Travestie.org

Waarschijnlijk hebben de meesten van jullie mijn profiel al eens doorgelezen en zijn op de hoogte van mijn Ups en Downs, eigenlijk zoals het nu gaat.
Van mijn huisarts heb ik het advies gekregen om mij aan te melden voor het VU en zal dat ook zeker doen.
Toch zit ik nog met zoveel vragen, en twijfels die in de loop van het traject wat ik volg, waarschijnlijk wel op hun plaats zullen vallen maar waar ik nu als een berg tegen op zie.

Mijn relatie is toch wel het belangrijkste wat mij afremt, ik wil met haar verder dat is wel duidelijk. Ze is altijd mijn steun geweest, en ook nu nog komt Didi voor haar op de eerste plaats. Ze sluit niet uit om in de toekomst met mij, als twee vriendinnen te kunnen leven, maar op het moment is ze nog niet zo ver. Ik moet duidelijk gas terugnemen en niets overhaasten, maar wil vanwege mijn leeftijd ook niet eeuwig wachten.

54 ben ik nu. Wat voor impact hebben hormonen om nu, op latere leeftijd nog aan de hormonen te gaan. Dus als er vriendinnen zijn die van mijn leeftijd zijn, en het nu meemaken dan zou ik het heel graag van hen willen horen.

Ik zag er erg tegenop, maar ook op mijn werk heb ik inmiddels een 5-tal collega’s ingelicht over Didi. Ook mijn baas weet er van en het werd heel positief ontvangen. Maar blijft hij ook positief als ik door vermoeidheidsverschijnselen ( hormonen ) straks misschien wel thuis blijf.
Ik hou het verhaal van Edith maar in gedachten, dat het positieve heel makkelijk kan omslaan in een negatieve cirkel.

Velen hier op het Forum hebben een kantoorbaan, terwijl ik in ons bedrijf gewoon in de overal in de productie mee draai. Ik ben soms lichamelijk nu al kei kapot als ik van mijn werk kom, hoe moet dat dan niet zijn als ik hormonen gebruik.
Ook werk ik daar al 33 jaar, ze kennen mij niet anders dan iemand met weinig haar ( oftewel kalend ).
In de RLE zie ik mij niet met een pruik aankomen, ik moet er niet aan denken dat hij in de fik vliegt op mijn werk. Misschien een sjaaltje of een muts misschien??
Dus zal er voor mijn collega’s weinig veranderen denk ik als ze mij zien op het werk, alleen in de privé sfeer en dan is het contrast wel erg groot.
Hoe los ik dat nu op??

Groetjes van Didi
_______________________________________
Het lot leid ons, zonder rekening met ons te houden

Je hebt er niks aan, maar ik wens je toch veel sterkte.

Liefs

Irene

Hoi hoi Didi,

wel een heel verhaal! Ik denk niet dat het mogelijk is om "alles" in één keer op te lossen; dan neem je ( denk ik ) teveel hooi op je vork. Rustig doorgaan op je ingeslagen pad, en laat het maar op je af komen. Datgene wat je aankunt los je op, en dat waar je het nog niet aan toe hebt, komt wellicht later. Ik zou je aan willen raden om het op een positieve en pragmatische manier te benaderen, maar uiteindelijk moet een ieder het voor zichzelf uit figulieren!

Ook niet echt behulpzaam, maar toch!

Groetjes en liefs,

Babette.

Ik denk niet dat het mogelijk is om "alles" in één keer op te lossen; dan neem je ( denk ik ) teveel hooi op je vork. Rustig doorgaan op je ingeslagen pad, en laat het maar op je af komen.

Dat is wat ik meestal onbewust doe, te veel hooi op de vork nemen.
Daarom neem ik bewust gas terug, en laat het maar over mij heen komen.
Al blijven er natuurlijk vragen, waar ik met het oog op de toekomst bv. mijn werk aan zal moeten werken.


Liefs van Didi
_______________________________________
Niets is een zwaardere opgave dan het waarmaken van een droom.

Deedee schreef:Al blijven er natuurlijk vragen, waar ik met het oog op de toekomst bv. mijn werk aan zal moeten werken.

"Vertrouwen is durven leven in onzekerheid"

Mijn coming-out is indertijd ineens in een stroomversnelling gekomen toen bleek dat de vriend en zijn vrienden van een vriendin waar ik mee uitging dachten dat ik een meisje was. Ik had dus opeens een reden gevonden

Op het werk heb ik het langzaamaan gedaan. Eerst nam ik enkele collega's apart waar ik het aan vertelde, en zorgde ervoor dat er ééntje bijzat van wie ik wist dat het overal wel bekend zou worden (een fijne meid, hoor, maar ze heeft nooit van discretie gehoord - en dat was nu juist mijn bedoeling).

Toen ik echt de stap zette, was het eigenlijk in kleine stapjes: een lijntje onder het oog, discrete borstprothesen en stilaan begon mijn haar te groeien. En na een paar weken kwam daar steeds iets bij tot ik bekwam wat ik wilde. Ondertussen leefde ik buiten het werk al bijna full-time als vrouw.

Wat de hormonen betreft: die doen wel degelijk heel wat met een mens. Voor mij was het net of ik terug een pubertijd meemaakte: opstandig, grote mond, rebels, enz. Natuurlijk was ik op die moment ook op eieren aan het lopen, want zo een coming-out is niet te onderschatten. Je ligt al met jezelf overhoop op die moment en dan moet je nog de opmerkingen en blikken van je omgeving verwerkt krijgen. Plus dat je ondertussen naar je eigen personaliteit aan het zoeken bent, althans in mijn geval, ik probeerde voorheen naar de maatschappelijke normen te leven en moest nu eigenlijk nog uitmaken hoe ik het zélf wilde.

Nu, ik besef dat het allemaal niet zo positief klinkt wat ik hier schrijf, maar probeer het te zien als een noodzakelijk kwaad, als iets waar je door moet. Want het doel, de beloning, zal je daarna zoveel te meer voldoening geven. Hou steeds voor ogen dat dit maar een deel van de weg is. Ik ben blij dat ik het allemaal gedaan heb, en zou geen moment terug willen naar mijn vorige leven, en als ik heel eerlijk met mezelf ben: ik heb ook veel geleerd in die periode.

Ik wens je heel veel succes, en kan enkel zeggen: doe zoals het voor jou goed aanvoelt, stap voor stap, en dan kom je er wel!

P.S. ivm de pruik: bestaan er geen brandveilige pruiken?

Liefs, BlackRose

Hoi Dee dee, ik heb het hier ooit wel eens eerder gezegd, 'als er een stress top 5 zou bestaan dan zou transitie (zeker de begin- of twijfelfase) erin horen.' Laat je die twijfelfase je hele leven duren dan mis je de boot. Hard maar waar!

Het pad van de transitie is opzich niet zo moeilijk ervaar ik zelf, maar de sociale omstandigheden vaak wel, wat vinden anderen ervan en hoe regeer jij daar dan weer op. Sommigen, zoals jij ook zo te lezen, hebben een extra zware last om rekening mee te houden, namelijk die van (overmatig) verantwoordelijkheidsgevoel naar een geliefde partner toe. Een bombardement van twijfels, veroorzaakt door alles en iedereen buiten jezelf en jij (wij), laten dit vaak uit pure onmacht toe. Natuurlijk, als er werkelijk een vrouw in je schuilt laat dit je niet onbewogen en zeker niet als je ook nog eens redelijk empatisch bent. Vrouwen trekken zich nou eenmaal veel en veel meer aan.
Als je de buitenwereld nou eens even buiten beschouwing laat, wat voel je dan? Kun je jezelf dan volledig accepteren? (ja!) Ben je een vrouw in een verkeerd lichaam? Waarschijnlijk wel! Dee dee, als je ervoor gaat zul je inpopulaire keuzen moeten maken en die gaan anderen pijn doen, dat merk je nu al. Maar ik ben er van overtuigd dat dit jezelf uiteindelijk minder pijn doet dan het onderdrukken en het voor anderen maar laten van je werkelijke wensen. Het gaat in feite tussen de keuze, doe ik anderen geen pijn en mezelf wel, of doe ik anderen pijn en mezelf minder. Dat zijn de keuzen die iedereen uiteindelijk moet afwegen en maken. Tamelijk moeilijk als je een sterke innerlijke drang hebt om dan toch voor anderen te kiezen, zoniet onmogelijk. Want we hebben het hier niet over het opgeven van een of andere hobby die alleen maar sociale knelpunten oplevert!

Er kan je van alles overkomen en je kunt veel verliezen, zoals een baan, kortom nog meer redenen om te blijven twijfelen, maar zoals hier meerdere malen te lezen uiteindelijk van secundair belang.

We hebben allemaal zware en minder zware lasten te dragen in ons leven, ook partners, familie en aanhang. Wie zegt dat jij de zwaarste last moet dragen en waarom dan wel?

De last is zo zwaar als je zelf toelaat. Makkelijker gezegd dan gedaan, ik weet het.
Een ding is zeker, we hebben de tijd mee! Meer dan ooit tevoren. Het getal van lotgenoten die hun hele leven zijn blijven twijfelen is zeer zeker aan het verminderen. Misschien het gevolg van het "ik" tijdperk? Of komt het dat het meer bespreekbaarder is dan ooit?

Ik erger me vaak groen en geel aan het hoge betweterigheidsgehalte van sommigen op deze en andere fora's. Toch realiseer ik me tegelijkertijd dat er bij velen (grote) ervaringsdeskundigheid aanwezig is. Ik wil zeker niet betweterig overkomen want mijn reactie hier is geschreven uit medeleven voor de moeilijke strijd die je voert.

Ik wens je veel kracht en wijsheid toe.

Liefs, Vida

Hoi Vida

Eigenlijk weet ik niet wat ik nog hier aan toe moet voegen, of antwoord op geven want je slaat volledig de spijker op zijn kop. Je hebt het een en ander zo geformuleerd, dat ik weer veel stof heb om over na te denken.
En dat is toch met het stellen van deze vraag "Hoe nu verder" wat ik wilde bereiken.

Liefs van Didi
_______________________________________
Niets is een zwaardere opgave dan het waarmaken van een droom.