Travestie.org

Ik kwam dit tegen op de chat, vond het het vermelden waard:

http://www.thepetitionsite.com/2/object ... -disorders

Irene

yep.. 2 "Wetenschappers" die TransGenderisme nogal negatief benaderen worden lid van de groep die de Diagnose standaardisatie opstelt.. hadden ze het een tijdje geleden ook over in Trans-ponder ( transgender podcast ).

slechte zaak lijkt me

Dankje voor de link Irene, is niet goed als mensen die dat soort zaken bedenken bepalen wat DSM V vermeld over genderdysforie

Eens tijd om een tegenindicatie op te stellen ? Om tot een behandeling te komen van transgenderfobe (is dat een woord ?) mensen ?

Dat stukje is uiteraard ook best wel gekleurd, meneer probeert men het lot van transitie te besparen maar wil dit bereiken door het figuurlijk uit je te slaan ? Das wel heel erg terug naar de middeleeuwen... Schijnbaar zijn de kosten voor levenslange psychotherapie goedkoper ofzo ?

Hier nog een stukje erover, wat betekent de DSM voor ons en is medische behandeling zelf mutilatie?

http://birdofparadox.wordpress.com/2008 ... d-as-hell/

neo freudic pseudo science:

Although the DSM originates in the US, it is internationally recognised and the criteria it uses to categorise various medical conditions, such as GID (Gender Identity Disorder), are generally adhered to worldwide.

“And that is why both Intersex and Transsexual groups are up in arms about this.we’ll be officially “self-mutilating male perverts or gays” according to the APA, no matter what the specialists in the area might say.”

The concerns of many trans* and other gender variant people is that, Drs Zucker, Blanchard and their colleagues in the APA’s Sexual & Gender Identity Disorders Work Group may well remove GID as a possible diagnosis, at which point it is likely that more people will be incorrectly diagnosed. The treatment of GID would become ‘cosmetic’ and, at its most extreme, it could also mean that things like HRT could be considered ‘harmful behaviours’.

Ik heb in 2000 al gehoord dat het de bedoeling was om genderdysforie uit DSM V te halen. Er wordt van diverse kanten, oa de Harry Benjamin Foundation hard voor geknokt om te zorgen dat dit niet gebeurd. Want inderdaad, de zorg de trans* community over bijna heel de wereld komt dan op losse schroeven te staan. De vergoedingen die er in de diverse landen zijn al helemaal.
Laten we hopen dat dit voorkomen kan worden. Ook in Nederland zullen de genderteams heel waarschijnlijk door de overheid niet meer gefinancierd worden als dit gebeurd.

Ik sta er dubbel tegenover.

Aan de ene kant hoop ik dat het er zo snel mogelijk uitgekieperd wordt. Want als je kijkt hoe stigmatiserend en bevoogdend er nu in de diagnostiek (VU) gewerkt wordt dan kan dat alleen maar verbeteren door genderdysforie niet meer te zien als een psychische ziekte of aandoening. We kunnen ze er dan ook op aanspreken als de toon weer eens -te- bevoogdend wordt: "wijs maar aan in IDC-x of DSM-x dat het een psychische aandoening is, kun je dat niet dan verwacht ik van jou dat je me als mens en niet als hyrarchisch-aan-jou-ondergeschikte-patiënt behandelt". Mij lijkt het heerlijk om deze discussie eens te voeren.

De andere kant is wat jij schrijft. Er moet -natuurlijk- voor gezorgd worden dat de vergoedingen blijven. Als dit uit de DSM/IDC gegooid wordt kan dat een probleem zijn. Aan de andere kant -hoeft- dat natuurlijk niet als je nationale groepen hebt die de ziektekostenverzekeraars/wetgever weten te overtuigen dat niet-DSM/IDC niet betekent dat de behandeling ook niet nodig is.

Groetjes,

Frederique

Hallo Frederique,

ik kan jouw dubbelzinnigheid volledig voorstellen. Er zou niet alleen naar DSM gekeken moeten worden, maar dan zou het bv erkend moeten worden als aangeboren afwijking die zich ook op latere leeftijd pas kan uiten oid. Er moet een medische grond zijn om te behandelen.
Als ik mocht kiezen zou ik voor de 2e optie gaan, omdat naar mijn gevoel dat meer de waarheid is dan dat het een psychische aandoening is en daarom in DSM moet staan.
Maar ja, krijg een en ander maar eens voor elkaar. Het feit is zolang het niet erkend wordt als aangeboren afwijking of een niet psychische afwijking, is vermelding in DSM helaas de beste optie.

Sommige mannen spelen met treintjes.
Sommige mannen rennen in het weekend als een kip zonder kop achter een bal aan.
Sommige mannen sparen <whatever> plaatjes.

Ik kleed me in kleding die ik leuk vindt.

Wie heeft er nou een afwijking?

Weet je, het blijft dubbel. Want ook als GID wel in de DSM of IDC staat kun je patiënten als mensen behandelen. Maar ja, dan moet je wel eerst af van het (waan-)idee dat een patiënt beter af is als je als behandelaar de besluiten neemt...
En Saartje, je hebt gelijk. Iedereen is gek, 't is maar waar je mensen mee vergelijkt.

Groetjes,

Frederique

Hallo Frederique,

ik vind dat patiënten (tenzij wilsonbekwaam) altijd als mensen behandeld dienen te worden, zijn er daar ook niet de universele rechten van de mens op gebaseerd ? Er zijn helaas situaties waarin we ons niet meer als mens behandeld voelen, om waar voor reden dan ook. Als dat gebeurt is dat nooit goed, en zou er gekeken moeten worden of er mensen zijn die dat zo voelen, en vindt een redelijk percentage (20% vind ik al heel redelijk) dat dat zo is, dan moet er iets veranderd worden, dan klopt er ergens iets niet. Of aan mensen, of aan procedures, maakt niet.

Bij GID komt het probleem er bij, dat als je als tg of ts behandeling wil, er ergens op medisch gebied één en ander goed omschreven dient te staan, zeker in Nederland, anders kun je behandeling, zelfs betaald, gewoon op je buik schrijven.

Hoi Nannette,

Ik denk dat één van de grootste problemen in de zorg zit in de basis waarom mensen er voor kiezen om te gaan zorgen. Dat idee is: "een ander kan niet voor zichzelf zorgen en daarom heeft die ander mij nodig". Dat is een -waanidee- in heel veel gevallen. In heel veel gevallen kan een patiënt namelijk heel goed voor zichzelf zorgen en van daaruit aangeven welke hulp hij/zij wel-of-niet wil afnemen. In die gevallen zou de zorg zich moeten beperken tot het aanbieden van zorg (en vervolgens afwachten of de patiënt die ook wil afnemen, waarbij het risico van niet afnemen bij de patiënt ligt). De praktijk is anders: de praktijk is dat de hulpverlener bepaalt wat goed is voor de patiënt en hij kiest liever voor teveel onderzoek en zorg dan voor te weinig. Wat dat met patiënten doet is zelden relevant. Het idee om zelfs maar te vragen of de patiënt het eens is met de vraag of dat onderzoek/die zorg werkelijk moet worden toegepast is redelijk uniek in Nederland. En je moet als patiënt aardig stevig in je schoenen staan wil je hulp effectief kunnen weigeren. Zeg ik uit ervaring bij zowel het diabetesteam als bij het genderteam...

Ook daarom zit ik dubbel in deze discussie. Zorgverleners die -te veel- zorgen worden nu niet aangesproken: ze zitten tenslotte in de zorg? Het is toch gebruikelijk dat de arts/psycholoog, vanuit zijn/haar weet-ik-hoe-lange-studie, de afweging maakt welke hulp bij welke patiënt hoort? Waarom wil die patiënt dan zonder enige kennis meebeslissen over de zorg?

Die houding kom ik belachelijk veel tegen...

Groetjes,

Frederique

Hallo Frederique,

ik ben nu in de 'gelukkige' positie dat ik een psychologe heb die net afgestudeerd is. Geeft voor mij een frisse blijk op een aantal zaken, en zij kan veel van mij leren, maar geeft dat ook toe. Dit kim je inderdaad bijna nooit tegen.
Helaas zodra je patient bent schijn je vaak geen rechten meer te hebben. Als ik achteraf kijk is dat in mijn tijd bij het genderteam niet anders geweest. Maar ik had geen tijd/energie om daar naar te kijken, of om wat voor reden dan ook nooit naar gekeken.
Tegenwoordig doe ik het wel, en ja, bij de ggz doen ze het nu wel, helaas ben ik bang omdat ze weten dat ik voorzitter ben van een belangrijk deel van de cliëntenraad, en dat is een verkeerd uitgangspunt. Ze moeten het gewoon bij iedereen doen.

groetjes, Nannette

Hoi Nannette,

Het is bij mij vaak lik-op-stuk beleid: zodra iemand het probeert spreek ik zoiemand daar direkt op aan. De psychologe van het genderteam wordt al ziek als ik weer begin over "mijn klachten over het genderteam". Na een dikke zucht hoort ze het dan allemaal aan. Aan haar houding merk ik wel dat ze het wel serieus neemt. Maar desondanks snapt ze nog steeds niet in welke mate ze me 14 maanden in de weg gezeten heeft met haar diagnostiek. Ze zitten -zo- vast in hun eigen wereldje dat het buitengewoon lastig is om de wereld met de ogen van de patiënt te zien.

Ik heb wel eens gedacht: ze zouden elke arts en psycholoog die bij het genderteam solliciteert 14 maandenlang moeten behandelen als een patiënt in de diagnosefase. Telkens weer zeggen "ja hoor, in principe krijgt u die baan, maar we moeten eerst ons onderzoek goed uitvoeren. En dat willen we wel ZORGVULDIG doen en dus gaat het niet sneller als dat het nu gaat!". En hetzelfde betuttelende toontje en dezelfde zinloze, maar wel diep op je privéleven ingaande, vragen. Zodat ze zelf ook ervaren hoe het is om maandenlang zinloos aan het lijntje gehouden te worden. Wedden dat er geen arts/psycholoog is die deze behandeling pikt en wedden dat de diagnostiek dan ineens aangepast kan worden tot iets wat veel humaner is?

Groetjes,

Frederique

Zo heb ik ook weleens gedacht ze moeten elke man eens 1 of 2 maanden androcur geven, dan merken ze hoe agressiever ze zijn/worden door de testosteron........