Wat is er de afgelopen maand ontzettend veel veranderd in mijn leven!
Zoals ik al in dit forum heb gezegd, heb ik begin december besloten om na 32 jaar van onderdrukking en wegstoppen van de vrouwelijke kant van mijn persoonlijkheid, deze vrouwelijke zijde in de openheid te brengen. Dit werd ook gedreven doordat ik de afgelopen 2 jaar zoveel lichamelijke problemen (overspannen, dreigende burn-out, migraines enz.) heb gehad en sociaal in een isolement dreigde te geraken. Tot die tijd zocht ik de lichamelijke - en sociale problemen veelal bij anderen, voornamelijk mijn werk en de stress die het werk met zich meebrengt. Mede door hulp, begrip en eindeloos geduld van mijn vrouw, kwam ik er ergens in november achter dat ik het probleem toch echt bij mezelf moest zoeken en dan vooral bij het transgenderisme en de systematische onderdrukking daarvan. Het is ook zoveel makkelijker om het niet bij jezelf te zoeken en de "bescherming" van de psyche werkte ook hier weer "fantastisch". Maar door de oorzaak niet bij mezelf te leggen, maar bij anderen, zat ik nog steeds op een zelf-destructie koers. Ook dit forum en de bijdragen van de mensen die hier openhartig, eerlijk en oprecht aan deelnemen, hebben mij ontzettend geholpen!
Toen ik eenmaal erkende dat het grootste deel van de problemen door mijn eigen gedrag werden veroorzaakt, was ik in staat om het mentale blok, dat ik 32 jaar grotendeels onbewust wist te handhaven, aan te pakken. Eindelijk was ik in staat tot zelf-acceptatie.
Begin december heb ik dan ook zelf het roer in handen genomen en besloten om de mensen die mij dierbaar (kinderen, ouders, zus en broer en goede vrienden) zijn op de hoogte te brengen over het feit dat ik "prettig gestoord" ben. En ik moet zeggen dat het een ontzettende opluchting geeft. De emoties die in die tijd losgekomen zijn (en nog), zijn niet te beschrijven. Ook aan de geheimzinnigheid en stiekum gedoe is nu een einde gekomen in mijn privé leven. Gewoon thuis iets aan kunnen doen wat je prettig vindt en vaak een beetje make-up. Eindelijk aan de buitenkant een beetje kunnen reflecteren hoe je van binnen voelt.
Ik heb ook besloten, dat ik, ondanks het feit dat ik nu de vinger op de zere plek heb, de weg die ik nu bewust ben ingeslagen, niet zonder wat professionele hulp kan doen. Weg met die macho gedachte dat ik best in staat ben om het allemaal zelf wel te fiksen, in de wetenschap dat het veel meer moed vergt om hulp te vragen en aanvaarden, dan zelf aanmodderen.
Ik weet dat ik er nog lang niet ben, maar ik heb nu wel duidelijk het gevoel om op de terugweg te zijn naar het geluk en de innerlijke balans, die ieder mens zoekt en in mijn ogen veel te weinig mensen die het bereiken.
Door de eerlijkheid en openheid die ik zelf nu uitstraal, zie ik alleen maar positieve reakties bij de mensen om me heen en krijg ik openheid en eerlijkheid terug. Dit bewijst toch maar weer eens temeer dat het woord liefde een werkwoord is (dank je Marcha) en dat niet alleen het doel belangrijk is, maar vooral de weg er naar toe.
Zo kan ik nog veel meer statements van mensen uit dit forum citeren, waarvan de diepzinnigheid pas duidelijk wordt als je het juiste pad tot zelf-acceptatie bent ingeslagen en merkt dat acceptatie van je omgeving pas kan als je jezelf accepteert en respecteert.
De liefde en het begrip en steun van mijn vrouw en kinderen zijn iets waar ik ze eeuwig dankbaar voor zal zijn.
Deze steun en begrip gaan zover dat mijn vrouw en zelfs mijn dochter in januari zijn meegegaan naar een T&T avond in Rotterdam. Mijn gevoel zei me dat ik mijn dochter niet kon weigeren om mee te gaan (Is het dan toch geheimzinnig en stiekum?), terwijl het rationele in me heel veel schroom had. Gelukkig heb ik haar ook lekker meegenomen en uit de reakties van andere T-girls die avond (dank je Pamela, Ruth, Paula, Renate), blijkt dat mijn gevoel juist was. Was voor iedereen eerst even schrikken, maar daarna toch openheid en eerlijkheid.
Pffffff, ik word wel langdradig, maar ik wilde deze ervaring toch even kwijt.
Liefs Tessa
Door zelfacceptatie op de terugweg naar geluk en balans
Moderator: Moderators
Hi Tessa,
mooi geschreven en wat moet het een opluchting hebben gegeven nadat je je familie had geinformeerd over je "T" gevoelens, het is voor mij ook nog niet zolang geleden en behalve dat er een enorme spanning van je af valt kan je eindelijk verder en meer jezelf zijn.
Heel apart dat je dochter meewilde en ik heb wel meer gezien dat kinderen (meestal van het vrouwelijke geslacht) mee willen gaan en er zeer goed mee omgaan.
Het is bekend dat het informeren van kinderen als ze nog wat jonger zijn in het algemeen niet afwijzend zijn, als ze de pubertijd voorbij zijn kan het alle kanten op, een ding is zeker vrouwen staan in het algemeen meer open voor onze "T"gevoelens dan mannen, met uitzondering van de partner voor wie het een hele schok moet zijn, maar wederzijdse liefde overwint ook dit.
groetjes, Adriana
mooi geschreven en wat moet het een opluchting hebben gegeven nadat je je familie had geinformeerd over je "T" gevoelens, het is voor mij ook nog niet zolang geleden en behalve dat er een enorme spanning van je af valt kan je eindelijk verder en meer jezelf zijn.
Heel apart dat je dochter meewilde en ik heb wel meer gezien dat kinderen (meestal van het vrouwelijke geslacht) mee willen gaan en er zeer goed mee omgaan.
Het is bekend dat het informeren van kinderen als ze nog wat jonger zijn in het algemeen niet afwijzend zijn, als ze de pubertijd voorbij zijn kan het alle kanten op, een ding is zeker vrouwen staan in het algemeen meer open voor onze "T"gevoelens dan mannen, met uitzondering van de partner voor wie het een hele schok moet zijn, maar wederzijdse liefde overwint ook dit.
groetjes, Adriana