Het leven van... Barbarel (52), transseksueel

[Frederique_]

"Ik wilde echt vrouw zijn"
Volgens mij ben je eeen vrouw", zei een kennis tegen mij toen ik hem lang geleden vertelde dat ik het niet prettig vond als iemand tijdens het vrijen aan mijn piemel zat. In die tijd liep ik 's avonds in het park rond met make-up op en in vrouwenkleren. Het was jaren zeventig, ik was begin 20 maar het woord transseksueel kende ik niet. Die opmerking was voor mij diep verwarrend, ik dacht namelijk dat ik homo was.

Als kind was ik een Assepoester, een jankertje, breekbaar. Op school wilde ik niet stoeien en slaan zoals de jongens, en de meisjes vonden me maar raar. Ik had geen vrienden en sloot me op in mijn eigen wereld. Ook thuis maakte ik weinig contact met mijn vier zussen en broer. Mijn vader, een grijze muis, was bijna nooit thuis. Mijn moeder, een dominante vrouw, wist zich geen raad met mij. Mijn meisjesachtigheid sloeg ze er letterlijk uit. "Ik zal je opvoeden als een jongetje", zei ze. Maar ik wilde me kleden zoals mijn zusjes en net als zij lang haar hebben. Het was een slechte jeugd, gevoelloos en hard. Het contact is nog steeds niet best. Toek ik mijn moeder laatst belde, zei ze: "Je mag alleen komen als Onno". Dat was een klap in mijn gezicht.

Ik ben namelijk van Onno in Barberel veranderd. Die naam koos ik begin jaren tachtig vanwege de film waarin mijn grote voorbeeld Jane Fonda speelde. De transitie van Onno naar Barberel, van man naar vrouw, is een moeilijk pad geweest. Rond mijn 15de toonde ik voor het eerst mijn vrouwelijkheid aan de buitenwereld. Ik wandelde geregeld in zelfgemaakte jurkjes, knielaarzen en een naveltruitje door de duinen bij Haarlem. Op een dag volgde een man me. We gingen zitten op een boomstronk en hij begon me te strelen. Helemaal zalig vond ik het om zo aangeraakt te worden, er ging een wereld voor me open. Zijn hand ging langzaamn naar mijn onderbroekje en hij ontdekte natuurlijk dat ik een jongetje was. We schrokken allebei. "Je wilt graag een meisje zijn, nou dan zal ik je laten zien wat meisjes moeten doen", zei hij en hij greep me van achteren. Ik raakte buiten bewustzijn. Toen ik weer bijkwam, wist ik dat hij me had verkracht want ik bloedde en kon niet meer zitten.

Hoewel ik weken van slag was door die afschuwelijke ervaring, maakte het ook iets in me los. Dat iemand me had gestreeld als een meisje vond ik heerlijk en ik wilde meer. Ik werd mondiger en puberaler; kreeg op school een grote bek. Mijn vrouw-zijn voerde ik steeds een stap verder door, 's avonds ging ik naar het park waar mannen me zoenden en streelden, mijn penis was verboden gebied, een onding. De mannen zagen me als vrouw, ik kon zijn wie ik was.

Maar na een paar jaar keek ik op een dag in de spiegel en dacht: ik ben helemaal geen vrouw. Ik moet elke dag mijn benen en baard scheren. Ik heb geen borsten. Ik walgde opeens van mijzelf, van wat ik probeerde te zijn. Vervolgens ging ik bewijzen dat ik een man was. Ik ging masturberen - iets wat ik nooit had gedaan - , kleedde me mannelijk en probeerde een "normaal" leven te leiden. In die ontkenningsfase kwam ik de moeder van mijn dochter tegen. Zij was 16 en ik 25 jaar en we werden verliefd. In een dronken bui hebben we seks gehad en kort daarna bleek zij zwanger. De hel brak los. Haar familie haalde haar bij mij weg en begonnen allerlei rechtszaken tegen me. Ze beschuldigden me van verkrachting, waarvan ik meteen werd vrijgesproken. Maar het ergste is: veertien jaar lang hebben ze elk contact tussen mij en mijn dochter onmogelijk gemaakt. Ik raakte in een put waar ik niet meer uitkwam.

Toen mijn dochter 14 was, kreeg ik out of the blue een telefoontje van haar grootvader:of ik haar kon komen ophalen. De situatie met haar moeder was volstrekt onhoudbaar geworden. Ze mishandelde haar geestelijk en mijn dochter liep geregeld weg van huis. Ze kwam bij mij wonen en vanaf dat moment ging het aanzienlijk beter met me. Het zorgen voor haar deed me goed. We hadden en hebben een goede band.

Maar hoe gelukkig ik ook was, haar komst plaatste me voor een moeilijk dilemma. Na verschillende ontkenningsfases ontdekte ik in groepsgesprekken met andere transseksuelen dat ik echt vrouw wilde zijn. Ik wilde bij het genderteam van het Amsterdamse VU-ziekenhuis een geslachtsoperatie ondergaan. Eerst kreeg ik acht gesprekken met een psycholoog om vast te stellen dat ik echt transseksueel was. Daaruit bleek dat mijn wens vrouw te zijn dieper lag dan af en toe een jurkje aantrekken. Voorzichtig legde ik het voor aan mijn dochter, maar zij explodeerde. "Ik wil geen gestoorde vader", roep ze. Ze was helemaal overstuur. Ik kon het haar niet aandoen. Ik zette de procedure stop en de mannenkleren kwamen weer uit de kast. Maar in 2008 ging zij het huis uit en toen was het tijd voor mij. Ik begon met een hormonale behandeling. Eerst kreeg ik borstgroei, daarna werden mijn gezicht en stem zachter. Mijn hele lichaam veranderde. Mijn dochter is er niet blij mee, maar ze accepteert het wel. We hebben nog steeds goed contact, zij is nog steeds mijn nummer één.

Ik sta op de wachtlijst voor de laatste stap in het proces: de operatie waarbij ze mijn penis wegsnijden en een vagina construeren. Het lijkt me heerlijk om van dat stomme ding af te zijn. Ik ben nu 52 jaar en voel me veel vrijer dan voorheen, kan openlijk gaan en staan waar ik wil. Af en toe krijg ik vervelende reacties van mensen op straat, maar die zijn op één hand te tellen. Ik ben blij vrouw te zijn en dat zie je.

[bron: opzij]