Travestie.org

hoi

wil even wat kwijt over mijn tegenstrijdige gevoelens die ik de laatste tijd eigenlijk heb en ben eigenlijk ook wel benieuwd of jullie dit herkennen of ook meegemaakt hebben en hoe jullie er mee om zijn gegaan.
ik ben niet zo goed om mijn gevoelens te verwoorden over het algemeen dus kan een beetje rommelig verhaaltje worden.
het gaat eigenlijk min of meer om het volgende.
ik voel en leef als een vrouw en kleed mij ook als zodanig en voel me daarbij ook prettig als ik mijzelf zie in de spiegel dan zie ik ook mezelf zoals het eigenlijk moet zijn,opzich waarschijnlijk erg herkenbaar.
het tegenstrijdige wat ik de laatste wel heb is verdomme het is niet echt is allemaal nep waarom moet ik die kleding aan om eruit te zien zoals ik me voel waarom, en op die momenten heb ik echt een hekel om met te kleden als een vrouw wil ik die pruik niet op waarom moet ik die make-up gebruiken om die rotbaard te camoefleren om eruit te zien zoals ik me voel,waarom moet het allemaal op zo`n kunstmatige manier want dat is het het is kunstmatig het is niet echt.
en terwijl ik vanmezelf weet ja ik voel me een stuk beter als ik er uiterlijk ook als een vrouw uitziet maar op dat moment haat ik die kleding die pruik en kan en wil het dan ook niet aantrekken met als gevolg dat ik me nog rotter voel alsdat ik al deed.
tegelijker tijd realiseer ik me zelf ook wel van ja ik heb dat mannen lichaam ,ik heb die kleding en die pruik en make-up (nog)nodig om er uit te zien zoals ik me voel en ik weet ook wel dat met de weg die ik inmiddels heb gekozen dit alles maar tijdelijk zal zijn dat langzaam die kleding en die pruik en de make-up steeds minder nodig zullen zijn om mezelf te kunnen zijn en om eruit te zien als een vrouw.
waar ik meezit is dus terwijl ik dit allemaal besef en weet, waarom kies ik dan toch om die kleding niet aan te trekken en mijzelf tegen beter weten in nog rotter te voelen.
ik weet ja het is (nog) kunstmatig ja als ik mijn gevoelens volg heb ik al die dingen in steeds mindere mate nodig het is maar tijdelijk.
en terwijl ik dit allemaal weet en realiseer waarom dan toch dat tegenstrijdige waarom kan ik me er niet bij neerleggen van ja is kunstmatig nog so be it ,maar voel er beter door.
maar nee tegen beter weten in kies er dan toch voor me eigen miserabel te voelen.

als ik dit zelf zo terug lees snap ik mezelf niet eens maar dit is wel hoe ik het momenteel ervaar vreemd of toch herkenbaar misschien ik weet het niet .

groetjes joca

Hoi Joca,

ik begrijp het dondersgoed hoor... heb de hele mieterse teringzooi een jaar of wat terug naar zolder gebracht. Ik voelde me er even beter bij als ik het aanhad, maar net als bij jou ergerde ik me kapot aan dat gevoel van "alles is nep, behalve de intenties". En dat laatste ging overheersen.

Pas toen ik wist... en nu gaat er dus ook echt iets gebeuren... wist ik die gevoelens van "nepperigheid" enigszins kwijt te raken. En nu ik die kipfiletjes eindelijk in de kast heb kunnen donderen omdat ik zoiets heb van "liever klein maar echt, dan groot en nep" ervaar ik geluk... enigszins dan he... want van onder moet er ook nog e.e.a. worden aangepast. Maar je weet tenminste... het loopt. En dat geeft een gigantisch gevoel van harmonie en rust in je donder.

Nog ff geduld meid... die moontjes komen Een pleister op een gewonde ziel. Letterlijk.

Liefs - Ilona

Ha Joca,

Heel herkenbaar hoor, die tegenstrijdige gevoelens. Ik denk dat het alles te maken heeft met de weg die we volgen, de tijd die het vergt.
Je hele verhaal draait eigenlijk om het woordje "nog".
Make-up "nog" nodig, het is "nog" kunstmatig.
Dit "nog" weerspiegelt je verlangen naar het komplete en verklaart je onrust.
Ook ik heb een vreselijke hekel aan die pruik enz, maar ja soms moet het "nog even". En dat moet dan maar, er komt een tijd waarin "nog", "toen" is geworden. En dat wordt een mooie tijd (eindelijk).
Zoals Ilona ook al schreef "geduld meid".
Maar ja, wie heeft er nog geduld tegenwoordig? Het mijne is in ieder geval ook aardig op.

Liefs,
Esther
(die net zo ongeduldig is, en haar gevoelens net zo moeilijk onder woorden brengt.)

Hoi Esther,

Geduld he... ik weet er alles van. Heb het zelf ook nauwelijks hoor. Maar ik weet inmiddels dat je gelijk hebt... het "nog" of beter "nog niet" is wat ons het ergst opbreekt. En het komt goed... eens. En tot die tijd is alles beter dan als man te moeten leven. Zelfs gezien te worden als "verklede vent". Da's verre van optimaal, maar 't geeft in elk geval aan wat je per sé niet wilt zijn

Liefs - Ilona

Hoi Joca, Esther, Ilona

Mee eens: "geduld", daar draait alles om.

Even een metafoor: er zijn mensen die zo snel mogelijk hun vakantiebestemming willen halen. Bij nacht en ontij staan ze op om de reis te aanvaarden. Ze jakkeren zo snel mogelijk naar hun vakantiebestemming waar ze doodziek van stress arriveren en een halve week nodig hebben om op verhaal te komen. Anderen doen het rustig aan, genieten van de reis, doen er desnoods een dagje langer over, en komen relaxed op hun bestemming aan.

Dát verschil in instelling tref ik ook hier aan. Persoonlijk heb ik ervoor gekozen om te genieten van de reis, en de eindbestemming maar even te laten voor wat het is. Die komt sowieso steeds dichterbij. Waarom kan ik dan niet ondertussen genieten? Dan dúúrt het maar een jaartje langer, maar ik voel me al wel stukken beter dan voorheen. Is dat ook met de levensreis niet zo? Niet het einddoel is belangrijk, maar de reis er naartoe.

Overigens, Joca, is jouw gevoel dat het allemaal zo nep aanvoelt voor mij heel herkenbaar. Soms heb ik gewoon niet de energie om me helemaal op te tutten en denk ik: de mensen moeten me ook zó maar als vrouw accepteren. Gelukkig kan ik de teugels wat laten vieren omdat een half jaar hormoongebruik haar vruchten begint af te werpen.

Liefs,
Jolanda

.....
somewhere over the rainbow
sky's are blue
and the dreams that you dare to dream
really do come true!

hoi

hmm geduld zeggen jullie allemaal.
ja hebben jullie gelijk in weet ik best ,maar er is een klein minpuntje aan dat hele geduld hebben
(het duurd zo verdomde lang)

maar inderdaad paar maanden geleden wist ik ook van ja is allemaal kunstmatig maar toen was het nog genoeg,ik liet mezelf toen nog niet toegeven aan het feit van okee is nep maar dat zal niet zo blijven.

nu ik 1of2 kleine stapjes verder ben op die weg ,weet ik nog steeds van okee is nep maar nu weet ik van ja daar gaat verandering in komen.
alleen nu gaat het niet snel genoeg natuurlijk naar me zin .
jarenlang heb ik het zelf verborgen gehouden en nu wil ik alles in 1 keer.
kan niet weet ik best ,hoort ook bij de weg die ik volg nu denk ik die tegenstrijdige gevoelens.

maakt me gelukkig wel een echt mens deze tegenstrijdigheden .

groetjes joca