‘Voor mijn werk bij Philips, waar ik software maakte, overnachtte ik doordeweeks vaak in een hotel. Overdag droeg ik een pak met stropdas en schoenen met veters. Een echte meneer. Het lukte in die tijd bijna. Maar zodra de hotelkamerdeur dicht was, begonnen de verkleedspelletjes. Dan paste ik de beha’s en jurkjes die ik had gekocht.
Weer thuis verstopte ik die dan ergens onderin een kast, maar dit ging een keer mis. Mijn vrouw Julia hielp me met de koffer uitpakken en ontdekte de vrouwenkleren. Ze dacht dat ik vreemd ging. Toen heb ik haar verteld van mijn regelmatige verkleedpartijen. Een enorme bevrijding, want stel je voor dat ik nog langer met dit geheim had moeten, rondlopen. Inmiddels sta ik op de wachtlijst om aan mijn geslachtsdeel geopereerd te worden. Ik heb eerst een anti-mannelijke hormoonhandeling gehad, nu draag ik al een jaar pleisters met vrouwelijke hormonen. Deze moet ik voor de rest van mijn leven gebruiken. Mijn gezicht heeft rondere vormen gekregen en ik heb meer vet rond de heupen en de borsten. Daardoor kan ik nu steeds beter als vrouw functioneren, dat is een geweldig gevoel. Mijn naam laat ik pas in mijn paspoort veranderen als ik officieel vrouw ben geworden. Zodra ik aan mijn geslacht ben geopereerd, krijg ik die medische verklaring. Nu al gebruik ik de naam Evelien. Ik was negen jaar toen ik die naam voor het eerst hoorde. We waren verhuisd van Rotterdam naar Alblasserdam en ik kwam in een nieuwe klas. De naam Evelien trof me. Zo zou ik geheten hebben als ik een meisje was geweest, dat wist ik zeker op dat moment. Een jaloers gevoel, elke keer weer als ik iemand ontmoette die Evelien heet. Eigenlijk wilde ik toen al graag een meisje zijn, al kon ik die gevoelens niet goed verklaren. Ik heb ze heel lang onderdrukt. Ik was op de lagere school dan ook het pispaaltje van de klas, had aanpassingsmoeilijkheden. Op de middelbare school ging het pesten gewoon door. Toen ik in mijn pubertijd kwam, zat ik erg in de knoop met mijn gevoelens. Ik wilde naar een psycholoog, maar mijn ouders wilden hier niks van weten. Dat zou betekenen dat zij iets fout zouden hebben gedaan. De verwachtingen van mij waren groot in de familie. Ik was de oudste van alle kinderen, had alleen een jonger zusje en wat jongere neefjes en nichtjes. Ik werd gezien als stamvader van de familie, dat merkte je alleen al aan de manier waarop ze het over ‘de oudste kleinzoon’ hadden. Daar werd ik erg onzeker van. Sinds mijn vijftiende ben ik mijn heil in drugs gaan zoeken. Hasjiesj, paddo’s, lsd. Die drugs waren een vluchtweg. Ik gebruikte dagelijks, en heb dit gedaan tot drie jaar geleden, tot ik met de medische behandeling om vrouw te worden begon. De kans is groot dat ik zonder die drugs een einde aan mijn leven had gemaakt. De ommezwaai kwam toen ik met mijn vrouw en wat vrienden naar een feestje ging waar de mannen als vrouw verkleed moesten komen. Uit de garderobekast van een vriendin haalden we wat kleren die ik aantrok. Ik voelde me fantastisch. Wát een kick gaf dat Maar ik voelde ook iets anders, iets dat ik helemaal niet had verwacht. In die kleren kwam er een gevoel van rust over me, een gevoel van ’thuiskomen’. Julia had wel in de gaten dat ik een wereldavond had, maar niet dat dit zo diep van binnen zat. Ik ben vaker stiekem vrouwenkleren gaan dragen. In het begin vond ik het vreemd van mezelf, schaamde me kapot. Maar de drang werd steeds groter. Dat kleine geheim groeide uit tot iets groots. Toen Julia de vrouwenkleren had ontdekt, verweet ze me dat ik dit verlangen nooit met haar besproken heb. Toch bleef onze relatie, ondanks een paar onderbrekingen, lang aan. Maar ik ben nooit echt verliefd op haar geweest. Ik ben niet in staat om die chemie, die er tussen mannen en vrouwen is, plaats te laten vinden. Er gaat van alles door me heen als ik een meisje zie, maar echt verliefd word ik niet. Ik denk niet dat ik dat gevoel ken. Ik wil zelf een vrouw zijn. Niet alleen qua uiterlijk, maar ook lichamelijk. Lange tijd dacht ik dat ik mijn lichaam wel wilde laten zoals het was, maar dat bleek toch niet houdbaar. Het is dan net alsof het elke dag carnaval is. Ik ben nu ook wel een vreemde verschijning als ik in de spiegel kijk. Ik wil me straks volledig vrouw voelen, ook als ik op het naaktstrand lig. Bij de operatie, waar ik nog ruim een jaar op moet wachten, worden de zaadballen en de zwellichamen verwijderd. De huid van het scrotum wordt hergebruikt voor het maken van de schaamlippen en de huid van de penis wordt binnenstebuiten gedraaid, zodat die de binnenwand van de vagina gaat vormen. Een gedeelte van de eikel wordt gebruikt om een clitoris van te maken. De urinebuis wordt geleid naar een plek dicht boven de vagina, waar die ook bij geboren vrouwen zit. Na de operatie kan ik, als alle wonden eindelijk hersteld zijn, normaal geslachtsgemeenschap hebben en normaal plassen, zoals elke vrouw. Ook het krijgen van een orgasme door het stimuleren van de clitoris moet mogelijk zijn, maar dat lukt niet altijd. Helemaal in het begin, toen ik me eindelijk in het openbaar durfde te verkleden, vond ik het lastig om er goed uit te zien. Zoiets moet je leren. Veel te sexy kleren en veel te veel make-up. Iemand kreeg bijna een ongeluk toen hij mij nastaarde op straat. Ook is het wel gebeurd dat iemand het raampje va zijn auto opendraait en me uitscheldt. Tweeëneenhalf jaar geleden had ik een heel nare ervaring. Ik had besloten me mooi te maken en uit eten te gaan. Twee mannen en een vrouw zwaaiden en riepen vanaf een tafeltje verderop. Ik negeerde ze, maar toen ik aan de bar ging zitten, kwamen de mannen elk aan kant van me zitten. Die operatie zouden zij wel even doen, dreigden ze en begonnen aan mijn rokje te trekken. Ik mepte één in het gezicht en wilde opstaan om af te rekenen. Ik werd op de grond gesmeten, waarna de vrouw uit het gezelschap de heren terugriep. Ook ben ik een keer aangerand bij het tuinhekje, toen ik ’s avonds na een stukje fietsen thuiskwam. Een man legde zijn ene hand op mij mond, de andere recht in mijn kruis. Ik heb hem in zijn hand gebeten, waarna hij wegrende. Mensen blijven geboeid door mijn lichaam. Medisch gezien ben ik bijna toe aan de laatste stap, maar er is nog een lange weg te gaan om als vrouw mijn weg te vinden in de maatschappij. De relatie met Julia is voorbij. Op den duur zou ik graag spannende dingen willen doen met mannen, maar nu ben ik daar nog niet aan toe. Ik voel me net een meisje van veertien dat opnieuw in de puberteit komt. Ook wil ik met vriendinnen lekker gaan winkelen en zo. De meeste vriendinnen die ik nu heb, ken ik via de T&T-avonden in Eindhoven. Deze avonden worden in een buurthuis gehouden en zijn speciaal voor travestieten en transseksuelen, zodat ze eens echt zichzelf kunnen zijn tijdens het uitgaan. Het is een warme club mensen maar toch slechts tijdelijk, want als ik straks als vrouw de wijde wereld intrek, vormt dit een blok aan mijn been. Ik wil als vrouw door het leven gaan, en niet als transseksueel Deze club blijft me daar dan aan herinneren. Ik heb al wel als vrouw bij een bedrijf gesolliciteerd en ben aangenomen. Ik heb eerlijk verteld dat ik voorheen een man was en daar, reageerden ze goed op. Ik word geaccepteerd zoals ik ben. Door alles wat ik doorsta, heb ik ook wel een bepaalde waardering van mensen gekregen.’ Bron: NRC/Handelsbald 7 januari 2006 Met dank aan: Kim Dietrich
