Het geheim van de marsmannetjes en de venusvrouwtjes

[Frederique_]

Ik zal jullie een geheimpje vertellen. Iedereen kent Marsmannetjes. Groene wezens die graag hard werken en wel een biertje lusten. Mars lijkt wel wat op een woestijn en marsmannetjes voelen zich er prettig: lekker hard scheuren op hun four-wheel-drives. Kijken wie het snelste kan. En dan 's avonds lekker snoeven aan de bar. Over wie het snelste is! Over nieuwe kansen, morgen! Mannen onder elkaar, het kan niet beter.

Hoe anders is het op Venus. Er wonen Venusvrouwtjes op groene heuvels met liefelijke bloemen. En er zijn ook kinderen. Want vrouwen en kinderen horen bij elkaar, da's algemeen bekend. Er zijn stromende beken, elke dag baden de vrouwen er in weelde, de vrouwen praten over elkaars gevoelens en emoties en het leven is er goed.

Zo heeft elke planeet haar regels en haar gewoontes en gebruiken. Althans: zo lijkt het. Op afstand. En nu mijn geheimpje: ik ben er laatst geweest. En het was er in werkelijkheid niet zoals het van afstand lijkt...

Want wie beter kijkt ziet dat er in die Marsmannen-mannenbar ook mannen zijn die huilden. Van eenzaamheid. Ze missen een vrouwtje... Zo ook bij de Venus-vrouwen: daar worden ze soms ziek van jaloezie. Soms zitten de vrouwen te kibbelen. Over wie de grootste borsten heeft. Of het mooiste haar. Ze missen een mannetje...

En zo kon het gebeuren dat er op twee planeten wezens leven die gek werden van verlangen naar elkaar. Ze beloerden elkaar met telescopen. Vrouwen die jaloers zijn op de mannen die eens niet lief en aardig en gevoelig hoefden te zijn. Mannen die jaloers waren op vrouwen die niet (leken te) snoeven en die niet hoefden te presteren om zichzelf te zijn... Hele televisieprogramma's werden er gemaakt: hoe je gevoelig zijn kon op Venus, of wat de nieuwste autotechniek van Mars was. En de volgende dag praatten de vrouwen erover als ze in hun beekje baadden en de mannen als ze hun biertje dronken.

Tot opeens een gevoelige man zei: "ik ben eruit, ik ben geen Marsman, ik ben een Marsvrouw". Hoongelach alom. Die heeft te diep in het glaasje gekeken. Maar de Marsvrouw wist het zeker en ze zou zich door niets en niemand meer tegenhouden. Maar ja, waar horen Marsvrouwen thuis? Niet op Mars: Mars is voor mannen, Venus voor vrouwen. Er zat dus maar één ding op: verhuizen. De marsvrouw maakte een ruimtevaartuig, werd uitgezwaaid door de marsmannen en ging opgewekt naar Venus.

Daar wachtte haar een teleurstelling. Ze had verwacht vriendelijk verwelkomd te worden, maar het tegendeel was waar. Hoe ze ooit op het idee kwam dat ze op Venus thuishoorde? Venus was geen stoffige planeet zoals Mars - en van stoffige mensen (m/v) hielden ze daar niet. Hoe goed ze ook de manieren kende en de taal kon spreken - nee was nee, en ze kon maar beter weer vertrekken.

Terug in haar ruimtevaartuig wist ze niet meer wat ze moest. Tot er een venusvrouwtje aanklopte en zei "pssst! ik voel me meer man dan vrouw, als je naar Mars gaat, mag ik dan mee?" En zo gingen ze met z'n tweëen terug. Maar op Mars werden ze ook geen van beide geaccepteerd: venusmannen en marsvrouwen horen op Venus, vonden ze daar. Maar voordat ze op het punt stonden om opnieuw naar Venus te reizen zei een marsmannetje "Pssst! Neem me mee! Ik wil er wel eens zelf rondkijken!"

En zo was het idee snel geboren: de Marsvrouw en de Venusman zetten een pendeldienst op tussen Mars en Venus. En de Marsmannen en de Venusvrouwen raakten meer en meer aan elkaar gewend. Er kwamen Marsmannen die eindelijk de kans zagen een stukje Mars in te richten met heuvels en een beekje, er waren Venusvrouwen die een auto importeerden naar Venus en daar hun racetereintje maakten. En een barretje om over hun prestaties (en hun mooie haar, natuurlijk) te snoeven.

Nee, dit lukte niet in een jaar. Er gingen meerdere tientallen jaren overheen. Gelukkig waren er telkens nieuwe mensen die zich marsvrouw of venusman voelden en die zo de pendeldienst tussen Mars en Venus konden onderhouden. De venusvrouwen vonden de marsmannen enorm spannend, waardoor er snel groene kindertjes ontstonden waarvan je niet meer kon zien of die nu op Mars of op Venus thuis hoorden. Nu ja, in het begin was het duidelijk: kinderen horen niet op Mars, maar ja, nu Mars zo veranderde met marsheuvels en marsbeekjes werd het verschil tussen beide planeten wel steeds kleiner...

Op een dag bleek er weinig verschil meer tussen Venus en Mars te zijn: beide planeten hadden een racebaan en heuvels, er leefden op beide planeten mensen met meerdere combinaties van geslachtsdelen, er leefden groene vrouwen en blanke mannen en het was alsof er nooit twee verschillende werelden met marsmannen en venusvrouwen geweest zijn. Uit pragmatische overwegingen (bloemen groeiden toch makkelijker op Venus dan op Mars en een racetereintje tussen de bloemen is veel schattiger) heeft men toen besloten om Mars naar Venus te brengen. Met het ruimtevaartuig zijn ze beide naar elkaar gebracht en aan elkaar gekoppeld en sindsdien noemt men de inwoners de venusmarsjes. Met plezier lezen ze soms een boekje uit de tijd dat hun voorvaderen op Venus of op Mars woonden. En met nog veel meer plezier realiseren ze zich dan dat het leven met meerdere genders tegenwoordig zoveel rijker is...