Boek over een niet gangbare sekse

[Silvia_]

Hallo allemaal,

Ondanks ik enige tijd geleden al had besloten om niet terug te keren op dit forum, wil ik het volgende toch nog graag met jullie delen. Onlangs was ik bij een klasgenootje van de lagere school op bezoek. Zij is maatschappelijk werker van beroep en zij begeleidt onder andere transseksuelen. Van haar kreeg ik het boek: "Man of Vrouw, Min of Meer" te leen. Ik heb nog geen tijd gehad om dit boek te lezen, dus ik kan mijn mening over dit boek nog niet geven. Op de achterzijde van dit boek staat het volgende:

Man of Vrouw
Min of Meer
Gesprekken over een niet-gangbare sekse

Meer dan 40.000 mensen in Nederland herkennen zich niet in de seksecategorie waarin zij bij geboorte zijn ingedeeld. Sommigen van hen verruilen het vrouw zijn voor het man zijn, of omgekeerd. Zij kunnen tegenwoordig meestal op erkenning rekenen.

Dat er ook mensen zijn voor wie beide hokjes slecht passen, is nog nauwelijks bekend. Zij voelen zich thuis in het begrip androgynie, of gebruiken de nieuwe term transgender om hun identiteit tussen of buiten de gangbare genders te benoemen. Het aantal 'transgenders' blijkt naar schatting zelfs zeker tien maal groter te zijn dan het aantal transseksuelen.

In dit boek komt een diverse groep mensen aan het woord. Zij vertellen over de beperkingen die zij ervaren als gevolg van de seksetweedeling, en over de weg die zij hebben bewandeld om vorm te geven aan een genderidentiteit die 'anders' is. Naast de levensverhalen geven deskundigen op gendergebied hun visie op de verschuivende opvattingen over sekse, waarin de klassieke dichotomie steeds meer het veld moet ruimen voor genderdiversiteit.

Dit boek is geschreven door Tim de Jong. De uitgever is Schorer boeken te Amsterdam. ISBN 90-5515-216-1.

Hopelijk kunnen sommige van jullie hun voordeel met dit boek doen.

Groetjes,
Edith

[mina]

Beste Edith,

Bedankt voor de tip.
Hier is een stukje in de groene amsterdammer over het boek:
http://www.groene.nl/1999/8/spxs_derdesexe.html

Liefs,
Mina

[mina]

"Volgens een schatting van één van de geïnterviewden, onderzoeker Paul Vennix van het Nederlands Instituut voor Sociaal Seksuologisch Onderzoek (NISSO), zijn 20.000 biologische mannen in Nederland transgender. Ze staan qua identiteit ergens tussen man en vrouw in. Dit is tien maal zoveel als het aantal man-naar-vrouw transseksuelen in Nederland dat van geslacht is veranderd. Transseksuelen, die zich operatief en met hormonen van het hokje man naar het hokje vrouw laten overplaatsen (of andersom), zijn al schoorvoetend geaccepteerd in de samenleving. Maar mensen die zich 'ergens tussen de seksen in' voelen, kunnen maar moeilijk een plek vinden in een maatschappij die is geordend naar de hokjes man en vrouw."

bron: http://www.continuum.nl/index.php?id=18

Ok...Toen ik jong was wist ik wel wat travestieten en transseksuelen waren....maar transgenderisten?

Toch zijn ze volgens dit artikel groter in aantal dan bijv transseksuelen. Hoe staat het nu met de acceptatie van transgenderisten ...en hoe komt het dat er zo weinig over bekend is.
Het meeste wat ik lees over transgenderisme is niet zo heel positief (het VU - huisartsen - de maatschappij - de medische kant).
Op dit forum zie ik ook niet zoveel mensen die "ertussenin" zitten.


x
Mina

[Frederique_]

Hoi Mina,

Ik had in het begin van mijn zoektocht juist het omgekeerde: "hoera, ik ben geen man en geen vrouw, ik mag er ook tussenin zitten!".

Er is zo weinig over bekend omdat het mensen zijn die buiten de genderteams om moe(s)ten werken. De genderteams hebben deze mensen jaren niet willen behandelen en nu nog steeds is het niet zeker dat je ook behandeld wordt als je je aanmeldt. Voor endocrinologen en huisartsen die je dan aan de hormonen helpen ben je iemand naar wie ze geen specifiek onderzoek doen, voor de genderteams ben je iemand die ze niet behandelen...

Ik ben heel blij met het missiewerk dat De Jong en Vennix eind vorige eeuw gedaan hebben. Want voor mij gaf dat het juiste gezichtspunt dat niet alles moet wat medisch gezien kan.

Er kunnen een paar redenen zijn waarom je die mensen minder ziet:
1) Het kan zijn dat deze mensen na verloop van tijd toch transseksueel blijken te zijn
2) Het kan zijn dat deze mensen hun geluk gevonden hebben en dus niet (meer) op de forums schrijven
3) Het kan zijn dat die mensen wel schrijven, maar niet op dit forum omdat dit forum zich te veel richt op de man/vrouw-dichotomie

Ik ken, vanuit andere forums, meerdere transgenders. Sommigen zijn "doorgegroeid" naar transseksueel, maar dat geldt lang niet voor allemaal... Als je geinteresseerd bent, meld je dan aan bij de forums van de vlaamsegenderkring (www.vlaamsegenderkring.be) of bij de noodles (www.denoodles.nl).

De acceptatie van transgenders valt in de praktijk mee. Uit eigen ervaring (ik ben duidelijk zichtbaar als iemand die als man geboren is en die toch als vrouw wil leven) weet ik dat je best wel eens door wat jeugdigen nageroepen wordt. Maar ach.. Diezelfde jeugdigen doen dat ook bij vrouwen, homo's, transseksuelen... De acceptatie bij familie, collega's, buren ligt ook niet anders dan bij TS. De buitenwereld ziet het verschil met TS in de praktijk namelijk nauwelijks. Het verschil tussen TG en TS is binnen ons wereldje groter dan daarbuiten.

Groetjes,

Frederique

[Elise]

Er kunnen een paar redenen zijn waarom je die mensen minder ziet:
1) Het kan zijn dat deze mensen na verloop van tijd toch transseksueel blijken te zijn
2) Het kan zijn dat deze mensen hun geluk gevonden hebben en dus niet (meer) op de forums schrijven
3) Het kan zijn dat die mensen wel schrijven, maar niet op dit forum omdat dit forum zich te veel richt op de man/vrouw-dichotomie

Hoi Mina en Frederiqe,

Ik laat me even zien
Zelf heb ik het gevoel tussen man en vrouw in te zitten en op dit moment gewoon tevreden ben over hoe ik ben en het in m'n gezin heb (punt 2). Daardoor heb ik ook geen vraag voor het forum en dus "zie je me niet". Wel lees ik elke dag even de berichten door.

Groetjes
Elise

[Dorine]

Ik kan me niet voorstellen dat je het prettig vind tussen man en vrouw in te zitten, die overgangsfase (laten we hopen dat het een fase is) zie ik het meest tegenop. Dan denk ik eigenlijk net zo binair (beperkt het zij zo)
het lijkt me gewoon zo n onmogelijk iets

bij 'onzijdig' denk ik aan de periode voor je pubertijd waarin je geslacht nog niet zo n rol speelt, later in je leven ben je jongen of meisje, klaar?

of toch niet?

Ik vind het wel interessant dat jullie met de concepten van de samenleving spelen, eigenlijk net als iemand eens zei, als een kunstenaar leven. Maar ja denk ik dan, je zal toch een keuze moeten maken of vind je juist dat je dat niet moet? en dan die verwarring bij je medemensen
is al erg genoeg als je als vrouw wilt worden behandeld, dan is noch meneer noch mevrouw goed?


lijkt me nog veel verwarrender dan om te moeten gaan met het feit dat je liever als meisje was geboren... of is dat alsnog zo?

of is het zo dat je een compromis kiest omdat je weet dat je nooit helemaal vrouw kan worden


roept veel vragen op !!

[Dorine]

wou ik ook nog vragen:

Of heb je er gewoon vrede mee maar ontmoet je weerstand van de mensen om je heen?

[Joy]

je kan beter overtuigd transseksueel zijn dan ergens halverwege blijven hangen qua gevoel lijkt mij

je kunt jezelf wellicht op 1 lijn krijgen als transgender, maar maatschappij, daar zul je eeuwig tussenin blijven vallen

mij lijkt het ook erg lastig

als trans behoor je iig tot 1 van de 2 existentiele groepen/sexen, als tg niet

joy

[Frederique_]

De samenleving ziet van de buitenkant geen verschil tussen een net beginnende pre-op of een TG die tussen de genders in leeft. Geen enkele pre-op TS lukt het om vanaf dag 1 een 100% draai van overtuigende man naar overtuigende vrouw te maken - en dat hoeft ook niet.

Voor de buitenwereld is het hele fenomeen "als man geboren worden en dan als vrouw willen leven" vreemd. Of je dan wel-of-geen geslachtsoperatie wilt; of er dan wel-of-geen mannelijke trekjes nog net (al-dan-niet even) zichtbaar zijn - da's voor de buitenwereld eigenlijk bijzaak.

De buitenwereld kan goed met mij omgaan. Ze noemen me geen mevrouw, maar ook geen meneer, en houden het bij "je" of "u". Uitzonderingen zijn behandelaars (tandarts, dokter, enz) die me wel mevrouw noemen, nadat ze me eerst gevraagd hebben hoe ze me aan moeten spreken. Meestal beperken ze dit ook tot 1x per gesprek (nl: tot het moment waarop ze me uit de spreekkamer oproepen). In de dagelijkse praktijk is er dus geen probleem.

Voor TG's en TS'en zelf: het is gemakkelijker om, als je je tussen de genders in voelt, daar ook te leven dan om je, als je je tussen de genders in voelt, expliciet te kiezen voor 100% man of 100% vrouw (in die laatste 2 gevallen verloochen je een deel van jezelf). Je zult dat ook merken in reacties uit je omgeving: de vraag voor de buitenwereld is meer: zet je een authenthiek mens neer dan dat de vraag is of je een 100% passabele vrouw neerzet.

Mijn omgeving was mij bijvoorbeeld dankbaar dat ik niet ineens met een falset-stem vrouwelijk probeerde te praten, maar dat ik "gewoon" mijn mannenstem hield. 'k Heb dit echt een keer of 3, 4 gehoord van verschillende mensen... 'k Ben nu wel bezig met logopedie om vrouws te leren praten, maar da's een ander verhaal.

Groetjes,

Frederique

[Dorine]

ja maar joy. zoals je weet en als Frederique zei: voor de buitenwereld maakt het niet zoveel uit, die zien een 'homo' of 'travestiet' veel meer smaken kennen ze niet, dan lachen ze wat meewarig, het zij zo..

Dat is waar de pijn zit, eigenlijk voor iedere mens, we zien elkaar alleen met aardse ogen omdat we verleerd zijn dieper te kijken, tijd te nemen

Britney scheert zich kaal en van sexy vrouw gaat ze naar 'patient' , Tyra Banks doet een nep snorretje op en geen man wil haar meer kussen Is dat waarheid? absoluut niet, puur uiterlijkheden, Britney was nooit iemand die gelukkig was, maar iedereen geloofde het (of interesseerde het niet) doordat ze heel passable was (mooie meid)

zo oppervlakkig is de wereld dat je zelf je vertrouwen in een toekomst als vrouw kan gaan verliezen door dat gezeik over passabiliteit (ook hier)
dus ja zolang we niet de diepte in durven met elkaar dan blijft alles een probleem als je een beetje boven het maaiveld uitsteekt

[Dorine]

hey frederique

ja ik dacht al dat je samen met mij aan het typen was (telepathie) ik heb al 3 versies gedelete was te serieus en diepgaand, mn kortere versie hierboven

[Dorine]

ja dan was mn intuitie toch juist denk ik Frederique?

Je kiest er niet voor om tussen de sexen te leven maar accepteert het als een tijdelijke fase? of zie je jezelf gewoon nog niet 'slagen' als vrouw?

nou wacht nog simpler:

wat vind je erger als mijnheer of mevrouw worden aangesproken?

liefs Dorine die weer aan het werk moet en te laat is en geen zin heeft om een smoes te bedenken

xx

[Frederique_]

Hoi Dorine,

Ik zie het niet als tijdelijke fase. Ik zie het als een fase waarin ik nu leef, een fase die op dit moment voor mij zo is zoals die is. Met een aantal zaken (epilatie, logopedie, procedure om hormonen te krijgen) ben ik bezig. Maar dat doe ik voor mijzelf, niet voor de buitenwereld. Of de buitenwereld mij na die acties als man, vrouw of "u-en-jij" ziet - is voor mij niet belangrijk. De vraag of ik me daarna meer-of-minder vrouwelijk voel dan nu ook niet. De vraag of ik wel-of-geen geslachtsoperatie wil? Niet belangrijk. De vraag of ik wel-of-niet slaag als vrouw is ook niet belangrijk. De vraag of ik wel-of-niet gelukkig ben als mens - da's belangrijk. Mensen accepteren mij in een vrouwentoilet. Dat is belangrijk, want ik heb het gevoel dat ik daar hoor en heb geen zin om bij elk toiletbezoek eerst met een volle blaas ruzie te moeten maken.

Ik vind het vervelend als mensen me "meneer" noemen. "mevrouw" is altijd nog wel even wennen, in die zin pas ik niet 100% in dat vakje.

Laatst trok iemand een lijn op een papiertje, links man, rechts vrouw. En aan mij het verzoek een kruisje te zetten waar ik mijzelf voelde. Ik heb het kruisje toen op 3/4 gezet aan de vrouw-kant. Ik denk dat ik daarmee je vraag goed beantwoord

Groetjes,

Frederique

[mina]

Hoi Mina,

Ik had in het begin van mijn zoektocht juist het omgekeerde: "hoera, ik ben geen man en geen vrouw, ik mag er ook tussenin zitten!".

Hoi hoi, Frederique,

Vroeger was ik me er heel erg (en ongewild!) van bewust dat ik "anders" was. Als kind werd er vaak over me gezegd dat ik een "bijzonder" jongetje was...een "oude ziel" en nog meer van dat soort vreemde dingen. In de pubertijd was ik een mietje, halve meid, homo enz enz. Dat was een onzekere tijd waarin ik kwetsbaar was omdat vooral op die middelbare school het "verschil" tussen meisjes en jongens alsmaar duidelijker wordt gemaakt. Je gaat apart met de jongens gymmen (een hel als je je meer meisje voelt maar er van je verwacht wordt dat je een jongen bent). Je mag niets kiezen...alles wordt voor je gekozen...na verloop van tijd ga je dan rebelleren...je wilt helemaal niet meer meedoen.

Gedurende die middelbare school periode bekroop mij een sterk gevoel van onrecht, en later toen ik 16 was, was ik er eigenlijk al zo slecht aan toe...dat mijn eerste depressies begonnen. Nu heb ik er jaren over gedaan om te erkennen en proberen te voelen (nu dus uiteindelijk) dat het OK is te zijn wie je bent. En dat je mag doen wat je leuk vind. Hoe pas je dat uiterlijk aan, hoever wil je gaan. Dat blijft wel moeilijk. Het is nl. niet mijn bedoeling als kunstenaar of activist gezien te worden of te leven, want het leidt me verder af van mezelf, hoe ik in de wereld wil staan en wat mijn behoeftes zijn. Wel jammer dat veel mensen nog grote nadruk leggen op de verschillen tussen de hokjes mannelijk en vrouwelijk - terwijl er juist ook zoveel overeenkomsten zijn. (het is maar net hoe je ernaar kijkt) Het gaat er helemaal niet om of je een meisje of jongen bent. Het gaat erom dat je bent zoals je je van binnen voelt (en ook zo geaccepteerd wordt). Ik blijf daarom nog maar even uit de buurt van T&T avonden en dergelijken omdat ik als de dood ben dat ik dan van een travestiet of transseksueel te horen krijg hoe ik het als "vrouw" moet doen...vreselijk!

Op dit forum zijn er ook bepaalde mensen die het woord "freak" gebruiken voor mensen die tussen de geslachten in willen leven...ik vind dat onbegrijpelijk.....dan ben ik soms, als ik niet oppas, direct weer op die middelbare school...of in die gymzaal (ik trek me er niks van aan hoor - net als vroeger, maar toch). En wanneer je leest over het VU enz enz...dan komt dat gevoel van "onrecht" weer terug. Misschien is transseksualiteit wel makkelijker te begrijpen dan transgenderisme en is het daarom nog niet zo bekend en geaccepteerd?

x,
Mina

[Joy]

De ' keuze' , tussen de sexe leven en daar comfortabel mee zijn is discutabel

tg - vrouw met een penis

Ik ken geen enkele tg dat het stuk vlees tussen de benen niet wegstopt als men zich in het openbaar begeeft

Zou men zichzelf volledig als tg accepteren, dan zou men er dus ook geen problemen mee hebben als men zich openlijk manifesteerd als zijnde vrouw met de penis, dwz, dat men het niet verbergt maar het zaakje gewoon zichtbaar daar laat waar het zit

Dat dat in werkrlijkheid enorm veel problemen met zich meebrengt lijkt me duidelijk

Voor transen begrijpelijk, het is voor hen een tussenfase, men wil zoveel mogelijk uitdragen een vrouw te zijn, en zoals eerder gezegd, aan een vrouwenlijf zit geen penis, en intern klopt het simpelweg niet dat daar een ' ding' zit, men wil er dan ook vanaf

Joy