Travestie.org

Hoi allemaal,

Dit berichtje schrijf ik in een poging om mijn hart te luchten en hier eens een wat meer persoonlijke discussie op gang te brengen.
Na drie maanden als vrouw is het erg zoeken naar de lichtpuntjes.
Toen het grote moment van 'om' gaan daar was, was het leven een feest. De acceptatie van mijn omgeving viel me alles mee, ik kon aardig passabel over straat, ik was eindelijk verlost van de man die ik niet ben. Allemaal winst.
Wat er sindsdien is gebeurd, probeer ik nu te ontrafelen.
Leven als vrouw is voor mij, in ieder geval voorlopig nog, leven met een haaroplossing. Ik had gedacht dat ik daar wel aan zou wennen, maar dat is nog niet gebeurd. Ik voel me regelmatig zwaar belachelijk met die muts, maar zonder is ook geen optie. Ik kan er maar beter niet teveel bij stilstaan. Het ergste is nog wel dat ik er nauwelijks mee kan slapen, de keer dat ik wakker werd met het haar zoals ik het wilde, is het stomme ding beschadigd, dus dat kan ik beter niet proberen.
Dat belemmert me meer in de wens om een leuke droomprins mijn bed in te slepen, dan dat ik nog niet geopereerd ben. Ik wil sowieso liever een partner die iets ruimer denkt dan "piemel=man", dus daar maak ik me niet zo'n zorgen om. Ik kan mijn lijf aardig accepteren zoals het is, inclusief hormonen, behalve dus dat haargebrek bovenop.

Een transitie vraagt nogal wat, dat kan iedereen wel bedenken. Het was dan ook achteraf niet handig om het begin hiervan te combineren met een verhoging van mijn Androcur van 50 naar 100mg per dag. Het is alsof de zwaartekracht verdubbeld is, terwijl mijn nieuwe leven juist vraagt om een schepje energie erbovenop! Ik heb toch het gevoel dat ik iets te bewijzen heb blijkbaar, ik wil mezelf een beetje leuk presenteren, maar mijn stem bij voorbeeld is volledig ingezakt, ik mis de fut om daar iets aan te doen.

Al ben ik dan verlost van de man die ik nooit was, ik draag nog wel steeds mijn verleden met me mee. De belangrijke momenten waar ik gefaald heb als man, komen net zo hard nog boven. Het laat zich niet even troosten met het argument dat ik nu eindelijk wel dat meisje mag zijn.

Alles bij elkaar confronteert mijn vrouw-zijn me eigenlijk keihard met hoe ik dat, helaas helaas, toch ook weer niet ben. Het leven als 'man' heeft diepe sporen nagelaten, die ben ik niet zomaar kwijt.

Dus nee, het is zeker niet zo dat ik terug zou willen, dat is geen optie. Maar wel zoek ik de juiste koers om nu verder te gaan. Een tijdje geleden vroeg ik aan een vriendin of ze volledig als vrouw leefde.
'Ik zou het niet weten, zeg jij het maar', was het antwoord. Dat snap ik nu wat beter.

Sticky

Eerlijk en openhartig geschreven!

And o so true

Sticky schreef: Maar wel zoek ik de juiste koers om nu verder te gaan.

ik heb geen idee of het je helpt, maar het pad van je hart lijkt me een mooi begin... Het is mijn ervaring dat die dingen die je nodig hebt in je leven, wel op je pad verschijnen. Zaken forceren hebben mijns inziens over het algemeen een negatief effect. Ik vind dat je jezelf ook wel de tijd mag geven om de sporen, die het "man-zijn" hebben nagelaten, te verwerken en een plek te geven in je leven. Hoe je het ook wendt of keert, het is wel onderdeel van de "essentie van jouw zijn". Wees lief voor jezelf en geef jezelf de tijd om de persoon, de mens die je bent, ook te ontplooien...

Heel veel sterkte en liefs,

Babette.

erg mooi stukje...

idd een discussie met een beetje inhoud eindelijk.
Ik leef zelf niet als meisje dus ik kan er nog niet echt over meepraten, maar wat ik wel heb gemerkt dat ik ook momenten wel ken dat ik me ineens weer *jongen* voel, en blijkbaar duurt het best een tijd, dat oude gevoel een ander plaatsje te geven. Het hoeft nl ook niet altijd maar negatief te zijn, er zijn ook best wel momenten te bedenken dat ik me goed voelde *als jongen* in het verleden, bijv als je een complimentje kreeg dat je iets goeds had gedaan, enz enz... you name it... om over familie nog maar eventjes te zwijgen die je hebben opgevoed en van je hebben gehouden *als jongen*

groeten
Els

Sticky schreef :

Na drie maanden als vrouw is het erg zoeken naar de lichtpuntjes.

Ik begrijp uiteraard wat je hier schrijft.

Maar is 3 maand niet wat snel om een conclusie te trekken ?
Een transitie neemt immers ongeveer 5 jaar !
Neem je tijd en geef jezelf en je omgeving de tijd.
Een transitie is een lange periode van zoeken voor jou en je omgeving.

Leven met een haaroplossing is inderdaad alles behalve aangenaam.
En zo zijn er nog wel meer dingen waardoor je je niet 100% goed kan voelen tijdens de transitie.
Vaak is geduld en geloof in jezelf de enige oplossing.
Een goede vriendin die ook door hetzelfde proces gaat is vaak een heel goede hulp tijdens je transitie.

Om eerlijk te zijn : als ik de steun van het gendermilieu niet had gehad (bijeenkomsten, internet) + een uitlaatklep via het fietsen, dan was ik er waarschijnlijk al uitgestapt.
De druk is enorm en dan vooral vaak in je eigen hoofd, zeker als je een tijdje met hormonen bezig bent.
Het wachten op de vele operaties en op een eindelijk 'normaal' leven weegt enorm zwaar na enige tijd.
En dus ook voor mij is het opnieuw 'wachten'.
In oktober komt er nog een haarinplant (en dan moet je weer een jaar geduld hebben om resultaat te zien), want ook ik ervaar elke dag dat leven met een 'beperkte' haaroplossing alles behalve ideaal is.

Veel sterkte en veel geduld, want de 'weg' is inderdaad heel erg lang en heel erg vermoeiend.

Groeten,

Melina

Sticky schreef :

Een tijdje geleden vroeg ik aan een vriendin of ze volledig als vrouw leefde.
'Ik zou het niet weten, zeg jij het maar', was het antwoord. Dat snap ik nu wat beter.

Wel ik zou nu toch 'ja' antwoorden.
Maar dat is absoluut tijdens een groot deel van mijn transitie niet het geval geweest hoor.

Post-SRS is dat wel steeds beter en beter beginnen gaan.
De borstvergroting, FFS (en het herstel van de haarlijn) + 3 jaar vrouwelijke hormonen hebben daar ook weer een positief effect op gehad.
Neem daar de sociale integratie als vrouw bij en je krijgt plots een ander gevoel over je transitie en de door jezelf afgelegde weg.
Mijn pure winst zit hem nu in het feit dat ik 'mag' en 'kan' functioneren als vrouw binnen een damesploeg als wielrenster. En dat ik met een 'vrij gevoel' relaties kan beginnen met mannen als 100% 'vrouw' (want juridisch, geslachtelijk en hormonaal inderdaad een vrouw).

Ik moet ook wel toegeven dat ik pre-SRS me in bepaalde situaties helemaal geen vrouw kon voelen.
De confrontatie met het mannelijke geslachtsdeel was al even confronterend voor mij als het beeld van mezelf in de spiegel (zonder pruik bedoel ik dan) in het begin van mijn transitie.
Als ik nu naar mezelf kijk in de spiegel, dan is het wel ok.
Zelfs zonder haaroplossing is het nog 'aanvaardbaar' te noemen, maar enkel met beperkte haaroplossing vind ik mezelf ok om me in de maatschappij te bewegen als vrouw.
En dat is dus nog een laatste 'hinderpaal', het blijft op een bepaalde manier wel behelpen......maar is zeker veel beter dan elke dag moeten leven met een pruik en met het vervelende ogenblik van het wegnemen van de pruik voor het naar bed gaan. Dat voelde inderdaad telkens aan als :' sterven'.

Groeten,

Melina

Keer wat anders Sticky dan al die succes- en jubelverhalen

Een mooi stukje tekst sticky, daar zullen velen nog iets aan hebben. Ik wens je sterkte op je pad.

Irene

Sticky,

Je hebt volkomen gelijk met je stukje. Het zijn die dingen die zo'n transitie zwaar maken, als het nieuwe eraf is en je je leven, de waan van de dag, zoals het wordt moet leiden.

Goed dat je het hier dropte

Hoi Sticky,

Ja, tis niet makkelijk allemaal, veel van de dingen die jij noemt, tsja daar worstel ik ook nog behoorlijk mee.

Zelf leef ik nog deels als man, deels als vrouw omdat het op mijn werk echt niet te doen is, om nu om te gaan.
Maar dat betekent momenteel dat ik bij het VU ook niet echt verder kan, waardoor ik voor mijn gevoel totaal gevangen zit in een leven wat ik niet wil.

Dusja, ik zal ook de tijd moeten gaan nemen om voor alles een oplossing te zoeken, om verschillende dingen een plekje te geven, want wat ik de laatste maanden wel heb geleerd is om inderdaad niets te forceren, en dat er uiteindelijk voor alles een goede oplossing is, maar is niet altijd de makkelijkste weg.

Van mij ook heel veel sterkte meid.

Groetjes Lianne

Om eerlijk te zijn zie ik het probleem niet.
Ik heb het Bija altijd als prettig ervaren, goed doordacht. Maar een hel nooit.
Denk dat sommige het zo zien als er wat tegenslagen komen. Die heb ik oook gehad, hele heftige. En altijd de vrolijke kant van alles blijven zien, ergens haal je iets positeifs uit.

Maar misschien dat ik persoonlijk alles wat luchtiger op pak hoor. En er niet teveel poespas van maak.

Bijna had ik Joy haar postje gequote met een +1, want de hel dat was m.i. toch echt voor de coming out. Hoe het is om een haarwerk te dragen weet ik niet, maar ik zie het probleem wel, vandaar de geen +1. De eerste tegenslagen kunnen overkomen als een hel, maar laat je niet uit het veld slaan. Been there, done that, zullen we maar zeggen. Soms is het nog wel eens kudt, maar toch, het hele circus is uiteindelijk zo erg de moeite waard dat ik de weg er naar toe geen hel wil noemen. Succes met je vagevuur.

Hoi Sticky,

Inderdaad een heel mooi en open verhaal. D'r is veel moed voor nodig om zoiets zowieso te schrijven - en dan ook nog op dit forum... Alle hulde!

Als ik even hardop mag speculeren: ik denk dat het ook de eerste stap kan zijn van je zelf-acceptatie. Misschien zie je man/vrouw toch nog te scherp afgebakend: alsof je eerst een heel sterk mannen en een vrouwengevoel had (en dat zich dat gaat evolueren tot 1 gevoel wat zich beter voelt in een -meer- vrouwenlichaam dan in een mannenlichaam).

Je bent bezig met een groot proces. 't Is niet zo-maar-even-klaar... Neem er maar de tijd voor. En geniet van de ups tussen de downs en kijk soms eens terug naar wat je al bereikt hebt... 't Is niet niks!

Veel succes, sterkte en plezier gewenst!

Groetjes,

Frederique

Dank voor al jullie reacties, erg lief!
Als ik mijn stukje nog eens doorlees, gaat heel veel ervan over mijn haarproblemen. Dat had ik van tevoren niet helemaal voorzien.
Ik heb de titel expres wat aangedikt, en heb ook wel gedacht aan 'Transitie is niet altijd feest', of 'Haarwerk is een hel'.
Het is ook wel afzetten tegen, wat Thea schreef, alle juich- en jubelverhalen op de fora.
Maar wel persoonlijk en (misschien soms te) serieus. Het helpt me wel, om die zware kant eens van me af te schrijven hier.

Melina, je slaat de spijker op z'n kop, dat ik 3 maanden op weg ben met iets wat wel 5 jaar duurt. En wat zal dat voor jou een weg geweest zijn, meid. Ik heb zelf gelukkig nu niet het gevoel dat er een hele reeks operaties nodig is voor ik mezelf een beetje kan accepteren, dan was het nog een heel stuk zwaarder.

En inderdaad Joy en Morbide, een beetje luchtiger mag ik ook wel zijn, maar dat was nu dus even niet mijn bedoeling. Wel opvallend, ik heb mijn coming out helemaal niet als een hel beleefd, dat was juist een feest! Net als het om gaan zelf. Even waren toen al mijn genderproblemen opgelost, joepie ik ben een meisje, dat gevoel. Dat nu blijkt dat ik er nog lang niet ben, is zo logisch als wat he.

Mijn focus ligt voorlopig bij het oplossen van die haarproblemen, al weet ik nog niet hoe. En ik ben druk bezig om een kleine operatieve ingreep te regelen, waardoor ik kan stoppen met Androcur. Dat spul combineert voor mij slecht met een full-time baan en een positief humeur.

Nou, van mij mag dit draadje nog lang verder gaan, over moeilijke zaken in je transitie en hoe je daarmee omgegaan bent, of waarvan je niet weet hoe ermee te dealen.

Groetjes,
Sticky

Sticky schreef:

Nou, van mij mag dit draadje nog lang verder gaan, over moeilijke zaken in je transitie en hoe je daarmee omgegaan bent, of waarvan je niet weet hoe ermee te dealen.

Van mij ook!

Irene