Travestie.org

Ok. Een minder makkelijk licht onderwerp. En dat van mijn kant uit.

Mijn ouders zijn al jaren op de hoogte van mijn T-gevoelens. Sinds enkele jaren weten ze ook dat het gaat om transseksuele gevoelens. Zij hebben van het begain af aan altijd al een veroordelende ondertoon gehad. Aan hun verzoek om niet als vrouw langs te komen ivm de roddel in hun buurt geef ik nog steeds gehoor. Maar er is nooit ruimte voor een openhartig gesprek zonder veroordeling of pogingen om mij er van te overtuigen dak geen vrouw kan zijn. Als ik als vrouw bij een nichtje op dr mans verjaardag ben, heeft mijn ma het de hele tijd over HIJ, HEM en ZIJN. Ze legt daar zo veel nadruk op, dat het andere mensen begint op te vallen. Regelmatig ook de zin "ik ga niet, het is iets voor de mannen" en dat soort dingen.

Zeer waarschijnlijk speelt de rol van hun religie (Lisa met n S...koest! ) hier ook mee. Bij het VU zei mijn vader dat transseksualiteit vanuit zijn religieuze standpunt "niet kan". Van mn zusje krijg ik net te horen dat ze t gevoel hebben hier in alleen te staan. Dat terwijl ik ze diverse keren heb gewezen op bv humanitas en hun werkgroepen. Mar zij zoeken een professioneel iemand die er wel verstand van heeft en dan uit christelijke hoek.

De laatste tijd gaat het ontzettend goed met mij en mn leven. En juist nu zijn zij de enigen die echt overal moeilijk over blijven doen. En dat begint nu zo hoog op te spelen bij mij, dat ik zelfs tegen mn zusje op msn letterlijk heb gezegd dak desnoods met ze breek. Dat als ze t niet willen accepteren, dak ze n handje schud, ze t beste wens en ze nooit meer zal zien. En dat meen ik ook echt. Ik vraag me alleen af hoe ik nu verder moet met ze. Ik wil begin volgend jaar met mn werkgever gaan praten en definitief 24/7 gaan leven als vrouw.

Mijn vraag is dus simpel: wat nu? Heeft iemand nog tips/adviezen/opmerkingen/vragen? Want ik weet eerlijk gezegd niet meer hoe ik op een vriendelijke manier hun duidelijk kan maken dat dit mijn geluk naar geluk is.

Dat is inderdaad geen luchtig onderwerp Amber en ik heb werkelijk geen idee hoe ik je hierbij kan ondersteunen.

sterkte,

Irene

lastig, en herkenbaar

de vraag die mij opkomt is:

wat wil je bereiken?

hen veranderen zal niet meevallen, maar dat betekend niet dat je niets kunt doen

wat je kan doen heb je al gedaan, uitspreken en kenbaar maken wat je van de situatie vind, wat je erbij voelt, dat dit jouw weg is

als zij daar niets mee kunnen, houdt het daar op imo

de reactie van hen is wel begrijpelijk, zij verliezen een zoon, en dat is niet 1 2 3 te accepteren, maar van de andere kant willen ze waarschijnlijk graag zien dat je gelukkig bent, en als dit je weg naar geluk is, kunnen ze niet anders dan daarin mee gaan lijkt me

vooralsnog is het vooral een probleem van hen, zei accepteren de situatie niet, en daar kan je weinig aan veranderen, behalve hen de tijd geven

misschien moet je idd een tijdje breken met hen, heb ik ook gedaan, niet onder het om van dreigement, maar voor de ruimte en jezelf, want dit levert je weinig op

sterkte iig

Amber, als het met je ouders niet lukt, ga op afstand en geef ze daarmee tijd....ga je gang qua transitie, want het is jou leven en je kunt nie alleen doen wat je ouders willen.....

.....zo heb ik het ook gedaan en ik hou ze nog steeds op afstand....zo ver weg als nodig!

Bedenk, dat dit alleen een mening is....wat jij uiteindelijk doet, ligt aan jou!

groetjes

Mara

Als het gaat om accepteren willen ze dat alleen doen bij een groen licht. Tot die tijd moet ik t dan maar zonder hun doen. En ik vraag me serieus af of ze t na n groen licht wel zouden kunnen. Het blijven wel je ouders...

Amber79 schreef:ik weet eerlijk gezegd niet meer hoe ik op een vriendelijke manier hun duidelijk kan maken dat dit mijn geluk naar geluk is.

Misschien moet je het dan (helaas) maar op een minder vriendelijke manier doen.

The way i see it... het zijn en blijven je ouders, true. Maar een ouder hoort onvoorwaardelijk van zijn of haar kind te houden, en dat doen de meeste ouders ook. Alleen moet je ze soms even een remindertje geven, als ze het niet vanzelf snappen.

Ik zou ze eenmalig duidelijk vertellen dat je dit zult doen ongeacht wat zij denken, of willen; dat ze onderdeel van je toekomst kunnen uitmaken als ze je volledig accepteren zoals je bent, en dat het je pijn doet dat ze dat tot op heden niet gedaan hebben. En daarna inderdaad wat afstand nemen, zoals Joy en Mara reeds aangaven.

Hoogstwaarschijnlijk zoeken ze na een tijdje vanzelf weer toenadering, en dan zien ze vanzelf wel dat je gelukkig bent zoals je bent; en dan hebben ze geen andere keus dan het te accepteren.

Sterkte.

*knuffel*

Amber79 schreef:Als het gaat om accepteren willen ze dat alleen doen bij een groen licht. Tot die tijd moet ik t dan maar zonder hun doen. En ik vraag me serieus af of ze t na n groen licht wel zouden kunnen. Het blijven wel je ouders...

waarom pas na groen licht?

dat klinkt me een beetje als een test/dreiging in de oren, laat maar zien dat je het meent, of een poging om je ervanaf te brengen

ik zou zolang dit speelt afstand houden, omdat het je belemmerd en belemmeringen heb je al genoeg in het proces

Joyy schreef: waarom pas na groen licht?

dat klinkt me een beetje als een test/dreiging in de oren, laat maar zien dat je het meent, of een poging om je ervanaf te brengen

Zo ervaar ik t ook hoor, dus op dat gebied zitten we op 1 lijn. Ik heb t nu enkele collega's verteld, enkel positieve reacties. Kben vrijwilligster in n politiek cultureel centrum en wordt daar volledig als een van de meiden geaccepteerd. Alles loopt heerlijk. Alleen dit dus niet.

als dit het enige is zou ik daar niet teveel energie in steken

je ouders zijn volwassen mensen en het is best begrijpelijk dat ze er niet goed mee om kunnen gaan, de deur dichtgooien vind ik echter geen fatsoenlijke benadering/behandeling van je eigen kind

sneu, en dit heb ik al zo vaak gelezen van anderen, het zal met de generatie te maken hebben, maar das geen excuus

Ik wil dfit eerst afhandelen voor ik verder ga met t volgende hoofdstuk. Men noemt t ook wel werkgever....

Het is ook een menselijke eigenschap om net te doen of iets niet gebeurd, in de hoop dat het vanzelf overgaat. Als blijkt dat het niet overgaat komen de meeste mensen wel weer tot hun positieven. Vrijwel alle ouders houden onvoorwaardelijk van hun kinderen, maar ze zijn alleen niet altijd even handig in het laten blijken.

Irene

Ik geloof zelf dat er pas sprake is van echte acceptatie door anderen, als dat echt uit hun zelf komt. Ik kan en wil dat niet afdwingen. Ik denk wel dat dat juist bij ouders de meeste tijd kost... en hoe lang dat is, dat kan ik je nog niet vertellen ....

Waar ik denk dat je mee te maken hebt is vooral het feit dat je niet aan het verwachtingspatroon van je ouders voldoet. En dat verwachtingspatroon bij hen wordt sterk gevoed door religie, omgeving, traditie enzovoort. Juist bij een oudere generatie (excuses voor de ouderen die hier meeschrijven) speelt dit vaak een veel grotere rol dan bij de nieuwe generatie. Als je, net als ik, als enige "zoon" ter wereld komt wekt dat verwachtingen. Voor nageslacht zorgen, de naam van de familie in stand houden, ik heb het zo vaak gehoord. Maar ook andere verwachtingen, qua beroepskeuze, bezigheden en huisjeboompjebeestje. En helaas, het komt niet alleen voor bij gender-problemen, maar in alle aspecten van je leven. Wat ik wel heel erg vind is dat ze niet bereid zijn zich onafhankelijk te laten informeren, maar blijkbaar slechts op zoek zijn naar bevestiging van hun eigen mening. Misschien zelfs wel hopen iemand te vinden die je kan "genezen". Hoewel je bij dat "eigen" vraagtekens kunt zetten, als je je daarbij op religie beroept, en zelfs dat nog op een behoorlijk benauwde manier. Daarbij ben ik ook bang dat als je met je ouders zou breken, zij hierover ook weer de meest "passende" bijbelteksten opzoeken om daarmee hun mening kracht bij te zetten. Met andere woorden, mogelijk zullen ze je alleen als "nog meer verdorven" zien. Vrienden en mensen verder weg kun je uitzoeken, en als ze je niet accepteren ver van je houden. Met ouders en andere naaste familie ligt dat toch net even anders. Ik ben het met iedereen eens dat het geluk van hun kinderen voor ouders het allerbelangrijkste zou moeten zijn, en dat dat geluk ook hen gelukkiger zou moeten maken. Volgens mij gaat het dan ook niet om een zoon verliezen, maar om een kind behouden. Dat is eigenlijk de keuze die zij hebben, net zoals jij ook maar 1 keuze hebt: Die van gaan voor je eigen geluk.
Claudia Zomer

Hoi Amber,

Ik ben het eens met de antwoorden die je al kreeg: neem je eigen ruimte, geef ze tijd... Probeer contact met de rest van je familie te onderhouden en hoop dat ze, wanneer ze met je ouders praten, niet afwijzend naar je staan. En nogmaals: geef het tijd. Verwacht niet dat dit in een paar maanden over en geregeld is - dit soort processen kost echt heel veel tijd (en als 't wel sneller geregeld is dan is dat een mooie meevaller). En accepteer dat je uiteindelijk niet iedereen mee kunt krijgen, hoewel ik goede hoop heb dat het bij jouw ouders anders zal zijn omdat ze wel meegingen naar de VU...

Heel veel sterkte gewenst.

Groetjes,

Frederique

Frederique_ schreef: hoewel ik goede hoop heb dat het bij jouw ouders anders zal zijn omdat ze wel meegingen naar de VU...

Dat was ook min of meer bedoelt om t VU er van te overtuigen dat ik toch echt geen ts ben. Letterlijk citaat van mijn ma: "Van hen heb ik geen hoge pet op."

Mijn ouders weten nu een jaar of 15 dat ik met T-gevoelens worstel. Ze weten nu 3 jaar dat het transseksuele gevoelens zijn. Als we het hebben over mensen de tijd geven: Hoe lang nog? Tot nu toe heb ik ze ontzien, alleen als ze hier waren en op feestjes bij mn nicht, was ik als vrouw.