Hallo allemaal,
dit verhaal had ik jullie al eerder willen vertellen bij mijn introductie, maar het ging toen twee keer mis bij het versturen.
Ik ben opgegroeid in een tijd dat een man een man, en een vrouw een vrouw moest zijn, namelijk; een man moet van voetbal houden en andere mannelijke dingen, de vrouw moet het huishouden doen en eventueel voor de kinderen zorgen. Afwijken van dit patroon was uit den boze, laat staan homoseksuele gevoelens hebben en deze te tonen aan de buitenwacht. Dit was de tijd dat het niet geaccepteerd werd dat een vrouw een 'mannenberoep' (zoals buschauffeur) uitoefende. Over seksisme gesproken!
Door al deze restricties, van wat wel en niet geaccepteerd werd, heb ik mijn 'eigen ik' meer dan 40 jaar voor de buitenwereld verborgen moeten houden, zowel in mijn privé als zakelijke leven.
Voordat ik gepensioneerd werd heb ik jarenlang in diverse bioscopen gewerkt waar veelal vrouwen werkten, in mijn geval waren dit voornamelijk studentes van 21 - 25 jaar. Deze studentes kwamen met enige regelmaat met nieuwe kleding, zelfs lingerie, aanzetten die ze zojuist gekocht hadden. Zij lieten mij deze kleren dan zien en vroegen naar mijn mening hierover. Mijn standaard antwoord was dan altijd: "Ja, mij zou het niet staan", om maar niet te laten merken dat ik meer van damesmode wist dan zij dachten, bang om mij zo te verraden. Terwijl ik eigenlijk zou willen uitschreeuwen: "Wat mooi, ik zou dat ook wel willen hebben! Waar heb je dat gekocht?" Om dan snel een excuus te verzinnen dat ik iets moest gaan doen.
Ook in het dagelijkse leven zie ik wel eens vrouwen lopen in kleding, waarvan ik best zou willen weten waar ze deze gekocht hebben. Uit diverse berichtjes die ik hier heb gelezen ben ik zeker niet de enige die zo denkt.
Voor mijzelf heb ik mijn alter-ego geaccepteerd, maar om hiermee naar buiten te komen is voor mij nog een stap te ver. In het verleden heb ik wel al eens aan vrienden en familie verteld over mijn behoefte om vrouwenkleding te dragen, maar hun reactie hierop was dan; 'is dit een fase? Ben je soms homoseksueel? Zou je dan liever een vrouw willen zijn?' Eentje (een neef van mij) ging zelfs zover dat hij dacht dat het een psychische stoornis was.
Daarom houdt ik mijn vrouw-zijn liever binnenshuis, ook omdat ik denk dat het speciale gevoel er dan vanaf gaat. De hele dag, als ik tenminste niet naar buiten hoef, hul ik mij in dameskleding, zelfs 's nachts, heerlijk!
Groetjes, Tonia (bij de studentes ook wel bekend als Tony).
Een leugentje om bestwil?
Moderator: Moderators
Een leugentje om bestwil?
De dag van vandaag is waarheid!
Heel de rest is een groot misschien.
De beroemde dag van morgen,
Heeft geen mens ooit gezien.
Cor.
Heel de rest is een groot misschien.
De beroemde dag van morgen,
Heeft geen mens ooit gezien.
Cor.
Re: Een leugentje om bestwil?
Vroeger moest je inderdaad een mannenberoep kiezen. Ik wilde graag verpleger worden, broeder noemde men dat toen; een vrouwelijk beroep zoals dat toen werd gezien, maar dat was uit den boze en dus werd ik bouwvakker.
Het gevoel bleef, kwam en ging, maar was altijd op de achtergrond aanwezig en zoals zovelen "leende" ik wel eens wat van moeder en later van vrouwlief. Maar niemand mocht het weten want dan werd je meteen een paria voor je hele omgeving.
Ook nu nog steeds en dus weet hier ook alleen mijn vrouw het.
Voor de buitenwereld hadden mensen zoals ik een afwijking of werden ze pervers gevonden, om van homosexualiteit nog maar te zwijgen.
In mijn omgeving waren een aantal jongens/mannen homosexueel en die werden ook nauwelijks geaccepteerd, ook nu nog niet.
En dat geld ook voor ons crossdressers.
Er bestaat helaas geen bril voor dit soort kortzichtigheid.
Groetjes Roos
Het gevoel bleef, kwam en ging, maar was altijd op de achtergrond aanwezig en zoals zovelen "leende" ik wel eens wat van moeder en later van vrouwlief. Maar niemand mocht het weten want dan werd je meteen een paria voor je hele omgeving.
Ook nu nog steeds en dus weet hier ook alleen mijn vrouw het.
Voor de buitenwereld hadden mensen zoals ik een afwijking of werden ze pervers gevonden, om van homosexualiteit nog maar te zwijgen.
In mijn omgeving waren een aantal jongens/mannen homosexueel en die werden ook nauwelijks geaccepteerd, ook nu nog niet.
En dat geld ook voor ons crossdressers.
Er bestaat helaas geen bril voor dit soort kortzichtigheid.
Groetjes Roos
Can you remember who you were..
Before the world told you who you should be?
Before the world told you who you should be?
Re: Een leugentje om bestwil?
Hallo Tony... nog een keer.
Vanmorgen had ik al een heel verhaal getikt.... maar versturen zonder verbinding .... toen was ik het bericht kwijt....
Dus nogmaals 40 jaar geleden....vond ik grote zware apparaten geweldig!!! Schepen vrachtwagens, kranen geweldig.
Zodoende bijna 20 jaar op scheepswerven en daarna bouwplaatsen rond gelopen te hebben. Alles gezien en meegemaakt. Hoe groter hoe beter.
Maar dan dreigt er een ontslag ronde. Dan zit je thuis met 48 jaar... uiteindelijk Via via als gebouw beheerder van 15 verpleegtehuizen gaan werken.
Dit was een verademing. Geen last meer van ,rug, knieën en andere blessures nooit meer lasogen.... geweldig.
Ik ben vrijwel eigen baas en ik kan de hele dag door vrouwen kijken en ideeën opdoen van alle dames om mij heen.
Af en toe moet ik mij ook inhouden om niet ff een jas van een van die meiden te passen in een kleedkamer. Of een greep te doen in een wasmand met panties....
Die zijn van die oma's dus alleen daarom hoef ik ze al niet.
Gelukkig heb ik de vertrouwenspersoon al leren kennen en daar ook alles mee besproken.
Dat was heel verhelderend.
Zo weer ff mijn hart gelucht nu weer wat nuttigs gaan doen.
Groetjes Kelsey
Vanmorgen had ik al een heel verhaal getikt.... maar versturen zonder verbinding .... toen was ik het bericht kwijt....
Dus nogmaals 40 jaar geleden....vond ik grote zware apparaten geweldig!!! Schepen vrachtwagens, kranen geweldig.
Zodoende bijna 20 jaar op scheepswerven en daarna bouwplaatsen rond gelopen te hebben. Alles gezien en meegemaakt. Hoe groter hoe beter.
Maar dan dreigt er een ontslag ronde. Dan zit je thuis met 48 jaar... uiteindelijk Via via als gebouw beheerder van 15 verpleegtehuizen gaan werken.
Dit was een verademing. Geen last meer van ,rug, knieën en andere blessures nooit meer lasogen.... geweldig.
Ik ben vrijwel eigen baas en ik kan de hele dag door vrouwen kijken en ideeën opdoen van alle dames om mij heen.
Af en toe moet ik mij ook inhouden om niet ff een jas van een van die meiden te passen in een kleedkamer. Of een greep te doen in een wasmand met panties....
Die zijn van die oma's dus alleen daarom hoef ik ze al niet.
Gelukkig heb ik de vertrouwenspersoon al leren kennen en daar ook alles mee besproken.
Dat was heel verhelderend.
Zo weer ff mijn hart gelucht nu weer wat nuttigs gaan doen.
Groetjes Kelsey
Re: Een leugentje om bestwil?
Hallo Kelsey
het is soms alsof de duvel ermee speelt, ik heb net ook een heel verhaal getikt en verstuurd, maar na het versturen kwam het niet op de site. Dus ik denk dat het nu weg is.
Daarom, hier nogmaals mijn verhaal.
De eerste keer dat ik dameskleding aantrok was meer voor de grap, dan dat het een behoefte van mij was. Oorspronkelijk kom ik uit het zuiden van Nederland, alwaar carnaval een groots festijn is.
Twee zussen van mij vonden het grappig als ik met hun meeging naar de feesttent in de wijk, maar dan verkleed als meisje (ik was 15 jaar oud). Daar ik ook wel van een grapje houdt, vond ik het goed dat zij mij een make-over gaven. Ze haalden echt alles uit de kast, ik kreeg een bh (opgevuld met sokken), een panty, een jurkje en damesschoenen aan. Om dit alles nog even af te ronden kreeg ook make-up, mascara, eyeliner, oogschaduw en ter afwerking een blonde, langharige damespruik op. Toen ik hierna in de spiegel keek viel het resultaat van hun werk mij niet tegen, in de spiegel zag een aantrekkelijke jongedame. Maar ik herkende mijzelf hier wel in, en dacht dat anderen vast wel zouden zien dat ik geen meisje was.
Hoe fout kun je zitten!
Het naar buiten gaan in deze kleding vond ik in eerste instantie nogal beangstigend, maar het was carnaval en ik dacht: "Meer mensen zijn verkleed, dus ze zullen het echt niet raar vinden". In de feesttent aangekomen merkte ik dat niemand vreemd naar mij keek. Op een gegeven moment kwam er zelfs een vrouw, die mijn zus kende van de winkel waar zij werkte, naar ons toe en vroeg, of ik haar zusje was. Nadat mijn zus uitlegde dat ik niet haar zusje, maar haar broertje was, kon zij dit eerst niet geloven. De tweede bevestiging dat ik er echt als een meisje uitzag kreeg ik even later. Het gezegde gaat dat kinderen en dronken mensen de waarheid spreken.
Er kwam een meisje, ongeveer negen jaar oud, naar mij toe en vroeg: "Mevrouw, weet u hoe laat het is?" Verder nog een leuke dag gehad, alleen naar het toilet gaan was een probleem. Omdat ik er als meisje uitzag moest ik wel naar het damestoilet gaan, en de deuren sloten niet goed, dus moest mijn zus buiten het toilethokje op wacht blijven staan, zodat niemand zomaar de deur kon opendoen en zien dat ik helemaal geen meisje was.
Na deze ervaring merkte ik dat er iets in mij ontwaakt was, waarvan ik het bestaan nooit vermoed had. Het gevoel dat het dragen van vrouwenkleding bij mij losmaakte was zo groot, dat ik dit weer wilde ervaren.
Die kans kwam een aantal weken later, toen mijn moeder opgenomen werd in het ziekenhuis. Ik was al een paar keer bij haar op visite geweest, maar altijd in mijn jongenskleding. Toen ik tegen mijn zussen zei dat ik wel eens, voor de grap, als meisje verkleed naar het ziekenhuis wilde gaan, vonden zij dit goed en gaven mij weer een make-over. Op de zaal, waar mijn moeder lag, lagen nog vijf andere vrouwen, die mij al eerder hadden gezien evenals hun visite, maar toen als jongen. Zij dachten gewoon dat ik een andere dochter was. Mijn moeder kon er de grap wel van inzien (hoe bedoel je, grap?). Door het dragen van de pruik kreeg ik het behoorlijk warm, en heb deze dan ook maar afgedaan. De andere mensen op de zaal konden eerst hun ogen niet geloven, maar lagen even later in een deuk van het lachen, toen ze er de grap wel van inzagen.
De derde keer dat ik weer een kans kreeg om mij te hullen in dameskleding, kwam ongeveer10 jaar later toen ik op kamers woonde en ik mijn zus en zwager, die een kroeg hadden, ging helpen in de kroeg tijdens carnaval. Ik stelde voor om, verkleed als vrouw, achter de eetstand te gaan staan. Zij vonden dit een goed idee. Mijn zus hielp mij met de transformatie. Een paar van mijn vrienden kwamen de kroeg binnen, zagen mij, en vroegen aan mijn zus wie dat vreemde meisje was. Toen mijn zus zei dat dat geen meisje, maar dat ik het was konden zij het niet geloven. Ze kwamen naar mij toe en zelfs van dichtbij, konden zij niet geloven dat ik het was. Alleen toen ik ging spreken herkenden ze mij aan mijn stem.
Door verschillende omstandigheden in mijn leven, kon ik pas 10 jaar later echt gaan experimenteren met dameskleding. Klein begonnen met het kopen, en dragen, van damesslipjes, en hierna doorgegaan met bh's en bovenkleding. Door de jaren heen heb ik, net zoals velen van jullie, deze kleren weggedaan, omdat ik dacht dat dit verkeerd was, of dat er iets mis was met mij of uit angst dat 'men' dit van mij zouden ontdekken.
Nu ik zover ben dat ik mijn volledige 'ik' accepteer, denk ik weleens terug aan al die verloren jaren dat ik tegen mensen om mij heen gelogen heb, omdat ik bang was om ontmaskerd en afgewezen te zullen worden.
Groetjes, Tony (Tonia).
Nou kijken of het verzenden wel lukt!
het is soms alsof de duvel ermee speelt, ik heb net ook een heel verhaal getikt en verstuurd, maar na het versturen kwam het niet op de site. Dus ik denk dat het nu weg is.
Daarom, hier nogmaals mijn verhaal.
De eerste keer dat ik dameskleding aantrok was meer voor de grap, dan dat het een behoefte van mij was. Oorspronkelijk kom ik uit het zuiden van Nederland, alwaar carnaval een groots festijn is.
Twee zussen van mij vonden het grappig als ik met hun meeging naar de feesttent in de wijk, maar dan verkleed als meisje (ik was 15 jaar oud). Daar ik ook wel van een grapje houdt, vond ik het goed dat zij mij een make-over gaven. Ze haalden echt alles uit de kast, ik kreeg een bh (opgevuld met sokken), een panty, een jurkje en damesschoenen aan. Om dit alles nog even af te ronden kreeg ook make-up, mascara, eyeliner, oogschaduw en ter afwerking een blonde, langharige damespruik op. Toen ik hierna in de spiegel keek viel het resultaat van hun werk mij niet tegen, in de spiegel zag een aantrekkelijke jongedame. Maar ik herkende mijzelf hier wel in, en dacht dat anderen vast wel zouden zien dat ik geen meisje was.
Hoe fout kun je zitten!
Het naar buiten gaan in deze kleding vond ik in eerste instantie nogal beangstigend, maar het was carnaval en ik dacht: "Meer mensen zijn verkleed, dus ze zullen het echt niet raar vinden". In de feesttent aangekomen merkte ik dat niemand vreemd naar mij keek. Op een gegeven moment kwam er zelfs een vrouw, die mijn zus kende van de winkel waar zij werkte, naar ons toe en vroeg, of ik haar zusje was. Nadat mijn zus uitlegde dat ik niet haar zusje, maar haar broertje was, kon zij dit eerst niet geloven. De tweede bevestiging dat ik er echt als een meisje uitzag kreeg ik even later. Het gezegde gaat dat kinderen en dronken mensen de waarheid spreken.
Er kwam een meisje, ongeveer negen jaar oud, naar mij toe en vroeg: "Mevrouw, weet u hoe laat het is?" Verder nog een leuke dag gehad, alleen naar het toilet gaan was een probleem. Omdat ik er als meisje uitzag moest ik wel naar het damestoilet gaan, en de deuren sloten niet goed, dus moest mijn zus buiten het toilethokje op wacht blijven staan, zodat niemand zomaar de deur kon opendoen en zien dat ik helemaal geen meisje was.
Na deze ervaring merkte ik dat er iets in mij ontwaakt was, waarvan ik het bestaan nooit vermoed had. Het gevoel dat het dragen van vrouwenkleding bij mij losmaakte was zo groot, dat ik dit weer wilde ervaren.
Die kans kwam een aantal weken later, toen mijn moeder opgenomen werd in het ziekenhuis. Ik was al een paar keer bij haar op visite geweest, maar altijd in mijn jongenskleding. Toen ik tegen mijn zussen zei dat ik wel eens, voor de grap, als meisje verkleed naar het ziekenhuis wilde gaan, vonden zij dit goed en gaven mij weer een make-over. Op de zaal, waar mijn moeder lag, lagen nog vijf andere vrouwen, die mij al eerder hadden gezien evenals hun visite, maar toen als jongen. Zij dachten gewoon dat ik een andere dochter was. Mijn moeder kon er de grap wel van inzien (hoe bedoel je, grap?). Door het dragen van de pruik kreeg ik het behoorlijk warm, en heb deze dan ook maar afgedaan. De andere mensen op de zaal konden eerst hun ogen niet geloven, maar lagen even later in een deuk van het lachen, toen ze er de grap wel van inzagen.
De derde keer dat ik weer een kans kreeg om mij te hullen in dameskleding, kwam ongeveer10 jaar later toen ik op kamers woonde en ik mijn zus en zwager, die een kroeg hadden, ging helpen in de kroeg tijdens carnaval. Ik stelde voor om, verkleed als vrouw, achter de eetstand te gaan staan. Zij vonden dit een goed idee. Mijn zus hielp mij met de transformatie. Een paar van mijn vrienden kwamen de kroeg binnen, zagen mij, en vroegen aan mijn zus wie dat vreemde meisje was. Toen mijn zus zei dat dat geen meisje, maar dat ik het was konden zij het niet geloven. Ze kwamen naar mij toe en zelfs van dichtbij, konden zij niet geloven dat ik het was. Alleen toen ik ging spreken herkenden ze mij aan mijn stem.
Door verschillende omstandigheden in mijn leven, kon ik pas 10 jaar later echt gaan experimenteren met dameskleding. Klein begonnen met het kopen, en dragen, van damesslipjes, en hierna doorgegaan met bh's en bovenkleding. Door de jaren heen heb ik, net zoals velen van jullie, deze kleren weggedaan, omdat ik dacht dat dit verkeerd was, of dat er iets mis was met mij of uit angst dat 'men' dit van mij zouden ontdekken.
Nu ik zover ben dat ik mijn volledige 'ik' accepteer, denk ik weleens terug aan al die verloren jaren dat ik tegen mensen om mij heen gelogen heb, omdat ik bang was om ontmaskerd en afgewezen te zullen worden.
Groetjes, Tony (Tonia).
Nou kijken of het verzenden wel lukt!
De dag van vandaag is waarheid!
Heel de rest is een groot misschien.
De beroemde dag van morgen,
Heeft geen mens ooit gezien.
Cor.
Heel de rest is een groot misschien.
De beroemde dag van morgen,
Heeft geen mens ooit gezien.
Cor.
Re: Een leugentje om bestwil?
Hoi Tony
Daarom wilde ik wel naar carnaval..... maar ik maak mijn vrouw er niet blij mee.
Op een gegeven moment begreep ik dat ze een oom had wonen in Etten-Leur. Mooi dan kunnen we daar langs om een plek te hebben om te slapen met carnaval.
HELAAS was die familie van de andere kerk.... niks met carnaval te maken willen hebben.
Hele andere vraag. 14 december is er in Rucphen weer het eindejaars feest. Ga ik jou daar tegen komen!???
Wie weet tot ziens kusjes Kelsey
Daarom wilde ik wel naar carnaval..... maar ik maak mijn vrouw er niet blij mee.
Op een gegeven moment begreep ik dat ze een oom had wonen in Etten-Leur. Mooi dan kunnen we daar langs om een plek te hebben om te slapen met carnaval.
HELAAS was die familie van de andere kerk.... niks met carnaval te maken willen hebben.
Hele andere vraag. 14 december is er in Rucphen weer het eindejaars feest. Ga ik jou daar tegen komen!???
Wie weet tot ziens kusjes Kelsey
Re: Een leugentje om bestwil?
Hoi Kelsey,
ik ben geboren in Maastricht, waar het carnaval toch even iets anders is dan in Noord-Brabant. Hier wordt echt 3 - 4, soms zelf meer, dagen carnaval gevierd. Het overgrote gedeelte van de werkende bevolking heeft deze dagen vrij en kan zich dus volop in het feestgedruis storten. Nou ben ik misschien een vreemde eend in de bijt, maar ik heb nooit echt van carnaval gehouden. Al die mensen die dan voor die ene gelegenheid vrolijk gaan doen, terwijl ze de rest van het jaar als een zuurpruim rondlopen. En dan al die toeristen van boven de grote rivieren, niet beledigend bedoelt naar jou toe, die denken dat carnaval een vrijbrief is voor het in de billen knijpen van vrouwen.
Maar, ik denk dat je je hier als travestiet echt wel kunt amuseren. Er zult zeker geen rare blikken krijgen , als je daar en femme rondloopt.
Groetjes en kusjes, Tony.
ik ben geboren in Maastricht, waar het carnaval toch even iets anders is dan in Noord-Brabant. Hier wordt echt 3 - 4, soms zelf meer, dagen carnaval gevierd. Het overgrote gedeelte van de werkende bevolking heeft deze dagen vrij en kan zich dus volop in het feestgedruis storten. Nou ben ik misschien een vreemde eend in de bijt, maar ik heb nooit echt van carnaval gehouden. Al die mensen die dan voor die ene gelegenheid vrolijk gaan doen, terwijl ze de rest van het jaar als een zuurpruim rondlopen. En dan al die toeristen van boven de grote rivieren, niet beledigend bedoelt naar jou toe, die denken dat carnaval een vrijbrief is voor het in de billen knijpen van vrouwen.
Maar, ik denk dat je je hier als travestiet echt wel kunt amuseren. Er zult zeker geen rare blikken krijgen , als je daar en femme rondloopt.
Groetjes en kusjes, Tony.
De dag van vandaag is waarheid!
Heel de rest is een groot misschien.
De beroemde dag van morgen,
Heeft geen mens ooit gezien.
Cor.
Heel de rest is een groot misschien.
De beroemde dag van morgen,
Heeft geen mens ooit gezien.
Cor.
Re: Een leugentje om bestwil?
Lieve Kelsey,
nog even over dat feest in Rucphen, ik weet niet zeker of ik dan kan...
Groetjes en kusjes, Tony.
nog even over dat feest in Rucphen, ik weet niet zeker of ik dan kan...
Groetjes en kusjes, Tony.
De dag van vandaag is waarheid!
Heel de rest is een groot misschien.
De beroemde dag van morgen,
Heeft geen mens ooit gezien.
Cor.
Heel de rest is een groot misschien.
De beroemde dag van morgen,
Heeft geen mens ooit gezien.
Cor.