Conflict M/V

[mina]

las vandaag een interessant artikel:

Disharmonie tussen mannelijk en vrouwelijk subsysteem

De man-vrouw dichotomie in onze cultuur leidt ertoe dat bij transgenderisten vaak een disharmonie tussen het mannelijk en vrouwelijk subsysteem optreedt als gevolg van cognitieve dissonantie. Het gevoel man te zijn is in strijd met het gevoel vrouw te zijn. Vaak worstelt men met twijfels omtrent de eigen identiteit: is men travestiet (man) of transseksueel (vrouw)?

Door deze dichotomie blijven het mannelijk en vrouwelijk subsysteem gescheiden opereren. `Man' en `vrouw' binnen de transgenderist zijn meestal niet met elkaar bevriend, maar concurrerend. Het is dan de `vrouw' die onder maatschappelijke en sociale druk van de `man' te weinig ruimte krijgt. Dus heeft zij weinig op met het mannelijk subsysteem. Maar het mannelijk subsysteem ziet op zijn beurt weinig in het vrouwelijk subsysteem. Zij maakt immers de `man' in de transgenderist ten schande.

Wanneer de harmonie tussen `mannelijk' en `vrouwelijk' door de druk van de sociale omgeving uitblijft, voelt men zich soms gedwongen een keuze te maken. Aanvankelijk kiest men meestal voor het op het eerste gezicht veilige `mannelijke' en gooit alle vrouwenkleren weg, om een paar weken of maanden weer een nieuwe garderobe aan te schaffen. Omdat de keuze voor het mannelijk subsysteem steeds faalt, kan het zijn dat indien het conflict tussen `mannelijk' en `vrouwelijk' gehandhaafd blijft, men op den duur sterker geneigd is te kiezen voor het `vrouwelijke', voor geslachtsaanpassing.

Naast het vrouwelijke genderidentiteitssubsysteem is er echter ook sprake van een mannelijk subsysteem. De transgenderist moet dan op de eerste plaats leren inzien dat de keuze tussen `man' of `vrouw' waarschijnlijk een onzinnige door de buitenwereld opgelegde keuze is. Waar men ook voor kiest, men verliest altijd een deel van zichzelf. Bovendien, door een geslachtsaanpassende behandeling wordt het mannelijk subsysteem niet weggeopereerd:

Als je je laat transformeren blijft er altijd een stuk mannelijkheid, een stuk mannelijke ervaring in je zitten, in je psyche, in je onderbewustzijn en misschien ook nog deels in je lijf. En dat zal ook om aandacht blijven vra gen. Daar zul je een weg voor moeten vinden om daar zonder al te veel conflicten mee om te gaan. Dus als je je geestelijk verkeerd conditioneert, wat ik bij een aantal transseksuelen heel duidelijk heb meegemaakt ... die zijn met een dermate roze bril nog bezig, dat ik denk... ja, dit is niet goed. Laat dan nog wat meer toe van dat andere, breng het in harmonie. Je kan het niet forceren door met een dwarse kont te denken dat je 100% vrouw bent, want dat is gewoon niet zo. Durf dat onder ogen te zien en ga daar dan goed mee om. Maar dat is moeilijk. Ik denk dat je dat stukje mannelijkheid, wat toch nog steeds in je zit maar toe moet laten. Maar een dergelijke balans, dat moet je toch durven om daar mee om te gaan.'

De doorbreking van de man-vrouw dichotomie


Door de man-vrouw dichotomie wordt transgenderisme vaak niet geaccepteerd en begrepen. Men is daardoor geneigd zich steeds zowel te conformeren met de mannen- als vrouwenrol (`overtuigend overkomen'). Men probeert steeds een van beide subsystemen te verstoppen, waardoor men zich conformeert met datgene wat transgenderisme zo problematisch maakt. Opheffing van de man-vrouw dichotomie in onze cultuur zou het leven van veel transgenderisten minder problematisch maken. Dit is echter niet de enige reden om deze dichotomie te doorbreken. Een andere is dat zij strijdig is met de werkelijkheid; het zijn op genderpolarisatie, genderschema's en/of genderattributies gebaseerde sociale constructies.

Over hoe de man-vrouw dichotomie zou kunnen worden doorbroken wordt verschillend gedacht. Sommigen willen de categorieën `man' en `vrouw' geheel schrappen, anderen willen een extra categorie toevoegen. Een andere mogelijkheid is te streven naar `vrijheid van gender'.

Partiële geslachtsaanpassing bij transgenderisme


Partiële geslachtsaanpassing soms wenselijk

In Vennix (1999b) werd duidelijk dat ook bij transgenderisten (daar: `twijfelaars tussen travestie en transseksualiteit') de dissatisfactie met het eigen lichaam substantieel is. In feite is er sprake van genderdisforie: het mannelijke lichaam is niet in overeenstemming met de genderidentiteit, die ergens tussen mannelijk en vrouwelijk in ligt. Wanneer alle lichamelijke kenmerken mannelijk zijn, kan het vrouwelijk subsysteem zich onvoldoende manifesteren. Het innerlijk welbevinden van transgenderisten is dan ook aanzienlijk lager dan dat van travestieten en nauwelijks hoger dan dat van niet-geopereerde transseksuelen (zelfbenoeming `meer transseksueel dan travestiet' of `transseksueel').

In sommige gevallen zou de kwaliteit van het leven van transgenderisten kunnen worden verhoogd door lichamelijke aanpassingen waardoor men vrouwelijker overkomt. Hierdoor kan het vrouwelijk subsysteem beter naar buiten komen. Zo kunnen elektrische epilatie van de baardgroei (of laser-/lichttherapie) en spraaklessen ook transgenderisten verlichting bieden. Dit zou ook kunnen gelden voor partiële geslachtsaanpassing. Het beschikken over bijvoorbeeld vrouwenborsten naast een penis kan in overeenstemming zijn met de genderidentiteit: een penis voor het mannelijk subsysteem en de borsten voor het vrouwelijke subsysteem.


In principe zou m.i. de medische wetenschap deze mogelijkheid voor transgenderisten moeten aanreiken. Zij kan zich niet blijven conformeren met de man-vrouw dichotomie door de ogen voor transgenderisme te sluiten. Indien we accepteren dat een identiteit tussen man en vrouw in mogelijk is, volgen daaruit medische consequenties.

Uit Vennix (1999b) blijkt dat de onvrede over de gezichts- en lichaamsbeharing, de stem en het ontberen van borsten bij transgenderisten (twijfelaars tussen travestie en transseksualiteit) vrijwel even groot als bij transseksuelen. De aversie tegen de baardharen is doorgaans het sterkst. Omdat definitieve verwijdering daarvan bovendien minder sociale, maatschappelijke en seksuele consequenties heeft dan hormoongebruik, zouden daarvoor wat soepelere criteria gehanteerd kunnen worden dan hierboven omschreven. Zoals bij transseksualiteit het geval is, zou ook bij transgenderisme (onder bepaalde condities) definitieve epilatie van de baardgroei (gedeeltelijk) door de zorgverzekeringen moeten worden vergoed.





http://www.tijdschriftvoorseksuologie.n ... 99-04v.htm

Best een aardig stukje ook om de verschillen tussen trav, transg en transseksualiteit een beetje te kunnen duiden...

any thoughts?

[Janiek_]

Het klinkt op het eerste gezicht erg theoretisch, maar er zit ook veel prachtisch in: als een transwhatever persoon de ruimte krijgt om in de gewenste richting "op te schuiven", dan blijken soms aanpassingen die eerst heel belangrijk leken gevoelsmatig aan belang in te boeten. De obsessieve manier van denken en voelen, die ontstaat door helemaal geen erkenning voor "de andere kant" te krijgen, kan een neorme drang doen ontstaan. Het punt waarop die obsessie verdwijnt, is voor iedereen anders.

[Irene]

Ik vind het in ieder geval een mooi helder verhaal, bedankt voor het plaatsen Mina.

Irene

[dhiamara]

Inderdaad, een mooi stuk. Maakt voor mij ook weer wat duidelijker en komt mij aardig bekend voor. Zelf heb ik een tijd getracht om "mannelijker" te zijn dan ik was en verstopte mijn vrouwelijke gevoelens. Met als resultaat een gigantische instorting. Overigens heb ik nu wel ervaren dat ik zowel mijn vrouwelijke én mijn mannelijke kant niet kan wegstoppen. Een optie van eventueel borsten en penis zou op dit moment in mijn ogen wel een mogelijkheid zijn om lichamelijk beide te ervaren. Maar ik denk dat je dan nog sneller in de porno-gedeelte wordt geschoven Gezien al die she-male foto's op het web

[Irene_y]

Maar ik denk dat je dan nog sneller in de porno-gedeelte wordt geschoven Gezien al die she-male foto's op het web

Er zijn ook veel vrouwen pornofoto's op het web. Het is maar waar jij je het beste bij voelt en niet over wie jou in welke pornosite zou willen plaatsen.

groetjes yoelle

[Monica Dreamgirl]

Hoi,

Jammer dat de naam van de auteur er niet bij staat, ben wel benieuwd of we de persoon in kwestie hier kennen.

Eerlijk gezegd vind ik het betoog niet zo opzienbarend. De auteur heeft kennelijk Vennix en Kate Bornstein gelezen en daar een eigen uittrekseltje uit gedestilleerd. Nou is het op zich prima dat de man-vrouw dichotomie wordt aangekaart, dat zou vaker moeten gebeuren en het was leuker geweest als de auteur daar dieper op was ingegaan, maar als dat aan het eind van het verhaal alleen maar leidt tot de conclusie dat baard laseren voor transgenderisten vergoed zou moeten worden dan is dat nogal mager.

Overigens wordt laseren voor transseksuelen sinds 1-1-2006 ook niet meer vergoed.

groetjes,

Monica

[Janiek_]

Jammer dat de naam van de auteur er niet bij staat, ben wel benieuwd of we de persoon in kwestie hier kennen.

Het is gewoon van Paul Vennix zelf.