carla schreef:
als je als kind genderdysforie heb is dit gewoon weg niet te onderdrukken door iemand Geen psychiater of psycholoog
l
Beste ,
ik spreek over de jaren 1960 , en men zag en wist dat ik anders ineen zat , maar de dokters zeiden men moeder dat zei extra moest zorgen dat ik een opvoeding kreeg als jongen , er werd toen met geen woord over transsexuologie gepraat , ik ben daar door die dokter zo getraumatiseerd dat ik dacht dat ik iets vreselijks gedaan had , met de kleding van men zusters aan te doen , daarom ook dat ik jaren men geaardheid tegen niemand zegde , en te onderdukken zoals u zegt , in mijn tijd had je niks te laten zien , ik speelde met het speelgoed van men zusters , gedraagde me als meisje , deed de kleding van men zusters aan enz... ik onderdrukte niets hoor , in die tijd , maar de grote mensen zegden toen , ach dat gaat wel over , zijn zo van die bevliegingen , de tijd toen is niet dezelfde tijd als nu hoor
Als kind voelde ik wel degelijk dat er iets niet klopte hoor , maar ik had hierover totaal geen kennis om dit onder woorden te brengen , in men pubertijd kon ik daar ook niets over zeggen , ik durfde zelfs niet onder woorden brengen hoe ik me voelde , en telkens hoorde ik , dat gaat wel over , waar sta je dan als kind
Door die toestanden heb ik jaren geworsteld tegen mezelf , was overladen door schuldgevoelens , angst , en vooral veel schaamte , durfde abosluut tegen niemand zeggen dat ik me eigenlijk meer vrouw voelde .
Dus begon ik me extreem mannelijk te gedragen , baard laten groeien , eigen zaak met veel personeel , boot in schouwe duiveland enz...
Ben 20 jaar gehuwd geweest , 2 kinderen , gescheiden , daarna vriendin gehad , ook 20 jaar en weer gedaan .
slechts verleden jaar heb toegegeven dat ik 100% trans ben , na 5 zelfmoord pogingen .
ben je nu tevreden
groetjes
leonie
Ps ; Ik ben belg en spreek wel over de toestand in belgie