Travestie.org

Hallo allemaal,

Na ruim 10 jaar als software engineer te hebben gewerkt bij een elektrotechnisch bedrijf, heb ik definitief besloten om op te stappen. Het zal op dit moment niet gemakkelijk zijn om een andere werkgever te vinden, maar de voortdurende conflicten bij mijn huidige werkgever ben ik meer dan zat.

De problemen duren nu al meer dan 10 maanden en het ziet er niet naar uit dat de problemen worden opgelost. Ook krijg ik niet de indruk dat het bedrijf de moeite neemt om de problemen op te lossen.

Zeven maanden geleden was het dan zo ver. Ik ben fulltime als vrouw gaan leven. Dat betekende dat ik ook als vrouw naar het werk ben gegaan. Door te trakteren op beschuit met muisjes heb ik mijn coming-out samen met mijn collega's gevierd. Al snel kreeg ik een brief van mijn manager dat ik iedere maand een functioneringsgesprek met mijn manager zal hebben. Ook stond in deze brief dat er een outplacementtraject zal worden opgestart. Dit traject zou gaan dienen als vangnet voor het geval het mis zou gaan.

Al vrij snel kreeg ik tijdens een functioneringsgesprek van mijn manager te horen dat ik mij provocerend zou kleden. Een rok tot aan de knieën werd aangezien voor een minirok en een topje onder een truitje met een laag uitgesneden hals kon echt niet. Het verbaasde mij dat mijn vrouwelijke collega's wel dergelijke kleding mochten dragen. Tijdens mijn jaarlijkse beoordeling had ik ineens een negatieve beoordeling. Zo was ik niet meer productief en waren mijn kwaliteiten verminderd. Dit verbaasde mij nogal.

Na ruim vijf maanden als vrouw naar het werk te zijn gegaan, kreeg ik ineens te horen dat er collega's zijn dat ik nu naar het damestoilet ga en dat ik teveel op de gang sta te praten. Terwijl mijn vrouwelijke collega's er ontzettend veel prijs op stelden dat ze mijn levensverhaal mochten lezen, kreeg ik van mijn manager te horen dat ik mijn collega's opdrong om mijn verhaal te lezen. Wie deze klachten indienen en hoeveel collega's problemen met mij hebben, is mij geheel onduidelijk. Het verbaast me dat collega's mij niet rechtstreeks aanspreken als ze problemen met mij hebben. Als alles via mijn manager gaat, heb ik geen enkele mogelijkheid om mij te verdedigen. Bovendien ben ik heel erg wantrouwig geworden tegenover mijn collega's. Ook zit ik wel eens te denken of dit allemaal verzonnen wordt door mijn manager.

Inmiddels is het genderteam op de hoogte van mijn probleem bij mijn werkgever en mijn maatschappelijk werkster is al een gesprek aangegaan met mijn manager. Uiteindelijk heeft dit niks geholpen. FNV bondgenoten is ook al op de hoogte gesteld bij mijn werkgever en inmiddels is de afdeling juridische zaken van de FNV ingelicht over het probleem bij mijn werkgever. De FNV vindt het discriminatie maar omdat alles mondeling aan mij wordt doorgegeven, heb ik geen bewijsmateriaal om dit te kunnen aantonen.

Mijn groepsleider, die mijn vertrouwenspersoon is, heeft mij kenbaar gemaakt dat de werkgever fouten heeft gemaakt. Maar in plaats dat hij het voor mij opneemt, houdt hij zich stil bij mijn manager. Ook mijn vrouwelijke collega's vinden het jammer dat ik vertrek en maken zich ook kwaad. Maar door de hiërarchische structuur bij mijn werkgever, durft niemand het voor mij op te nemen en sta ik er helemaal alleen voor.

Mijn werkgever heeft geen enkele moeite gedaan om mij tijdens mijn transitie te begeleiden. Het wordt helemaal niet gestimuleerd. Mijn manager, die sinds een jaar bij mijn werkgever in dienst is en mij nog niet zo lang kent, zei een paar maanden geleden tegen mij: "Hoe vrouwelijk mijn uiterlijk ook zal zijn, jij zult altijd een man voor mij blijven". Een aantal collega's bij mij op de afdeling hebben mij laten weten dat ik een man ben in vrouwenkleding. Ze doen er ook niks voor om dit beeld te veranderen. Begin deze week was het de tweede collega die onder mijn bureau kroop terwijl ik achter mijn bureau zat en ik een rokje droeg.

Vorige week heb ik mijn manager en personeelszaken medegedeeld dat ik heb besloten dat ik geen zin meer om op deze manier te moeten werken. Ik heb geen plezier meer in m'n werk en ik ben helemaal niet meer gemotiveerd. Bovendien ben ik nog steeds wantrouwig. Het verbaasde me dat mijn manager geen enkele weerstand bood en meteen akkoord ging toen ik vertelde dat ik het outplacementtraject in zal gaan. "We vinden het jammer dat je weg gaat", kwam er uit de monden van mijn manager en hoofd personeelszaken, maar aan de blikken in hun gezicht kon je zien dat ze het niet meenden. Op dit moment heb ik mij ziek gemeld. Ondanks ik geprobeerd heb om toch aan het werk te gaan, heb ik ook de derde bus naar m'n werk gemist en stond ik bijna te huilen bij de bushalte. Hopelijk vind ik snel een andere, meer ruimdenkender werkgever. Een werkgever waar ik gewoon mezelf kan en mag zijn.

Groetjes,
Edith

zijn er geen juridische stappen die je tegen die manager en collega's kunt ondernemen, want dit is in mijn ogen ook gewoon discriminatie, en dan vooral die werkgever die jou altijd als man zal zien

Hallo Edith,

allereerst succes bij het zoeken van een nieuwe baan.

Door op te stappen heb je het je werkgever wel erg makkelijk gemaakt, want wat ik uit deze en eerdere postings op maak hebben ze je eigenlijk gewoon weggepest.

Je hoeft dit niet over je kant te laten gaan, maar ik kan me ook voorstellen dat je geen zin meer hebt in het gevecht.

sterkte

Irene

Hoi Edith,

Ja het is wel een strijd hé als trans in de maatschappij.

Alvorens een reactie te posten wil ik eerst wat info geven :
Ik werk nu 7,5 jaar bij een internationale firma in de IT sector als Tecnical engineer/Team Leader
Voor mij nu is het vandaag exact 2 jaar dat ik als transseksuele vrouw werk ....ik heb bij mijn werkgever dus mijn heel transitie doorlopen, hormonen, voornaamswijziging, SRS, overgang van pruik naar eigen haar, ....... .

Ik wou nu gewoon eventjes enkele bemerkingen maken bij jouw schrijven.

Na ruim 10 jaar als software engineer te hebben gewerkt bij een elektrotechnisch bedrijf, heb ik definitief besloten om op te stappen. Het zal op dit moment niet gemakkelijk zijn om een andere werkgever te vinden, maar de voortdurende conflicten bij mijn huidige werkgever ben ik meer dan zat.

Denk daar toch goed over na hoor, in belgië is het bijvoorbeeld zo dat als ze je aan de deur zetten na 10 jaar dienst dat ze je bijna een Jaar loon moeten uitbetalen.
Ik zou het wel weten hoor, blijven ziten en rustig aandoen.
En eventueel ondertussen uitkijken naar een andere job.
Laat je niet wegpesten ..... al kan het emotioneel soms wel heel zwaar zijn. Ik weet er zelf ook alles van.

Al vrij snel kreeg ik tijdens een functioneringsgesprek van mijn manager te horen dat ik mij provocerend zou kleden. Een rok tot aan de knieën werd aangezien voor een minirok en een topje onder een truitje met een laag uitgesneden hals kon echt niet. Het verbaasde mij dat mijn vrouwelijke collega's wel dergelijke kleding mochten dragen.

Dit heb ik bewust anders aangepakt. Ik heb tijdens het eerste jaar enkel broeken gedragen (en niet omdat ik lelijke benen heb hoor).
Je moet ergens inschatten dat ze (mannen) er problemen zullen over gaan maken. Dat was toch mijn idee.
Ik heb dus bewust op het werk voor een broek gekozen , juist om het verschil tussen het beeld man/vrouw beperkt te houden.
Een rok kan thuis en in de WE immers altijd.
De voorbije 2 jaar heb ik nu ongeveer 5 keer een rok gedragen (enkel toen het boven de 30 graden was dus)
Je kan wel zeggen ze moeten het maar accepteren, wel zo gaat het niet. Het is een stap te ver voor veel conservatieve mannen.
En daar had ik dus bij mijn transitie bewust rekening mee gehouden.
Je mag niet vergeten dat jij jezelf als vrouw ziet en waarschijnlijk zien de andere vrouwen op het werk je ook wel als vrouw, maar met mannen is het echter iets heel anders !

Tijdens mijn jaarlijkse beoordeling had ik ineens een negatieve beoordeling. Zo was ik niet meer productief en waren mijn kwaliteiten verminderd. Dit verbaasde mij nogal.

Dat heb ik nooit gehad .... maar ik moet wel toegeven dat ik het eerste jaar al mijn statistieken (over mijn prestaties) doelbewust en zeer nauwkeurig heb bijgehouden. Alles is bij ons immers meetbaar en ligt vast in stats.


Na ruim vijf maanden als vrouw naar het werk te zijn gegaan, kreeg ik ineens te horen dat er collega's zijn dat ik nu naar het damestoilet ga en dat ik teveel op de gang sta te praten. Terwijl mijn vrouwelijke collega's er ontzettend veel prijs op stelden dat ze mijn levensverhaal mochten lezen, kreeg ik van mijn manager te horen dat ik mijn collega's opdrong om mijn verhaal te lezen.

Ja dat herken ik, de vrouwen op het werk willen er echt alles van weten.
Veel mannen willen er echter geen woord over horen.
Het is te ver van hun bed. En het hoort niet op het werk zo een verhalen .... dat is in elk geval de feedback die ik gekregen heb (juist via de vrouwen is dat dus aan mijn horen gekomen, dat de mannen er zo over denken).
Ik moet ook wel zeggen : ik was zo blij om als vrouw te kunnen gaan werken dat ik er ook wel veel over gepraat heb.
Mijn idee was om de mensen te informeren ..... alleen moeten we wel beseffen dat niet iedereen even open is als dat wij dat zijn !!!!!
Wij zijn enorm open naar travestie en transseksualiteit, omdat we ook in het milieu zitten, veel andere mensen willen er niks van weten.
Ja of ze kijken naar TV om met 'de transseksueel' eens goed te kunnen lachen


Wie deze klachten indienen en hoeveel collega's problemen met mij hebben, is mij geheel onduidelijk. Het verbaast me dat collega's mij niet rechtstreeks aanspreken als ze problemen met mij hebben. Als alles via mijn manager gaat, heb ik geen enkele mogelijkheid om mij te verdedigen. Bovendien ben ik heel erg wantrouwig geworden tegenover mijn collega's.

Hier zou je moeten gebruik kunnen maken van het vrouwen netwerk binnen de organizatie..... mij lukt het althans heel goed om feedback te krijgen via de 'zusters' (de onzichtbare link tussen de vrouwen)

Mijn werkgever heeft geen enkele moeite gedaan om mij tijdens mijn transitie te begeleiden. Het wordt helemaal niet gestimuleerd

Dat moet en mag je ook niet verwachten vind ik.
Ze weten gewoon niet hoe ze er moeten mee omgaan.
Ik heb dus ook alles zelf moeten doen en ik werk dus voor één van de grootste ondernemingen in de IT-wereld.
Ik heb zelf met de HQ in de US contact opgenomen om onze 'Code or Ethics' te laten aanpassen. Want genderidentiteit werd niet eens vermeld.
Dat viel volgens het lokale HR departement onder 'sexual Orientation' ?????? Alsof transseskualiteit hetzelfde zou zijn als sexual orientation .... om maar aan te geven dat ze gewoon niet weten hoe ze er mee moeten omgaan.


Mijn manager, die sinds een jaar bij mijn werkgever in dienst is en mij nog niet zo lang kent, zei een paar maanden geleden tegen mij: "Hoe vrouwelijk mijn uiterlijk ook zal zijn, jij zult altijd een man voor mij blijven". Een aantal collega's bij mij op de afdeling hebben mij laten weten dat ik een man ben in vrouwenkleding. Ze doen er ook niks voor om dit beeld te veranderen

Yep, dat heb ik ook al genoeg moeten horen, maar nooit recht in mijn gezicht hoor. Altijd dus achter mijn rug.
Meestal gaat dat dan zo ...... het is een mooie vrouw, ze ziet er echt perfect vrouwelijk uit, maar ik wil ze nooit in mijn bed, want het blijft een omgebouwde vent.
Wat het extra lastig maakt voor sommige mannen is dat ze me blijkbaar wel fysiek aantrekkelijk vinden.
Dat vinden ze dus wel heel erg lastig ...... stel je voor zeg .... die macho mannen, verliefd worden op een "omgebouwde vent".

Het verbaasde me dat mijn manager geen enkele weerstand bood en meteen akkoord ging toen ik vertelde dat ik het outplacementtraject in zal gaan. "We vinden het jammer dat je weg gaat", kwam er uit de monden van mijn manager en hoofd personeelszaken, maar aan de blikken in hun gezicht kon je zien dat ze het niet meenden.

Uiteraard zeg, dan hoeven ze niet met hun gevoelens om te gaan. Ze kunnen het gewoon wegduwen en doen alsof 'het probleem' er nooit één geweest is.
Je merkt gewoon dat ze er niet kunnen (of weten hoe) mee om te gaan.
Ik had een gelijkaardig gevoel hoor, toen ik zelf voorstelde om via de ADSL verbinding mijn werk van thuis te doen , indien nodig zelfs voor 100% Ik heb nog nooit zo snel een approval gehad voor iets.
Thuiswerken is dus voor mij voor 100% toegestaan dus .... al heb ik dus nog wel steeds een plaats in de office en kan ik dus wel naar het werk wanneer ik wil.
Ik hoef dat niet aan te kondigen of zo .... maar ik beperk me al 2 jaar tot 1 dag tot max 2 dagen op kantoor en de rest werk ik van thuis.
Vermits ik een internationale functie heb, maakt het eigenlijk niks uit.
Ik moet nu wel zeggen dat ik bij 'internationale contacten' eigenlijk geen enkel probleem heb ..... als het gaat om mensen die me vroeger nooit als man hebben gekend is er geen enkel probleem.
Ik weet soms niet eens of ze het nu wel weten of ze het nu eigenlijk nog wel zien/of horen aan mij.
De twijfel blijft er altijd wel ergens, al is het blijkbaar al 2 jaar geen echt zwaar probleem om te functioneren binnen de organizatie.

Groeten,

Melina

Ik vind het vreemd, functionerings gesprekken staan naast het verbeteren van de kwaliteit ook voor het verbeteren motivatie van werknemers.

Edith schreef:...De FNV vindt het discriminatie maar omdat alles mondeling aan mij wordt doorgegeven, heb ik geen bewijsmateriaal om dit te kunnen aantonen.

Kan je niet nogmaals om de mening van je manager vragen? en dit keer specifiek vragen om een nonverbaal antwoord (voor je persoonlijke ontwikkeling)

Beste Edith,

Ik vind het vreselijk voor je dat je je zo gekwetst voelt op je werk! Er zijn nauwelijks woorden voor dit soort gedrag !!

Ik ben het echter wel met Melina eens dat je niet zomaar weg moet gaan, hoewel ik die reactie goed kan begrijpen. Ook hier in Nederland heb je (theoretisch ) wel je rechten.

Hoewel ik niet in het recht gespelialiseerd ben, denk ik dat je dit ook zou kunnen melden bij de arbeidsinspectie. Dit is een vorm van sexueelgeweld en intimidatie op de werkplek waar in de arbo-wet e.e.a. is geregeld. Wanneer je nu zelf ervoor kiest om dit bedrijf te verlaten, loop ook de kans dat je daarna aan je lot wordt overgelaten en dat je zonder afvloeingsregel de WW ingaat.

Het is misschien triest om vast te stellen dat dit onvermijdelijk is, omdat de arbeidsverhoudingen ernstig verstoord zijn, maar je kunt er misschien nog wel een gouden handdruk aan over houden.

Wat me verder opviel is dat na je bekend making op het werk dat je als vrouw verder zult gaan, je je plotseling maandelijks moet "verantwoorden" d.m.v. functioneringsgesprekken. Dit soort gesprekken kunnen zinvol zijn als er daadwerkelijk sprake is van onvoldoende functioneren, maar daar is de afgelopen 10 jaar niks van gebleken. Moeten ook de vrouwelijke collega's zich maandelijks verantwoorden??? Dit lijkt op discriminatie !!

Hoewel je loopbaan bij deze werkgever ten einde loopt, hoop ik dat je niet zonder slag of stoot weg zult gaan en hoop van ganserharte dat je hier nog een fikse financiële premie meekrijgt.
Als ik zou mogen rechtspreken, dan zou ook jou manager een flinke finacíële bijdrage gaan leveren.

Ik wens je in ieder geval veel sterkte toe de komende tijd want ik heb het idee dat het best nog moeilijk gaat worden.

Groetjes, Franscien

Hallo Edith,
Ik heb met stijgende ontsteltenis je verhaal zitten lezen. Echt bizar wat sommige mensen menen een ander aan te kunnen doen. Ik kan mij ook goed indenken dat je dit allemaal zo snel mogelijk achter je wil laten. Maar zoals Paula22 ook al zei, probeer iets op papier los te krijgen van je werkgever.
Dit is zonder meer een kwestie geweest van wegpesten, hun straatje schoonvegen en ze proberen er mee weg te komen. Het is ook bijna niet te doen om je daar tegen te verweren. En als je geen zin hebt in een juridische procedure kan ik daar ook in meevoelen. De arbeidsrechter zal toch oordelen dat dit een duurzaam verstoorde arbeidsrelatie is. De rechter heeft nog nooit in zo'n geval een werkgever veroordeelt tot het zorgen voor acceptabele arbeidsomstandigheden. Meer dan een zak met geld zal je er jammer genoeg niet uit kunnen halen. Hoewel ik geen arbeidsrechtjurist ben, denk ik dat je met wat bewijsstukken wel een heel eind zou kunnen komen. Dikke kans dat je werkgever dan diep door het stof moet. Maar een leuke baan zal helaas niet kunnen eisen op die manier.
Ik wens je in ieder geval wel heel veel sterkte nu en veel succes met zoeken van een andere baan.

Hoi Edith,

Heel erg veel sterkte gewenst en ook heel veel succes bij het vinden van nieuw werk. Ook ik hoop dat je -uiteindelijk- toch nog je recht kunt halen bij je huidige werkgever, want dat er rare dingen gebeurd zijn lijkt me duidelijk.

Melina's mening deel ik niet, maar dat is niet zo vreemd (Melina en ik zitten op een ander forum vaker niet dan wel op dezelfde lijn ). Om hieronder nog even kort in te gaan op Melina's mening en hoe ik daar zelf nu mee omga:

Ik vind dat je, nadat je aangekondigd hebt om als vrouw naar het werk te gaan, dezelfde kleren moet kunnen dragen als elke andere vrouw binnen jouw functie ook draagt (of: zou kunnen dragen). Oftewel: binnen de grenzen van wat er binnen je bedrijf geaccepteerd wordt.

Natuurlijk is het wel verstandig om zaken niet bewust op de spits te drijven en niet sneller te gaan dan voor je gevoel juist is. Aan de andere kant: ik ben nu inmiddels 6 weken "om" (waarvan ik er 4 gewerkt heb), na 2 weken alleen broeken gedragen te hebben heb ik een keer of 3 een (bewust: lange) rok gedragen en dat was geen enkel probleem. Wel is er een groep mensen binnen mijn bedrijf die duidelijk wat meer tijd nodig heeft - ik zal dan ook nog even wachten met de kortere (knie-lange) rokjes te gaan dragen naar het werk. Ik zal wel doorgaan met het dragen van lange rokken: die horen dermate bij mij dat ik mijzelf teveel tekort doe als ik ze niet zou dragen. In die zin vind ik dat er altijd een balans hoort te bestaan tussen wat een ander van jou moet accepteren en waarin je een ander tegemoet moet komen. Van beide kanten is het als het goed is een beetje geven en nemen.

Groetjes,

Frederique

Inderdaad Frederique,

Je bent echt wel alom tegenwoodig ....er is echter eentje waar ik je nog niet gehoord heb : http://www.travestieweb.be, maar daar is heel weinig activiteit, dat is juist.

Ik moet zeggen dat ik toch veel in Edith haar verhaal herken.
En dat wat ik hier heb gelezen me dus niet echt heeft verbaasd.
Ook hier toch de moeilijke houding van voornamelijk de mannelijke populatie.
Zeer opvallend voor mij, het verschil man <-> vrouw in het omgaan met een transseksuele vrouw.
Het is precies of mannen hun persoonlijk voelen aangevallen door onze transitie. Alsof ze plotseling zelf gaan twijfelen aan hun macho-positie.
Voor mij blijft dat de meest opvallende vaststelling van de voorbije 2 jaar als transseksueel op het werk.
De eerder positieve houding van ongeveer 90 % van de vrouwen en de eerder negatieve houding van ongeveer 70% van de mannen.

Groeten,

Melina

Hoi Melina,

Ik schrijf op vijf forums mee (travestie.org, vlaamsegenderkring.be, isis-board, het n00dles-forum en het GAG-forum), er zijn er dus genoeg over om mij niet tegen te hoeven komen

Ik heb je op "dat andere forum" al geschreven dat ik dit niet herken: 95% van mijn collega's zijn mannen, de meeste daarvan accepteren het probleemloos. Ik merk niet dat mijn vrouwelijke collega's het er per definitie makkelijker mee hebben - het verschilt daar net zo sterk per individue als bij de mannen.

Groetjes,

Frederique

Heel veel sterkte Edith! Ik ga heel hard voor je duimen dat je iets veel beters vind dan dit, want dit heb jij echt niet verdient.

Hoi hoi Edith,

het is een triest relaas dat je geschreven hebt, maar op zich verbaasd het mij helemaal niets. Ik heb al eens eerder op één van deze fora geschreven dat (biologische) vrouwen nog maar amper geaccepteerd en dus geïntegreerd zijn in het arbeidsproces in dit landje; er wordt nog steeds "aanrecht-subsidie" betaald door de overheid, en ik hoorde onze minister van Sociale Zaken afgelopen zondag in Buitenhof toch echt zeggen dat het een "voorrecht" voor vrouwen was, dat ze vroeger thuis "mochten" blijven om de kinderen te verzorgen en op te voeden?!?!? Dan weet je alvast waar je staat!

Dus: "kop d'r veur hold'n, wicht!"

Groetjes en liefs,

Babette.

Gesplitst naar http://www.travestie.org/html/forum/vie ... 9890#59890

Om eerlijk te zijn, Edith: Jouw huidige werkkring lijkt me toch nogal een losersclub. Zo'n firma die bij de volgende economische dip door een andere firma wordt opgeslokt.

Klinkt misschien nogal 'over the top', maar mijn beroep heeft me redelijk vaak op plekken gebracht waar men 'het jaarverlag' presenteert en wat dies meer zij, zodoende herken ik het sfeertje.
Ik zou er so wie so maken dat ik wegkom. (heb ik ooit ook gedaan- misselijkmakkende zwijnen daar)

Summary:

-Eerlijkheid wordt niet op prijs gesteld
-Een ander kwetsen om je eigen gat te redden is heel normaal
-Niemand voelt zich werkelijk betrokken bij de firma (en zijn product)
-De meesten zijn te laf/ te stom om iets moois van het leven te maken
-Heel veel ziekteverzuim
-Sexuele intimidatie vindt voortdurend plaats, maar iedereen houdt z'n mond

Dat ontstaat altijd als de leiding niet capabel is. Een soort oorlogssfeer is het. Als je niet kunt (aan)sturen verval je in de tactiek: Verdeel en heers.
Zolang de meute zich enigzins onveilig voelt zal men zich niet verenigen en tegen je keren, dus hoe meer de ondergeschikten van elkaar te duchten hebben, zoveel te kleiner de kans dat ze de aandacht op de leiding richten.

Nee, ik verzin dit niet. Blijf lekker een poosje ziek thuis. Zorg vooral dat het goed met jezelf gaat--- Vermijd de Burn-Out !!!!!!
(Sorry, ervaringsdeskundige...)

Gebruik je energie voor iets wat het wáárd is.

Ik heb vandaag een knoop doorgehakt. Net nadat ik de stap gezet had zag ik een spreuk op een huis:

ER IS LEVEN NA DIT LEVEN

die deel ik bij deze met je

xxx

Carla.

Hoi Carla,

Als ik jouw verhaal lees, dan herken ik toch het één en ander. Mijn werkgever is een ouderwets en conservatief bedrijf. Ondanks dat de OR zit inzet voor de werknemers, bereikt de OR heel erg weinig met als gevolg dat er weinig kandidaten voor de OR te werven zijn. Nadat ik bij mijn huidige manager aangekondigd had dat ik transseksueel ben, was zijn eerste reactie dat hij geen problemen verwachtte. Tijdens het tweede gesprek was hij negatief beïnvloed door de directie en het management. Ik kreeg te horen dat ik niet kon blijven. Vooral mijn voormalige manager heeft heel veel roet in het eten gegooid. Hij heeft een transseksueel in zijn kennissenkring waarmee het uiteindelijk niet goed is afgelopen. Het gevolg was dat transseksualiteit in een verkeerd daglicht is geplaatst. Vlak voor de start van mijn RLE was de uitspraak van de directeur: "Bij een nieuw leven hoort een nieuwe baan." en hij was begin deze week nog steeds niet van zijn mening veranderd. Mijn groepsleider wilde mij vlak voor de start van mijn RLE voor een jaar detacheren naar een productiebedrijf ondanks ik aangegeven had dat ik de start van RLE graag in een vertrouwde omgeving wilde doen. Gelukkig is deze detachering (om andere redenen) niet doorgegaan. Een paar maanden na de start van mijn RLE zei mijn huidige manager mij recht in mijn gezicht dat ik altijd een man voor hem zal blijven. Bij mijn collega's was het vooral onwetendheid. Het verbaasde mij hoe onbekend transseksualiteit eigenlijk is. Zelfs de jongere en hoog opgeleide collega's wisten niet wat transseksualiteit was. Om deze onwetendheid te verminderen, heb ik mijn levensverhaal laten rouleren bij mijn collega's zodat ze het thuis konden lezen. Al snel kreeg ik van mijn manager te horen dat dit niet toegestaan is. Ondanks mij beloofd is om een stukje te schrijven in het personeelsbulletin, heb ik nog steeds niet deze mogelijkheid gehad en nu heb ik er geen behoefte meer aan omdat de start van mijn RLE tijdens de volgende uitgave al meer dan negen maanden geleden is. Zelf heb ik denk ik zo goed mogelijk geprobeerd mijn transitie zo vlekkeloos te laten verlopen en zo positief mogelijk op te stellen. Mijn werkgever wil deze moeite niet doen en werkt me hierin zelfs tegen. In het afgelopen halfjaar heb ik alleen maar negatieve dingen gehoord welke betrekking hebben tot mijn transitie. Terwijl er een collega, die bij mij op de afdeling zit, er al jarenlang onverzorgd tot vies uitziet, hij twee weken in dezelfde broek durft rond te lopen met urinevlekken in z'n broek en op drie meter afstand nog "onaangenaam" ruikt en zo ook klanten ontvangt en bezoekt en hier nog nooit is aangesproken, en ik voortdurend aangesproken wordt op mijn moeite die ik doe om er verzorgd en vrouwelijk uit probeer te zien, dat vind ik meer dan onterecht. Op dit moment probeert mijn werkgever zijn straatje schoon te vegen door te zeggen dat ik zelf besloten heb om het outplacementtraject in te gaan. Uiteindelijk heeft mijn werkgever zijn wil gekregen. En ik? Ik blijf lekker nog een tijdje ziek thuis.

Edith

Edith,

Walgelijk van dat bedrijf. En dat bij een technisch bedrijf, met een economische opleving voor de deur. Goede technische mensen zijn moeilijk te vinden. Wel, nieuwelingen zullen het daar vooral kort volhouden en vervolgens verkassen naar anderen. De sterkeren die het durven verdwijnen, de kneuzen blijven. Voor zo'n organisatie geldt: hervormen, mee met de tijd, werknemers als vaklui beschouwen. Het alternatief is bekend en berucht.

Thans is het hun probleem, niet meer de jouwe, uit jouw verhalen lezende, heb je alles er aan gedaan om je leven te leiden zoals je wilde, en je transitie te gebruiken om een gelukkiger mens te worden.

Het beste ermee. Mss nog een idee: pak je hobby's op. Je schreef in een PB over je hobby, mss kun je daar weer iets mee doen.