Travestie.org

Ik heb het vaak over het willen afschaffen van verplichte diagnostiek. Ik heb het er zelden over hoe ik het dan -wel- zie. Daarom even kort:

1) Een patiënt meldt zich aan bij het genderteam
2) Een psycholoog vraagt wat de patiënt wil en legt uit wat de medische mogelijkheden zijn (wel/geen diagnostiek, wel/geen oestrogenen, wel/geen anti-testosteron, wel/geen SRS, wel/geen borstvergroting, wel/geen logopedie [...] en elke denkbare combinatie van deze deelbehandelingen)
3) De patiënt krijgt schriftelijke documentatie mee over deze mogelijkheden en een contract waar de patiënt aan kan geven wat zijn hulpvraag (niet) is en waar per stap de gevolgen van het (wel-of-niet) volgen van die keuze beschreven staan.
4) De patiënt zal zelf een nieuw gesprek moeten plannen, dit plannen kan pas minimaal 1 week na het gesprek en het nieuwe gesprek kan pas 4 weken na het eerste gesprek. Reden: verplichte bedenkperiode.
5) Als de patiënt wil kan het diagnostisch onderzoek gestart worden, of de hormoonfase, of beide (vanaf de eerder genoemde 4 weken na het eerste gesprek).
6) Zodra de patiënt de zin van de behandeling (welk-onderdeel-dan-ook) niet meer inziet kan de patiënt de hulpvraag wijzigen. Samen met de psycholoog wordt dan gekeken wat -dan- de mogelijkheden zijn. Verder bij stap 2).
7) De verplichte psycholoog tijdens de hormoonbehandeling wordt vervangen door een optionele psycholoog.

De psycholoog heeft tijdens het eerste gesprek ruimte genoeg om co-morbiditeit aan de orde te stellen (ik geloof er niet in dat iemand co-morbide is zonder dat die dat zelf weet en ik geloof ook dat als dit wel zo is dat er dan prima met die co-morbiditeit te leven valt, ook tijdens de hormoonfase). En als een psycholoog het gevoel heeft dat iemand ontoerekeningsvatbaar is dan zijn daar normale wettelijke procedures voor om dat wel-of-niet vast te laten stellen (door de rechtbank, NIET door het ziekenhuis). Het ziekenhuis volgt de uitspraak van de rechtbank.

Er is hier inderdaad sprake van het recht op hulp, een arts of psycholoog zal een hele goede reden moeten hebben iemand niet te behandelen en zal op dat moment ook mee gaan zoeken naar een goede oplossing voor de patiënt.

Groetjes,

Frederique

een vraagje Frederique ....

hoe past iemand in jouw voorstel die door ander psychische/psychiatrische ziektebeelden kennelijk genderdysphoor is, maar waarbij die kennelijke genderdisphorie verdwijnt op het moment dat de dieperliggende oorzaak is aangepakt?

groetjes, Fenna

Frederique_ schreef:ik geloof er niet in dat iemand co-morbide is zonder dat die dat zelf weet

Ik geloof er wel in....als iemand psychotisch is moet die het zelf niet doorhebben dat die het is.....en zo is het met vele psychische aandoeningen....

....er zijn gevallen geweest, die wel dachten genderdysfoor te zijn maar na medicamenteuze therapie verlost waren van hun waanbeelden eigenlijk van het tegenovergestelde geslacht te zijn.....een transitie had in deze gevallen fataal kunnen uitpakken!!!

Dat is juist het doel van de differentiaaldiagnostiek deze gevallen eruit te pikken en het is ook van belang, dat gekeken wordt, of de wens tot geslachtsaanpassing van blijvende duur is.....sommige mensen gaan door fases van hun leven, waar deze wens een tijdje heel erg aanwezig is, vooral jonge meiden kennen dit in hun beginnende puberteit uit jaloezie op de jongens bvb......

Toen ik 4 jaar geleden naar het VU stapte omdat ik met hulp van de GGZ niet uit kon zoeken hoe het met mij zat (gaven zij zelf ook toe), zei mijn toenmalige huisarts: "Ik ben een voorstander van lange wachttijden in de gezondheidszorg." Dat was voor hem een principiële uitspraak. Net als: "Doen verlangt sterkere argumenten dan laten." Hoewel ik dat toen slecht kon verdragen, zie ik er ook wel een zekere wijsheid in. Bij heel veel gezondheidsklachten is medische interventie niet nodig, omdat de klachten met enig geduld vanzelf verdwijnen. En als een patiënt niet meteen door een ander "verlost" wordt, blijkt hij/zij na verloop van tijd zelf een manier van leven met de klacht te hebben gevonden, wat beter is dan van medische zorg afhankelijk te worden.

Omdat ik toen niet zeker van mijn zaak was, heb ik me eerst door laten verwijzen naar een gendertherapeute. Nooit spijt van gehad. Ik leef nu als vrouw en ben een gelukkig mens, met (tot nog toe) minimale medische interventie.

En mensen met co-morbiditeit weten dat vaak juist zelf niet. Afgezien van psychoses e.d. zijn bijvoorbeeld ook mensen met een narcistische persoonlijkheidsstructuur zo in zichzelf en hun eigen gelijk wat betreft zichzelf en de wereld besloten, dat zij soms definitief onbereikbaar zijn voor invloed van anderen. In hoeverre zo iemand echt geholpen zou zijn met een GAB, is moeilijk te zeggen. De persoonlijkheidsproblematiek van zo iemand is vaak sowieso blijvend.

fenna69 schreef:hoe past iemand in jouw voorstel die door ander psychische/psychiatrische ziektebeelden kennelijk genderdysphoor is, maar waarbij die kennelijke genderdisphorie verdwijnt op het moment dat de dieperliggende oorzaak is aangepakt?

Zoals eerder aangegeven: ik geloof niet in iemand die co-morbide is en dat zelf niet doorheeft en als dat wel zo is geloof ik dat er met die co-morbiditeit ook in combinatie met hormonen prima te leven valt.

En voor wat betreft de eerste categorie: ik denk dat het een prima idee is om dit soort zaken in het eerste gesprek met de psychologe te bespreken. Die kan dan ook, met de patiënt(e), samen kijken wat handig is en kan haar overtuiging dat de genderdysforie sterk afneemt of verdwijnt met zo'n patiënt(e) bekijken.

De psychologe kan ook waarschuwen voor de gevolgen van wel behandelen zonder diagnosefase. En als ze door krijgen dat er bij iemand een grotere kans is op psychische problemen dan kunnen ze dat ook in dat eerste gesprek noemen met een extra sterke aanbeveling voor diagnostiek.

Maar het blijft de patiënt(e) en NIET de psycholoog die beslist hoe er behandeld wordt. In tegenstelling tot de huidige situatie. Als de psychologe sterke argumenten heeft kan ik me niet voorstellen dat een patiënt(e) daar niet naar luistert... Doet een patiënt(e) dat niet dan is hij/zij ook bevoegd om daar een andere inschatting in te maken dan haar artsen/behandelaars en dan is het ook ZIJN/HAAR risico.

Er is maar één uitzondering in mijn voorstel en dat is dat het genderteam van mening is dat iemand ontoerekeningsvatbaar ("niet wils- en handelingsbekwaam") is. Zodra de rechtbank het daar mee eens is beslist daar de curator en niet het genderteam of de patiënt zelf of en hoe er behandeld wordt.

Ten aanzien van Janieks' dokter: ik wens hem toe dat hij over zijn eigen lichaam denkt dat hem iets -zeer- ernstigs overkomt en dat hij dan met zo'n lange wachttijd of zo'n niet-behandelaar geconfronteerd wordt. Na afloop van de wachttijd mag men hem vertellen dat er niks aan de hand is. Hard? Misschien. Maar sommige mensen moeten iets eerst zelf aan den lijve ondervinden voordat ze genoeg inlevingsvermogen hebben om goed met patiënten om te gaan...

Groetjes,

Frederique

tja,

in 1 gesprek iemands persoonlijkheid doorgronden en contraindicaties uitsluiten is een knap staaltje werk, maar ik zie dat niet gebeuren...

groetjes, Fenna

Dat hoeven ze toch ook niet?

Ze hoeven alleen het risico aan te geven van geen diagnostiek te volgen. En vervolgens de keuze (en het risico) bij de patiënt te laten.

Groetjes,

Frederique

Is wel erg kort door de bocht, verantwoordelijkheid bij de patiënt leggen, zul je in USA nooit voor elkaar krijgen, daar moet je voor letterlijk alles tekenen volgens mij.

Maar voor iemand die psychische problemen heeft en dat zelf niet weet kan een geslachtsaanpassing funest zijn. Dus enige voorzichtigheid is echt wel geboden. Ook om bv eerst die problemen aan te pakken voor je van geslacht verandert als je toch GID hebt.

Het is helaas niet allemaal zo simpel en kort door de bocht dat je zelf ten alle tijde weet wat het beste voor je is, ook niet als je bij je volle verstand bent. Of denkt dat te zijn. Ik voel veel voor een mogelijkheid voor een snelle en korte controle ronde (geen diagnostiek, da's onmogelijk). om toch problemen uit te sluiten,. Kun je zelf ook baat bij hebben. Of ze kunnen je beter begeleiden van het begin af aan, en niet als je een suïcide poging gedaan hebt bv.

Helemaal zelf mogen beslissen zou mooi zijn, maar dan moet er wel iets zijn waarmee GID te bewijzen is. Het is tenslotte geen kleinigheidje een geslachtsaanpassing, je hele leven wordt op z'n kop gezet.

Hoi Nannette,

Ik dacht dat we het er over eens waren dat GID niet door een ander dan de patiënt te diagnoseren viel? Ik denk het echt: ik denk dat het mij prima lukt om een acteur genoeg informatie te geven en vervolgens zo te laten spelen dat het genderteam zoiemand groen licht geeft. Gewoon omdat GID diagnoseren technisch niet KAN.

Als je een snelle en korte controle uit laat voeren zul je van te voren moeten aangeven hoe lang dit maximaal duurt. Bij maximaal 2 gesprekken in een doorlooptijd van maximaal een maand zal niemand er tegen zijn, ook ik niet. Zodra men weer een spijtoptantje binnenkrijgt en men maakt er 3 gesprekken van en de wachtlijst loopt weer op...

...en hier zit dus precies mijn probleem met de diagnostiek: het zijn altijd psychologen en medici die bedenken hoe die diagnostiek eruit ziet en "wat wel-of-niet nodig is". En om zichzelf goed te kunnen beschermen tegen spijtoptanten en inspecties onderzoekt men liever (veel) teveel dan dat men reëel vaststelt waar genoeg genoeg is. Als de kast maar goed gevuld is kun je later altijd aan vakgenoten uitleggen dat een verkeerde inschatting niet ligt aan de hoeveelheid testjes en interviews die er geweest zijn. Als patiënt heb je 0,0 invloed op dit indekken van psychologen en artsen ten opzichte van hun eigen beroepsgroep, terwijl het je wel (behoorlijk) in de weg zit. Ook daarom wil ik de discussie graag fundamenteel voeren: pas als ALLEEN een patiënt verantwoordelijk is voor haar eigen psyche en lichaam kunnen we deze malloterie stoppen.

Ik heb trouwens vaker meegemaakt dat ik als patiënt -veel- te veel zinloze zorg aangeboden kreeg omdat een arts zich zorgen leek te maken om zijn/haar eigen hagje. En daar kom je pas achter als je kritisch bent...

GID zet je leven inderdaad op z'n kop. Maar dat doet het ook zonder hormonen en SRS wel. Een groot deel van het op z'n kop staande leven bevindt zich voor aanmelding bij de VU. Een afwijzing van het genderteam zet je leven misschien nog wel meer op z'n kop, want een oplossing waar je op gehoopt had blijkt voor jou niet weggelegd. Ik geloof er dan ook niet in dat er veel mensen zijn die hun psychologe van het genderteam om de hals vallen omdat ze haar doorverwijzen naar de GGD/Humanitas/.... Ik geloof ook dat er best een behoorlijk aantal mensen is dat het later hetzij via de VU, hetzij via een andere route opnieuw probeert. Maar ja, daar wordt geen onderzoek naar gedaan. Dat schijnt onethisch te zijn...

Wils- en handelingsbekwaam betekent ook echt: wils- en handelingsbekwaam. Als je iemand er dan dus niet van kunt overtuigen dat het zinvol is om co-morbiditeit uit te sluiten dan is het risico voor de patiënt. Dat is een uitgangspunt waar ik echt -heel- blij van zou worden, omdat het psychologen dwingt om naar patiënten duidelijk te maken waar ze mee bezig zijn.

En nu? De psycholoog wikt, de psycholoog beschikt, de psycholoog probeert je leven naar haar inzicht bij te sturen en de patiënt zit maandenlang zichzelf op te vreten dat het allemaal niet sneller gaat en vraagt zich af waar die eigen autonomie toch gebleven is... Als je kritische vragen stelt dan krijg je geen inhoudelijk antwoord (of ze proberen je met een kluitje het riet in te sturen). En dat kunnen ze allemaal ook, want je loopt toch niet weg. Je hebt ze immers nodig voor dat groene licht en ze hebben immers het recht de hormoonvoorziening te stoppen?

Groetjes,

Frederique

Hallo Frederique,

inderdaad, enkel en alleen de patiënt zelf kan GID vaststellen. MAAR zolang er ziektebeelden zijn die doen voorkomen alsof men GID heeft moeten dat wel uitgesloten worden. Ik vind mijn idee van in 1 dag 3 gesprekken met 3 verschillende psychologen nog steeds geen gek idee. Misschien een beetje belastend, maar iedereen die graag van geslacht wil veranderen zal er dit graag voor over hebben, en binnen 1 maand (liefst zsm) hoor je of je naar de medische kant gaat, of dat men meer gesprekken wil en ook waarom.

Wat jij schrijft Frederique van te veel zorg, zo heb ik vaak weer ervaren te weinig zorg, met niet zulke leuke resultaten. Een keer zelfs dat ik duidelijk gezegd heb hoe of wat en dat er geen afdoende maatregelen zijn genomen (was gelukkig niet bij VU).

Een zekere mate van zorgvuldigheid is wel nodig. Maar na een korte en snelle intake en dan hormonen, vallen evt. mensen die ten onrechte GID aangeven echt wel door de mand binnen 3-6 maanden.
Ik heb nog nooit gekeken of er gegevens zijn over spijtoptanten, en zo ja, wat dan de redenen zijn. De enige die ik ken was vanwege sociale omstandigheden, en die kun je toch niet vooraf voorzien.

Dus ja, hoe krijg je het genderteam zover om nu eens naar de (ex)patiënten te luisteren en er mee te overleggen ? 1 persoon die klaagt is aardig, maar een grote groep, die bv dmv handtekeningen een nog veel grotere groep vertegenwoordigd zal meer indruk maken.

Ik hoop voor iedereen die in de toekomst begint of nu op wachtlijst staat bij het VU dat er iets kan veranderen in het hele gebeuren.

Groetjes, Nannette

Frederique_ schreef:GID zet je leven inderdaad op z'n kop. Maar dat doet het ook zonder hormonen en SRS wel. Een groot deel van het op z'n kop staande leven bevindt zich voor aanmelding bij de VU. Een afwijzing van het genderteam zet je leven misschien nog wel meer op z'n kop, want een oplossing waar je op gehoopt had blijkt voor jou niet weggelegd.

Weet jij of diegenen, die afgewezen worden echt transseksueel zijn Frederique......weet jij of het voor hun de oplossing van hun problemen is, als ze van geslacht veranderen.....??? Er zijn genoeg, die bij het VU aangebelt hebben, later bij een andere instelling een therapie gevolgt hebben en nu in hun gebortegeslacht gelukkig zijn.....ik heb het artsen horen zeggen, getallen heb ik niet, maar er zijn zulke gevallen......enkelen ben ik ook al tegengekomen, eentje had ik zelf un tijdje bij me inwonen, die is nu net weer vader geworden en een gelukkige man nu......

.....zeker kunnen die artsen nie dat voelen, wat jij voelt maar un getrainde en ervaren psycholoog kan wel inschatten of diegene geestelijk in orde lijkt of andere aandoeningen bepalend zijn voor iemands wens tot geslachtsaanpassing! Jouw verbetenheit te denken, dat de behandelaars onterecht echte transseksuelen afwijzen doet me denken aan een psychotische waanbeeld!

Ik ken bvb ene Airin, een transeksueel die nu 20 jaar na de eerste transitie weer trug naar man is gegaan(wat er nie aan toe doet, want dat is een verhaal apart).....hij heeft heel lang gewerkt met transsuelen, heeft hun begeleid en ook mensen met succes getherapeert die alleen dachten dat ze transseksueel waren! Hij heeft echt veel ervaring opgedaan en is nog steeds bezig mensen ook zonder een geslachtsaanpassing een oplossing voor hun problemen aan te bieden! Je mag hem rustig een keer contacteren en de debat, die je hier aan het rollen gebracht hebt met iemand die echt bekwaam is verdervoeren......dit is trouwens zijn website.....en dit wil ik, dat je het aandachtig gaat lezen, want dat is geen flauwe kul wat die schrijft, ik ben overtuigt dat die man gelijk heeft en niet alleen maar omdat het een erg sympatieke iemand is, want dat issie, ik ben hem heel vaak tegengekomen in Keulen en ben nog steeds in emailcontakt met hem....nee, die weet echt waarover die praat.....je mag hem rustig de groeten doen

Mara

Mara,

ik heb het nog niet helemaal gelezen, even geen tijd. Maar het zet me wel aan het denken, hetgeen nooit kwaad kan toch ?
Straks of morgen lees ik helemaal, en dan later nog een keer, alles goed tot me door laten dringen wat hij schrijft.

groetjes, Nannette

Mara,

Niemand weet of de mensen die afgewezen wel-of-niet transseksueel zullen blijken te zijn, want er wordt geen onderzoek naar gedaan... Waar gewerkt wordt worden fouten gemaakt. Niet alleen door mensen groen licht te geven die later spijtoptant worden (daar waar de schijnwerpers altijd weer op staan), ook door mensen die wel transseksueel zijn niet te (durven) behandelen (de "vergeten groep").

Zoals Janiek ook al aangaf is "niet behandelen bij twijfel" een breed gedragen uitgangspunt in de medische wetenschap. Bij genderdysforie mag je best twijfelen aan de ethische juistheid van dat uitgangspunt! Bij twijfel van de medische wereld ontneem je iemand de kans om onder deskundige leiding van een endocrinoloog haar lichaam aan te passen aan haar psyche. En dat vind ik een misdaad. Ik vind dat persoonlijk een veel grotere fout dan iemand die zelf (!) verzoekt/eist (!) om het lichaam aan te passen op de manier zoals die hem/haar het beste lijkt te behandelen. Zoiemand besluit zelf om hormonen te nemen, besluit zelf de SRS-arts te bezoeken en besluit zelf een SRS te laten ondergaan. Zelfs als die persoon daar later spijt van krijgt heeft zoiemand wel haar kans gehad - en schijnbaar niet genomen (of: door omstandigheden niet kunnen nemen). Natuurlijk, zoiets is triest. Maar dat iemand dankzij artsen niet behandeld wordt en -dus- GEEN kans krijgt om haar leven op een medisch verantwoorde manier op te bouwen is voor mijn gevoel nog veel triester.

Wat de medische wereld (en ook jij) telkens weer probeert is IEDEREEN die binnenkomt met het verzoek het lichaam te veranderen in het hoekje "mogelijk psychisch in de war" te plaatsen. En daar waar mensen vaak jarenlang nagedacht hebben voor ze zich bij een genderteam melden vind ik dat je die mensen daar onrecht mee aandoet.

Nannette's oplossing zou een heel eind kunnen helpen. 't Zou het proces van hormonen krijgen in ieder geval fors versnellen. Maar de basisfout van "iedereen die binnenkomt beschouwen als mogelijk psychisch in de war zien" blijft ook dan -veel- te negatief naar patiënten toe. Met de overgrote meerderheid is namelijk psychisch niets mis buiten de standaardgevolgen van genderdysforie (het verwrongen zijn tussen twee genders met alles wat daarbij kwam/komt kijken). Deze mensen hebben al genoeg geleden. Er is dus geen enkele reden om ze met allerlei dwaze psychische pesterijtjes en testjes in een hoek te duwen waar ze zelf maar moeten bewijzen dat er -echt- niets met ze mis is. Dat is wel wat de diagnostiek nu doet...

Wie het prettig vindt om te (laten) onderzoeken of er echt niets anders aan de hand is -> prima, deze mensen vooral gaan diagnoseren. De rest -> vooral vrijlaten om te beslissen of ze wel/niet gediagnoseerd willen worden.

Groetjes,

Frederique

....Airin....

En tav ook dat 'sprookje' dat ook op die site staat (http://www.transsexuell.de/airin-texte-engel.shtml)
wat in feite geen sprookje is, maar incarnatie verhaal van incarneren van 1 energie in een dualistisch universum...

dit is de crux
en is zowat mijn levenshoofdstuk van hoe hier te overleven in deze zoo harde maatschappij

het is moeilijk als puur energie op de fysieke aarde in het dualistische universum rond te komen, zo van ik wil niks zijn, geen man noch vrouw.

Als onze maatschappij niet zo dichotoom was, of wellicht helemaal niet,
hadden wij het dan nog nodig om wat voor rol dan ook aan te nemen?
Hadden we het dan nog nodig fysiek aan ons te sleutelen?

En Frédérique
heb je t nog nodig om in het oneindige in die strijd te blijven?

Beetje bij beetje komt het toch?
Ik kan bv al m'n naam wijzigen.
Sommige TG aangevraagde dingen lukken al bij die gasten.

De wijze waarop je dingen verkrijgt bij hun ben je t niet mee eens?

Wat kunnen we per saldo eigenlijk verlangen?
Dus bv ook in de maatschappij.
Kunnen verlangen dat iedereen respect voor ons heeft?
Is dat realistisch om dat te verlangen?

Of werkt het van twee kanten?

Zijn wij op aarde gezet, net als allerlei anderen, opdat wij kunnen leren van elkaar?
Net als een kat moet leren dat een hond blaft en een hond de gevoeligheid van een kat moet leren?