Travestie.org

hoi meiden,als ik jullie berichten lees in het forum kan ik alleen maar jaloers zijn.ik ben nu 33 jaar en nog geen stap opgeschoten in het proces,uiteraard ligt dit helemaal aan mezelf.bij mij begon het al vrij vroeg,ong.11 jaar was ik toen ik voor het eerst vrouwenkleding aantrok. het gevoel dat ik zelf een meisje was van binnen kwam al snel daarna,maar ik probeerde dat te verdringen met b.v sport (voetbal,karate,enz.). toen ik een jaar of 16 was werd het vrouwgevoel steeds erger,maar opnieuw probeerde ik het te verdringen met vriendinnen verslijten. toen ik 22 was ben ik getrouwd en we hebben 2 dochters gekregen,waar ik ontzettend gelukkig mee ben,dit is ook het enige wat mij nog een beetje gelukkig houd. met de sex heb ik nooit plezier beleeft, ik probeerde me altijd te verplaatsen in mijn partner om zowiso een zaadlozing te krijgen,maar plezier deed het mij niet. ik was tenslotte getrouwd om mijn gevoelens te verdringen en om mijn ouders gelukkig te maken met 2 kleinkinderen. momenteel sinds ongeveer 3 jaar heeft mijn partner het niet makkelijk met mij,ik wordt steeds afstandelijker en van mij hoeft het ook niet meer allemaal.
ik moet het vertellen aan iedereen,maar dat is zo moeilijk omdat ik er zoveel mensen pijn mee doe. ik heb het alleen mijn zus in australie vertelt en die reageerde verrassent positief ,maar wist verder ook niet wat te doen. ik weet me echt geen raad meer en ik ben bang dat ik misschien wel gekke dingen in mijn hoofd haal.
ik heb bijna heel mijn leven al een droom en dat is dat ik als vrouw kan leven, ik kan alleen nog slapen als ik denk dat ik het al ben en dat ik ,s morgens als vrouw wakker wordt. ik weet echt niet meer wat ik moet doen, ik ben compleet op!! alstublieft help me bedankt natasja

Hi Natasja,

goed dat je hier schrijft weet zeker dat je diverse reacties zal krijgen waar je wat aan hebt.
We hebben allemaal moeten ervaren dat het toch een proces is van het gevoel, anders te zijn tot acceptatie en informatie naar buiten over hoe je je voelt en hoe verder.

Dus haast is niet goed het kost tijd, wat wel belangrijk is dat je voor je zelf een lijn uitzet en stap voor stap neemt omdat er veel valkuilen zijn in onze eigen beleving en je gauw iets verondersteld wat heel misschien niet zo is, dit geeft in ieder geval wat rust.

Kan je alleen adviseren begin eens met een gesprek met een maatschappelijk werkster van Humanitas in Amsterdam of Rotterdam, vraag naar de medewerkers van Transseksualiteit, je kan ze iedere dag bellen als je wilt morgen al.

Het is zelfs zo dat je je vrouw mee kan nemen, maar lijkt me eerst het beste om de spanning waarin je zit middden in je gezin om die met hulp van anderen eerst wat te verlichten.

groetjes, Adriana

Hoi Natasia

I hear you en ik begrijp precies wat je voelt.
Echter het enige wat wij kunnen doen voor je is luisteren en dat wordt hier absoluut gedaan dus wat dat betreft zit je hier goed.
Als je echter hulp wil in de zin van actie ondernemen kan ik je alleen maar aanraden eens bij een gendertherapeut langs te gaan.
Om meteen naar de VU te stappen voor een intake vind ik wat rigoreus aangezien er duidelijk nog dingen in je leven zijn die je tegen elkaar moet afwegen.
Maar dat is iets wat je allemaal zelf moet beslissen en doen.
Ik kan je van mijn kant uit alleen de adressen geven waar je terechtkunt.
Voor een goeie gendertherapeute kun je terecht bij bijvoorbeeld Humanitas.
De website van deze genderwerkgroep is: www.wgtrans.nl en daar op die site vind je alle info die je moet weten.
En als je voor een intake naar de VU wil dan kun je bellen met nummer 020 4440542.
Dat is het nummer van het fameuze genderteam.
Aan jou de keus en voor een luisterend oor kun je altijd hier terecht.
Ik hoop dat ik je iets heb gegeven waar je wat aan heb en ik hoop van harte dat je er een beetje uitkomt.
Voor nu veel sterkte

hoi natasja

allereerst welkom hier
wat je verhaal betreft ja klinkt maar al te bekent helaas .

kan me verder alleen maar aansluiten bij wat joanne en adriana al gepost hebben even kleine extra aanvulling nog.

je schreef

ik moet het vertellen aan iedereen,maar dat is zo moeilijk omdat ik er zoveel mensen pijn mee doe. ik heb het alleen mijn zus in australie vertelt en die reageerde verrassent positief ,maar wist verder ook niet wat te doen. ik weet me echt geen raad meer en ik ben bang dat ik misschien wel gekke dingen in mijn hoofd haal.

je kan bij humanitas niet alleen terecht voor hulp en met vragen over jezelf er zijn ook zelfhulpgroepen en mensen daar die je kunnen helpen met hoe kan je het, het beste aan je familie en vrienden etc etc kunt vertellen.

kijk anders eens op de site van humanitas http://213.133.41.156/ zelf daar staan al die groepen en hoe met hun in kontakt te komen vermeld.

groetjes joca

Hoi Natasja,
Ik begrijp je probleem heel goed en wees aub niet jaloers op ons of helemaal niet op mij.
Ik ben 34 en ook getrouwd. een dochtertje van 3 en een half en een zoontje van 3 maanden.
Ook ik heb precies de zelfde gevoellens als jou.
Zit op het rand van een afgrond met mijn huwlijk en mijzelf, Vanwege mijn Turkse achtergrond is alles nog dubbel zo moeilijk en ingewikkeld.
Stap niet direct naar de VU is mijn advies maar net zoals wat de andere al vertelden ga eerst naar een gendertherapuite of een maatschappelijk werker die bekend is met genderdysphorie.
Ik heb heel veel gehad aan de maatschappelijk werkster bij Humanitas en aan Tony Zantvliet in Amsterdam waar ik nu nog bij ben.
Heel veel sterkte,
Sandra

Hallo Natasja,

Ook ik kan je niet veel meer vertellen dan Joanne, Joca en Sandra al gezegd hebben.
Alleen vraag ik me af hoe het zit met je vrouw. Je zegt dat je het aan niemand hebt vertelt, dus ook niet aan haar? Ik wil geen verwijtend vingertje gebruiken, maar vindt wel dat zij recht heeft te weten hoe het met jou is. Het klinkt hard, maar zoals jij het schrijft heb je haar tenslotte gebruikt.

Ik kan volledig met je mee voelen, omdat ik in dezelfde situatie heb verkeerd. Ik heb het wel met haar besproken (was echt niet gemakkelijk), en dat heeft zowel bij haar als bij mij voor veel begrip met elkaars situatie gezorgd.

Wat je ook besluit, zij maakt deel uit van je leven.
Ik wens je heel veel sterkte met dit alles.

Diana

Dank je Diana dat wilde ik eigenlijk ook vermelden maar ben het vergeten

Misschien heb je nog wat aan de volgende links:

http://members.ams.chello.nl/kruisweg/Papers/wat_nu.htm
(Over de stappen die je kunt nemen - hoewel de meeste suggesties daar hier ook al genoemd zijn)

en als je wat verder bent:

http://members.ams.chello.nl/kruisweg/P ... kracht.htm

(Voor als je (nog) niet naar de VU wilt maar toch al zelf een eind op weg wilt met).