Het Doopsgezinde Internationale Jongerencongres in Groningen

[Silvia_]

Hallo allemaal,

Omdat ik lid ben van de Doopsgezinde Gemeente van Groningen en zo af en toe ook de kerkdienst bezoek, heb ik mijn transitie ook aan de Doopsgezinde Gemeente van Groningen moeten vertellen. Nadat ik al enige maanden mijn gezicht niet heb laten zien vanwege mijn transitie, heb ik de predikant om advies gevraagd. Hij heeft voorgesteld om "mijn verhaal" na de preek aan de Gemeente te vertellen. Tijdens de kerkdienst had de predikant een aangepaste preek met als thema: "Hoogtepunten en dieptepunten in het leven". Na de preek ben ik naar het podium gelopen en met mijn gezicht naar een volle kerk heb ik mijn levensverhaal aan de Gemeente verteld. Het vertellen van mijn levensverhaal ging mij niet gemakkelijk af en ik kon ook maar nauwelijks mijn emoties onderdrukken. Tijdens het vertellen van mijn levensverhaal zag ik Gemeenteleden zitten te huilen. Het heeft bij veel bezoekers tijdens deze kerkdienst een enorme indruk achtergelaten. Na mijn levensverhaal te hebben verteld, kreeg ik een warm applaus. Mijn stalen blik veranderde in één klap in een stralen gezicht. Vrijwel direct werd ik door de predikant gevraagd of ik ook een stukje wilde schrijven in het kerkkrantje. Dat heb ik dan ook gedaan.

Vorige week werd ik gebeld door iemand die het Internationale Doopsgezinde Jongerencongres organiseert. Ieder jaar wordt in Groningen het Internationale Jongerencongres gehouden. Tijdens dit congres komen Doopsgezinde jongeren uit de hele wereld in Groningen bijeen om met elkaar kennis te maken, met elkaar te discussiëren enzovoorts. Het thema voor het jaar 2006 is: "Levenslang". De organisatie vond mijn "levensverhaal" precies passen bij het thema. Toen ik tijdens dit telefoongesprek gevraagd werd of ik mijn verhaal zou willen vertellen tijdens dit Jongerencongres, hoefde ik niet lang na te denken. Ik heb vrijwel meteen Ja gezegd. Ondanks dat het Internationale Jongerencongres pas in het laatste weekend van oktober is, denk ik er nu al veel over na. Zelf ben ik nu al bezig met wat ik tijdens dit evenement aan zou moeten trekken.

Zelf zit ik te denken om een verhaal te maken waar het thema: "Levenslang", mijn levensverhaal en transseksualiteit in het algemeen met elkaar verweven worden. Ik hoop dat ik met het vertellen van dit verhaal aan jongeren uit de hele wereld een positieve impuls kan geven. En met het vertellen van dit verhaal hoop ik ook dat ik transseksualiteit in Nederland in een positief daglicht mag plaatsen. De maatschappelijk werkster van het genderteam van het UMCG heeft mij via een mailtje laten weten dat ik uitermate geschikt ben om een positief beeld te creëren aan transseksualiteit en wenst mij dan ook alle sterkte toe tijdens het Internationale Jongerencongres hier in Groningen.

Ik houd jullie op de hoogte.


Groetjes,
Edith

[Elsa]

Een hele stap Edith, voor zowel jou als voor de kerk. Vind dit een positieve ontwikkeling van een kerkgenootschap. En dat jij het aandurfde voor zoveel mensen jouw verhaal te doen! Had wel bij de dienst willen zijn.
groetjes elsa

[Cynthia]

Edith

Geweldig dat je dat gedaan hebt (en ook kon doen).
Een anderhalf jaar geleden zou ik het misschien ook gekund hebben; nu niet meer. Dus zorg ervoor dat jij dit gevoel vasthoudt. Dan kun je alles aan.

[Tijn]

Ik ben meer verbaasd dat die kerkgangers er niet zo bij zaten van: wtf ga uit mijn kerkje
Maar dat kan ook liggen aan het feit dat ik een heel vertekend beeld van de kerk heb.

Verder vind ik het wel erg tof dat je het aan ze allemaal durfde te vertellen

[Silvia_]

Vind dit een positieve ontwikkeling van een kerkgenootschap

Elsa,

Ik denk dat transseksualiteit binnen de Rooms-Katholieke of Gereformeerde kerk een taboe is. Doopsgezind is wat dat aan gaat een vrijzinnig en modern geloof. Zelf heb ik heel veel steun gekregen van de Doopsgezinde Gemeente. Tijdens een huisbezoek van de predikant vroeg hij aan mij waarom ik mijn leven onherstelbaar had beschadigd. Misschien ten geunst van een ander? Hij liet mij weten dat mijn leven een bestemming moest krijgen. Verder liet hij blijken dat transseksualiteit absoluut geen zonde is (Ja, misschien binnen de Gereformeerde kringen) en hij kon zelfs meerdere Doopsgezinde transseksuelen.

Ik ben meer verbaasd dat die kerkgangers er niet zo bij zaten van: wtf ga uit mijn kerkje

Tijn,

Bij mij in de kerk is precies het tegenovergestelde het geval. Tijdens het uitgaan van de kerk kwam er een oudere kerklid bij mij en vertelde mij dat er een film over transseksualiteit (Transamerica) draait in Image (Image is een bioscoop hier in de stad Groningen). Maar bij ons is het ook de gewoonte dat je de predikant bij de voornaam mag noemen en als de predikant eens uit zijn slof schiet, vloekt hij ook wel eens. Zelf ben ik niet gedoopt en ik heb ook geen belijdenis gedaan (vind ik allemaal een beetje onzinen niet meer van deze tijd) en toch word ik volledig opgenomen. Dus zo zie je maar weer. De ene kerk is de andere kerk niet.

Tot slot is het absoluut niet de bedoeling dat ik hiermee mezelf in de belangstelling wil zetten. Ik hoop dat ik een steentje bij kan dragen om de wereld eens duidelijk te maken wat transseksualiteit wel is en wat transseksualiteit niet is. Ook in Nederland wil men transseksualiteit nog wel eens op verkeerde manier belichten. Ook heb ik ervaren dat er nog een grote groep van de (Nederlandse) bevolking is die niet eens weet wat transseksualiteit is.

Groetjes,
Edith

[Tijn]

Ja, zoals ik al zei, het zal wel komen door mijn enorm foute beeld van de kerk
En ik ken Images ja, ben daar ook naar Transamerica gegaan met mn moeder :p

[Monica Dreamgirl]

Hoi Edith,

Je schreef:

Tot slot is het absoluut niet de bedoeling dat ik hiermee mezelf in de belangstelling wil zetten.

Als je, zoals jij, een goed verhaal te vertellen hebt dat mensen een beter beeld kan geven van transseksualiteit dan is het toch juist goed om jezelf af en toe in de belangstelling te zetten? Daar hoef je je niet voor te verontschuldigen.

Knap dat je het in de kerk hebt verteld, en goed dat ze zo gereageerd hebben. Veel succes in oktober,

groetjes,

Monica

[Elsa]

Zelf kom ik uit een gereformeerd gezin Edith , dit onderwerp zou absoluut een taboe zijn. Ben geen lid meer van een kerkgenootschap, juist vanwege dit soort vooroordelen. Jouw ervaring is daarom juist positief en ik vind het knap dat je dit zo verteld hebt. Vreemd, juist de kerk predikt dat wij geschapen zijn door God, maar veroordeelt tevens als je afwijkt van wat zij 'gewoon-normaal' vinden.
groetjes elsa.

[Silvia_]

Dit was overigens het verhaal dat ik heb voorgelezen na de preek tijdens de kerkdienst van 3 april 2006 in de Doopsgezinde kerk van Groningen.

Voor veel mensen in dit kerkgebouw zal ik op dit moment anders uitzien dan dat ze van mij gewend zijn. Andere mensen beginnen nu het één en ander beter te begrijpen. Voor mijzelf is het alles behalve een gemakkelijke opdracht om mijn verhaal aan de gemeente over te brengen. En toch wil ik het graag. Vooral omdat ik erachter gekomen ben dat openheid en eerlijkheid over dit moeilijke onderwerp de beste oplossing is.

Als ik nu terugkijk op mijn leven, dan was er al in een vroeg stadium merkbaar dat ik anders was dan de andere jongetjes bij mij op de kleuterschool. Zij speelden graag ruige spelletjes buiten. Zowel tijdens schooltijd al buiten schooltijd speelde ik veel met meisjes. Dat ik me toen realiseerde dat ik anders dan de andere jongetjes was? Ik denk het niet.

Op de lagere school begon ik ook naar de kleding en het uiterlijk te kijken. Toch wel iets jaloers. Maar wat doe je er aan? Ik was nu eenmaal een jongetje. En daar moest ik het blijkbaar mee doen. Ook tijdens de lagere schoolperiode kon ik het veel beter vinden met de meisjes dan met de jongens. Soms kwam ik er niet onderuit en moest ik met de jongens meedoen. Het was net of ik dan toneel moest gaan spelen. Ik was gewoon mezelf niet meer.

Na de lagere school ging ik naar de brugklas van het voortgezet onderwijs. Nu kwam het “anders” zijn van mij nog duidelijker naar voren. En dit “anders” zijn resulteerde in pesterijtjes door de jongens bij mij in de klas. Van de meisjes bij mij in de klas had ik totaal geen problemen. Sterker nog, ik deed samen met de meisjes de practicumvakken. Maar de pesterijtjes hadden wel tot gevolg dat mijn resultaten er onder te lijden hadden en dat ik uiteindelijk van school af moest.

Dat betekende dat ik naar het LBO moest. Op het LBO kreeg ik vrij snel te maken met een beroepskeuze. Vooral de dienstverlenende beroepen zoals verpleegkundige spraken me aan. Maar alle jongens bij mij in de klas gingen een technische opleiding volgen en dan kon ik toch niet als enige jongen iets anders gaan kiezen? En dan ook nog een opleiding gaan volgen die normaal alleen door meisjes gedaan wordt? Uiteindelijk heb ik gekozen voor een technische opleiding. Ik wilde namelijk niet anders zijn dan de andere jongens. Veel heb ik niet aan een technische opleiding gehad. Ook nu heb ik nog twee linker handen.

Thuis zat ik veel in de Wehkampcatalogus naar meisjeskleding te kijken. Maar dit moest vooral stiekem gebeuren. Stel je voor dat mijn ouders er achter komen dat ik naar meisjeskleding zat te kijken…

Tijdens de pubertijd zag ik het nodige aan mijn lichaam veranderen. Zo kreeg ik beharing op het gelaat, de baard in de keel en een adamsappel. Het waren kenmerken waar ik nou niet op zat te wachten. Maar ja, wat moest ik er aan doen om deze kenmerken te voorkomen? Maar gelukkig zijn met mijn lichaam?! Nee, dat niet. Het ongelukkig zijn met mijn lichaam kwam nog duidelijker naar voren in het zwembad. Als ik daar de wat oudere jongens zal lopen met een behaard lichaam en kalend op het hoofd dan maakte mij dit bang. En deze angst veranderde in wanhoop. Zo wilde ik absoluut niet worden. Maar ja, wat is het alternatief…

Na het LBO ben ik naar het MBO gegaan. Een vrij logische keuze. Ik had een wat teruggetrokken leven op het MBO. Veel contact met mijn klasgenootjes had ik niet. Uiteindelijk heb ik mijn diploma gehaald op het MBO.

Na het MBO ben ik gaan werken. Buiten werktijd ondernam ik weinig. Zo nu en dan een cursus volgen was dan het enige. Mijn broer had een heel ander leven. Hij kwam vaak met vrienden thuis en ging vaak met vrienden op stap. Af en toe ging ik op aandringen wel eens mee. Maar ik was zo anders in een groep jongens. Ik voelde mij niet op m’n gemak. Ik probeerde maar zoveel mogelijk hen na te doen. Na zo’n avondje stappen was ik weer blij dat ik thuis was. De daaropvolgende keren probeerde ik meestal met een smoes eronder uit te komen.

Meer en meer ben ik me gaan afvragen waarom ik anders ben dan andere jongens. Ik trok me nog meer terug uit de maatschappij met al gevolg dat ik alsmaar ongelukkiger werd. En dit ongelukkig zijn werden vervolgens depressies. Steeds meer begon ik me af te vragen wat de zin van het leven was. ’s Avonds voor het slapen gaan zat ik vaak verdrietig min of meer te bidden naar God op de rand van mijn bedje. Regelmatig heb ik God één ding gevraagd. Gevraagd dat ik nooit weer wakker wilde worden. Maar deze gebeden bleken niet te helpen. Uiteindelijk ging ik steeds meer denken om maar een einde aan mijn leven te maken. Bijna was het dan zo ver. Met de strop al om m’n nek waren de laatste seconden van mijn leven aangebroken. Op het allerlaatste moment kwam mijn moeder erachter waar ik mee bezig was en geheel overstuur heeft zij mij uit m’n benarde positie bevrijd. Een gebeurtenis die zowel ik als m’n moeder nooit zullen vergeten. Een paar jaar geleden werd bij toeval een kwaadaardige tumor in mijn dikke darm ontdekt. Op dat moment hoopte ik maar één ding. Ik hoopte dat de tumor was uitgezaaid en dat ik uiteindelijk aan dikke darmkanker zou komen te overlijden. Een mooier afscheid van het leven te kunnen nemen bestond voor mij niet.

Zo af en toe besteedde de media aandacht aan genderdysfore mensen. Genderdysfore mensen zijn mensen die in het verkeerde lichaam zijn geboren. Tijdens zo’n televisie-uitzending zag ik heel veel herkenningspunten. Maar met de komt van internet ging er een hele wereld voor me open. Ik kon anoniem informatie zoeken over genderdysforie. Ook kreeg ik de mogelijkheid om ervaringen met lotgenoten uit te wisselen. Het werd me meer en meer duidelijk. Toch probeerde ik steeds op een één of andere manier steeds weer afstand van te doen. Afstand doen had eigenlijk geen enkele zin. Uiteindelijk heb ik van mezelf moeten accepteren dat ik genderdysfoor ben.

In het voorjaar van 2005 heb ik één van de grootste stappen in m’n leven gemaakt. Ik heb het hele verhaal aan mijn huisarts verteld; een hele opluchting. Mijn huisarts heeft me vervolgens aangemeld bij de afdeling Algemene Psychiatrie van het UMCG. Na een intakegesprek, een aantal vervolggesprekken en een aantal testen werd de diagnose gesteld. Ik lijd aan een extreme vorm van een genderidentiteitsstoornis oftewel, ik ben transseksueel. Met diagnose werd ik vervolgens aangemeld bij het genderteam van het UMCG. Alleen het UMCG en de Vumc in Amsterdam heeft een gespecialiseerde afdeling voor genderdysforie. Na een aantal gesprekken gehad te hebben met de psychiater van het genderteam kreeg ik eind november het groene licht. Nu was het wachten en nog eens wachten. Maar eind februari was het dan zo ver. Ik kreeg een oproep door de gynaecoloog van het genderteam. Tijdens deze afspraak kreeg ik een algemene medische test, werd bloed van mij afgenomen en kreeg ik de recepten mee naar huis. Maar er werd ook een hele belangrijke afspraak gemaakt. Een afspraak dat ik voortaan fulltime als vrouw moet gaan leven, dus als vrouw gekleed gaan en als vrouw gedragen. En op dit moment ben ik precies twee weken met de hormonale behandeling bezig.

De laatste tijd is er veel veranderd. Inmiddels heb ik veel vriendinnen gekregen. Maar ook meiden die mij al heel lang kennen zij nu ineens vriendinnen van me geworden. Voor hen is heel veel duidelijk geworden. Zat ik vroeger thuis in een isolement, nu heb ik bijna iedere weekend wel bezoek van vriendinnen of ik ga op bezoek bij vriendinnen. Het aantal belminuten is in sommige maanden vertienvoudigd tot soms 600 minuten per maand. Stond ik vroeger bekend als iemand die teruggetrokken was en nooit iets zei, nu is het omgekeerde het geval. Schaamde ik vroeger om mezelf, afgelopen najaar heb ik een spiegel gekocht en ik kijk er nu veel te veel in. En de vaak donkere, sobere kleding heeft plaats gemaakt voor fleurige kleding.

Voor de meeste mensen in m’n omgeving is heel veel duidelijk geworden. Ze begrijpen nu waarom ik vroeger zo was en zien nu ook dat ik een heel ander persoon ben geworden. De komende tijd zal geen gemakkelijke periode worden. De hormonale behandeling is een zware behandeling en er zullen de komende periode vast nog wel moeilijke perioden te verwachten zijn. Maar ik denk dat ik de moeilijkste periode heb gehad.

O ja, Bij een nieuwe identiteit hoort een andere naam. Uiteindelijk heb ik gekozen voor de naam Edith. Edith is een Germaanse naam dat strijdster betekend. Na een strijd van 30 jaar durf, mag en kan ik eindelijk mezelf zijn.

Edith

Ook heb ik nog een uitgebreider verhaal over mezelf geschreven. Het verhaal met de titel: Wie ben ik is te vinden op mijn Weblog. De maatschappelijk werkster van het genderteam was zo onder de indruk van dit verhaal dat ze aan mij gevraagd heeft of ze dit verhaal mag gebruiken om anderen duidelijk te maken wat transseksualiteit precies inhoudt. En natuurlijk heb ik haar de toestemming gegeven om mijn verhaal te gebruiken.

Groetjes,
Edith

[Silvia_]

Als je, zoals jij, een goed verhaal te vertellen hebt dat mensen een beter beeld kan geven van transseksualiteit dan is het toch juist goed om jezelf af en toe in de belangstelling te zetten? Daar hoef je je niet voor te verontschuldigen.

Hoi Monica,

Mijn eigen levensgeschiedenis is van groot belang tijdens het maken van een goed verhaal over transseksualiteit. Maar inmiddels begin ik meer en meer het gevoel te krijgen dat ik een "bekende transseksueel" begin te worden. Ik wil mijn transsekualiteit zijn absoluut niet gaan gebruiken om "populair" te worden. En dat bedoel ik met "in de belangstelling te zetten".


Groetjes,
Edith

[Frederique_]

Hoi Edith,

Het is al laat en ik zal je langere verhaal dus later gaan lezen. Ik wil nu al wel kwijt dat ik het fantastisch vind dat je dit gedaan hebt (wat 'n zelfoverwinning en wat leuk dat het goed uitpakt!). Ik wens je veel succes toe in oktober!

Groetjes,

Frederique

[Silvia_]

Zelf kom ik uit een gereformeerd gezin Edith , dit onderwerp zou absoluut een taboe zijn. Ben geen lid meer van een kerkgenootschap, juist vanwege dit soort vooroordelen. Jouw ervaring is daarom juist positief en ik vind het knap dat je dit zo verteld hebt. Vreemd, juist de kerk predikt dat wij geschapen zijn door God, maar veroordeelt tevens als je afwijkt van wat zij 'gewoon-normaal' vinden.
groetjes elsa.

Hoi Elsa,

Ook ik heb ontzettend veel problemen met deze vooroordelen. Vaak treed ik met Gereformeerde mensen in discussie omdat ik het gewoon niet met hun vooroordelen eens ben. Als ze mij gaanvertellen dat vrouwen een ondergeschikte rol in de samenleving hebben kan ik behoorlijk kwaad om worden. Maar "hun God" is gelukkig niet "mijn God". Die God van mij wil graag dat ik een gelukkige meid wordt. Niet God maar de mens heeft gedefinieerd wat normaal en wat niet normaal is. En Gereformeerden (Koksioanen of Schaaifkoppen noemen ze overigens Gereformeerden in het Gronings ) hanteren nu eenmaal andere normen van wat wel en wat niet normaal is dan normale mensen.

Groetjes,
Edith

[Silvia_]

Zelf kom ik uit een gereformeerd gezin Edith , dit onderwerp zou absoluut een taboe zijn. Ben geen lid meer van een kerkgenootschap, juist vanwege dit soort vooroordelen. Jouw ervaring is daarom juist positief en ik vind het knap dat je dit zo verteld hebt. Vreemd, juist de kerk predikt dat wij geschapen zijn door God, maar veroordeelt tevens als je afwijkt van wat zij 'gewoon-normaal' vinden.
groetjes elsa.

Hoi Elsa,

Ook ik heb ontzettend veel problemen met deze vooroordelen. Vaak treed ik met Gereformeerde mensen in discussie omdat ik het gewoon niet met hun vooroordelen eens ben. Als ze mij gaan vertellen dat vrouwen een ondergeschikte rol in de samenleving hebben dan kan ik behoorlijk kwaad worden. Maar "hun God" is gelukkig niet "mijn God". Die God van mij wil graag dat ik een gelukkige meid wordt. Niet God maar de mens heeft gedefinieerd wat normaal en wat niet normaal is. En Gereformeerden (Koksioanen of Schaaifkoppen noemen ze overigens Gereformeerden in het Gronings ) hanteren nu eenmaal andere normen van wat wel en wat niet normaal is dan normale mensen.

Groetjes,
Edith

[Silvia_]

Zelf kom ik uit een gereformeerd gezin Edith , dit onderwerp zou absoluut een taboe zijn. Ben geen lid meer van een kerkgenootschap, juist vanwege dit soort vooroordelen. Jouw ervaring is daarom juist positief en ik vind het knap dat je dit zo verteld hebt. Vreemd, juist de kerk predikt dat wij geschapen zijn door God, maar veroordeelt tevens als je afwijkt van wat zij 'gewoon-normaal' vinden.
groetjes elsa.

Hoi Elsa,

Ook ik heb ontzettend veel problemen met deze vooroordelen. Vaak treed ik met Gereformeerde mensen in discussie omdat ik het gewoon niet met hun vooroordelen eens ben. Als ze mij gaan vertellen dat vrouwen een ondergeschikte rol in de samenleving hebben dan kan ik behoorlijk kwaad worden. Maar "hun God" is gelukkig niet "mijn God". Die God van mij wil graag dat ik een gelukkige meid wordt. Niet God maar de mens heeft gedefinieerd wat normaal en wat niet normaal is. En Gereformeerden (Koksioanen of Schaaifkoppen noemen ze overigens Gereformeerden in het Gronings ) hanteren nu eenmaal andere normen van wat wel en wat niet normaal is dan normale mensen.

Groetjes,
Edith

[Wendy B]

Ik kom zelf uit een gereformeerde vrjgem) omgeving en ik geloof toch niet dat het zo negatief is. Ik denk dat de gemiddelde gereformeerde (zoals ik die ken) het niet zal veroordelen, maar evenmin steunen.

Waar ik zelf veel meer voor op m'n hoede ben zijn die radicale evangelische, net bekeerde mensen. Die hebben zelf radicale keuzes gemaakt, en verwachten dat ook van een ander (uiteraard hebben zij andere ideeën over de 'juiste' keuze).

Ik heb ooit zelf met zo'n figuur te maken gehad, en dat liep uiteindelijk zelfs uit op bedreigingen (nou ja, goed; nadat ik hem als moderator van een forum geband had, maar toch).

Gereformeerden zullen het eerder respecteren als 'een eigen keus'.