Hierbij de letterlijke weergave van een verslag van Mathijs Witte van de Rooms-Katholieke kerk: De jongeren van de Maria Koningin Parochie te Baarn, Mission Impossible, zochten voor hun maandelijkse bijeenkomst weer iemand die zich op een bijzondere manier onderscheidde van anderen. Dit keer viel de keus op een travestiet. Bij het invullen van het woord ‘travestiet’ en ‘vereniging’ in het zoekprogramma van Google, kwamen al snel twee organisaties naar voren: Travestie.org en de landelijke kontaktgroep voor travestie en transseksualiteit. De eerste had een glossy website met allerlei links naar activiteiten, de tweede site was minder opvallend, en oogde serieuzer. Nadat ik contact had gelegd met beide clubs, kreeg ik dezelfde dag een enthousiast telefoontje van de LKG T&T. Ze wilden graag komen vertellen over wat travestie eigenlijk is, wat travestiet zijn betekent in het dagelijks leven, en hoe de omgeving omgaat met het feit dat iemand travestiet is. Ook de mensen achter Travestie.org bleken bereid naar Baarn af te willen reizen. Omdat we al voorzien waren, heb ik beloofd voor hun website een kort verslag te schrijven, hetgeen hieronder volgt:
Zoals bekend heeft de Rooms-katholieke kerk principiële bezwaren tegen het beleven en in de praktijk brengen van andersoortigheid. Evenzeer is bekend dat nog maar heel weinig gelovigen in Nederland daar nog een boodschap aan hebben. Toch zit travestie en transseksualiteit (met een mooi woord transgender) een beetje in de taboesfeer. Ook bij de jongeren van onze kerk was de houding tegenover de gasten in het begin stroef. Het eerste kwartier was doodstil. Iedereen was bang dat ze een keer in lachen zouden uitbarsten. Maar tegenover hen zat iemand die serieus en boeiend kon vertellen over het issue van travestie, en die de aandacht van de jongeren vast kon houden. Het was interessant te horen, dat veel travestieten worstelden met hun gevoelens, en moeite hadden met het uitkomen voor hun geaardheid. Volgens onze gasten duurt het soms jaren voordat iemand zijn vrouwelijke geaardheid geaccepteerd heeft, omdat zijn persoon ingekapseld zit in een ‘verkeerd’ leven. Dit was tegen mijn verwachtingen in, omdat ik altijd dacht dat zij een statement wilden maken, en anderen wilden provoceren door in vrouwenkleding te lopen. Maar “het uit de kast komen” is een groot probleem voor een travestiet, en het liefst leiden zij een zo onopvallend mogelijk leven. Dit onopvallende leventje kent wel enkele beperkingen, zoals op vakantie gaan (paspoort), schoenen kopen, of uitgaan als vrouw. Na hun verhaal konden de jongeren vragen stellen. Een van hen wilde weten wanneer de eerste gevoelens van het ‘vrouw willen zijn’ bij hen opkwam. Dat bleek op zeer jonge leeftijd al te zijn, terwijl de vragensteller dacht dat dit pas in de puberteit kwam. Een ander wilde weten of er veel jongeren lid waren van een van beide organisaties. Dat zijn er maar weinig, omdat het Internet de jongeren de mogelijkheid biedt contacten te leggen en zelf op onderzoek uit te gaan. Na ongeveer twee uur was de bijeenkomst ten einde, en gingen we de groep rond om te kijken wat de jongeren ervan vonden. Ze bekenden dat ze weinig met het onderwerp te maken hadden gehad, maar door Kelly wisten ze wel dat het bestond. Ze waren allen positief, konden het nu beter begrijpen, en waren meer op de hoogte van de problemen van travestieten en transseksuelen. Een van de jongeren vond het prettig dat ze zo normaal waren. Een ander vond dat ze “net echte vrouwen waren, vooral die ene dan die zich had laten ombouwen, die ander was nog wel een beetje mannelijk.” Gelukkig hoorden onze gasten het niet, want ze waren even daarvoor weggegaan. Mathijs Witte.
