plezierig. Het herinnerd aan de dingen die staan te gebeuren.
Op dit moment, besef ik ook dat iets heb gekregen wat weinigen zullen ervaren. Ik weet wat het is om beide sexen te zijn. Dit is het voordeel dat mij voor ogen zal blijven. Door deze "geheime" ervaring, ben ik eigenlijk beter voorbereid dan vele biologische vrouwen.
Maar het meest belangrijke, ik weet dat ik mijzelf gevonden heb en niet de rest van mijn leven als een "actress" zal leiden maar als een volwaardige mens.
Lieve groeten, Adriana
heb weer even wat tijd over dus maar iets schrijven.
Een van de dames heeft recentelijk gewezen op het boek, The uninvited dilemma, heb het gelezen en moet zeggen is een boek waarin een duidelijk beeld wordt gegeven van de hele problematiek, die pre en post transeksuelen ervaren, gebaseerd op een gedegen onderzoek en gesprekken met transseksuelen dus een aanrader.
Gelijktijdig omdat ik het boek bij Amazone com heb besteld nog een ander boek "True Selves" - Understanding Transsexualism.
Ik vind het het beste wat ik tot nu toe gelezen heb mede omdat het voor een ieder die direkt of indirekt temaken heeft met Transseksualiteit kan helpen in het begrijpen van wat de transekssueel doormaakt.
Het boek heeft een zeer uitgebreide en onderverdeelde "contents".
Ik weet er is veel gepubliceerd en geschreven over transseksualiteit maar in feite kan het nooit genoeg zijn omdat er hardnekkig een verkeerd beeld blijft bestaan bij de "outsiders".
Uit het boek een quote van "Beginning the transition" - vrij vertaald:
Voor mij, begon het proces van "transition" op het moment dat ik mijn wereld met vrouwen ogen begon te zien. De wereld veranderde en ik was niet meer op de vertrouwde plek. Mijn perpectief was veranderd en ook mijn verwachtingen van anderen. Hoe meer ik thuis werd in deze nieuwe wereld, des te scherper de kijk op mijn huidige realiteit werd. Ik heb de wereld altijd gezien vanuit een vrouwelijk perspectief, maar als een beschermde toeschouwer en niet als deelnemer. Ik voelde me bang en gelijktijdig opgewonden.
Voor een lang periode, dacht ik dat mijn vrouwelijke kant een fantasie was, want uiteindelijk ben ik genetisch een man. Ik bedoel, hoe durfde ik te denken dat ik een vrouwelijke "ziel" had.
Ik mis geheel de ervaring van een vrouw te zijn, dus ik kan eigenlijk geen vrouw zijn, niet dan?. Maar ik ben het wel!!!.
Toen ik eenmaal door mijn echte ogen keek en niet die welke ik had gebruikt tot nu toe voor mijn leefomgeving, werd het mij duidelijk dat mijn mannelijke kant een beschermd harnas en een paspoort tot bepaalde privileges was.
Het voelde nu aan alof ik mijn harnas had afgelegd en de privileges welke mij beschermde tegen de "society". Ik realiseerde me dat mijn kontakten met mensen altijd vanuit een vrouwelijk perspectief waren geweest. Ik besefte nu ook dat ik in de problemen zat.
Ik kon verder als een man blijven huigelen of proberen to leven als een 45 jarige vrouw zonder ervaring. Het typische is dat ik eigenlijk de meeste moeite heb men het huigelen van de mannelijke rol (Adriana- ervaring die we allemaal vroeger of later ondergaan).
Dus ik heb geen keus, ik zal moeten accepteren het feit dat ik veel heb in tehalen. Ik zal moeten leren om te leven zonder de mannelijke privileges waar ik altijd op gesteund heb.
Voor mij betekend dit, het einde van een fijn huwelijk en de mogelijke verwijdering van mijn fantastisch kind. Ik wil dit allemaal eigenlijk niet, maar alles gaat in die ene richting en ik ben machteloos om het te stoppen.
Het goede nieuw is: ik ben mijzelf. God help me, maar ik weet dat dit mijn enige alternatief is. Als ik gehuwd blijf, zou ik mijn kind leren dat het goed is dat je je wezenlijke ik begraafd om de lieve vrede.
Nu ik onderweg ben, ben ik ook verbaasd over de grote van mijn onwetendheid, er is zoveel te leren. De opwinding maakt zich meester van mij. Ik voel mij net weer een kind. Hoeveel mensen zouden niet graag naar hun jeugd willen teruggaan. Op dit moment voel ik de pijn in mijn borsten door het ondergaan van de puberteit voor de 2de keer, maar het is plezierig. Het herinnerd aan de dingen die staan te gebeuren.
Op dit moment, besef ik ook dat iets heb gekregen wat weinigen zullen ervaren. Ik weet wat het is om beide sexen te zijn. Dit is het voordeel dat mij voor ogen zal blijven. Door deze "geheime" ervaring, ben ik eigenlijk beter voorbereid dan vele biologische vrouwen.
Maar het meest belangrijke, ik weet dat ik mijzelf gevonden heb en niet de rest van mijn leven als een "actress" zal leiden maar als een volwaardige mens.
Lieve groeten, Adriana