Zo herkenbaar
Geplaatst: wo mar 07, 2012 15:32
Pagina 1 van 1
Geplaatst: wo mar 07, 2012 18:58
Bij de titel haak ik al af hoor
Geplaatst: wo mar 07, 2012 19:45
Hier ben ik afgehaakt met lezen....van het ene mannelijke uiterste naar het andere 'vrouwelijke' uiterste.What’s so bad about being a man?” my wife asks me. I’ve been living in the house for months since shaving off my beard and mustache
Heel herkenbaar en zo ontzettend standaard en cliché TS dat ik dit soort verhalen al niet eens meer lees.
Geplaatst: wo mar 07, 2012 20:11
ja lol, dat had ik ook...joandelynn schreef:Bij de titel haak ik al af hoor
Geplaatst: za mar 10, 2012 20:01
Inderdaad foute titel, maar de discussies met de partner en de gedachten die over en weer gaan zijn wel heel herkenbaar...
Geplaatst: za mar 10, 2012 21:07
Nou, ook dat niet echt, heb nooit een partner gehad 
Re: Zo herkenbaar
Geplaatst: di sep 11, 2012 23:19
Vooral de gesprekken en ruzies met de ex echtgenote vond ik herkenbaar. Want je ontneemt haar het object van haar liefde die is verbonden met je mannelijke vorm, logisch na een jarenlange verbintenis.
Wat ik vervelend vond is de dwangmatigheid en vervreemding binnen het man zijn als argument, als een soort rechtvaardiging. Ongetwijfeld kennen velen gevoelens van druk en niet contact met zijn mannelijke lichaam. Maar de spanning is op zichzelf hoe gekmakend ook nog geen benoeming. Ik vind dan dat de mate van lijden je leven bepaalt en je angst daarvoor nog teveel de dienst uitmaakt. Los van het lijden gaat het om hoe je hechting werkelijk ligt, hoe je zelfliefde is verbonden en welke energie jouw sterkste basis is.
Het is een kwestie van balans.
Als lijden of angst teveel de drijfveer is, verword transseksualiteit tot een geruststellende oplossing tegen pijn, een droomwereld zonder liefdeloosheid, een totale bevrijding van kwetsuur, van deze aarde. Dan blijf je gevangen in die droom en is het als een eierschaal. Bij elke zweem van pijn of kwetsuur moet je je vrouw zijn nog meer bekrachtigen. Vandaar plastische chirurgie tot in alle details en alles wat dat maar bevestigd. De droom van onkwetsbaarheid en de macht daarvan mag nooit barsten en drijft tot uitersten. In feite ben je niet bezig met vrouw zijn, hoe perfect ook je het ideaal benadert, maar met de illusie daarvan. Het mannelijk droombeeld en vrouwelijke macht maakt de dienst uit van je bevinden en op zijn best kun je een bitchy diva worden, met een zee aanbidders en de eeuwige eenzaamheid die bij die cultstatus hoort.
Daarom vind ik argumenten als ik ging bijna dood, ongetwijfeld, geen goede reden en niet een goed moment. In dit leven ga je dood, ongeacht wie of wat. Dergelijke gevoelens moeten maken dat je de paniek voorbij komt, je moet door de pijn heen, pas dan voel je hoe je energie en balans werkelijk ligt. Als je van uit die rust handelt zul je een voller en rijker en vooral liefdevoller mens worden die vol in het leven staat als man, als vrouw of als iets ertussen in. Alle variaties zijn mogelijk mits het maar waarachtig is. Er zijn vele valkuilen op de weg naar bewustwording en dat geldt extra voor mensen met een genderprobleem, omdat de afperking van het gangbare niet werkt.
Wat me ook nog opviel was dat iemand de bhagavad gita citeert op het forum. Voor mij is dat raar want mijn levensverhaal is ongewild sterk verbonden met India en de Gita,
Liefs Anja
Wat ik vervelend vond is de dwangmatigheid en vervreemding binnen het man zijn als argument, als een soort rechtvaardiging. Ongetwijfeld kennen velen gevoelens van druk en niet contact met zijn mannelijke lichaam. Maar de spanning is op zichzelf hoe gekmakend ook nog geen benoeming. Ik vind dan dat de mate van lijden je leven bepaalt en je angst daarvoor nog teveel de dienst uitmaakt. Los van het lijden gaat het om hoe je hechting werkelijk ligt, hoe je zelfliefde is verbonden en welke energie jouw sterkste basis is.
Het is een kwestie van balans.
Als lijden of angst teveel de drijfveer is, verword transseksualiteit tot een geruststellende oplossing tegen pijn, een droomwereld zonder liefdeloosheid, een totale bevrijding van kwetsuur, van deze aarde. Dan blijf je gevangen in die droom en is het als een eierschaal. Bij elke zweem van pijn of kwetsuur moet je je vrouw zijn nog meer bekrachtigen. Vandaar plastische chirurgie tot in alle details en alles wat dat maar bevestigd. De droom van onkwetsbaarheid en de macht daarvan mag nooit barsten en drijft tot uitersten. In feite ben je niet bezig met vrouw zijn, hoe perfect ook je het ideaal benadert, maar met de illusie daarvan. Het mannelijk droombeeld en vrouwelijke macht maakt de dienst uit van je bevinden en op zijn best kun je een bitchy diva worden, met een zee aanbidders en de eeuwige eenzaamheid die bij die cultstatus hoort.
Daarom vind ik argumenten als ik ging bijna dood, ongetwijfeld, geen goede reden en niet een goed moment. In dit leven ga je dood, ongeacht wie of wat. Dergelijke gevoelens moeten maken dat je de paniek voorbij komt, je moet door de pijn heen, pas dan voel je hoe je energie en balans werkelijk ligt. Als je van uit die rust handelt zul je een voller en rijker en vooral liefdevoller mens worden die vol in het leven staat als man, als vrouw of als iets ertussen in. Alle variaties zijn mogelijk mits het maar waarachtig is. Er zijn vele valkuilen op de weg naar bewustwording en dat geldt extra voor mensen met een genderprobleem, omdat de afperking van het gangbare niet werkt.
Wat me ook nog opviel was dat iemand de bhagavad gita citeert op het forum. Voor mij is dat raar want mijn levensverhaal is ongewild sterk verbonden met India en de Gita,
Liefs Anja
Re: Zo herkenbaar
Geplaatst: di sep 11, 2012 23:26
Toen ik mijn meisje iets van 14 dagen kende heb ik verteld wat er 'mis' was met mij.
Dat is 19 jaar terug.
We zijn nog steeds samen.
Ik krijg de ruimte en zij heeft nooit afscheid hoeven nemen van iets dat een illusie geweest zou zijn.
Dat is 19 jaar terug.
We zijn nog steeds samen.
Ik krijg de ruimte en zij heeft nooit afscheid hoeven nemen van iets dat een illusie geweest zou zijn.