Travestie.org

Wanneer zouden jullie het je kinderen vertellen of hebben jullie het jullie kinderen verteld?
Mijn kinderen zijn 8 en 9 jaar en ik ben nog niet in behandeling of gesprek. Toch zou ik graag van jullie willen weten wanneer en hoe jullie het jullie kinderen (indien jullie die hadden) verteld hebben en hoe hun reactie is/was. Accepteren jullie kinderen jullie nog en hoe kijken ze naar jullie? En is dit veranderd nadat jullie het verteld hebben (meteen of na een tijdje)?

Dank voor jullie reacties....

Groetjes,
Maureen

Hoi Maureen,

Ik heb zelf geen kinderen, maar de literatuur zegt dat vooral pubers er veel moeite mee hebben. Voor de pubertijd schijnen kinderen het veel makkelijker te accepteren omdat ze dan ook nog niet zo met hun eigen identiteit en imago bezig zijn.

Het is wel belangrijk dat de ouders laten merken dat het geen enkel probleem is en dat het niet iets is waar ze zich voor hoeven te schamen. Nu zie ik aan je introductie-post hier dat jullie gaan scheiden (?) dus ik weet niet of je partner het al weet en of ze dit van je accepteert. Hoe je partner hier tegen aan kijkt kan dus wel heel veel invloed hebben op je kinderen en hoe zij er op gaan reageren.

groeten,
Joandelynn

JA wanneer, het is altijd moeilijk!!!

De tijd is er nooit rijp voor, wel kan ik zeggen, kijkende naar mijn eigen verleden, dat mijn dochters 5,5 jaar waren toen ze het hoorde van hun moeder. Mede door de eerlijkheid die ik er tegenover zette naar hun toe, snappen ze het nu ook.

Kinderen die puberen hebben inderdaad andere dingen aan hun hoofd, dat weten we zelf ook wel uit ons verleden. Toch kan het ook goed gaan dan.
Statestieken of rapporten zeggen ook niet veel. Het ligt ook aan hoe je met je kids omgaat.

Joy

Ik heb ze het voor de pubertijd niet verteld, omdat ik er geen goede reden voor had en nu ze midden in de pubertijd zitten, wil iik ze liever niet opzadelen met mijn problematieken, terwijl ze al problemen genoeg met hun eigen hormonen hebben.

Irene

In het Partner forum is dit onderwerp meerdere keer besproken, meestal in het kader van travestie, en niet transseksualiteit, maar kan de discussie daar misschien je wat ideeen geven.

Lisa

Ik durf het bijna niet te zeggen, omdat ik bang ben dat ik mensen beledig.
Maar ik heb nooit begrepen hoe het mogelijk is, dat vrouwen, in de periode dat ze nog in een mannenlichaam leefden, in staat waren "de mannelijke daad" te verichtten en kinderen te verwekken.
Wanneer zoiets van mij werdt verwacht, kwam elke vezel in mijn lichaam in opstand; ik heb het dus ook nooit gedaan.
Maar goed; iedereen is anders. Dat accepteer en respecteer ik.

Hoi Robijntje... ik volg je...
maar ja indd iedereen is anders...
Denk dat het ook wel te maken zal hebben met hoezeer je op vrouwen valt... dan is gemeenschap natuurlijk al snel een tweede stap...
terwijl dat als "jongen" die op jongens valt helemaal niet vanzelfsprekend meer is...

Snoopy schreef:Hoi Robijntje... ik volg je...
maar ja indd iedereen is anders...
Denk dat het ook wel te maken zal hebben met hoezeer je op vrouwen valt... dan is gemeenschap natuurlijk al snel een tweede stap...
terwijl dat als "jongen" die op jongens valt helemaal niet vanzelfsprekend meer is...

Kijk, nu zeg je iets waardoor je mijn blikveld veruimd!

Dank je wel.

Ik dacht dus inderdaad een beetje beperkt; ik beschouw mezelf als een hetero sexuele vrouw.
Maar er zijn inderdaad transvrouwen die op vrouwen vallen, en dan is de siruatie ongetwijfelt anders.

Dank voor dit nieuwe inzicht!

[quote="Robijntje"Maar ik heb nooit begrepen hoe het mogelijk is, dat vrouwen, in de periode dat ze nog in een mannenlichaam leefden, in staat waren "de mannelijke daad" te verrichtten en kinderen te verwekken.[/quote]
Daar spelen heel veel factoren in mee. O.a. in hoeverre dat je je gevoelens beteken dat je vrouw bent, het feit dat familie aandringt (al heel je leven) op kinderen (zonen !).
Ook heb je toch bepaalde seksuele behoeftes. Voor mij is het nooit geweest zoals ik vond dat het moest zijn, daar was pas na mijn srs sprake van.
Gelukkig is iedereen anders, en respect hebben voor zoals een ieder is, is zeker op een site als deze behoorlijk belangrijk. Kijk verder dan jezelf, dan je eigen visie.

Robijntje schreef:

Ik durf het bijna niet te zeggen, omdat ik bang ben dat ik mensen beledig.

Volgens mij heb jij nog nooit iemand beledigd hoor Robijntje

Irene

Robijntje schreef:Maar ik heb nooit begrepen hoe het mogelijk is, dat vrouwen, in de periode dat ze nog in een mannenlichaam leefden, in staat waren "de mannelijke daad" te verichtten en kinderen te verwekken.

Ach, er zijn genoeg latente homoseksuelen die ook trouwen met een vrouw en met haar kinderen op de wereld zetten. Dat transseksuelen dat ook doen vind ik dus eigenlijk helemaal niet zo vreemd.

Ik heb geen kinderen en ik heb dan ook geen idee wanneer je ze het zou moeten vertellen.
Ik denk wel dat het misschien makkelijker is als je er eerst één "laat zien" die je niet zelf bent.
Dan uitlegt wat het inhoud en DAN vertelt dat je dat zelf ook doet.
Ze weten dan dat jij niet de enige bent en het niet zo vreemd is eigenlijk.
Geen idee of dit werkt maar dat leek mij zo.

Over seks met vrouwen voor je als ts te voorschijn komt.
Ik heb dat ding altijd al grappig gevonden en nooit als een last gezien.
Het werkt, het is van mij, ik ben er aan gewend.
Een soort van het groenere gras van de buren in je tuin hebben of zo.
Lastig uit te leggen.

Oh enne, ik ben bi. =)

Ik ben bang dat juist het 'laten zien' van wat je als verschijning betekent, alleen maar vooroordelen bevestigt. Je bent tenslotte in die fase zeker 'alleen maar een man in vrouwenkleren'.

Ik hoop dat het praten over wat het gevoelsmatig voor mij betekent, een basis kan leggen om het uiterlijk uiteindelijk te accepteren. Want juist dat uiterlijk wekt de gevoelens op die 'gewone mensen' hebben bij T's. Maar ik zie er als een berg tegenop....

Irene schreef:Robijntje schreef:

Ik durf het bijna niet te zeggen, omdat ik bang ben dat ik mensen beledig.

Volgens mij heb jij nog nooit iemand beledigd hoor Robijntje

Irene

Sorry, ik weet het dat ik niet zo tactisch ben.

In een heel enkel geval beledig ik iemand opzettelijk, maar veel vaker doe ik het door te praten zonder eerst na te denken over de gevolgen.

Maar... ik probeer hier aan te werken! En ik ben op dit forum om te leren, en daar moet je soms vragen voor stellen. Soms kan zo'n vraag beledigend zijn, en dat spijt me.

vragen zijn in mijn optiek nooit beledigend, alleen aannames (bijna per definitie) en antwoorden kunnen beledigend zijn.

Irene