Travestie.org

hoi
er is tijdje terug op het forum een onderwerp tersprake gekomen in de draad de zwakste schakel waar ik zelf erg mee zit en hoewel ik me voorgenomen had hier niet op te reageren zit ik er momenteel zelf zo mee dat ik het even kwijt moet als is het maar voor mezelf.

gezien de aard van het onderwerp heb ik zelf toch besloten het in het forum TS te plaatsen in plaats van te reageren in het forum algemeen.

het gaat om de volgende opmerking.

Volgens de heersende opvatting is het gebruikelijk om in transitie heel ver te gaan in een "passabel" uiterlijk. Maar als de VU met baarmoeders en zo begint, zie ik jullie daar weer op de stoep?

alleen de opmerking al die bracht me echt in alle staten als er iets is wat ik altijd als belangrijkste in mijn leven heb beschouwd en nog steeds is het wel het gevoel te hebben dat zwanger zijn voor mijzelf het belangrijkste is voor mijn hele bestaan.

ik weet niet waarom maar voor mijzelf is dit gewoon iets wat zo belangrijk is dat alleen het feit en het is verdomme een feit dat weet ik best dat ik dat nooit zal kunnen zijn en meemaken reden was om serieus aan zelfmoord te denken in het verleden, en het is net of men wilde zeggen dat een passabel uiterlijk belangrijker zou kunnen zijn dan zwanger kunnen raken en kinderen baren .

ik weet best zo zal ze het ongetwijfeld niet bedoeld hebben en ik val haar hier ook echt niet op aan, maar zo voelde ik het wel toen ik het onder ogen kreeg.

dit zit mijn emotioneel erg hoog nu ik er weer mee geconfronteerd wordt dit gevoel bij mij dat zwanger kunnen raken voor mijzelf echt het belangrijkste is voor mijn bestaan, het heeft me me hele leven al achtervolgt dit is ook een van de belangrijkste redenen dat ik mijzelf als een ts beschouw ik heb niet zoals je zo vaak leest in biografieèn de drang gehad om in dames kleding te lopen of met poppen te spelen als kind,dat deed ik ook wel maar is nooit iets wat voor mijn belangrijk was die kleding of die poppen.

alleen dat gevoel in me van zwanger kunnen zijn en kinderen kunnen krijgen dat is iets wat echt tot in het diepste van ziel gezeten heeft altijd en nog zit.

in de periodes dat mijn zussen zwanger raakten ook ,ik voelde iets ik zag iets aan ze wat ik niet kan beschrijven of verwoorden maar het was wel iets wat ik op een of andere manier herkende wat ikzelf ook zou moeten kunnen voelen en meemaken het was iets iets zo bekends en tegelijk zo ver weg van me.

toen mijn oudste zus toendertijd zwanger was van haar eerste kind was ikzelf net 11 jaar en voor die tijd had ikzelf altijd al een gevoel er is iets anders aan me ik ben niet zo als de andere jongens en meisjes wist alleen nog niet wat dat was en waarom ,maar sinds die tijd ,tijdens de eerste zwangerschap van mijn oudste zus ben ik pas werkelijk gaan beseffen ik ben anders en dat is in de loop der jaren alleen maar toegenomen en dit heeft mijn verdere leven ook tot een hel gemaakt.

waarom een hel tja dit gevoel is aan de eene kant is dit iets wat me er heel lang van heeft weerhouden me aan te melden bij een genderteam ik wist in middels wel dat ik een vrouw was in een verkeerd lichaam en dat er mogelijkheden waren om dat te corigeren en hoewel ik inmiddels een hekel aan me lichaam en aan mezelf begon te krijgen en niets liever wilde dan dat ook me lichaam zou zijn zoals ik me voelde, heeft toch dat gevoel ervoor gezorgt dat ik het niet kon opbrengen me aan te melden .

waarom men zegt wel eens voor een ts is het het belangrijkste om uiteindelijk geest en lichaam een te laten worden maar voor mij is het een feit dat dat lichaam van mij hoe men dat ook aanpast en modeleerd nooit een zal zijn met mijn geest het zal altijd en eeuwig het verkeerde lichaam blijven het ziet er wel uit als een vrouwelijk lichaam maar het zal het nooit zijn en juist het idee van okee ik kan een vrouwelijk lichaam krijgen maakte het voor mij moeilijker.

ik had en heb nog steeds eigenlijk de angst dat als ik een vrouwelijk lichaam zou krijgen ik juist door dat lichaam er dagelijks aan herinnerd zou worden aan wat ik ben en juist daardoor mogelijk nog meer problemen zou krijgen met mezelf omdat ik ook met een uiterlijk juist lichaam ,nooit zou kunnen en nooit zal meemaken wat ik als een van de belangrijkste dingen vindt voor mijn bestaan.

het volgende klink heel raar besef ik zelf ook best en dat is misschien nog wel het ergste en grootste probleem voor en van me.

ik heb me gevoelens zolang kunnen onderdrukken en me als man blijven voordoen door eigenlijk drie dingen ,in het begin onwetenheid en later kwam daar een deel angst bij voor de maatschappij de reden dat ik me de laatste jaren kon handhaven en mezelf twee maand terug pas zover kon brengen me bij het genderteam aan te melden is deze, op een of andere manier kon ik mezelf wijsmaken dat zolang ik dat mannelijke lichaam had hoe rot dat ook aanvoelde ik ook gewoon nooit niet zwanger kon worden of zijn, want een man kan dit nu eenmaal niet en daar kon ik redelijk mee door het leven tot voor een jaar terug ongeveer, tegelijkertijd had ik de angst en die heb ik nog steeds eigenlijk dat als ik srs gehad zou hebben en ook daadwerkelijk als vrouw zou leven verder ,ook lichamelijk dat dit me dan juist moeilijker zou vallen want dan ben ik wie ik ben een vrouw en dan nog kon ik nooit zwanger raken en ik was en ben bang dat dit in de toekomst een probleem kan gaan worden alleen het feit dat ik geestelijk en ook lichamelijk een vrouw ben en nooit een zwangerschap zou meemaken.

en ik weet wat sommige van jullie zullen zeggen er zijn ontelbare natale vrouwen die ook om welke reden dan ook nooit zwanger kunnen worden weet ik maar dat is niet van belang voor mij al die andere, ik ben niet een van die andere ik ben mezelf en dat klinkt en is misschien egoistisch besef ik maar in dit geval ben ik dat ook.

ik ben momenteel gelukkig met hulp van een paar anderen en hulp van de psycholoog wel zover dat ik besef dat hoe belangrijk ik dit ook vindt dat er ook nog genoeg andere redenen zijn om te leven.

desondanks dat zal dit tot aan de dag van mijn dood altijd bij me blijven dit is een gevoel dat zit zo diep in me dat kan en wil ik ook nooit vergeten of verdringen en ik zal ook altijd blijven hopen dat er toch ooit een mogelijkheid zal komen ongeacht de problemen die het met zich meebrengt en het feit dat ik daardoor waarschijnlijk nooit echt gelukkig zal kunnen worden..

nou voor iemand die besloten had ergens niet op te reageren is het toch een flink verhaal geworden zie ik
wou het hier maar bij laten.

groetjes joca

Hoi Joca

Heftig verhaal meid.
It's the story of our life want wat je ook doet het is eigenlijk nooit echt genoeg.
Het is ook een van de redenen waarom ik het de laatste tijd erg moeilijk heb.
Ik ben Joanne een vrouw in een aangepast mannenlichaam.
Iets wat het dichtst bij mijn gevoel komt maar altijd nog een alternatief voor het echte vrouw zijn.
Mijn buurvrouw is op het moment zwanger en ze krijgt de baby zo rond april.
Het is hun tweede en het drukt mij met mijn neus op de feiten dat ik het zo nooit zal krijgen.
Dus wat is het gedoe allemaal waard als je nooit de belangrijkste taak als vrouw kunt vervullen?
Helaas kan ik je dat antwoord waarschijnlijk pas geven als ik tien jaar verder ben.
Anyway er zijn dagen dat het zeker de moeite waard is om te leven en gelukkig overtreffen die de laatste tijd de dagen dat ik het niet meer zie zitten.
En uiteindelijk is dat ook een doel van deze hele rompslomp.
Lieve Joca ik weet zeker dat je ondanks alles toch de goede stap zet en wens je er veel goeds bij toe.
Schrale troost maar ja.......

By the way even een vraagje.
Ik heb je twee keer zien schrijven dat je besloten had niet te reageren.
Heeft dat een reden?
Is het niet zo dat als je ergens mee zit het nou juist heel goed is te reageren?
En een forum als dit is een prima plek om dat te doen.
Volgende keer gewoon reageren hoor, dat is goed voor je.
Je bent namelijk niet alleen in je problematiek en het delen van je gevoelens is een stap in de richting van verwerking.

Lieve Joca,
Ik kan me best voorstellen dat een ondoordachte opmerking van iemand je behoorlijk in de put kan laten raken. Ik heb overwogen om een reactie te geven over de baarmoedertransplantatie maar heb het niet gedaan. Stom misschien... maar op dat moment kreeg ik de kriebels over het feit of het al dan niet esthetisch zou zijn.
Maar na het lezen van je hartekreet, want zo mag je het toch wel noemen, moet ik gewoon reageren.
Ze zeggen dat we ons vrouw voelen in een verkeerd lichaam. Dat is niet juist. We ZIJN vrouw zonder de kenmerken van een vrouw.
En iedereen weet wat die kenmerken zijn. Niet alleen de uiterlijke, maar ook de biologische.

Jammer genoeg is de medische wetenschap niet verder dan het (noem het plastisch) verbeteren van de uiterlijke kenmerken. Dat houdt niet automatisch in dat daarmee dan de zaak is afgedaan. Juist het wezenlijke verschil tussen man en vrouw, het baren van kinderen, kan (nu nog) niet. En zolang dat niet het geval is zullen velen van ons toch een onbehaaglijk gevoel blijven houden. Uiterlijk vrouw, maar van binnen toch niet helemaal echt.

Ik hoop van harte dat ook dat laatste stukje ooit eens werkelijkheid kan worden. Wij zullen dat waarschijnlijk niet kunnen meemaken en voor jou gevoelens is dat dan ook geen direkte oplossing.

Het enige wat ik daarover kan zeggen is dat ik je gevoelens volledig begrijp. Ik weet het, je hebt er niet veel aan, maar dat is alles wat ik je kan geven.

Liefs, Diana

Lieve Joca,
Ik kan me best voorstellen dat een ondoordachte opmerking van iemand je behoorlijk in de put kan laten raken. Ik heb overwogen om een reactie te geven over de baarmoedertransplantatie maar heb het niet gedaan. Stom misschien... maar op dat moment kreeg ik de kriebels over het feit of het al dan niet esthetisch zou zijn.
Maar na het lezen van je hartekreet, want zo mag je het toch wel noemen, moet ik gewoon reageren.
Ze zeggen dat we ons vrouw voelen in een verkeerd lichaam. Dat is niet juist. We ZIJN vrouw zonder de kenmerken van een vrouw.
En iedereen weet wat die kenmerken zijn. Niet alleen de uiterlijke, maar ook de biologische.

Jammer genoeg is de medische wetenschap niet verder dan het (noem het plastisch) verbeteren van de uiterlijke kenmerken. Dat houdt niet automatisch in dat daarmee dan de zaak is afgedaan. Juist het wezenlijke verschil tussen man en vrouw, het baren van kinderen, kan (nu nog) niet. En zolang dat niet het geval is zullen velen van ons toch een onbehaaglijk gevoel blijven houden. Uiterlijk vrouw, maar van binnen toch niet helemaal echt.

Ik hoop van harte dat ook dat laatste stukje ooit eens werkelijkheid kan worden. Wij zullen dat waarschijnlijk niet kunnen meemaken en voor jou gevoelens is dat dan ook geen direkte oplossing.

Het enige wat ik daarover kan zeggen is dat ik je gevoelens volledig begrijp. Ik weet het, je hebt er niet veel aan, maar dat is alles wat ik je kan geven.

Liefs, Diana

Hoi Diana

Even ter verduidelijking het ging om de vraag of het ethisch verantwoord was niet esthetisch hoor.
Misschien vermeld ik dit ten overvloede maar het zou natuurlijk kunnen dat je het verkeerd begrepen had.
Zoniet dan kun je dit als niet geschreven beschouwen.

Hi Joca,

inderdaad een heftig verhaal, nee sterker het is het alles overheersende gevoel wat je nu hebt.
Ik denk ook dat het goed is om van je af te schrijven, wil niet zeggen dat dit een oplossing bied, maar in ieder geval lucht het op en komen er reacties soms vanuit een andere invals hoek.

Ik heb wel gereageerd en heb nee gestemd niet omdat een Ts een minder soort vrouw zou zijn in vergelijking met een bio-vrouw(sorry gebruikt dit maar voor het gemak), zij kan zelfs nog wel meer vrouw zijn omdat haar vrouw zijn beleving sterker is dan van menige bio-vrouw, maar omdat er nu toch eenmaal verschillen zijn vanaf het begin, die we niet meer kunnen inhalen zoals kinderen krijgen.

Een kind krijgen is veel meer dan alleen een baarmoeder, het hele lichaam wordt er voor ingeschakeld.

Je wens en gevoelens zijn echt dat is duidelijk maar zoals met zoveel wensen en gevoelens zijn er grenzen waarbij we ons moeten neerleggen.

Heb zelf de geboorte van mijn 4 kinderen meegemaakt en mijn vrouw geholpen waar mogelijk, een geboorte van je kind vind ik een van de hoogtepunten van mijn leven.
Het hele vrouwenlichaam, niet alleen de baarmoeder, is betrokken bij het in verwachring zijn.

Zou inderdaad alles er voor over hebben gehad om een kind te dragen en te baren en aan de borst te hebben, maar als TS is hier helaas de grens en zoals met sommige dingen in het leven is het niet mogelijk en blijft niets anders over dan de realiteit van de dag

Je zal zeggen nou aan dit verhaal heb ik ook niet veel, dan heb je gelijk maar als het antwoord is accepteren (hoe moeilijk ook) en je energie gebruiken voor wat wel kan, dan is dit misschien een klein steuntje.

groetjes, Adriana

Erg wijze woorden Adriana.
En ook helemaal mijn insteek ondanks dat het hart soms anders ingeeft.

Joanne,
Stom, stom, stom.....
Je hebt volkomen gelijk. Waar ik esthetisch schreef was etisch bedoeld (en toch ben ik niet echt blond).
Noem het een "slip of the tong"
Maar verder meende ik wat wat ik schreef. Natuurlijk weet ik ook wel dat een en ander (voorlopig) niet mogelijk is en dat een kind baren niet alleen van de baarmoeder afhangt. Het hele lichaam is hierbij nodig.
Maar dat is nu juist hetgeen wat we willen. Een lichaam dat in alles functioneerd zoals het hoort... vrouwelijk!!

Liefs Diana

Joanne schreef:Dus wat is het gedoe allemaal waard als je nooit de belangrijkste taak als vrouw kunt vervullen?

Hoi Joanne,

En op voorhand excuses en goedmakende hugs.... maar dit kan ik toch echt niet met je eens zijn. De belangrijkste taak in het leven van een vrouw zou het baren van kinderen zijn??? Da's wel het standpunt anno 1903

Tuurlijk... wij transen... wij willen het onbereikbare bereiken en daar is niks mis mee... en heus... ook ik
Maar om kinderen baren nou de belangrijkste taak in het leven van een vrouw te benoemen gaat me echt veel te ver. De belangrijkste taak van mensen M/V/T is je te herinneren wat je, in de kern en ten diepste, bent... en daarmee gelukkig te zijn.

Als je je kern weet te benoemen... weet je ook dat M/V/T zijn er eigenlijk niet zo heel veel toe doet. Ik heb mijn T-zijn en de daaruit voortvloeiende transitie, benoemd als breekijzer en katalysator van een persoonlijk groeiproces... misschien dat ik het als mannelijke tibetaanse monnik ook zou redden... verstillen... afstand nemen van lichamelijke aspecten... alleen is dat niet precies wat ik wil.

Kinderen dragen, baren, zogen en opvoeden... hunkeren we daar nou niet naar juist omdat het onbereikbaar is? Zo leuk is het nou ook weer niet... als ik m'n bio-vriendinnen beluister. We willen ons vrouw voelen.... 100 % en 24 uur per dag en 7 dagen per week en alle weken van het jaar.

Mijns inziens is "de" taak van "de man" of "de vrouw" van vandaag de dag in de allereerste plaats zichzelf gelukkig te maken... en in de tweede plaats voor zijn of haar partner de randvoorwaarden te creeren om ook gelukkig te zijn.

Persoonlijk heb ik zoiets van... chips... leuk hoor een kind... maar we zouden ook eens kunnen beginnen uit te gaan van de gegeven lichamelijke beperkingen en daarbinnen gelukkig proberen geluk te vinden.. Volgens mij moet dat mogelijk zijn... 't is me namelijk aardig gelukt

Liefs en een knuf - Ilona

Maar Ilona Lieverd je mag het best oneens zijn met mij hoor.
Het is gewoon dat ik die taak heeeeeel erg graag zou vervullen.
Niet omdat het onbereikbaar is maar omdat ik gewoon graag kinderen zou willen hebben en dan het liefst als ik ze zelf zou mogen dragen baren en zogen.
Dat noemt men moederinstinct geloof ik en dat leeft erg bij mij.
Neemt niet weg dat ik ook vind dat er een heleboel andere belangrijke dingen zijn in het leven van een vrouw die het de moeite van het leven waard maken.
En als je het citaat waar het jouw om draait in zijn eigen context laat staan dan is het dus ook het aanloopje om juist dat duidelijk te maken.
Tenminste ik hoop dat je dat er uit kan halen
Ik ben overigens een hele conservatieve trut die gewoon zou willen trouwen, kinderen krijgen en huisvrouwtje zou willen spelen.
Een uit de mode geraakt maar mijns inziens een zeer waardevol en vervullend beroep waar ik volgens mij ook heel goed in zou zijn.
Helaas zit dat er voorlopig nog even niet in dus zal ik maar een career woman moeten worden
Ook geen probleem toch??

er zijn toch meer manieren om een kind te krijgen? of moet het perse "eigen produktie" zijn?

Je hebt volkomen gelijk Lady, er zijn meer manieren. Maar het is toch logisch dat je als eerste graag zou willen het zelf te krijgen. En als dat niet (of nog niet) mogelijk is, dan pas ga je naar een andere manier om aan de kinderwens te voldoen kijken.

Of is dat raar?

Diana

Inderdaad Lady, Diana

Er zijn andere manieren om kinderen te krijgen en in mijn geval zou ik de voorkeur geven aan adoptie.
Maar het liefst zou ik ze natuurlijk van mijzelf krijgen.
Echter dat is niet mogelijk en als het wel mogelijk was dan nog zou ik om eerder bediscussieerde redenen daar niet voor kiezen.
Je weet wel dat genetische enzo.
Ook vind ik dat ik eerst een partner moet hebben die mij daarin bijstaat want hoewel ik ook weet dat het voor een ouder heel goed mogelijk is een kind op te voeden denk ik dat het met twee ouders veel beter lukt.
Alles bijelkaar zal het dus wel een eeuwigheid duren als het er uberhaupt ooit van komt.

tuurlijk is het eerste waar je aan denkt, een kind van jezelf. ik kan uit ervaring spreken hoe frustrerend het is als om je heen iedereen zwanger schijnt te zijn en de geboortekaartjes om je oren vliegen.
gelukkig voor mij was er de medische molen waar voor mij toch een oplossing is gevonden.
en aan de andere kant is het raar dat je als adoptie-ouders aan allerlei criteria moet voldoen, terwijl iedere randdebiel met de goede lichamelijke uitrusting zonder meer kinderen op de wereld kan zetten.

lady schreef:en aan de andere kant is het raar dat je als adoptie-ouders aan allerlei criteria moet voldoen, terwijl iedere randdebiel met de goede lichamelijke uitrusting zonder meer kinderen op de wereld kan zetten.

Ja oneerlijk he?


Maarreh Joca hoe gaat het nu met jou?
Want nadat je deze draad opstartte heb ik je niet veel meer gelezen.
Trek je het allemaal nog wel?