Travestie.org

wat deed jij toen je ontdekte dat je trans was?

haha ik heb net mn monitor ondergekwijld van het lachen

elsie schreef:haha ik heb net mn monitor ondergekwijld van het lachen

Hoezo? Is toch een normale vraag.

Ik ben destijds echt jubelend de straat op gegaan

Hoera ik ben een *vrouw*

Nu de id kaart nog eind dit jaar of begin volgend jaar met die felbegeerde V er op.
Kan ik daar ook eindelijk en al zwaaiend jubelend mee de straat op

Hoera ik ben een *vrouw*.

Ik geloofde al niet meer in God, maar toch heb ik nog heel hard geroepen: "Waarom ik?!"

Nog geen antwoord gehad.

Ik deed waarschijnlijk hetzelfde als heel veel TG/TS personen.. ontkennen!

Een paar jaar later toch maar toegeven.. en dan komt de periode waarin je het probeert te verbergen.. maar jah.. dat is toch ook niet echt comfortabel.. dus nog wat jaartjes later besluit je na veel nadenken om toch maar " de " stap te zetten en er wat mee te doen.

hai

toen ik het wist heb ik vele jaren alle moeite gedaan om het te verbergen, ik heb 35 jaar lang gedacht dat ik gek was. mijn geest verlangde continue vrouw te zijn, maar ik moest een man zijn.
ik heb vele jaren uitsmijter geweest in een cafe, ik heb een kollosaal lichaam, maar ik heb bijna nooit gevochten, komt denk ik aan mijn sociale gevoelens die uit mijn vrouwelijk innerlijke komen.

sinds kort weet ik dat ik niet gek ben maar de maatschapij, nu probeer ik in zo kort mogelijke tijd te zijn wat ik altijd in het diepste geheim wenste te zijn.

met vriendelijke groeten maria.

Hoi,

Mijn eerste reactie was "nu weet ik eindelijk in welke richting ik moet zoeken". Een 24-uur-per-dag proces van zoeken en zelf-acceptatie was begonnen...

Groetjes,

Frederique
... trotse TG

maria ts schreef: sinds kort weet ik dat ik niet gek ben maar de maatschapij

De maatschappij dat ben jij. =P

Janiek2 schreef:Ik geloofde al niet meer in God, maar toch heb ik nog heel hard geroepen: "Waarom ik?!"

Nog geen antwoord gehad.

Ik kan me ook wel een kortstondig gevoel van opluchting herinneren ("ik ben niet de enige") en "goddank, ik ben tenminste geen homo". Maar toen wist ik nog niet, dat ik pas vrij was nadat ik me met mijn eigen homofobie had leren verstaan.

Frederique_ schreef:Hoi,

Mijn eerste reactie was "nu weet ik eindelijk in welke richting ik moet zoeken". Een 24-uur-per-dag proces van zoeken en zelf-acceptatie was begonnen...

Groetjes,

Frederique
... trotse TG

inderdaad...het werd een periode van rijpen die nog steeds bezig is..
bovenal ben ik een trotse TG dat dan weer wel

Janiek2 schreef: "goddank, ik ben tenminste geen homo". Maar toen wist ik nog niet, dat ik pas vrij was nadat ik me met mijn eigen homofobie had leren verstaan.

Kan natuurlijk niet voor jou spreken, maar bij mij was het niet zozeer homofobie, maar meer de 'opluchting' dat ik dat er ook niet nog een keer bijkreeg. Toen ik begon 'als vrouw' uit te gaan deed ik dat in de iT (hoe cliche), in die tijd had ik een hoop homo-vrienden (waaronder een paar echte vrienden, nog steeds) en ik ben toen toch best wel geschrokken van het stille verdriet wat er onder die groep leefde.

Maruscha schreef:Kan natuurlijk niet voor jou spreken,

Laat ik dan voor mezelf spreken: ik had vrij vroeg door dat er met mij iets niet klopte, maar vond de aandacht van mannen (die ik beslist wel kreeg) op een nare manier opdringerig. Daar kwam bij dat ik twee broers had, die homo waren, en die het allebei psychisch niet overleefd hebben. Dus ik wou die "zwarte, zieke plek wel uit mijn lichaam wegsnijden". In de literatuur die ik tijdens mijn studie las, was ik erg gevoelig voor de zelfhaat die er rond homoseksualiteit in voorhanden was (Kellendonk was populair, Yukio Mishima).

In de twintig jaar erna bestond mijn vriendenkring wel altijd grotendeels uit homo's en lesbiënnes, maar ik behoorde zelf niet tot mijn eigen vriendenkring, als je begrijpt wat ik bedoel.

Vorig weekend was ik in een radioprogramma, omdat ik iets over de Romeinse keuken weet, en toen was daar ook Doeschka Meijsing, die bevraagd werd over haar nieuwe roman. Daar kom je toch ook de schaduwkant van homotrots weer tegen. Homofobie is zo'n beetje de lucht die we inademen, en dat al eeuwen lang. Daar kun je mee om leren gaan, maar er volkomen vrij van zijn lijkt mij een illusie.

Helemaal niets! Toen ik daadwerkelijk had besloten om in transitie te gaan heb ik mezelf eerst *gecondoleerd*. Vanwege het feit dat het zover had moeten komen. En ook bij groen licht wilde ik in tegenstelling tot andere transseksuelen geen felicitaties maar *condoleances*. Ik ben direct stapels rouwkleding gaan kopen om m'n garderobe uit te breiden. En verder heb ik een advertentie van m'n overlijden in de plaatselijke krant laten zetten.

Same here.
Ik heb een plaatje opgezet
http://www.youtube.com/watch?v=pQXSgCug9NM
en een fles opengetrokken.

Sticky

gewoon verder leven