Travestie.org

Tja nog maar meteen post er achteraan (zie vorige)

Zoals zo velen, jaren van onherkenbaarheid. Altijd maar problemen met mijzelf en er je niet bij horen voelen.
Nu na jaren ben ik er achter en lees de verhalen en zie diverse documentaires. Allemaal herkenbaar, allemaal MIJN verhaal dat daar verteld wordt.
Ik heb mij gelukkig aangemeld bij het VU en tevens tijdelijke ondersteuning van een psych in Zutphen.

Nu ik dit allemaal in gang gezet heb en zoals zo velen LANG moet wachten, ben ik bang dat ze 'daar' in Amsterdam het niet serieus nemen.
Best we; achterlijk eigenlijk omdat ik het zo goed voel. Het doet me zo veel goeds te zijn wie ik nu echt ben. Uiteraard nemen ze dat mij niet af.
Maar ik ben wel bang voor de afwijzing of dat ze mij niet een 'serieus geval' genoeg vinden.

In hoeverre, en wie heeft dit, ook al zelfs meegemaakt?
Ik hou er absoluut rekening mee dat het lang zal duren en dat ik ondanks mijn gevoelens afgewezen kan worden. Mijn motto is vaak ook 'hoop en verwacht niet te veel, anders valt het straks alleen maar tegen.'

Groetjes,
Manou

Hoi Manou,

Zo heel er herkenbaar wat je opschrijft, voelde mij vroeger nergens bij horen en hoewel ik al vrij snel wist waarom kon ik daar geen vorm aan geven.
Jaren er op los geleefd, 6 jaar lang geprobeerd als transgender mijn leven te leiden en pas begin dit jaar de stap (moeten) maken want het ging niet meer

Inmiddels heb ik de intake gehad en ik had ook zo'n gevoel "wat nu als.." achteraf was dat paniek om niets en ben ik een klein stapje verder (wachtrij diagnostiek).
Mijn indruk/gevoel is dat de VU zorgvuldig omgaat en niemand "zomaar" afwijst bij en intake, hoe ze verder de diagnostiek doen ik moet het ook meemaken maar ik ken eigenlijk geen verhalen van transseksuelen die afgewezen zijn tegen hun wil (hoogstens dat er bij twijfel meer tijd wordt genomen).

Je hoeft jezelf niet al te druk maken in ieder geval

hoi Madeleine,

lief van je dat je dat zegt.
Het is ook zo spannend allemaal en zo'n openbaring als je 'er achter' komt.
Ik sta nu ook op de wachtlijst , heb de intake gehad.
December / januari is mijn eerste 'echte' gesprek. \
Hoe ver ben jij al naar de buitenwereld? hoe lang heb je daar op gewacht als dit zo ver is ?

manou,

Om bij de Vu door te komen is het handig dat je als vrouw leeft, een vrouwennaam hebt, verder indd geen lichamelijke of geestelijke "afwijkingen" en iets van een dagbesteding hebt (studie of (vrijwilligers)werk). De psychologen verschillen, maar sommigen dagen je wel uit om te kijken hoe je dan reageert, hoe overtuigt je bent van jezelf, en of je het mentaal aankan. Het is belangrijk dat je niet zomaar opgeeft maar ze duidelijk maakt wat je wilt, natuurlijk geven ze je de tijd om in de rol te gaan leven, maar het helpt wel als je dat al doet, of dat je als vrouw op gesprek komt.

Ja het is allemaal erg oppervlakkig, maar mijn ervaring is dat ze niet de tijd, kennis en kunde hebben de diepte met je in te gaan, ze kijken eerder naar hoe je leeft eruitziet en of je het echt wilt.

groetjes

Ik kan niet spreken voor hoe het nu allemaal gaat. Ik weet alleen dat als het gevoel van vrouw (of man) zijn onverdringbaar is, en als men bij het VU geen contra-indicaties heeft (bv psychoses, borderline of men verwacht dat het proces te zwaar voor je is - gebeurt zelden) je in principe hormonen krijgt na verloop van tijd. Bij de een is dat na 6 gesprekken, bij een ander kan dat meer zijn. Medische contra-indicaties voor gebruik hormonen zijn er niet echt veel, nooit van gehord in ieder geval. Voor srs zijn er soms contra-indicaties, maar V op paspoort is dan alsnog - ook met huidige wetgeving - geen probleem.
Geslachtsverandering is een zwaar proces, en alles wat je kunt doen voor je met hormonen begint is meegenomen. Fulltime leven in gewenste geslacht hoeft geen pre te zijn, maar is wel voor jezelf prettiger als je met hormonen begint. Ze kunnen heel veel invloed op je hebben.
In ieder geval zullen ze je bij het VU serieus nemen als je zelf ook serieus bent.

Snoopy schreef:manou,

Om bij de Vu door te komen is het handig dat je als vrouw leeft, een vrouwennaam hebt, verder indd geen lichamelijke of geestelijke "afwijkingen" en iets van een dagbesteding hebt (studie of (vrijwilligers)werk). De psychologen verschillen, maar sommigen dagen je wel uit om te kijken hoe je dan reageert, hoe overtuigt je bent van jezelf, en of je het mentaal aankan. Het is belangrijk dat je niet zomaar opgeeft maar ze duidelijk maakt wat je wilt, natuurlijk geven ze je de tijd om in de rol te gaan leven, maar het helpt wel als je dat al doet, of dat je als vrouw op gesprek komt.

Gelukkig heb ik werk inderdaad en goeie vrienden om mij heen, en ja oko mijn ouders uiteraard niet te vergeten. Heb er met velen al over gepraat en iedereen ziet het....... gelukkig.
Ik heb zelf wel het gevoel pas écht te willen gaan als vrouw wanneer ik support krijg van het VU. Of dat nu na het eerste of na het zevende gesprek is weet ik nog helemaal niet. Dat laat ik op zijn 'beloop'.
Echter ben ik al wel bezig met het feminiseren van mijn leven naar buiten toe.

Snoopy schreef: Ja het is allemaal erg oppervlakkig, maar mijn ervaring is dat ze niet de tijd, kennis en kunde hebben de diepte met je in te gaan, ze kijken eerder naar hoe je leeft eruitziet en of je het echt wilt.

groetjes

Ik weet wat je bedoeld. Ze moeten het allemaal in een tijdsbestek doen dat van boven opgelegd is zeg maar.
Vragen ze daarom een foto in den beginne denk je? (of je er wel vrouwelijk uitziet :s ) ?

Anna. schreef:Ik kan niet spreken voor hoe het nu allemaal gaat. Ik weet alleen dat als het gevoel van vrouw (of man) zijn onverdringbaar is,

helemaal mee eens... het lijkt wel of het nu (na mijn ontdekking) alleen maar erger en meer en sneller naar buiten MOET komen.

Anna. schreef: en als men bij het VU geen contra-indicaties heeft (bv psychoses, borderline of men verwacht dat het proces te zwaar voor je is - gebeurt zelden)

Dit is inderdaad wel een hekelpunt voor mij. Jaaaaaaaren geleden ben ik in een enorm diep psychisch gat terecht gekomen. Ik zal de details nog ff besparen maar lang verhaal kort, door samenloop van omstandigheden heb ik dingen gedaan die er allemaal op leken dat voglens de DSMIV ik kenmerken heb van het borderlinesyndroom.
Dit is destijds gediagnostiseerd en vastgesteld maar ben daar tot op de dag van vandaag nog steeds niet mee eens, mijn ouders ook niet...
Destijds heb ik het maar geslikt omdat ik mij echt niet goed voelde en hulp wilde.
Nu na jaaaaaaaaren later (8 jaar) ben ik gestopt met medicatie en voel ik eindelijk weer wie ik ben, kan ik weer huilen en genieten van dingen.
Door die medicatie ging dat niet meer.
Hierdoor zijn de gevoelens van het vrouw-zijn weer naar voren gekomen.
Maar goed ik zal zijn wie ik ben tijdens de gesprekken en laten zien en weten hoe ik er over denk en voel. [/quote]

Anna. schreef: je in principe hormonen krijgt na verloop van tijd. Bij de een is dat na 6 gesprekken, bij een ander kan dat meer zijn. Medische contra-indicaties voor gebruik hormonen zijn er niet echt veel, nooit van gehord in ieder geval. Voor srs zijn er soms contra-indicaties, maar V op paspoort is dan alsnog - ook met huidige wetgeving - geen probleem.
Geslachtsverandering is een zwaar proces, en alles wat je kunt doen voor je met hormonen begint is meegenomen. Fulltime leven in gewenste geslacht hoeft geen pre te zijn, maar is wel voor jezelf prettiger als je met hormonen begint. Ze kunnen heel veel invloed op je hebben.
In ieder geval zullen ze je bij het VU serieus nemen als je zelf ook serieus bent.

Ik wil inderdaad al heel graag mijzelf zijn en dat laten zien.
Maar zie dat nu nog niet zitten en is nog niet verstandig. Alles op zijn tijd...

Beste Manou,

Bovenstaande berichten zijn zeker een goede leidraad van hoe wat,tevens is het belangrijk dat je open kaart speelt, op een gegeven moment krijg je een mbi test, dit is een aardig aantal open vragen ,waar je ter plekke in de vu wel een paar uur zoet mee bent.
Gedurende het psychologische ondervragingstraject, refereren ze continu naar de door jouw gegeven antwoorden op de mbitest,soms word je er wel moe van,maar dat is een beetje hun tactiek om te kijken, hoe je er op reageert.
Tevens moet je,je hele levensverhaal vanaf geboorte tot nu op papier zetten,
hier komen ze ook telkens op terug.
Verder geen drugs en andere psychische afhankelijke producten gebruiken, want dan stoppen ze direct met alles.
Na dit alles,zal je zien dat het wel meevalt.
succes
antoinette

manou_gerian_esmeralda schreef:Dit is inderdaad wel een hekelpunt voor mij. Jaaaaaaaren geleden ben ik in een enorm diep psychisch gat terecht gekomen. Ik zal de details nog ff besparen maar lang verhaal kort, door samenloop van omstandigheden heb ik dingen gedaan die er allemaal op leken dat voglens de DSMIV ik kenmerken heb van het borderlinesyndroom.
Dit is destijds gediagnostiseerd en vastgesteld maar ben daar tot op de dag van vandaag nog steeds niet mee eens, mijn ouders ook niet...
Destijds heb ik het maar geslikt omdat ik mij echt niet goed voelde en hulp wilde.

Over die diagnose borderline zou ik me maar niet al te druk maken, zeker jaren geleden werd iedereen die niet niet geplaatst kon worden in andere 'hokjes' de diagnose borderline gegeven. Daarbij nog het feit dat je als transseksueel vaak ook enkele kenmerken van borderline gewoon hebt. Mij hebben ze een aantal jaren na mijn operatie, ruim na mijn 40e ook ooit diagnose borderline gegeven, maar elke psycholoog/psychiater die ik de laatste jaren spreek zegt gewoon dat daar bij mij absoluut geen sprake van is, 1 van de psychologen is Luc Gijs van het genderteam.

Anna. schreef:

manou_gerian_esmeralda schreef:Dit is inderdaad wel een hekelpunt voor mij. Jaaaaaaaren geleden ben ik in een enorm diep psychisch gat terecht gekomen. Ik zal de details nog ff besparen maar lang verhaal kort, door samenloop van omstandigheden heb ik dingen gedaan die er allemaal op leken dat voglens de DSMIV ik kenmerken heb van het borderlinesyndroom.
Dit is destijds gediagnostiseerd en vastgesteld maar ben daar tot op de dag van vandaag nog steeds niet mee eens, mijn ouders ook niet...
Destijds heb ik het maar geslikt omdat ik mij echt niet goed voelde en hulp wilde.

Over die diagnose borderline zou ik me maar niet al te druk maken, zeker jaren geleden werd iedereen die niet niet geplaatst kon worden in andere 'hokjes' de diagnose borderline gegeven. Daarbij nog het feit dat je als transseksueel vaak ook enkele kenmerken van borderline gewoon hebt. Mij hebben ze een aantal jaren na mijn operatie, ruim na mijn 40e ook ooit diagnose borderline gegeven, maar elke psycholoog/psychiater die ik de laatste jaren spreek zegt gewoon dat daar bij mij absoluut geen sprake van is, 1 van de psychologen is Luc Gijs van het genderteam.

Wow, wat een fijne woorden. Er zijn dus echt mensen die het wel begrijpen dus.
Ik begrijp jouw verhaal niet helemaal eigenlijk. Uhm je geeft aan dat je ná je operatie nog gediagnostiseerd bent met borderline?

groetjes,
Manou

antoinette41 schreef:Beste Manou,

Bovenstaande berichten zijn zeker een goede leidraad van hoe wat,tevens is het belangrijk dat je open kaart speelt, op een gegeven moment krijg je een mbi test, dit is een aardig aantal open vragen ,waar je ter plekke in de vu wel een paar uur zoet mee bent.
Gedurende het psychologische ondervragingstraject, refereren ze continu naar de door jouw gegeven antwoorden op de mbitest,soms word je er wel moe van,maar dat is een beetje hun tactiek om te kijken, hoe je er op reageert.
Tevens moet je,je hele levensverhaal vanaf geboorte tot nu op papier zetten,
hier komen ze ook telkens op terug.
Verder geen drugs en andere psychische afhankelijke producten gebruiken, want dan stoppen ze direct met alles.
Na dit alles,zal je zien dat het wel meevalt.
succes
antoinette

Hoihoi Antoinette,

Het is mij aardig duidelijk inderdaad. Ik had al een keer gelezen inderdaad dat ze op een gegeven moment aardig door kunnen zagen op diverse vragen en antwoorden. Maar ik ben zelf dusdanig ingesteld dat ik dit ook logisch vind dat er behoorlijk doorgevraagd word.
Ik kan haas niet 'wachten' om mijzelf te laten zien

Erg bedankt voor je antwoord en tot horens weer
groetjes

@Manou dank voor je reactie,
Verder moet je een hoop geduld hebben, na al die gesprekken en dan RLE
Ik heb mezelf toendertijd aangemeld op de terugweg vanuit het vliegtuig,uit Brazillie,juni 2004, dat vergeet ik nooit meer,een week later de intake,en toen bleef het stil, 8 maanden.
Toen het 1e gesprek met best een onervaren psychologe,ook deze dingen zijn vast verbeterd, 23 juni 2006 groen licht en hormonen,na een 2 jaar, 6 afzeggingen van de operatie en die vond 18 dagen geleden, 24 sept j.l.,plaats,dus al met al meer dan 5 jaar, maar het is allemaal okidoki nu.

antoinette41 schreef:Ik heb mezelf toendertijd aangemeld op de terugweg vanuit het vliegtuig,uit Brazillie,juni 2004, dat vergeet ik nooit meer,een week later de intake,en toen bleef het stil, 8 maanden.
Toen het 1e gesprek met best een onervaren psychologe,ook deze dingen zijn vast verbeterd,

Wel, de ervarenheid kan ik niets over zeggen, maar de wachttijden zijn zeker niet verbeterd. Ik wacht nu al bijna een half jaar op mijn intake, en ik heb gehoord dat het daarna nog 6-8 maanden kan duren tot je eerste gesprekken beginnen

manou_gerian_esmeralda schreef:Ik heb zelf wel het gevoel pas écht te willen gaan als vrouw wanneer ik support krijg van het VU.

Je moet je denk ik niet te afhankelijk van de VU opstellen hoor, want dat zouden ze wel eens als twijfel kunnen interpreteren.

Ik heb zelf een ernstige vorm van Asperger (autisme) en kan momentueel zelfs niet zelfstandig leven zonder hulp (sta onder begleid wonen)

Toch zit ik momentueel op 10 maanden RLT. het heeft wel een tijd geduurt voor ik groen licht kreeg