Travestie.org

Hoihoi allemaal,

Dit is mijn eerste post / vraagstuk.

Ik ben op dit moment in afwachting van mijn eerste officiele gesprek zeg maar in A'dam.
Zoals wellicht meer mensen heb ik altijd het idee gehad dat er iets was maar niet wat. Afgelopen voorjaar werd dit via allerlei omwegen duidelijk.
Daarom naar dokter geweest en heb ondertussen ook de instake gehad.
Heb nu steeds meer en sneller de behoefte met mijn vrouw-zijn bezig te zijn.

Nu vraag ik mij af hoe lang jij hebt gewacht tussen het werkelijk er achter komen van je transsexualiteit en het eerste gesprek of de aanvraag bij Amsterdam?

Ik hoor graag van jullie.

Wel, ik weet het eigenlijk al sinds ik in de jaren 80 voor het eerst een programma over transseksualiteit op tv zag, maar toen was ik nog heel hard in denial.

Toen ik wakker schrok uit m'n denial half augustus 2008 wist ik meteen al dat ik bij de VU zou eindigen, alleen ik was op dat moment nogal bang voor de gevolgen en ben toen maar weggevlucht in therapie. Ik hoopte eigenlijk dat m'n therapeute me wel een duwtje in de goede richting zou geven omdat dat het voor m'n gevoel makkelijker zou maken, maar dat deed ze natuurlijk niet, ik moest het allemaal zelf uitzoeken, ze heeft me daar alleen maar bij geholpen.

Uiteindelijk heb ik me pas in mei dit jaar aangemeld bij de VU omdat ik toen inmiddels beseft had dat tegen die gevoelens vechten zinloos was en dat uitstel van die beslissing alleen maar tot stress en onrust leidde. Sinds die tijd ben ik een stuk kalmer, alhoewel het wachten ook wel de nodige stress geeft.

Dank voor je reactie.

Best lang voor je zeg dat het zo lang heeft geduurd. Wat mij bereft was er altijd een gevoel van 'niet kloppen' dat ik er niet bij hoorde.

Ben je niet 'bang' nerveus dat zij het niet 'zien zitten'.
Dat heb ik op dit moment namelijk nog wel.
Tis ook het wachten hoor dat mij nerveus maakt.

Kom jij al buiten de deur met je TS?

groetjes

Tussen de zeventiger jaren en 2006 had ik het idee dat er niks aan de hand was, pas in 2006 begon dat knagende onbevredigende gevoel, dat nu dus nog steeds voortduurt.

Irene

manou_gerian_esmeralda schreef:Ben je niet 'bang' nerveus dat zij het niet 'zien zitten'.

Ja wel hoor, ik denk dat iedereen dat wel heeft. Maar ik ga er van uit dat als je het 100% zeker weet en er verder geen contra-indicaties zijn dat ze je wel zullen helpen. Waar ik eigenlijk banger voor ben is dat ze bij het bloedprikken iets ontdekken waardoor ik misschien niet met de HRT mag beginnen. Dat lijkt me echt een nachtmerrie, dat je na al dat wachten eindelijk toestemming krijgt en dat je dan niet verder mag vanwege medische redenen.

Kom jij al buiten de deur met je TS?

Toevallig ben ik gisteravond voor het eerst helemaal als mezelf naar een feestje geweest. Vooraf vond ik het wel een beetje spannend, vooral omdat er ook veel mensen zouden komen die ik niet ken, maar op het feest zelf maakte ik me nergens druk om. Het was een heel geslaagde avond en ik voel me nu dan ook super goed

Tot nu toe heb ik het vrij androgyn gehouden. Ik draag in mijn vrije tijd al wel vaak vrouwenkleding, maar dan wel dusdanig neutraal dat het haast niet opvalt. Alleen iemand die op zit te letten (meestal vrouwen) heeft het wel eens door, en dan wil ik nog wel eens een glimlach van ze krijgen

Irene schreef:Tussen de zeventiger jaren en 2006 had ik het idee dat er niks aan de hand was, pas in 2006 begon dat knagende onbevredigende gevoel, dat nu dus nog steeds voortduurt.

Irene

Hoi Irene,

Het valt mij op dat er peoples zijn die er heel lang maar ook heel snel mee zijn.
Zoals ik jouw antwoord lees heb jij er echt dus de tijd voor nodig (gehad).
Heb jij dan al contacten met A'dam ? zo ja / nee hoe ver?

[qoute] Ja wel hoor, ik denk dat iedereen dat wel heeft. Maar ik ga er van uit dat als je het 100% zeker weet en er verder geen contra-indicaties zijn dat ze je wel zullen helpen. Waar ik eigenlijk banger voor ben is dat ze bij het bloedprikken iets ontdekken waardoor ik misschien niet met de HRT mag beginnen. Dat lijkt me echt een nachtmerrie, dat je na al dat wachten eindelijk toestemming krijgt en dat je dan niet verder mag vanwege medische redenen. [\quote]

kan je mij laten weten waar de contra's eigenlijk te vinden zijn ??? :s

[quote]
Toevallig ben ik gisteravond voor het eerst helemaal als mezelf naar een feestje geweest. Vooraf vond ik het wel een beetje spannend, vooral omdat er ook veel mensen zouden komen die ik niet ken, maar op het feest zelf maakte ik me nergens druk om. Het was een heel geslaagde avond en ik voel me nu dan ook super goed [\quote]

Wat leuk en gaaf om te horen. Als je zelf gaan, tja dat is waar het om gaat

[quote]
Tot nu toe heb ik het vrij androgyn gehouden. Ik draag in mijn vrije tijd al wel vaak vrouwenkleding, maar dan wel dusdanig neutraal dat het haast niet opvalt. Alleen iemand die op zit te letten (meestal vrouwen) heeft het wel eens door, en dan wil ik nog wel eens een glimlach van ze krijgen [\quote]

TOEVALLIG ben ik vanavond ook aarig in het androgyne gekleed naar twee vrienden geweest. Het was HIJ die mij er juist vrowuelijk uit vond zien, haahha. . Zij weten er van en zagen dat ik het goed deed en het rustig aan laat doorschemeren zeg maar.

Manou vroeg:

Heb jij dan al contacten met A'dam ? zo ja / nee hoe ver?

Nog niet, ik hoop eigenlijk dat ik zo ook wel red.

Irene

Ik wist het van mezelf eigenlijk al sinds mijn 7e dat de boel niet klopte
maar jarenlang weggeduwt omdat ik geen support kreeg vanuit mijn omgeving

Toen ik op mijn 18e mijn kindje verloor door een miskraam brak de dam door en even later heb ik me aangemeld bij het VU. En momentueel 10 maanden RLT en uit het kijken naar het grote moment

Wist al sinds mijn zevende dat er "ergens" iets niet juist zat, tot eind vorig jaar gewacht op definitieve stappen te zetten.
Zijn dus zo'n goeie 32 jaar overheen gegaan...


xoxo Kirsten

Zo rond mijn 4 in en daarna is het voor mijn altijd en strijd geweest met mijn ouders school tot dat ik in 1977 de weg vond in op mijn 24ste de operatie al heeft ondergaan hier in Nederland ik zet er aan te denken om mijn verhaal hier meer te zetten wat de gevolgen van zo operatie bij mijn heeft gehad

carla snijder

tijgertje schreef: Toen ik op mijn 18e mijn kindje verloor door een miskraam brak de dam door en even later heb ik me aangemeld bij het VU. En momentueel 10 maanden RLT en uit het kijken naar het grote moment

Oh wat erg, had je vriendin een miskraam gekregen?

net toen ik ter wereld kwam wist ik het al!

Snoopy schreef:net toen ik ter wereld kwam wist ik het al!

Dat noemen ze nou eens een goed geheugen hebben !

Voor mij is het al meer dan vijftig jaar geleden dat ik voor het eerst vrouwenkleding aantrok en daarbij een heel lekker gevoel had. Zo'n dertig jaar geleden bezocht ik wel eens T&T avonden en liep ik soms op een stil weggetje als vrouw. Maar transsexueel.... Dat woord kende ik nog niet. Wist niet wat mogelijk was. Pas anderhalf jaar terug durfde ik na me kort als transgender tec hebben getypeerd er voor uit te komen. Ik ben transexueel. Nu ben ik bezig met gesprekken bij de VU en wordt begin december besproken in het team. Geniet van de dagen die ik nu al als vrouw doorbreng. Mijn eigenschaamte is passe, het is mijn recht om als vrouw in deze wereld te leven.