Al mijn hele leven kijk ik gefascineerd naar vrouwen die op hakken lopen. Dames die schoenen dragen met een hakje bewegen elegant met hun heupen en stappen zelfverzekerd door het leven. Het is tijd om een paar mooie elegante vrouwenschoenen aan te schaffen. Weer een stapje verder. Mijn garderobe met vrouwenkleding groeit gestaag. Ik durf niet alleen dus ik vraag Fabian, een vriend van mij, mee.
Fabian is non-binair en Deejay en drag queen Victoria. Hij/zij voelt zich noch man, noch vrouw. Ik was eens met hem in een besloten club.
Ze (Victoria) zingt een nummer met een bevriende langharige, ruig ogende muzikant en maakt wilde bewegingen. Applaus volgt. Victoria is een echte artiest en improviseert alles. Ze kent het muzieknummer niet, heeft zich niet voorbereid en dat vertelt ze aan het publiek. Tijdens de performance draagt ze een tijgerprint legging en loopt op laarzen met roze veters. Als bovenstukje heeft ze een zwarte top en daaronder zit geen bh. Haar mannentepels zijn zichtbaar. Het haar heeft ze tot een stukje boven haar schouders met een rode lok. Grote blauwzwarte glitter nep wimpers en glitters op haar gezicht maken het plaatje compleet.
Ik dacht dat Fabian meeging. Ik ben op tijd op de afgesproken plaats, maar Fabian komt niet opdagen. Ik bel hem/haar meerdere malen. De derde keer pakt hij/zij op en een slap excuusje volgt. “Sorry! Maar we kunnen later vanavond afspreken als je wilt?”. Ik vraag me af of Fabian zich kan verplaatsen in mijn angst om alleen als man een winkel binnen te lopen voor nieuwe damesschoenen.
Uiteindelijk is het goed dat hij/zij er niet is. Ik ga alleen. Ik kan het tegenover mezelf niet maken om de metro terug naar huis te nemen. Want dat betekent ‘ik durf niet alleen hakken te kopen’. En ik ben vlakbij twee van de weinige schoenenwinkels in Barcelona die maatje 43 en groter hebben.
Ik ga eerst naar de vestiging in een rustig straatje. Dit is een stuk makkelijker dan die andere shop in de drukke winkelstraat, tegenover het metrostation. Het is hier lekker rustig en er zijn geen klanten. Ik kijk in de etalage naar de mooie collectie vrouwen muiltjes met hoge hakken, laarzen en instappers. Mijn angst verandert in een rustig gevoel omdat ik iets zie wat ik wil kopen. Ik weet dat ik er goed aan doe want ik heb nog geen vrouwenschoenen en ik verlang er al zo lang naar.
De schoenen die ik wil zijn vrij duur. Enkele zijn redelijk geprijsd. Het kost weinig moeite om naar binnen te gaan, er is toch niemand binnen. De verkoopster kijkt me vragend aan en ik vraag of ze me aan een paar hoge hakken kan helpen. Ok, reageert ze. De verkoopster doet normaal. Alsof er dagelijks mannen langskomen die hakken willen.
Al gauw heb ik het met haar over de goedkope exemplaren (rond de 30 euro). Helaas zijn deze niet in mijn maat voorradig. “Je kunt in de andere vestiging kijken”, zegt de dame.
Teleurgesteld vertrek ik en ik krijg het warm van de gedachte dat ik naar de winkel moet tegenover de metrohalte.
Ik ga naar de schoenenwinkel in de drukke straat. Eenmaal aangekomen kijk ik eerst in de etalage. Hier zijn wat goedkopere stappers. Maar, er zijn ook meer mensen! Oei, ik durf niet zomaar naar binnen. Het is raar om als man in de etalage naar vrouwenschoenen te kijken. Ik denk dat mensen mij zien staan en het gek vinden dat ik naar damesschoenen kijk.
Ik loop naar de etalage waar niemand staat. Terwijl mijn ogen prijsjes en schoenen afspeuren, kijk ik naar binnen. Er zit een echtpaar binnen en de vrouw is aan het passen. Zolang dit koppel er is blijf ik buiten. Geen haar op mijn hoofd die naar binnen wil. Rustig wacht ik af, en draal wat rond. Totdat het echtpaar de winkel uitloopt. Maar helaas, een andere dame verschijnt, opent de winkeldeur en gaat naar binnen. Ik wacht nog even. Totdat ik alleen ben met de winkelmedewerker. Mijn idee valt definitief in duigen als er weer een vrouw aan komt zetten.
Al mijn moed raap ik bij elkaar. Zo graag wil ik op hakken lopen dat het me na enige tijd niets uit maakt. Ik ga naar binnen, want ik ben hier met een plan, eerder ga ik niet naar huis.
Binnen is een comfortabele bank waar ik ga zitten. Na een poosje ben ik aan de beurt en er komen twee nieuwe klanten binnen. “Ik heb een speciaal verzoek”, begin ik. “Hebt u voor mij een paar damesschoenen in mijn maat?” De medewerkster helpt en ik hoor geen gegniffel van de andere aanwezigen.
Toch denk ik ‘Wat vinden de klanten op dit moment?’ Ik kijk een paar keer hun kant op. Maar ze zitten rustig op de bank en vertrekken geen spier. Als mensen de situatie al raar vinden, verbergen ze een eventueel onbegrip goed.
“We hebben maat 43, maar de laagste prijs is 40 euro”, haalt de medewerker mij weer bij de les. Hakken of niet, dit gaat wat ver, denk ik. Maar dan zie ik de goudkleurige exemplaren. Ze zijn prachtig, met lage hak. Ze zitten als gegoten maar knellen een beetje aan de uiteinden bij mijn kleine tenen. “Wie mooi wil zijn moet pijn leiden”, lacht de medewerkster mij toe. Het kenmerkende ‘klak, klak’ geluid van de hakken geeft mij een heerlijk gevoel. Dit zijn mijn schoenen. Tevreden reken ik af, en verlaat ik de winkel. Blij, opgelucht en voldaan ga ik naar huis.
Auteur Jenny.
Het artikel is door de redactie van travestie.org in overleg met Jenny geredirigeerd.
