Hallo,
Ik wil jullie vragen of jullie je herkennen in het volgende en of jullie manieren hebben gevonden om hier mee om te gaan.
Afgezien van de momenten dat ik het druk heb op mijn werk, of afleiding zoek in b.v. het kijken naar films (dat doe ik dus heel vaak...) ben ik voortdurend in gedachten bezig met mijn 'vrouw'-zijn. Deze gedachten zijn soms positief (als er weer zich een gelegenheid zich voor gaat doen om mezelf te zijn), maar meestal negatief. Ik denk dan terug aan momenten in mijn leven waarop ik andere beslissingen had kunnen nemen, aan hoe het zou zijn als ik al in mijn jeugd ermee naar buiten was gekomen. Ik bedenk toekomstscenario's in allerlei varianten, van het willen stoppen met dit dubbelleven en me terugtrekken in mijn mannenleven ... tot het volledig als vrouw gaan leven met alle consequenties die daar bij komen voor gezin, familie en werk. Ik verlang enorm naar een vrijheid die ik (denk) nu niet te hebben. Deze 'obsessie' sloopt me, maakt me mat en zorgt ervoor dat ik weinig kan genieten van het leven.
Ik ben vooral benieuwd of jullie dit nu ook meemaken of hebben meegemaakt.
Liefs,
Joyce
Obsessie
Moderator: Moderators
Hoi Joyce
Denken over dit soort zaken ZONDER TOT EEN BESLISSING TE KOMEN is niet erg productief. Komt eigenlijk een beetje neer op wishfull thinking. En daar kom je niet verder mee; het kost je alleen maar energie.
En filosoferen over wat je in het verleden had kunnen doen is al helemaal niet productief. Daar kun je immers niets aan veranderen.
Ik denk dat je eens een beslissing moet nemen wat jouw T-zijn voor je betekent, en welke consequenties je er aan wilt verbinden. En vooral ook welke niet. Eventueel stel je voor jezelf een deadline wanneer je dit helder wilt hebben. Het is heel goed mogelijk dat je er niet in je eentje uitkomt: maak dan afspraken met iemand die jou daarmee helpen kan.
Maar blijf vooral niet in datzelfde kringetje ronddraaien. Dat heb ik ook een tijd gedaan en daar kom je niets verder mee.
Denken over dit soort zaken ZONDER TOT EEN BESLISSING TE KOMEN is niet erg productief. Komt eigenlijk een beetje neer op wishfull thinking. En daar kom je niet verder mee; het kost je alleen maar energie.
En filosoferen over wat je in het verleden had kunnen doen is al helemaal niet productief. Daar kun je immers niets aan veranderen.
Ik denk dat je eens een beslissing moet nemen wat jouw T-zijn voor je betekent, en welke consequenties je er aan wilt verbinden. En vooral ook welke niet. Eventueel stel je voor jezelf een deadline wanneer je dit helder wilt hebben. Het is heel goed mogelijk dat je er niet in je eentje uitkomt: maak dan afspraken met iemand die jou daarmee helpen kan.
Maar blijf vooral niet in datzelfde kringetje ronddraaien. Dat heb ik ook een tijd gedaan en daar kom je niets verder mee.
Cyn.
-
Lisa met een S
- Moderator
- Berichten: 3650
- Lid geworden op: do aug 15, 2002 10:39
- Locatie: Boven de rivieren
- Contacteer:
Ik heb ook voor mijzelf een beslissing genomen -- weliswaar een totaal tegenovergestelde beslissing dan Cynthia maar het is wel een bewuste keus. En ook vanuit een gevoel -- een gevoel van wat ik echt belangrijk achtte in mijn leven.
En Cynthia heeft ook gelijk dat je niet met weemoed en deemoed terug moet denken over hoe het had kunnen zijn -- maar je moet ook niet bang zijn om een beslissing opnieuw te heroverwegen zolang het niet omkeerbaar is.
Het probleem zou altijd blijven in het verschil tussen de twee beslissingen: Besluit je om het TS traject in te gaan dan geef je iets op wat je al hebt (maar misschien niet wil) -- je mannenleven -- om je vrouwelijke gevoelens te volgen. Besluit je om het niet te doen dan geef je iets op wat je niet hebt (maar misschien wil) -- een leven als vrouw -- maar dat betekent niet dat je je vrouwelijke gevoelens kwijtraakt.
Het is voor mij dus ook een kwestie van gevoel -- hoeveel van de dingen van jouw huidige leven ben je bereid om op te geven om 'jezelf' te zijn? Wanneer je dat weet -- dan weet je pas wie 'jezelf' echt is.
Sterkte
Lisa
En Cynthia heeft ook gelijk dat je niet met weemoed en deemoed terug moet denken over hoe het had kunnen zijn -- maar je moet ook niet bang zijn om een beslissing opnieuw te heroverwegen zolang het niet omkeerbaar is.
Het probleem zou altijd blijven in het verschil tussen de twee beslissingen: Besluit je om het TS traject in te gaan dan geef je iets op wat je al hebt (maar misschien niet wil) -- je mannenleven -- om je vrouwelijke gevoelens te volgen. Besluit je om het niet te doen dan geef je iets op wat je niet hebt (maar misschien wil) -- een leven als vrouw -- maar dat betekent niet dat je je vrouwelijke gevoelens kwijtraakt.
Het is voor mij dus ook een kwestie van gevoel -- hoeveel van de dingen van jouw huidige leven ben je bereid om op te geven om 'jezelf' te zijn? Wanneer je dat weet -- dan weet je pas wie 'jezelf' echt is.
Sterkte
Lisa
If all else fails, buy new shoes
Hallo Lisa,
Je beschrijft mijn dilemma heel goed.
Ik probeer ook steeds niet terug te denken aan 'gemiste' kansen, maar betrap me daar toch steeds weer op.
Heeft jouw keuze je de rust gegeven die je misschien zocht?
Of ben je nu net als ik er nog steeds zoveel mee bezig, maar heb je geaccepteerd dat het niet anders is?
Joyce
Je beschrijft mijn dilemma heel goed.
Ik probeer ook steeds niet terug te denken aan 'gemiste' kansen, maar betrap me daar toch steeds weer op.
Heeft jouw keuze je de rust gegeven die je misschien zocht?
Of ben je nu net als ik er nog steeds zoveel mee bezig, maar heb je geaccepteerd dat het niet anders is?
Joyce
-
Lisa met een S
- Moderator
- Berichten: 3650
- Lid geworden op: do aug 15, 2002 10:39
- Locatie: Boven de rivieren
- Contacteer:
Ik ben al lang niet meer zo bezig als ik ben geweest. Ik kan mij er ook goed in berusten. Er zijn natuurlijk dagen wanneer ik opsta en in mijn kast kijk om mij aan te kleden en denk 'wat zou het leuk zijn als ik dat leuke rok en die mooie schoenen vandaag aan zou kunnen trekken'. Maar op dat moment denk ik ook dat als ik dat wel kon, dat ik niet de leuke baan zou hebben dat ik nu doe, of -- nog veel belangrijker, als dat wel kon, zou ik waarschijnlijk, wanneer ik mij om zou draaien, naar een lege plek naast mij in mijn bed moeten kijken, en dat is het mij niet waard. En dan ben ik tevreden met de keuzen die ik heb gemaakt.
Gelukkig gebeurt dat ook niet elke dag, hoor. Er kan dagen voorbij gaan dat ik er niet aan denk. Maar ik weet dat zulke gedachten zal ik nooit echt helemaal kwijtraken.
Groetjes,
Lisa
Gelukkig gebeurt dat ook niet elke dag, hoor. Er kan dagen voorbij gaan dat ik er niet aan denk. Maar ik weet dat zulke gedachten zal ik nooit echt helemaal kwijtraken.
Groetjes,
Lisa
If all else fails, buy new shoes
-
Frederique_
- Forum Junkie
- Berichten: 4825
- Lid geworden op: do apr 01, 2004 19:44
- Locatie: Amstelhoek (20km van Amsterdam)
- Contacteer:
Hoi Joyce,
Ik denk dat het belangrijk is om je gevoelens en emoties niet weg te stoppen. Niet door snel te rennen richting het vrouwelijke, ook niet door al het vrouwelijke weg te willen stoppen of niet meer te willen denken aan het verleden.
Als je pijn of verdriet ervaart op het "wat is het jammer dat ik in het verleden niet die-en-die keuze kon maken", stop dat dan niet weg. Voel het, neem er de tijd voor, laat het er zijn. Dat is namelijk de enige manier om er echt vanaf te komen. Stop je het nu weg door het te negeren, dan komt het later (in een ergere vorm) weer boven.
Het maken van een tijdsplan (tip van Cynthia) zou ik niet adviseren. Ik zou eerder adviseren om je gevoelens en emoties de ruimte en de tijd te geven en te kijken wat ze je zeggen. Heb je het gevoel dat je nog niet een stap kunt zetten - zet die stap dan ook niet. En accepteer van jezelf dat je nog niet zo ver bent om dat te doen. Omgekeerd ook: heb je het gevoel dat je een stap moet zetten - verzet je er dan niet tegen, verzamel je moed en zet die stap. Denk vooral niet in "alles-of-niets": het leven is meer dan man-of-vrouw, er zijn ook mensen die gelukkig zijn tussen man-of-vrouw in (en zowieso leeft iedere transseksueel een tijdlang noodgedwongen er tussenin - je kunt dus niet anders, zelfs als je zou willen).
Ik heb deze aanpak de laatste jaren (onder begeleiding van mijn coach, alleen zou ik dit ook niet zo goed kunnen) in deze vorm gevolgd en tot dusver gaat mijn transitie allemaal heel soepeltjes.
Groetjes,
Frederique
Ik denk dat het belangrijk is om je gevoelens en emoties niet weg te stoppen. Niet door snel te rennen richting het vrouwelijke, ook niet door al het vrouwelijke weg te willen stoppen of niet meer te willen denken aan het verleden.
Als je pijn of verdriet ervaart op het "wat is het jammer dat ik in het verleden niet die-en-die keuze kon maken", stop dat dan niet weg. Voel het, neem er de tijd voor, laat het er zijn. Dat is namelijk de enige manier om er echt vanaf te komen. Stop je het nu weg door het te negeren, dan komt het later (in een ergere vorm) weer boven.
Het maken van een tijdsplan (tip van Cynthia) zou ik niet adviseren. Ik zou eerder adviseren om je gevoelens en emoties de ruimte en de tijd te geven en te kijken wat ze je zeggen. Heb je het gevoel dat je nog niet een stap kunt zetten - zet die stap dan ook niet. En accepteer van jezelf dat je nog niet zo ver bent om dat te doen. Omgekeerd ook: heb je het gevoel dat je een stap moet zetten - verzet je er dan niet tegen, verzamel je moed en zet die stap. Denk vooral niet in "alles-of-niets": het leven is meer dan man-of-vrouw, er zijn ook mensen die gelukkig zijn tussen man-of-vrouw in (en zowieso leeft iedere transseksueel een tijdlang noodgedwongen er tussenin - je kunt dus niet anders, zelfs als je zou willen).
Ik heb deze aanpak de laatste jaren (onder begeleiding van mijn coach, alleen zou ik dit ook niet zo goed kunnen) in deze vorm gevolgd en tot dusver gaat mijn transitie allemaal heel soepeltjes.
Groetjes,
Frederique
Kijk ook eens op de genderkalender !
-
Irene
- ForumDiva 3000
- Berichten: 3151
- Lid geworden op: di mar 28, 2006 16:48
- Locatie: Breda
- Contacteer:
Het zal wel niet als een verassing komen Joyce, maar je verhaal is heel herkenbaar voor me. Ik ren ook al maanden in een kringetje rond zonder eruit te komen. Neem geen beslissingen en kom niet meer tot de leuke dingen die ik gewend was te doen. Wonderbaarlijk genoeg functioneer ik in mijn werk en mijn gezin nog altijd prima omdat ik dan uit mijn gedachten word verdreven.
Ik zou een beslissing moeten nemen: maar welke. Die van Lisa is heel aanlokkelijk, maar kan ik dat wel.
Ik ben benieuwd hoe dat bij jou vergaat Joyce
Irene
Ik zou een beslissing moeten nemen: maar welke. Die van Lisa is heel aanlokkelijk, maar kan ik dat wel.
Ik ben benieuwd hoe dat bij jou vergaat Joyce
Irene
Kleine stapjes
Ben ik niet met je eens Frederique. Ik wil niet zeggen dat je een tijdplan moet maken wanneer je klaar bent met een behandeling of alles weggegooid zou moeten hebben en alles achter je gelaten.Frederique_ schreef:Knip .....Het maken van een tijdsplan (tip van Cynthia) zou ik niet adviseren. Ik zou eerder adviseren om je gevoelens en emoties de ruimte en de tijd te geven en te kijken wat ze je zeggen. Heb je het gevoel dat je nog niet een stap kunt zetten - zet die stap dan ook niet. En accepteer van jezelf dat je nog niet zo ver bent om dat te doen.
Ik adviseer een soort deadline om te voorkomen dat je de rest van je leven in hetzelfde kringetje rond blijft draaien. Dus : wanneer wil een stapje gaan zetten.
Cyn.
Het is allemaal zo herkenbaar.
Vergeet ook niet dat de maatschappij nu eenmaal zwaar dichotoom
in elkaar zit en daar nogal! op z'n zachtst gezegd geborneerd in is.
Je hebt twee smaken: Man en Vrouw
en dat blijft dus moeilijk om dan helemaal autonoom zelfverzekerd
daar tussen te staan en te zeggen: Ik ben mens.
Er blijft een bepaalde weerstand en er zullen altijd weer situaties zijn
waarbij je voor de zoveelste keer het gevoel hebt of je je moet legitimeren voor het wezen dat je bent.
Dat je afgerekend wordt op wat of wie je bent.
(Waar heb ik dat meer gehoord).
Je kan bij tijden nog zo zelfverzekerd zijn en lief voor je zelf zijn enz enz, maar buiten de deur toch het gevoel hebben aan de zijlijn te staan.
Ja, ik ben toch blij als ik in december naar het Vumc ga, om daar over het transgenderzijn te praten (het in kaart brengen).
Sanne
Vergeet ook niet dat de maatschappij nu eenmaal zwaar dichotoom
in elkaar zit en daar nogal! op z'n zachtst gezegd geborneerd in is.
Je hebt twee smaken: Man en Vrouw
en dat blijft dus moeilijk om dan helemaal autonoom zelfverzekerd
daar tussen te staan en te zeggen: Ik ben mens.
Er blijft een bepaalde weerstand en er zullen altijd weer situaties zijn
waarbij je voor de zoveelste keer het gevoel hebt of je je moet legitimeren voor het wezen dat je bent.
Dat je afgerekend wordt op wat of wie je bent.
(Waar heb ik dat meer gehoord).
Je kan bij tijden nog zo zelfverzekerd zijn en lief voor je zelf zijn enz enz, maar buiten de deur toch het gevoel hebben aan de zijlijn te staan.
Ja, ik ben toch blij als ik in december naar het Vumc ga, om daar over het transgenderzijn te praten (het in kaart brengen).
Sanne
Ik droom, dus ik ben.
Hoi, hoi,
ik lees hier allerlei berichten over al dan niet een beslissing nemen over iets dat mijns inziens een pure gevoelskwestie is. Ik denk dat datgene wat je wilt bereiken wel op je levenspad komt en niet te dwingen is.
Persoonlijk zou ik rustig de tijd nemen en geen overhaaste beslissingen nemen.
Liefs,
Babette.
ik lees hier allerlei berichten over al dan niet een beslissing nemen over iets dat mijns inziens een pure gevoelskwestie is. Ik denk dat datgene wat je wilt bereiken wel op je levenspad komt en niet te dwingen is.
Persoonlijk zou ik rustig de tijd nemen en geen overhaaste beslissingen nemen.
Liefs,
Babette.
"We have to fight ignorance!" Madiba Nelson Mandela
-
chantal-tg
- ff weer wat posten
- Berichten: 62
- Lid geworden op: vr okt 01, 2004 8:52
- Locatie: omgeving Dordrecht
- Contacteer:
hoi hoi,
Daar ben ik het helemaal mee eens. In feite is het doodsimpel; je moet er niet over nadenken, immers nadenken is verstandelijk en aangezien het een gevoelskwestie is......
Als je erover nadenkt ga je van je gevoel af en probeer je een compromis te vinden dat dus (deels) buiten je gevoel ligt en dat roept een conflict op.
Tja, en conflicten vragen om een antwoord en dan wil je verstandelijk een oplossing op een gevoelskwestie en dan zijn we dus aangeland bij het kringetje.
liefs,
Chantal
Daar ben ik het helemaal mee eens. In feite is het doodsimpel; je moet er niet over nadenken, immers nadenken is verstandelijk en aangezien het een gevoelskwestie is......
Als je erover nadenkt ga je van je gevoel af en probeer je een compromis te vinden dat dus (deels) buiten je gevoel ligt en dat roept een conflict op.
Tja, en conflicten vragen om een antwoord en dan wil je verstandelijk een oplossing op een gevoelskwestie en dan zijn we dus aangeland bij het kringetje.
liefs,
Chantal
vipassana; zie zoals het werkelijk is......
www.vipassanaweb.nl
www.vipassanaweb.nl
Hoi, hoi,
nou Irene, ik moet je eerlijk zeggen dat ik "blind" op m'n gevoel vaar; als ik kijk naar bepaalde zaken uit m'n verleden waar ik verstandelijk gehandeld en besloten heb, terwijl m'n gevoel zei: "absoluut niet doen!", en dat zoiets ook nog eens niet zo verliep zoals bedoeld of gewenst, durf ik het wel aan om m'n gevoel te vertrouwen. Ook kan ik me best wel een aantal beslissingen herinneren waarbij ik wèl m'n gevoel vertrouwde en die hadden dan wel een positieve afloop.... Uiteraard zijn dit wel hele persoonlijke dingen, maar toch.
En misschien zijn wij met z'n allen wel zo geconditioneerd door de "reden" en de maatschappelijke druk, en staan we zo ver van ons gevoel af dat we noch de durf noch het geduld hebben om te zien wat er op ons pad verschijnt. Ik denk, ik gooi het maar even in de groep....
Liefs,
Babette.
nou Irene, ik moet je eerlijk zeggen dat ik "blind" op m'n gevoel vaar; als ik kijk naar bepaalde zaken uit m'n verleden waar ik verstandelijk gehandeld en besloten heb, terwijl m'n gevoel zei: "absoluut niet doen!", en dat zoiets ook nog eens niet zo verliep zoals bedoeld of gewenst, durf ik het wel aan om m'n gevoel te vertrouwen. Ook kan ik me best wel een aantal beslissingen herinneren waarbij ik wèl m'n gevoel vertrouwde en die hadden dan wel een positieve afloop.... Uiteraard zijn dit wel hele persoonlijke dingen, maar toch.
En misschien zijn wij met z'n allen wel zo geconditioneerd door de "reden" en de maatschappelijke druk, en staan we zo ver van ons gevoel af dat we noch de durf noch het geduld hebben om te zien wat er op ons pad verschijnt. Ik denk, ik gooi het maar even in de groep....
Liefs,
Babette.
"We have to fight ignorance!" Madiba Nelson Mandela