Travestie.org

hey !

hoe hebben jullie tegen jullie omgeving gezegd dat jullie ts zijn ?
zoals werk , vriendin , vrienden , familie ?

ik weet namelijk echt niet hoe ik dit moet zeggen tegen mij omgeving , soms denk ik er wel eens aan om gewoon iedereen achter te laten en om vaarwel tegen men huidig leven te zeggen , maar jah ik ken niemand die mij begrijpt dus ja en weet niet waar ik kan heen gaan ! ! het vreet gewoon aan je ziel en lijf (zoals slapen loze nachten door het piekeren )
en hoe zijn jullie er mee begonnen? bedoel naar een dokter geweest of naar een psychiater , of gewoon op het internet ?

groetjes
Femke !!

Voor mij is dit waarschijnlijk het aller lastigste punt.

Irene

Irene schreef:Voor mij is dit waarschijnlijk het aller lastigste punt.

Irene

ai sorry !

ik heb voornamelijk bang dat ze me niet begrijpen en me gewoonweg vragen om weg te gaan ! zeker men pa die is streng opgevoed vroeger en men zus en broer die zouden Niets meer met mij willen te maken hebben ! njah lastige situatie !! groetjes

Ik heb zelf hulp gehad van mijn coach. Zij heeft me geholpen om te accepteren dat mensen er soms niet mee kunnen leven als ik dit soort stappen zet. Dat heeft er bij mij voor gezorgd dat ik hun keuze om dit wel-of-niet te accepteren bij voorbaat al kon accepteren, wat me rustiger maakte in de outingsgesprekken. Gelukkig heeft iedereen het daarna wel geaccepteerd.

Als ik zo op de forums meelees dan accepteren de meeste mensen in je omgeving het, al hebben sommige mensen wel wat tijd nodig. Het nadeel is wel dat als men het -niet- accepteert de gevolgen heel groot zijn.

Succes gewenst,

Frederique

Ik kom uit n chgristelijke achtergrond waar transseksualiteit nog altijd gezien wordt als n ziekte en n zonde. Maar dat is t leven van mijn ouders en zusje, niet mijn leven meer. Wie bepaald jouw leven? Je ouders of toch jijzelf? Wil je nog graag jaren lang jezelf onderdrukken om op die manier alles te behouden of durf je risico's te nemen? Alles gaat voorbij, wat vandaag een veilige thuishaven is, is morgen de slechtste plek om te zijn.

Hoi

Ik heb het zelf kunnen vertellen tegen de sportclub en wat vrienden.
Tegen mijn eigen familie helaas niet, ik had zo,n fijne schoonzus die dat even voor mij deed buiten mijn toestemming om.

Door het zelf te vertellen hen ik nagenoeg alleen maar positieve reacties gehad.

Joy

Je moet ergens mee beginnen, en daarom ben ik eerst naar de huisarts gegaan voor een verwijzing naar een psychologe..
In mijn geval ben ik niemand verloren, en hebben zij het allen geaccepteerd, begrijpen is natuurlijk wat anders.

Goedemiddag,

het belangrijkste is dat jij gelooft in jezelf en dit ook duidelijk maakt aan anderen.
Geloof in jezelf maakt het ook makkelijker om degene die je wil bereiken te overtuigen:denk maar aan de huisarts aan wie je iets wil vragen.
Als je wijfelend overkomt zal hij anders reageren dan als je binnenkomt en zegt;ik ben een TS en wil hierin verdere begeleiding.
Zelf heb ik gemerkt dat het makkelijker aan collegasporters en werkcollega 's uit te leggen is dat ik een TS ben dan aan de familie.
Maar ik kan je geen eenduidig plan aanrijken daarvoor is alles te persoonlijk waarbij tijd ook een rol speelt.

Groetjes van A3

hey ,

gisteren zat ik naast men ma en die zij : ik kan en ben vele liever bij jou dan bij je broer of zus en kan beter met jou overweg dan met broer of zus .
.
dit was echt wel de druppel zal ik maar zeggen ... ik wil echt wel weten wat ze zou vinden als ik een meid moest worden ? dus ...
soms gaan wij savond's lopen , nu ga ik volgende week ook met der lopen en ga ik PROBEREN !! subtiel iets te weten te komen hoe zij over TS denkt ,ik ga zeggen dat er vorige week op koppen ( een programma op een ) er iets op was over TS en dat het wel raar was .. en dan vraag ik haar gedacht en vraag ik ook , wat als ik nu zo moest thuis komen zo van mama ik wil een meisje zijn ! wat dan ? ,
dan ga ik naar haar reactie kijken en proberen als ze iets positief zegt zeggen van dat ik dit ook wel wil als het negatief is dan uih dan uih jah ... wat dan ??

ze moet toch wel weten dat ik me als meisje gedraag ik bedoel vroeger deed ik haar slippjes aan en was ik benieuwt voor wat maandverband diende ik dacht als ik dit nu ook zo doe als men ma dan krijg ik mss ook mijn regels ! ( was toen 5 jr ofzo dus jah wist toen niet beter ) ..
en dat ik mijn zus haar bad pak aan deed en haar majo daar heeft ze nietes over gezegd maar dit moet ze toch weten .? want mijn zus wist het wel dus ?

al bij al hoop ik dat ik hier thuis kan blijven en me goed kan voelen hoe ik wil zijn ok het zal moeilijk zijn maar ik hoop er op !

groetjes !!

femke1989 schreef:ik ga zeggen dat er vorige week op koppen ( een programma op een ) er iets op was over TS en dat het wel raar was ..

Denk je dat t erg slim is om, bij n halve coming out, te vertellen dat je TS raar vind?

femke1989 schreef:hey ,
dan ga ik naar haar reactie kijken en proberen als ze iets positief zegt zeggen van dat ik dit ook wel wil als het negatief is dan uih dan uih jah ... wat dan ??

Tja, wat dan... dan zal de drempel alleen maar hoger worden denk ik. Je maakt het jezelf dan alleen maar moeilijker.
Volgens mij kun je beter het vertellen zonder eerst haar mening te vragen. Daarna hoor je toch wel hoe ze erover denkt

Bij mijn ouders heb ik dat ook gedaan. Natuurlijk moesten ze dat eerst een plaatsje geven maar ze hebben mij het nooit kwalijk genomen en ik ben er nog steeds welkom.

njah ...

makkelijk is anders !!!

we zullen wel zien , wat er gebeurt , en wanneer ....

groetjes

Nee, het is inderdaad geen makkelijk onderwerp om met je moeder te bespreken.
Maar als ze je verteld dat ze goed met je kan praten dan zou ik het "gewoon" vertellen.
Ja, ik heb makkelijk praten want dat heb ik al achter de rug. Zelf ben ik samen met m'n broer naar m'n ouders gegaan om het te vertellen dus zo'n held was ik zelf ook niet . Ik toch ook een steuntje nodig.

hey ,

oei men broer !! daar durf ik het helemaal niet tegen te zeggen , wel denk ik dat hun reactie wel raar maar positief zou zijn ok ze zoude mij niet begrijpen maar toch ,,, hihi heb al een heel ander inzicht over dit probleem , bedankt ! allemaal ! trouwens hoe was jullie eerste keer bedoel tegen wie en hoe reageerde ze toen ? mss dat ik daar nog iets kan van opsteken ! groetjes !

Nou Femke, de aller eerste keer dat ik het iemand vertelde is best lang geleden.
Volgens mij had ik ooit een huisarts het als eerste verteld. Zijn reactie was: "O, Dan zoeken we even een chirurg voor je, kom over twee weken maar terug." Nooit weer terug geweest want dit klopte niet, paar jaar later stopte de arts met z'n praktijk want de kwaliteit van zijn werk was niet best.

Verder diverse vriendinnen verteld en over het algemeen waren de reacties niet negatief. Wel hadden ze moeite om het te begrijpen, wat ik weer begrijpelijk vind want zelf snapte ik het ook al niet.
M'n zus was blij om een zus te hebben. M'n broer vond het wel best en m'n ouders maakten zich eerst wat zorgen maar dat lijkt wat weggezakt. Vind ik niet raar want als je kind met een groot probleem zit is het voor de ouders ook niet leuk.
M'n huidige partner reageerde eerst niet negatief en niet positief. Ze wilde me wel eens in dameskleding zien. Nadat ze dat gezien had kon ze daar wel mee leven na wat grenzen te hebben aangegeven. Later kocht ze wat kleding voor me, dus dat is goed gekomen.

Ik hoop dat je wat aan m'n ervaringen hebt.