!!!!YES!!!!
Na 2 lange dagen (gister 11 uur gewerkt, vandaag 9 uur met een starttijd van 5:00) is 't dan toch gedaan met mijn mannelijke verschijning. Terwijl ik door het bedrijf naar mijn fiets liep drong het tot mij door: hier loop ik dan echt de laatste keer als man. Ik zag vrouwen werken - en ik dacht "wacht maar - komende maandag loop ik er hier ook veel prettiger bij". En was voor de afwisseling niet eens jaloers meer. Terug naar huis zat ik te zingen op mijn fiets: vrolijke, opgewekte muziek. Vanmiddag om 14:30 heb ik mijn mannenkleren uitgedaan - naar ik hoop om ze nooit verplicht meer aan te hoeven doen. 't Is ook niet veel meer - het kostte op het laatst te veel moeite om nieuwe mannenkleren en mannenschoenen te kopen. Na het douchen heb ik alle mannenkleren bij elkaar geraapt en ze de wasmachine in gestopt - zodra ze droog zijn kunnen ze op een stapeltje - ergens op zolder. Voor als er een verbouwing is waar kleren vies moeten mogen worden.
Na het douchen heb ik direkt make-up op gedaan en daarna ben ik naar de opticien gegaan om gaatjes te laten schieten. Eindelijk mocht het - want ik hoef nooit meer te doen alsof oorknopjes en oorbellen niet bij mij horen!
Ik liep in een wat strak T-shirt naar de opticien, van de andere kant van de brug groette een jongen mij vriendelijk. Ik groette net zo vriendelijk terug - waarna hij achteromkijkend op zijn fiets vrolijk doorfietste - en ik vrolijk doorliep. Daar waar ik nog geen paar maanden geleden bang was om mijn borsten te frivool te tonen voelde het nu goed: de bevestiging van wat er bij mij hoort (en dat het er nog met wat plakkers aanhangt - dat kon de jongen aan de andere kant van de brug toch niet zien).
Natuurlijk, temperde ik mijn hoera-stemming, moet er nog veel gebeuren. Logopedie lijkt me niet gemakkelijk. Vandaag vroeg een collega op het werk nog hoe hij zich dat moest voorstellen: ik zei dat het maandag nog net zo zou klinken als vandaag. Pas begin september begin ik aan de behandeling - waar tot mijn grote verbazing ook een doktersverwijzing voor nodig was. Gelukkig was mijn dokter soepel: na een telefoontje gaf hij aan dat de verklaring op mij zou liggen te wachten. En woensdag heb ik hem opgehaald.
Maar nu: tijd om het te vieren!
!!!Yes!!!
Moderator: Moderators
-
Frederique_
- Forum Junkie
- Berichten: 4825
- Lid geworden op: do apr 01, 2004 19:44
- Locatie: Amstelhoek (20km van Amsterdam)
- Contacteer:
!!!Yes!!!
Kijk ook eens op de genderkalender !
--> -
Irene
- ForumDiva 3000
- Berichten: 3151
- Lid geworden op: di mar 28, 2006 16:48
- Locatie: Breda
- Contacteer:
Fantastisch Frederique,
Je klinkt optimistischer dan ooit en dat is een goed teken, want dat betekent dat je voor jezelf de juiste beslissing hebt genomen en dat zul je dan ook uitstralen, zodanig dat alles makkelijk zal worden geaccepteerd.
Succes,
ik verwacht een hoop succesverhalen van je de komende tijd.
Irene
Je klinkt optimistischer dan ooit en dat is een goed teken, want dat betekent dat je voor jezelf de juiste beslissing hebt genomen en dat zul je dan ook uitstralen, zodanig dat alles makkelijk zal worden geaccepteerd.
Succes,
ik verwacht een hoop succesverhalen van je de komende tijd.Irene
Kleine stapjes
-
Frederique_
- Forum Junkie
- Berichten: 4825
- Lid geworden op: do apr 01, 2004 19:44
- Locatie: Amstelhoek (20km van Amsterdam)
- Contacteer:
Allemaal bedankt voor jullie lieve wensen. En ik houd jullie op de hoogte
Groetjes,
Frederique
Groetjes,
Frederique
Kijk ook eens op de genderkalender !
-
Lisa met een S
- Moderator
- Berichten: 3650
- Lid geworden op: do aug 15, 2002 10:39
- Locatie: Boven de rivieren
- Contacteer:
-
Ciska Lacomte
- Banned Lid
- Berichten: 569
- Lid geworden op: za mei 27, 2006 19:15
-
Frederique_
- Forum Junkie
- Berichten: 4825
- Lid geworden op: do apr 01, 2004 19:44
- Locatie: Amstelhoek (20km van Amsterdam)
- Contacteer:
Vandaag was het D-day.
Omdat het gebak twee weken geleden (twee weken te vroeg) afgeleverd was rond vijf voor negen (in mijn e-mail had ik gevraagd om half tien) heb ik besloten om vandaag toch maar een stuk eerder op het werk te komen. En omdat het vanmorgen dreigde te gaan regenen heb ik nog even getwijfeld of ik wel zou fietsen, of dat ik toch maar de bus nemen zou. Het leek droog - en dus ben ik gaan fietsen. Het bleef op een paar sputters na gelukkig ook droog. Tot even voor de ingang van het bedrijf: op de laatste paar honderd meter begon het stevig te regenen. Nog ruim voordat ik kletsnat was, was ik binnen. Gelukkig had het weinig invloed op de make-up. Mijn kamergenoot bekeek me eens, en ik ben gewoon gaan zitten. We praatten even over koetjes en kalfjes, maar na een paar minuten gaf hij me toch een hand om mij met mijn stap te feliciteren. Ook de leidinggevenden kwamen direkt langs. Ik voelde wel wat angst, maar eigenlijk viel het me heel erg mee. Het gebak kwam op dezelfde tijd als de vorige keer (in drie grote dozen) en ik had zelfs nog wat tijd om de mail door te nemen toen het om tien uur tijd was om het gebak op tafel te zetten. Er zijn uiteindelelijk zo'n 50 collega's langsgeweest om mij te feliciteren. Ik kreeg van een van hen een bos bloemen (naar ik aanneem namens het hele bedrijf), en van een direkte collega nog een klein pakje waar parfum in bleek te zitten. Ik vroeg me nog af of mijn leidinggevende nog een toespraakje zou houden (een paar maand geleden heb ik hem gevraagd om het zo kort mogelijk te houden en dat ik niet van veel poespas hield). Hij hield het inderdaad zo kort mogelijk: geen toespraak. Ik vond het prima zo, de sfeer was heel ontspannen. Toen vrijwel iedereen weg was viel het me op dat ik nog een doos gebak over had. Ook viel het me op dat ik een groep storingsmonteurs waar ik veel mee samenwerk nauwelijks gezien had. De kans bestaat dat er storingen waren waar ze mee aan het werk waren, een andere mogelijkheid is dat het toch te eng voor hen was. Ik dacht "1 + 1 = 2" en heb de doos naar die afdeling toegebracht en heb het gebak rondgedeeld. Men reageerde heel normaal - en daarmee was het verhaal voor mij klaar. Na de afwas kon ik zo rond tien voor elf met mijn eigenlijke werk beginnen - en de rest van de dag zat ik vooral in overleg. Sommige collega's vertelden dat het ze mee viel, anderen hielden hun mond - eentje zei dat het verschil wel groot was en dat hij er nog aan moest wennen. 't Mocht allemaal.
Rond twaalf uur kwam er een mailtje binnen van één van de mensen op de kamer van de storingsmonteurs. Hij is in Rusland opgegroeid en schreef me het volgende bericht:
Frederique,
Ik wil je vertellen dat ik zeer in de war ben geraakt door je transformatie.
Ik weet niet wat ik er mee moet. Kennelijk kan ik het nog niet accepteren
en ik ben kwaad op je dat ik door jou -zonder dat ik erom vroeg-
voor de keuze ben gezet om met jou als een andere persoon
verder mee te gaan werken.
Ik kom uit een andere land en ik ben anders opgevoed.
De vrijheid heeft voor mij kennelijk strakkere grenzen dan het nu in Nederland acceptabel is.
Ik voel grote spanning van binnen en daar neem ik je kwalijk voor.
Misschien over tijd leer ik er mee om te gaan maar voor nu is het mij te veel.
Helaas is het niet anders...
<naam>
Het is het eerste negatieve bericht dat ik op mijn transformatie binnenkreeg. Hoe dit nu uit te leggen? In de war, niet weten wat hij er mee moet, ik snap het allemaal en heb er ook wel begrip voor. Maar kwaad? En dat hij mij mijn transitie kwalijk neemt? En in hoeverre zit dit voor hem de samenwerking tussen hem en mij in de weg? Of was het alleen een taalprobleem - dat hij niet de juiste woorden kon vinden om aan te geven wat hij voelde? Ik was begonnen aan een antwoord in de trand van "geef het de tijd" - maar zeker de combinatie van "kwaad" en "verder mee te gaan werken" vond ik ver genoeg gaan om ook mijn leidinggevenden (aan een van hen had hij een cc gestuurd) in te lichten. We zaten alle drie op dezelfde lijn: verwarring, ok; (al-dan-niet tijdelijk) niet kunnen/willen accepteren is ook ok; maar niet willen samenwerken is niet ok. We kwamen in alle rust alle drie tot deze conclusie. We hebben afgesproken dat een van hen vandaag nog met hem zou praten en dat de ander samen met mij morgen nog een gesprek met hem gaat hebben. Van de eerste hoorde ik al dat hij zelf niet echt met de situatie raad wist - en dat het morgen dus vermoedelijk allemaal wel goed komt. Ik ben blij met mijn leidinggevenden!
Vlak voordat ik naar huis ging voelde het goed. Ik voelde me rustiger dan ik me ooit gevoeld had. Geen rare spanningen meer. Mijn collega's hebben me de rest van de dag net zo behandeld als ze me anders ook behandelden - als collega's. En ik - ik zag er uit zoals dat het beste bij mij paste.
Omdat het gebak twee weken geleden (twee weken te vroeg) afgeleverd was rond vijf voor negen (in mijn e-mail had ik gevraagd om half tien) heb ik besloten om vandaag toch maar een stuk eerder op het werk te komen. En omdat het vanmorgen dreigde te gaan regenen heb ik nog even getwijfeld of ik wel zou fietsen, of dat ik toch maar de bus nemen zou. Het leek droog - en dus ben ik gaan fietsen. Het bleef op een paar sputters na gelukkig ook droog. Tot even voor de ingang van het bedrijf: op de laatste paar honderd meter begon het stevig te regenen. Nog ruim voordat ik kletsnat was, was ik binnen. Gelukkig had het weinig invloed op de make-up. Mijn kamergenoot bekeek me eens, en ik ben gewoon gaan zitten. We praatten even over koetjes en kalfjes, maar na een paar minuten gaf hij me toch een hand om mij met mijn stap te feliciteren. Ook de leidinggevenden kwamen direkt langs. Ik voelde wel wat angst, maar eigenlijk viel het me heel erg mee. Het gebak kwam op dezelfde tijd als de vorige keer (in drie grote dozen) en ik had zelfs nog wat tijd om de mail door te nemen toen het om tien uur tijd was om het gebak op tafel te zetten. Er zijn uiteindelelijk zo'n 50 collega's langsgeweest om mij te feliciteren. Ik kreeg van een van hen een bos bloemen (naar ik aanneem namens het hele bedrijf), en van een direkte collega nog een klein pakje waar parfum in bleek te zitten. Ik vroeg me nog af of mijn leidinggevende nog een toespraakje zou houden (een paar maand geleden heb ik hem gevraagd om het zo kort mogelijk te houden en dat ik niet van veel poespas hield). Hij hield het inderdaad zo kort mogelijk: geen toespraak. Ik vond het prima zo, de sfeer was heel ontspannen. Toen vrijwel iedereen weg was viel het me op dat ik nog een doos gebak over had. Ook viel het me op dat ik een groep storingsmonteurs waar ik veel mee samenwerk nauwelijks gezien had. De kans bestaat dat er storingen waren waar ze mee aan het werk waren, een andere mogelijkheid is dat het toch te eng voor hen was. Ik dacht "1 + 1 = 2" en heb de doos naar die afdeling toegebracht en heb het gebak rondgedeeld. Men reageerde heel normaal - en daarmee was het verhaal voor mij klaar. Na de afwas kon ik zo rond tien voor elf met mijn eigenlijke werk beginnen - en de rest van de dag zat ik vooral in overleg. Sommige collega's vertelden dat het ze mee viel, anderen hielden hun mond - eentje zei dat het verschil wel groot was en dat hij er nog aan moest wennen. 't Mocht allemaal.
Rond twaalf uur kwam er een mailtje binnen van één van de mensen op de kamer van de storingsmonteurs. Hij is in Rusland opgegroeid en schreef me het volgende bericht:
Frederique,
Ik wil je vertellen dat ik zeer in de war ben geraakt door je transformatie.
Ik weet niet wat ik er mee moet. Kennelijk kan ik het nog niet accepteren
en ik ben kwaad op je dat ik door jou -zonder dat ik erom vroeg-
voor de keuze ben gezet om met jou als een andere persoon
verder mee te gaan werken.
Ik kom uit een andere land en ik ben anders opgevoed.
De vrijheid heeft voor mij kennelijk strakkere grenzen dan het nu in Nederland acceptabel is.
Ik voel grote spanning van binnen en daar neem ik je kwalijk voor.
Misschien over tijd leer ik er mee om te gaan maar voor nu is het mij te veel.
Helaas is het niet anders...
<naam>
Het is het eerste negatieve bericht dat ik op mijn transformatie binnenkreeg. Hoe dit nu uit te leggen? In de war, niet weten wat hij er mee moet, ik snap het allemaal en heb er ook wel begrip voor. Maar kwaad? En dat hij mij mijn transitie kwalijk neemt? En in hoeverre zit dit voor hem de samenwerking tussen hem en mij in de weg? Of was het alleen een taalprobleem - dat hij niet de juiste woorden kon vinden om aan te geven wat hij voelde? Ik was begonnen aan een antwoord in de trand van "geef het de tijd" - maar zeker de combinatie van "kwaad" en "verder mee te gaan werken" vond ik ver genoeg gaan om ook mijn leidinggevenden (aan een van hen had hij een cc gestuurd) in te lichten. We zaten alle drie op dezelfde lijn: verwarring, ok; (al-dan-niet tijdelijk) niet kunnen/willen accepteren is ook ok; maar niet willen samenwerken is niet ok. We kwamen in alle rust alle drie tot deze conclusie. We hebben afgesproken dat een van hen vandaag nog met hem zou praten en dat de ander samen met mij morgen nog een gesprek met hem gaat hebben. Van de eerste hoorde ik al dat hij zelf niet echt met de situatie raad wist - en dat het morgen dus vermoedelijk allemaal wel goed komt. Ik ben blij met mijn leidinggevenden!
Vlak voordat ik naar huis ging voelde het goed. Ik voelde me rustiger dan ik me ooit gevoeld had. Geen rare spanningen meer. Mijn collega's hebben me de rest van de dag net zo behandeld als ze me anders ook behandelden - als collega's. En ik - ik zag er uit zoals dat het beste bij mij paste.
Kijk ook eens op de genderkalender !
Hoi Frederique.
Ik vond je er goed uitzien. En je kledingkeuze was ook prima; niet uitdagend of overdreven vrouwelijk, maar wel duidelijk.
En ik had al heel snel in de gaten dat je niet gezoend wilde worden (vanwege de make-up), dus heb ik dat ook niet gedaan. Bleef die wel goed zitten de hele dag?
je zag er stralend uit, en ik kan me voorstellen dat deze dag je goed moet hebben gedaan. Ik weet precies hoe jij je gevoeld zal hebben.
Ik vond je er goed uitzien. En je kledingkeuze was ook prima; niet uitdagend of overdreven vrouwelijk, maar wel duidelijk.
En ik had al heel snel in de gaten dat je niet gezoend wilde worden (vanwege de make-up), dus heb ik dat ook niet gedaan. Bleef die wel goed zitten de hele dag?
je zag er stralend uit, en ik kan me voorstellen dat deze dag je goed moet hebben gedaan. Ik weet precies hoe jij je gevoeld zal hebben.
Cyn.
-
Frederique_
- Forum Junkie
- Berichten: 4825
- Lid geworden op: do apr 01, 2004 19:44
- Locatie: Amstelhoek (20km van Amsterdam)
- Contacteer:
Hoi Cynthia,
Ik heb dat niet-zoenen een aantal meiden moeten uitleggen - maar ze snapten het allemaal. En het was een hele fijne dag!
De make-up bleef veel beter zitten dan ik had verwacht, alleen het snor-gedeelte is iets dat redelijk snel "gaten" begint te vertonen (er zit gewoon te veel haar daar, en te veel huidplooien om de make-up goed te laten zitten). Ook dat viel vandaag mee t.o.v. eerdere dagen.
Het deed me inderdaad heel erg goed. En jij had ook een mooie jurk aan - 'k moet voor mezelf ook nodig op zoek!
Groetjes,
Frederique
Ik heb dat niet-zoenen een aantal meiden moeten uitleggen - maar ze snapten het allemaal. En het was een hele fijne dag!
De make-up bleef veel beter zitten dan ik had verwacht, alleen het snor-gedeelte is iets dat redelijk snel "gaten" begint te vertonen (er zit gewoon te veel haar daar, en te veel huidplooien om de make-up goed te laten zitten). Ook dat viel vandaag mee t.o.v. eerdere dagen.
Het deed me inderdaad heel erg goed. En jij had ook een mooie jurk aan - 'k moet voor mezelf ook nodig op zoek!
Groetjes,
Frederique
Kijk ook eens op de genderkalender !
Mijn dochter en ik zagen deze toevallig in een Wehkamp gids. Jurk met bolero voor 40 euro.Frederique_ schreef:Het deed me inderdaad heel erg goed. En jij had ook een mooie jurk aan - 'k moet voor mezelf ook nodig op zoek!
Heb hem besteld, maar wel bijna 3 maanden op moeten wachten.
Maar ik vind hem zelf ook erg leuk.
Gelukkig heb ik een gangbare maat. Ik kan mij voorstellen dat de meeste jurkjes voor jou te kort vallen. Dus moet je echt op zoek. Maar dat komt allemaal.
Het eerste jaar van mijn transitie heb ik me suf gekocht. Nu ik alle seizoenen voor de 2e keer als vrouw meemaak is de noodzaak er wat vanaf, mar shoppen blijft leuk.
Cyn.