Travestie.org

Dames,

Ik worstel behoorlijk met mijn genderdysfore gevoelens en dat heeft enorm veel impact op de reltie met mijn vriendin die ik niet wil opgeven. Wij houden echt te veel van elkaar om er een punt achter te zetten. We hebben notabene net een half jaar ons eigen huis en beginnen nog maar net met ons te settelen in Almere.

Echter... sinds wij ons eigen plekje hebben en ik niet meer de druk vanuit het ouderlijk huis voel nemen mijn genderdysfore gevoelens alleen maar toe. Alsof ik bij mijn ouders thuis nog genoeg kracht had om het te onderdrukken, en nu niet meer. Ik voel de afkeer tegen mijn lichaam alleen mar groter en groter groeien. Ik kreig het warm en voel me goed bij de gedachten dat ik echte borsten heb (B... niet te groot... klein maar fijn), maar voel dan weer een intense pijnsteek door mijn hele lichaam gaan als ik besef dat ik geen borsten heb, geen heupen, geen vrouwelijk gezicht. De stress suist werkelijk op alle plekken door mijn lichaam en ik wordt steeds neerslachtiger. Thuis heb ik bijna nergens meer zin in, werk is mijn bezigheidstherapie... even acht uur de transgevoelens minder in de spotlights... alhoewel ook op mijn werk het steeds moeilijker wordt mijn hoofd erbij te houden.

Hier thuis slaap ik het liefst in een nachtjapon... niet omdat het een kick geeft, maar omdat het een klein beetje de stress wegneemt zodat ik iets beter kan slapen.

Mijn verlangens naar een lichaam met borsten, heupen en vrouwelijkheid zijn gewoon te groot om nog te onderdrukken. Ik wil niets liever dan met hormonen beginnen en heb bij de VU aangegeven dat het voor mij steeds moeilijker wordt om de verleiding te weerstaan om hop te gaan slikken of daadwerkelijk Premarin aan te schaffen via internet. Ik verlang gewoon naar het moment dat ik gevoelige tepels kreig, naar het moment dat dat ding tussen mijn benen minder actief wordt.... maar ik wil nog wel mijn vriendin dat kunnen geven wat ze wil hebben.

Over SRS heb ik nagedacht... Maar ik weet niet of dat voor mij de beste oplossing is. Om heel eerlijk te zijn heb ik geen extreme haat tegen mijn geslachtsdeel, ik mis alleen andere dingen aan mijn lichaam. Ik zit in een dermate moeilik pakket dat ik niets lievers zou doen dan full-time als vrouw te gaan leven en logopedielessen te volgen zodat ik ook die vreselijke stem in de kast kan doen. Het is zo raar.... Ik wil zo grag maar durf ook weer niet. Ik zit opgesloten in een lichaam dat te mannelik is. Ik heb geen ervaring met make-up e.d. En daarom durf ik de stap tot travestie ook niet te maken. Ik weet nieteens wat mijn kledingsmaak is omdat ik door een paar nare ervaringen nu te bang ben om nog dameskleding te kopen. Terwijl het mij zo veel innerlijke rust geeft... niet voldoende... want mijn lichaam en geest zitten nog lang niet op dezelfde lijn.... maar wel dat beetje dat er wellicht voor kan zorgen dat ik mij niet meer zo neerslachtig voel.

Op mijn werk had ik een vertrouwenspersoon, en ik weet dat ze haar monddicht heeft gehouden, toch is men achter mijn gevoelens gekomen en begon men vragen te stellen rond mijn identiteit. Ik heb hier eerlijk antwoord op gegeven dat ik inderdaat bij de VU onder behandeling ben en dat ik een zeer groot onbehagen ondervind met mijn lichaam, en dat ik inderdaat graag wil transformeren om full-time als vrouw te leven.

Over twee weken hebben we een diner met een grote groep van het werk, en ze weten nu toch al dat ik transgender/transsexueel ben. En het is best aantrekkelijk om op die middag/avond als vrouw te gaan. Niet te gemaakt... wel mezelf, dus geen plamuurwerk, maar wel een pruik dat veel op mijn eigen haar lijkt, maar met lange golvende krullen tot net over min schouders. Ik zit te denken aan casual net. Of misschien een donkerblauwe spijkerbroek met mooie witte trui en bruine (niet glimmende) laarzen.

Het lijkt mij een bevrijding om mij op die dag zo te uiten. Het is namelijk geen werktijd, maar wel met een grote groep vrouwen waar ik mij goed tussen voel, en die me steunen. En ik ben ook zeer benieuwd of ze me op die manier accepteren... met name de mannen op mijn werk die net doen alsof ze nog van niks weten.

Ik zit hier met enorm veel stress in mijn lichaam, niets liever willend dan de relatie met mijn vriendin in stand te houden en tegelijkertijd mijn lichaam aan te passen aan dat wat ik ben. En denk vaak genoeg... "waarom ik".

Als jullie tips hebben, of informatie... of wat dan ook... laat het dan alsjeblieft weten, want ik begin steeds neerslachtiger te worden en de zin in het leven te verliezen.

Liefs,
Marleen

Wat een heftig verhaal Marleen, deels zeer herkenbaar, deels ook niet. Kant en klare oplossingen zijn er niet, ieders situatie is anders. Ik ga dan ook geen adviezen geven, maar je wel sterkte en succes wensen met iedere stap die je zult nemen.

Irene

idem hier, veel herkenbaar

advies:

kleine stapjes, hele kleine

Ik sluit me bij Irene aan: passende oplossingen zijn er niet, en en ieder zal op haar manier haar pad moeten bewandelen. Advies is dan ook erg ingewikkeld om te geven, behalve dit dan: "small moves!" Met andere woorden: neem kleine stapjes, en doe niet meer dan jij aankunt.

Groetjes, liefs en sterkte,

Babette.

uit je verhaal zijn iig een hoop kernpunten te halen die bepalen wat nu belangrijk is en wat niet

bijv:

nadenken over een srs heeft nog niet zoveel zin in de fase waarin je nu zit

etc

Hoi Marleen,

Ik herken je gevoel, al heb ik het nooit zo extreem gehad dat ik er fysiek pijn van ondervond. Kan het zijn dat die pijn wordt veroorzaakt omdat je het gevoel toch weer onderdrukt, en niet deelt met je vriendin? Ik weet niet hoeveel je haar vertelt van alles wat je voelt, maar het lijkt me belangrijk dat je dat wel doet. Hoe meer zij jouw beleving meemaakt hoe beter ze met je mee kan groeien. Dat is handiger dan wanneer je de helft opkropt en het er over een jaar ofzo ineens allemaal uitgooit, dan is het voor haar een onaangename verrassing. Weet ze bijvoorbeeld dat je in een nachtjapon wil slapen?

Je zult ook onder ogen moeten zien dat, hoeveel jullie misschien ook van elkaar houden, de kans bestaat dat zij zoveel vrouwelijkheid in jou niet trekt. Ze heeft misschien gedacht "nou ja, travestie kan ik mee leven", maar als je permanent als vrouw door het leven wilt, met hormonen en de hele mikmak, kan je het haar moeilijk kwalijk nemen als ze op een gegeven moment zegt "ja, hallo, ik was toch met een man samen? Waar is die gebleven?"

Of het verstandig is om naar die werkbijenkomst te gaan als vrouw kan ik moeilijk inschatten, maar laat ik in het algemeen zeggen dat het belangrijk is dat je een goeie indruk op je collega's maakt. Je krijgt maar één kans om die eerste indruk achter te laten. Dan is het handig als je wel weet wat je kledingstijl is, als je goed bent opgemaakt en als je een goeie pruik hebt.

Ga gewoon dit weekeinde shoppen met je vriendin, dan kan zij je helpen met het uitzoeken van die stijl. Maak je er een leuk dagje Amsterdam van en ga je bepalen of je een CoolCat-girl of een Bijenkorf-dame bent, of je sportief bent, een tutje, arti-farti, burgerlijk, punk, volleybal, beach-babe of weet ik veel wat. Je ontdekt vanzelf wel waar je je lekker in voelt wanneer je in de spiegel kijkt en denkt "ja, dat ben ik".

Tenslotte raad ik je aan een goeie psycholoog te zoeken. Die kan je helpen je emoties in goede banen te leiden, je leren je depressiviteit te overwinnen en je helpen je relatie in stand te houden.

sterkte,

Monica

Hi Marleen,
ik heb niet waanzinnig veel toe te voegen aan wat de dames voor mij al hebben gezegd. Maar ik wil toch nog even het advies van Monica over de psycholoog te onderstrepen. Ik lees bij jou zo'n maalstroom van gevoelens en vragen, dat het voor je absoluut een hele verlichting kan zijn als je daarbij hulp hebt van een professional die ervaring heeft met genderproblematiek. Ik heb zelf heel veel gehad aan Tanja van Hengel, er zijn uiteraard ook andere gespecialiseerde psychologen (niet heel veel, overigens), maar daar kan ik uit eigen hand geen positieve ervaringen over vertellen, dus dat laat ik liever over aan anderen. Uiteraard zie je bij de VU ook gespecialiseerde psychologen, maar bedenk wel: bij de VU zijn ze primair voor diagnostiek en behandeling, verwacht niet dat ze je ook echt kunnen begeleiden bij vragen, twijfels en gevoelens, dat is overigens geen kwestie van dat ze het niet zouden kunnen, maar simpelweg omdat ze er geen tijd voor hebben met al die drukte daar.

Marleen, meisje, kalm aan en het beste en doe wat voor jou het beste is.

Hoi Marleen,

Ik wil Monica's verhaal graag aanvullen met een misschien wat hard klinkende tip: als je nog nooit als vrouw (of: als jezelf, als je weerstand tegen make-up groter is dan je behoefte er met een meer vrouwelijk gezicht uit te zien) buiten bent geweest dan kan ik je alleen maar dringend afraden om nu al in andere-vorm onder je collega's te zijn. Het voor het eerst als (al-dan-niet: meer) vrouw naar buiten gaan geeft zoveel stress dat je beter jezelf daar in kunt wennen en pas als vrouw tussen je collega's gaat leven als je aan de "normale" stress van het als vrouw eruit ziet gewend bent. Je loopt de kans dat jij dubbelzwaar gestressed binnenkomt, waarna je collega's zenuwachtig reageren en jij daar -nog- gestresster op wordt (en je collega's je daarna zullen afwijzen).

Ik vind het wel heel goed dat je hier advies durft te vragen en je daarmee dus ook kwetsbaar op durft te stellen. Dat kan bij een psycholoog(/coach/...) heel goed helpen. Mijn ervaring is dat de vraag wel/geen gender-kennis bij een psycholoog(/coach/...) minder belangrijk is dan de vraag of het wel/niet "klikt" en of de psycholoog(/coach/...) zich open naar jou en jouw belevingswereld op stelt.

Heel erg veel succes gewenst, dit zijn niet de gemakkelijkste processen maar ze kunnen wel heel bevrijdend zijn. Zie evt. ook knopje WWW hieronder over hoe mijn proces verlopen is.

Groetjes,

Frederique

Joyy schreef:uit je verhaal zijn iig een hoop kernpunten te halen die bepalen wat nu belangrijk is en wat niet

bijv:

nadenken over een srs heeft nog niet zoveel zin in de fase waarin je nu zit

etc

Ik heb weldegelijk nagedacht over SRS... en om eerlijk te zijn kreig ik er een warm gevoel van... net zoals de gedachten dat ik op een dag een pijn in mijn tepels voel en weet "dit lichaam wordt nu van mij... het werkt". Ik kan daar een klein beetje energie uit halen...

Nog zo iets.
Gisteren bij Wonderwomen in Almere geweest en ik had er al een enorme berg moed voor opgebouwd om er binnen te stappen. Ik heb geen winterjas en ik wil nu gewoon een damesjas voor in de winter. Op me werk weten ze toch al over mijn gevoelens, en wat andere denken.... daar heb ik tot nu toe altijd al maling aan gehad.

Afin, Ik naar een verkoopster en vragen of ze me misschien kon helpen. Ze keek al raar maar wilde me graag vandienst zijn. "Ik wil een jas kopen voor mijn vriendien". "Welke maat heeft ze..." Shit... dacht ik, hier gaan we al. "Geen idee... ze is evenlang als ik. Onze armen zijn ook ongeveer even lang..." Sja... u kunt 'm niet passen... dat zou wel erg fout zijn... Toen had ik eigenlijk moeten nokken met het hele gebeuren, maar ik wilde zo grag nu die jas kopen, ik had er veel moed voor opgebouwd...

Jas gekocht... paste uiteraard niet.... zucht... diep ongelukkig. Morgen maar terug en kijken of ik mijn geld terug kan kreigen. Ik baal hier werkelijk verschrikkelijk van.

"Ah joh... we gaan van de week wel een mooie herenjas voor je kopen" hoorde ik mijn vriendin nog zeggen. Ik heb daar dus werkelijk geen behoefte meer aan.. Ik heb liever een damesjas die lekker warm zit en waar ik mij prettig in voel, dan een jas waar ik weer in het hokje "man" geduwd wordt omdat die rottige samenleving dat zogenaamd van mij verlangt. Zelf een jas die door "mannen zowel vrouwen" gedragen kan worden hoeft van mij niet meer.

Marleen schreef:

"Ik wil een jas kopen voor mijn vriendien". "Welke maat heeft ze..." Shit... dacht ik, hier gaan we al. "Geen idee... ze is evenlang als ik. Onze armen zijn ook ongeveer even lang..." Sja... u kunt 'm niet passen... dat zou wel erg fout zijn

Volgende keer kan je beter gewoon niks zeggen of vertellen dat het voor jezelf is, een jas kan je bovendien gewoon passen, daar heb je geen verkoopster of pashok voor nodig, gewoon even de schroom van je afzetten. Op het moment van de tweede reactie, u kunt hem niet passen want dat zou heel fout zijn, had je ook gewoon kunnen antwoorden: jawel hoor, ik kan hem best passen.

Als je je zekerder opstelt en meer duidelijkheid geeft krijg je ook positievere reacties van het bedienend personeel.

Het wordt al koud tijd voor een nieuwe jas zou ik zeggen

Bij het terugbrengen kan je ook nog zeggen, deze past me niet ik wil graag een grotere maat passen;-)

Succes,

Irene

Verdomme Irene... je hebt gewoon nog gelijk ook.

Oprotten met die hokjesgeest. Morgen ga ik terug en zal ik slagen... en als ze lachen... kom ik er niet meer mijn geld uitgeven.

succes met het overwinnen van je eigen vrees

Irene

Net wat je in je ondeschrift hebt staan.... "Kleine stapjes"...

Misschien durf ik binnenkort meer en meer... en meer. Misschien leer ik wel meer met make-up om de manneijke contouren te verminderen en en mij zelfverzekerder op te stellen als Marleen. Misschien durf ik wel over een tijd aan die B cup prothesen... misschien geeft het mij een beetje rust in mijn hoofd. En wellicht... als ik zelfverzekerd genoeg ben... dat ik dan een keer als mezelf (welliswaar met pruik) naar me werk ga... Okee... ik zal ze wel waarshuwen van... morgen kom ik op me werk als mezelf.

Voor mij is naar mijn werk gaan als Irene een veel grotere stap dan een lingeriezaak binnenlopen en vragen of ik een BH mag passen, zo zie je maar het is voor iedereen weer anders.

Irene