Hoi allemaal,
op 1 augustus aanstaande heb ik mijn intake gesprek bij het UMCG. Ik kreeg gisteren een brief met daarin de uitnodiging. Tot mijn verbazing en ook wel irritatie zat daar een vragenlijst bij met verregaande vragen over mijn familie en dus derden; dit om inzicht te krijgen in mijn levensloop. Ik vind het een vreemde, en ook irrelevante gang van zaken dat er naar de trouwdatum (??!!??) van mijn ouders gevraagd wordt, of naar het beroep van de echtgenoten van mijn zusters en/of kinderen. Ik wens dat soort informatie uit principe niet te verstrekken.
Deze gang van zaken geeft mij het gevoel van ongelijkwaardigheid tussen zorgverstrekker en zorgvrager, en dat voelt helemaal niet fijn; zeker niet als je zulke gevoelige zaken over de essentie van je eigen "zijn" bloot gaat leggen. Voor mij is het bijna een barrière! Wat is jullie ervaring hiermee?
Groetjes,
Babette.
Intake gesprek..
Moderator: Moderators
Hoihoi, Babette,
Hoewel ik niet bij VU of UMCG loop is mijn ervaring dat m'n psychologe (in mijn geval Tanja van Hengel) letterlijk alles wil weten ja.
Waar het om gaat is dat men inzicht wil krijgen, niet alleen over jou, maar ook over jouw omgeving. Men wil weten of jij en jouw omgeving stabiel is. Stabiel genoeg om de transitie aan te kunnen.
Ik heb een soortgelijke vragenlijst thuis, en ja, men gaat soms erg ver.
Mijn ervaring is er gewoon aan mee te werken, de vragen naar waarheid in te vullen - al zal dat bij jou wat irritatie opwekken. Wanner je dat niet doet, zul je alleen maar je eigen traject gaan vertragen.
Liefs, Kitty.
Hoewel ik niet bij VU of UMCG loop is mijn ervaring dat m'n psychologe (in mijn geval Tanja van Hengel) letterlijk alles wil weten ja.
Waar het om gaat is dat men inzicht wil krijgen, niet alleen over jou, maar ook over jouw omgeving. Men wil weten of jij en jouw omgeving stabiel is. Stabiel genoeg om de transitie aan te kunnen.
Ik heb een soortgelijke vragenlijst thuis, en ja, men gaat soms erg ver.
Mijn ervaring is er gewoon aan mee te werken, de vragen naar waarheid in te vullen - al zal dat bij jou wat irritatie opwekken. Wanner je dat niet doet, zul je alleen maar je eigen traject gaan vertragen.
Liefs, Kitty.
-
Chantal C.
- Forumdiva
- Berichten: 1759
- Lid geworden op: vr okt 03, 2003 12:27
- Locatie: Hellevoetsluis
Re: Intake gesprek..
Dat zal je toch moeten tijdens de psychologische gesprekken. En je kan maar beter gewoon eerlijk zijn. Deels voor een goede diagnose, deels voor zelfbescherming. Een transitie is niet niks en na een SRS is er geen weg meer terug.Babette schreef:Deze gang van zaken geeft mij het gevoel van ongelijkwaardigheid tussen zorgverstrekker en zorgvrager, en dat voelt helemaal niet fijn; zeker niet als je zulke gevoelige zaken over de essentie van je eigen "zijn" bloot gaat leggen.
A person is grown up not when they can take care of themselves, but when they can take care of others.
Hoi allemaal!
Dank voor jullie reacties! Voor alle duidelijkheid: ik heb helemaal geen problemen met het geven van duidelijkheid en openheid over m´n eigen leven; ik heb bezwaar tegen het verstrekken van informatie over derden, nog voordat ik iemand van het team gesproken heb. Bovendien vind ik dat ik dan eerst die derden om toestemming zou moeten vragen, en ik vraag me af in hoeverre m'n zusjes, waar ik overigens helemaal geen contact mee heb, het op prijs zouden stellen dat zij in een dossier van een ziekenhuis terecht komen.
Groetjes,
Babette.
Dank voor jullie reacties! Voor alle duidelijkheid: ik heb helemaal geen problemen met het geven van duidelijkheid en openheid over m´n eigen leven; ik heb bezwaar tegen het verstrekken van informatie over derden, nog voordat ik iemand van het team gesproken heb. Bovendien vind ik dat ik dan eerst die derden om toestemming zou moeten vragen, en ik vraag me af in hoeverre m'n zusjes, waar ik overigens helemaal geen contact mee heb, het op prijs zouden stellen dat zij in een dossier van een ziekenhuis terecht komen.
Groetjes,
Babette.
Ik weet dat men bij de UMCG anders te werk gaat dan bij de VU. Bij de intake van de VU krijg je geen vragenlijst mee of zo. Dat komt later tijdens de gesprekken met de psych.
Wanneer je geen contact meer hebt met b.v. je zusjes geef je dat gewoon aan. Wat ik al eerder zei, en Chantal ook: gewoon eerlijk zijn, daar kom je het verst mee.
Succes, Kitty.
Wanneer je geen contact meer hebt met b.v. je zusjes geef je dat gewoon aan. Wat ik al eerder zei, en Chantal ook: gewoon eerlijk zijn, daar kom je het verst mee.
Succes, Kitty.
Ik ben het helemaal eens met de mening van Chantal en Kitty. Gewoon eerlijk zijn. Ik denk dat je alleen jezelf er mee en dat je het hele proces tegenwerkt als je niet doet wat van je verlangt wordt. En ook tijdens de psychologische onderzoeken zal je ongetwijfeld minder prettige situaties mee moeten maken. Zo werd bij mij het intakegesprek afgenomen door een co-assistent van Russische afkomst. Tijdens aanvang van het gesprek verontschuldigde hij mij dat hij de Nederlandse taal nog niet geheel machtig is en hij zei dat ik rustig mocht vragen of hij de vraag aan mij opnieuw wilde stellen. Je bent dan al ontzettend nerveus tijdens zo'n intakegesprek en je wil de co-assistent niet steeds in de rede vallen dat je de vraag niet hebt verstaan. Ondanks je de procedure van het UMCG niet kunt vergelijken met dat van de VU, heb ik toch een aardig beeld van de VU gekregen door de verschillende verhalen op de profielen te lezen. Mijn conclusie is dat de VU profesioneler is en dat de psychologische gesprekken "vriendelijker" zijn. Tijdens de gesprekken in het UMCG werden de gesprekken van mij opgenomen. Soms was ik helemaal van de kaart en stonden de tranen bij mij in de ogen omdat de gesprekken soms zo diepgaand waren en naar mijn mening niets meer met transseksualiteit te maken hadden. Zo wilde men mij absoluut mijn sexuele voorkeur weten en wilden ze duidelijkheid waarom een intelligent persoon als ik alleen maar een MBO diploma heeft.
Ik wens je heel veel succes toe.
Groetjes,
Edith
Ik wens je heel veel succes toe.
Groetjes,
Edith
Hoi allemaal,
het is fijn om al jullie verschillende meningen te lezen, en het geeft me wel een inzicht over hoe het zou kunnen gaan. Wat mij best wel stoort, is dat je zou moeten doen wat er van je verlangt wordt. In mijn optiek geeft dat sterk de indruk van een ongelijkwaardige relatie tussen hulpvrager en hulpverlener, alsof je zelf niets in te brengen hebt in je eigen proces. Als hulpvrager heb je zeker rechten, en ik denk niet dat ik het zou pikken dat een co-assistent, en zeker niet iemand die de taal niet voldoende machtig is, mijn intake gesprek zou afnemen, of überhaupt aanwezig is die eerste keer.
Ook lees ik dat je eerlijk moet zijn: ik heb nergens geschreven dat ik niet eerlijk zou willen zijn; ik maak bezwaar tegen het geven van informatie over derden. Men moet bij mij met een hele goede argumentatie komen waarom ik dat zou moeten doen. Het is dus geen kwestie van tegenwerking, maar van het bewaken van mijn eigen identiteit en privacy, en dat van anderen.
Dan is er ook nog de WGBO: Wet Geneeskundige Behandelings Overeenkomst, die regels en informatievoorziening tussen hulpverlener en hulpvrager regelt. Die schrijft voor dat ik als hulpvrager inzage heb in mijn dossier en dat ik ook kan bepalen wat er wel en wat er niet in komt.
Misschien klinkt dit allemaal wel heftig, maar ik ben ervaringsdeskundige in het omgaan met instituten en hun ( helaas vele ) tekortkomingen. Wordt ongetwijfeld vervolgd!
Groetjes,
Babette.
het is fijn om al jullie verschillende meningen te lezen, en het geeft me wel een inzicht over hoe het zou kunnen gaan. Wat mij best wel stoort, is dat je zou moeten doen wat er van je verlangt wordt. In mijn optiek geeft dat sterk de indruk van een ongelijkwaardige relatie tussen hulpvrager en hulpverlener, alsof je zelf niets in te brengen hebt in je eigen proces. Als hulpvrager heb je zeker rechten, en ik denk niet dat ik het zou pikken dat een co-assistent, en zeker niet iemand die de taal niet voldoende machtig is, mijn intake gesprek zou afnemen, of überhaupt aanwezig is die eerste keer.
Ook lees ik dat je eerlijk moet zijn: ik heb nergens geschreven dat ik niet eerlijk zou willen zijn; ik maak bezwaar tegen het geven van informatie over derden. Men moet bij mij met een hele goede argumentatie komen waarom ik dat zou moeten doen. Het is dus geen kwestie van tegenwerking, maar van het bewaken van mijn eigen identiteit en privacy, en dat van anderen.
Dan is er ook nog de WGBO: Wet Geneeskundige Behandelings Overeenkomst, die regels en informatievoorziening tussen hulpverlener en hulpvrager regelt. Die schrijft voor dat ik als hulpvrager inzage heb in mijn dossier en dat ik ook kan bepalen wat er wel en wat er niet in komt.
Misschien klinkt dit allemaal wel heftig, maar ik ben ervaringsdeskundige in het omgaan met instituten en hun ( helaas vele ) tekortkomingen. Wordt ongetwijfeld vervolgd!
Groetjes,
Babette.
Babette
ik weet niet hoe het in Groningen gaat, maar het intake gesprek bij de VU stelt helemaal niks voor.
Daar had ik dus wel te maken met een co-assistent, die een heel oppervlakkig onderzoekje afnam, en mij vroeg wat ik verlangde. EN feitelijk vulde hij het zelf al in, en hoefde ik alleen maar ja te zeggen.
Na 5, maximaal 10 minuten stond ik weer buiten.
Bij de VU begint het pas bij de psychologische gesprekken.
ik weet niet hoe het in Groningen gaat, maar het intake gesprek bij de VU stelt helemaal niks voor.
Daar had ik dus wel te maken met een co-assistent, die een heel oppervlakkig onderzoekje afnam, en mij vroeg wat ik verlangde. EN feitelijk vulde hij het zelf al in, en hoefde ik alleen maar ja te zeggen.
Na 5, maximaal 10 minuten stond ik weer buiten.
Bij de VU begint het pas bij de psychologische gesprekken.
Cyn.
Je hebt gekozen voor een traject via de VU. VU hanteert een protocol, welke enigzins afwijkt van de SOC van Benjamin. Men wijkt niet af van dat protocol. In hoeverre je wat in te brengen hebt bij de VU weet ik niet, hoewel men na je groene licht wel meegaander wordt.Babette schreef:Wat mij best wel stoort, is dat je zou moeten doen wat er van je verlangt wordt. In mijn optiek geeft dat sterk de indruk van een ongelijkwaardige relatie tussen hulpvrager en hulpverlener, alsof je zelf niets in te brengen hebt in je eigen proces.
In mijn geval, dus via het alternatieve traject, heb ik ook te maken met de SOC van Benjamin, maar ik krijg wel de mogelijkheid mijn mening in te brengen - het wordt zelfs op prijs gesteld. Afhankelijk of het medisch verantwoord is, of dat het past binnen de SOC wordt de behandeling aangepast.
Welke weg je ook zit, wanneer je je doel wilt halen, zal je, goedschiks of kwaadschiks je moeten aanpassen, en doen wat er van je verlangd wordt. Dit zijn de enige twee mogelijkheden.
Die argumentatie kan ik je wel geven. Wat Chantal C. al schreef en wat je zelf hopelijk ook beseft: een transitie is niet niks en vraagt het uiterste van jezelf maar ook van je omgeving. Je hulpverleners willen wel weten of je a) transseksueel bent en geen een of andere psychische stoornis hebt en b) of jij wel een transitie aankan.Babette schreef: Ook lees ik dat je eerlijk moet zijn: ik heb nergens geschreven dat ik niet eerlijk zou willen zijn; ik maak bezwaar tegen het geven van informatie over derden. Men moet bij mij met een hele goede argumentatie komen waarom ik dat zou moeten doen. Het is dus geen kwestie van tegenwerking, maar van het bewaken van mijn eigen identiteit en privacy, en dat van anderen.
Er zij heel veel factoren die een rol spelen in de uiteindelijke diagnose. Ik heb alle vragenlijsten, bij elkaar zo'n 1300 vragen gehad, en een deel ervan heb ik hier thuis liggen. Er wordt veel gevraagd, over jezelf, maar ook over derden. De invloed van derden op jou is groter dan je denkt. Dat begint natuurlijk al bij je opvoeding, maar ook relaties hebben invloed op jouw doen en laten.
Ik heb inzage in mijn dossier, ja - ik heb een kopie ervan hier liggen. Ik weet niet hoe dat bij de VU is geregeld.Babette schreef: Dan is er ook nog de WGBO: Wet Geneeskundige Behandelings Overeenkomst, die regels en informatievoorziening tussen hulpverlener en hulpvrager regelt. Die schrijft voor dat ik als hulpvrager inzage heb in mijn dossier en dat ik ook kan bepalen wat er wel en wat er niet in komt.
Kitty.
Wat ik van de verhalen van de VU begrepen heb is dat je na het intakegesprek op de wachtlijst komt te staan. Bij het UMCG maakt het intakegesprek deel uit van een reeks gesprekken. Het intakegesprek duurt bijna een hele ochtend. Nadat het intakegesprek bij mij was afgelopen werd ik verzocht om in de wachtkamer te gaan zitten. Na ongeveer een half uurtje werd ik weer opgeroepen. Nu moest naar het kamertje van de psychiater. De psychiater zat hier met de co-assistent die het intakegesprek had afgenomen en nog een andere co-assistent. Met z'n drietje begonnen ze vragen aan mij te stellen. Veel van de gestelde vragen hadden betrekking op mijn ouders. Met de co-assistent die niet het intakegesprek had afgenomen heb ik na afloop een vervolgafspraak gemaakt. In tegenstelling tot de VU vindt bij het UMCG het eerste deel van de onderzoeken plaats bij de afdeling Algemene Psychiatrie. Pas nadat je het groene licht hebt gekregen kom je terecht bij de afdeling Gynaecologie. Ik denk dat je de procedure bij de VU dan ook niet kunt vergelijken met dat van het UMCG. Misschien heb je iets aan genderteams en intake op de site van Transman. Deze site gaat weliswaar over een Vrouw -> Man transseksueel maar de intake zal voor beide groepen transseksuelen nagenoeg hetzelfde zijn.Cynthia schreef:ik weet niet hoe het in Groningen gaat, maar het intake gesprek bij de VU stelt helemaal niks voor.
Groetjes,
Edith
-
Chantal C.
- Forumdiva
- Berichten: 1759
- Lid geworden op: vr okt 03, 2003 12:27
- Locatie: Hellevoetsluis
Af en toe Jos een mailtje sturen of hij al iets weet helpt erg goed...tijgertje schreef:Dat klopt. Bij het VU kom je na de intake op een wachtlijst. Zit zelf nu te wachten op het eerste gesprekEdith schreef:Wat ik van de verhalen van de VU begrepen heb is dat je na het intakegesprek op de wachtlijst komt te staan.Ik kan niet wachten tot ik de eerste oproep krijg
A person is grown up not when they can take care of themselves, but when they can take care of others.
Hallo allemaal,
ik wil toch wel even terugkomen op een aantal zaken die voor mij van essentieel belang zijn: ik heb ze al eerder benoemd maar vind er in de reacties niet zo gek veel van terug. Allereerst wil ik vermelden dat mijn partner verpleegkundige is, en ook docent verpleegkunde, zodat onze informatie met betrekking tot zorginstellingen wellicht anders gekleurd is dan dat van de meeste schrijfsters.
Wat ik mis in de verhalen omtrent het intakegesprek en behandeling is, dat voor ons en voor mij de zorgvraag centraal zou moeten staan en niet de protocolletjes van instellingen. Voeg daaraan toe dat in mijn leven ik toch echt zelf bepaal wat er gebeurd, ook als ik hulpvrager word. Het is voor mij erg belangrijk dat ik me veilig voel, en als ik het verhaal van Edith zo lees, krijg ik alleen maar een groeiend gevoel van onveiligheid, mede omdat zij door drie personen ondervraagd werd en omdat er bij haar een waarde oordeel werd geveld over haar opleiding ten opzichte van haar intelligentie: belachelijk! Hoezo gelijkwaardigheid!
Ik zit, zoals de meesten hier waarschijnlijk, m´n hele leven al in de knoop met het gender issue, ofwel de vragen omtrent de essentie van m´n eigen bestaan. Het laatste wat ik dan nodig heb, zijn inflexibele en verstikkende protocollen, die er in feite alleen maar toe dienen om het wereldje van de hulpverleners in stand te houden. In sommige stukken krijg ik zelfs het gevoel dat het slikken of stikken is; wij noemen dat bij ons thuis een ´Verdonkje´. Míjn partner en ik hebben sinds de uitnodiging arriveerde afgelopen zaterdag, hier uitvoerig over gesproken, en wij ervaren het echt als de omgekeerde wereld.
Dat brengt mij nogmaals bij het verschaffen van informatie over derden: ik heb er absoluut geen problemen mee om bijvoorbeeld de thuissituatie van vroeger met hulpverleners te bespreken, of hoe mijn ouders met elkaar en met ons omgingen, maar dat kan mijn´s inziens prima zonder naam en toenaam. De trouwdatum van mijn ouders zegt niets over mijn leven of over hun huwelijk, net zomin als het beroep van het vriendje van m´n dochter ( die in Australia woont ) iets zegt over mijn leven: voor mij is dat volstrekt onbelangrijk: haar geluk is belangrijk! Bovendien zijn mijn partner en ik allebei van mening dat een familie relatie niet noodzakelijk een goede relatie is. Onze 'familie' bestaat uit onze intieme vriendenkring, maar daar wordt niet naar gevraagd, en dat vinden wij op z´n zachts gezegd curieus. Het feit dat ik een soort standaard vragenlijst krijg thuisgestuurd voordat er sprake is van een gesprek, of het ontmoeten van een vertrouwenspersoon, ervaar ik als misplaatste arrogantie van mensen in posities van macht. Dit zelfde geldt wat mij betreft ook als een co assitstent het intake gesprek moet doen. Ik ervaar dit als een gebrek aan respect voor de zorgvrager en een gebrek aan zorgvuldigheid. Afgelopen dondergmorgen werd ik door het UMCG gebeld dat er ´s middags een plaatsje vrij was: of ik langs wilde komen! Toen had ik nog niet eens de informatie die me nu zo van streek heeft gemaakt! Alsof je een zakje kattebakvulsel moet halen van je plaatselijke super.
Ons uitgangspunt in het leven is: 'ik leef, en daarom ben ik`. Einde
verhaal. Mijn partner en ik proberen zo objectief mogelijk in het leven te staan en andere mensen zo menswaardig mogelijk te benaderen. Ik vind die houding niet terug bij de informatie die ik van het UMCG gekregen heb, want het instituut wil bepalen hoe mijn leven er uit gaat zien en dat is voor mij onaanvaardbaar. Ik overweeg dan ook serieus een ander traject of proces te kiezen, en de gebeurtenissen van dit afgelopen weekend maken mij erg verdrietig.
Wel vind ik het plezierig om mijn gevoelens met jullie met jullie te kunnen delen, en ik dank jullie voor jullie reacties.
Groetjes,
Babette.
ik wil toch wel even terugkomen op een aantal zaken die voor mij van essentieel belang zijn: ik heb ze al eerder benoemd maar vind er in de reacties niet zo gek veel van terug. Allereerst wil ik vermelden dat mijn partner verpleegkundige is, en ook docent verpleegkunde, zodat onze informatie met betrekking tot zorginstellingen wellicht anders gekleurd is dan dat van de meeste schrijfsters.
Wat ik mis in de verhalen omtrent het intakegesprek en behandeling is, dat voor ons en voor mij de zorgvraag centraal zou moeten staan en niet de protocolletjes van instellingen. Voeg daaraan toe dat in mijn leven ik toch echt zelf bepaal wat er gebeurd, ook als ik hulpvrager word. Het is voor mij erg belangrijk dat ik me veilig voel, en als ik het verhaal van Edith zo lees, krijg ik alleen maar een groeiend gevoel van onveiligheid, mede omdat zij door drie personen ondervraagd werd en omdat er bij haar een waarde oordeel werd geveld over haar opleiding ten opzichte van haar intelligentie: belachelijk! Hoezo gelijkwaardigheid!
Ik zit, zoals de meesten hier waarschijnlijk, m´n hele leven al in de knoop met het gender issue, ofwel de vragen omtrent de essentie van m´n eigen bestaan. Het laatste wat ik dan nodig heb, zijn inflexibele en verstikkende protocollen, die er in feite alleen maar toe dienen om het wereldje van de hulpverleners in stand te houden. In sommige stukken krijg ik zelfs het gevoel dat het slikken of stikken is; wij noemen dat bij ons thuis een ´Verdonkje´. Míjn partner en ik hebben sinds de uitnodiging arriveerde afgelopen zaterdag, hier uitvoerig over gesproken, en wij ervaren het echt als de omgekeerde wereld.
Dat brengt mij nogmaals bij het verschaffen van informatie over derden: ik heb er absoluut geen problemen mee om bijvoorbeeld de thuissituatie van vroeger met hulpverleners te bespreken, of hoe mijn ouders met elkaar en met ons omgingen, maar dat kan mijn´s inziens prima zonder naam en toenaam. De trouwdatum van mijn ouders zegt niets over mijn leven of over hun huwelijk, net zomin als het beroep van het vriendje van m´n dochter ( die in Australia woont ) iets zegt over mijn leven: voor mij is dat volstrekt onbelangrijk: haar geluk is belangrijk! Bovendien zijn mijn partner en ik allebei van mening dat een familie relatie niet noodzakelijk een goede relatie is. Onze 'familie' bestaat uit onze intieme vriendenkring, maar daar wordt niet naar gevraagd, en dat vinden wij op z´n zachts gezegd curieus. Het feit dat ik een soort standaard vragenlijst krijg thuisgestuurd voordat er sprake is van een gesprek, of het ontmoeten van een vertrouwenspersoon, ervaar ik als misplaatste arrogantie van mensen in posities van macht. Dit zelfde geldt wat mij betreft ook als een co assitstent het intake gesprek moet doen. Ik ervaar dit als een gebrek aan respect voor de zorgvrager en een gebrek aan zorgvuldigheid. Afgelopen dondergmorgen werd ik door het UMCG gebeld dat er ´s middags een plaatsje vrij was: of ik langs wilde komen! Toen had ik nog niet eens de informatie die me nu zo van streek heeft gemaakt! Alsof je een zakje kattebakvulsel moet halen van je plaatselijke super.
Ons uitgangspunt in het leven is: 'ik leef, en daarom ben ik`. Einde
verhaal. Mijn partner en ik proberen zo objectief mogelijk in het leven te staan en andere mensen zo menswaardig mogelijk te benaderen. Ik vind die houding niet terug bij de informatie die ik van het UMCG gekregen heb, want het instituut wil bepalen hoe mijn leven er uit gaat zien en dat is voor mij onaanvaardbaar. Ik overweeg dan ook serieus een ander traject of proces te kiezen, en de gebeurtenissen van dit afgelopen weekend maken mij erg verdrietig.
Wel vind ik het plezierig om mijn gevoelens met jullie met jullie te kunnen delen, en ik dank jullie voor jullie reacties.
Groetjes,
Babette.
Je moet weten dat een ingewikkeld iets zoals een transitie niet kan zonder protocollen. Je kan niet zomaar in het wilde weg gaan rommelen. Dat protocol is afgeleid van de SOC (Standards Of Care) van ene Benjamin. Harry Benjamin is een beetje de grondlegger van de richtlijnen voor het behandelen van transseksualiteit. Deze richtlijnen worden in een groot gedeelte van de wereld aangehouden, dus ook hier in Nederland.Babette schreef:Hallo allemaal,
Wat ik mis in de verhalen omtrent het intakegesprek en behandeling is, dat voor ons en voor mij de zorgvraag centraal zou moeten staan en niet de protocolletjes van instellingen. Voeg daaraan toe dat in mijn leven ik toch echt zelf bepaal wat er gebeurd, ook als ik hulpvrager word.
De diagnostische fase, dus je gesprekken met een psych, staaft men aan de DSM IV, het "handboek" voor de psychologie.
Pas wanneer men een diagnose heeft gesteld en je groen licht geeft, dan pas kan de zorgverlener aan jouw vraag voldoen.
Wanneer jij in de knoop ligt rondom je genderproblematiek, kun je ook eerst, voor je naar de UMCG gaat, een gendertherapeute bezoeken.Babette schreef: Ik zit, zoals de meesten hier waarschijnlijk, m´n hele leven al in de knoop met het gender issue, ofwel de vragen omtrent de essentie van m´n eigen bestaan. Het laatste wat ik dan nodig heb, zijn inflexibele en verstikkende protocollen, die er in feite alleen maar toe dienen om het wereldje van de hulpverleners in stand te houden.
Ik kan me voorstellen dat je verdrietig bent rondom de gang van zaken bij de UMCG. Er is inderdaad een ander traject.Babette schreef: Ik overweeg dan ook serieus een ander traject of proces te kiezen, en de gebeurtenissen van dit afgelopen weekend maken mij erg verdrietig.
Toen ik voor m'n intake naar de VU ging, had ik dat gevoel ook - dat ik totaal niet begrepen werd en dat mijn probleem hen nauwelijks interesseerde. Ik voelde dat deze weg het niet zou worden. Ik ben daarom uitgeweken naar het alternatieve traject. Ik heb Tanja van Hengel bezocht, gendertherapeute en psychologe. Haar diagnose wordt zonder morren overgenomen door de VU (hoe dat bij de UMCG zit weet ik niet) Ik heb haar bewust gekozen: hoewel ik niet bij de VU loop, haalt mijn endocrinoloog zijn extra informatie bij Jos Megens van de VU vandaan. Ik blijf ook zelf contact houden met de VU.
Tanja van Hengel houd net als de VU de SOC van Benjamin aan. Ook hier geprekken, zij het dat ik weet dat jij je hier beter zal gaan voelen. Ook hier groen licht, RLE. Het grote verschil is wel dat je de rest zelf moet regelen. Je zal aan de babbel moeten met je huisarts, die je - bij voorkeur - verwijst naar een endocrinoloog. Je zal zelf achter je SRS aan moeten, welke dan niet in Nederland uitgevoerd kan worden. Zelf achter zaken als je baardepilatie, je logopedie, FFS en eventueel je adamsappelreductie aan moeten.
Al met al is het een overweging: het officiele traject waar je je zal moeten aanpassen aan hun protocol, maar waar alles in hapklare brokken krijgt aangeboden. Of het alternatieve traject, waar je vrijer bent, maar waar je letterlijk alles zelf moet gaan regelen.
Kitty.
Hoi Kitty,
dank je voor je reactie. Daar ben ik erg blij mee. Ik begrijp heel goed wat je schrijft. M´n partner en ik hebben net een lang gesprek achter de rug over het verwoorden van m´n gevoelens in dit forum. Wij kwamen tot de conclusie dat het bij het UMCG, en misschien ook wel bij andere zorginstellingen ontbreekt aan warmte, begrip, gelijkwaardigheid en wellicht ook openhartigheid.
Ik wilde graag blij en in alle openheid naar dat gesprek en ik kreeg het gevoel dat ik daar eigenlijk tot op de tanden gewapend en verdedigend naar toe zou moeten. Zo sta ik niet in het leven. Dus weer een conflict waar ik niet op zit te wachten. Goed, voordat ik terug ga naar m´n veranda, m´n witte wijn en BBQ wil ik je nogmaals bedanken voor je reactie en advies.
Groetjes en liefs,
Babette.
De Liefde voor de Vrijheid is de Liefde voor anderen!
dank je voor je reactie. Daar ben ik erg blij mee. Ik begrijp heel goed wat je schrijft. M´n partner en ik hebben net een lang gesprek achter de rug over het verwoorden van m´n gevoelens in dit forum. Wij kwamen tot de conclusie dat het bij het UMCG, en misschien ook wel bij andere zorginstellingen ontbreekt aan warmte, begrip, gelijkwaardigheid en wellicht ook openhartigheid.
Ik wilde graag blij en in alle openheid naar dat gesprek en ik kreeg het gevoel dat ik daar eigenlijk tot op de tanden gewapend en verdedigend naar toe zou moeten. Zo sta ik niet in het leven. Dus weer een conflict waar ik niet op zit te wachten. Goed, voordat ik terug ga naar m´n veranda, m´n witte wijn en BBQ wil ik je nogmaals bedanken voor je reactie en advies.
Groetjes en liefs,
Babette.
De Liefde voor de Vrijheid is de Liefde voor anderen!