‘Ik ben nu een alledaagse vrouw’

Vroeger was ze Jacques, een vertwijfelde Jongen die niet begreep waarom hij op mannen viel en ‘altijd bij de meisjes was’. Nu is Jacqueline every inch a woman en leeft ze in harmonie met zichzelf en haar omgeving. Ze dacht dat ze na de operatie klaar zou zijn, maar in werkelijkheid begon het toen pas. ‘Voor ik werd geopereerd, wilde ik huisje, boompje, beestje, dacht ik. Maar toen ik eenmaal ook lichamelijk vrouw was, wilde ik iets anders. Ik had zoveel in te halen.’

Jacqueline Otten (37) werd geboren als Jacques, maar een echt jongetje was hij nooit. Hij had een hekel aan de haargroei die hij als puber kreeg, scheerde de beharing weg en vond het vervolgens vervelend zich om te kleden bij gym. Hij had ook niks met mannelijke leeftijdgenoten’. ja, om verliefd op te worden, maar niet om gewoon vrienden mee te zijn. ‘Ik was altijd bij de meisjes’, vertelt Jacqueline, ‘en ik viel op mannen. Ik dacht dat ik homo was.’ Jacques ging naar de MAVO en gedroeg zich zo normaal mogelijk, bang als hij was afgewezen te worden door zijn klasgenoten. Jacqueline: ‘Ik werd een populair gastje. Altijd geintjes maken, ik was de clown van de klas. Ik overschreeuwde mezelf. Ik wist dat er iets niet goed zat, maar ik deed er niets mee. Echt rust had ik pas als ik thuis de kleding van mijn moeder aantrok: een jurk en dan heftige make-up erbij. Ik deed het meestal op zondagmiddag, als mijn ouders er niet waren. Dat voelde goed.’ Van transseksualiteit had ze nog nooit gehoord, maar de eerste keer dat ze er een programma over zag – een aflevering van Rondom tien – viel het kwartje meteen. ‘Dát was het, ik herkende me er helemaal in. Ik dacht dat ik homo was omdat ik als man op mannen viel, maar wat seksualiteit betreft kon ik daar niets mee. Ik wilde tijdens het vrijen eigenlijk de vrouw zijn. Ik walgde ook van mijn penis. Ik heb vaak gebeden ’s avonds voor ik ging slapen en dan vroeg ik of ik als meisje wakker mocht worden. Die Rondom tien-uitzending maakte in één klap duidelijk wat er met me aan de hand was.’ Twijfel is er niet geweest. Tenminste, niet vóór de behandeling, wel tíjdens. Door de hormonen. Jacqueline: ‘Daar krijg je stemmingswisselingen van. Ik werd zorgelijker en huilde snel. Ik werd me bewuster van mijn vrouw-zijn en liet dat ook zien. Ik deed soms een rok aan of hoge hakken en dan voelde ik me sterk. Maar mijn omgeving werkte niet echt mee. Mijn ouders stonden achter me, maar in de plaats waar ik woonde, werd ik niet geaccepteerd.’ Tijdens de hormoonbehandeling keek ze uit naar de operatie die haar van haar mannelijke geslachtsdelen zou afhelpen en ze keek uit naar een leven als vrouw. Ze had een vriend, ze kochten samen een huis, bereidden een toekomst voor, praatten zelfs over het adopteren van een kind. Twee jaar na de operatie, verbrak ze de relatie. ‘Ik had steeds gedacht dat mijn leven als vrouw na de operatie écht zou beginnen, maar er gebeurde niets. Het leven dat ik leidde, ging gewoon door. En dat wilde ik niet.’ ‘Voor de operatie wist ik dat ik geen man was, maar niet hoe het voelde om helemaal vrouw te zijn. Ik had ook nooit het leven van een vrouw geleid. en was nooit een pubermeisje geweest. En dat wilde ik alsnog beleven. Ik wilde ervaring met meer mannen, ik wilde uitgaan als vrouw en aantrekkelijk worden gevonden. Dat heb ik een paar jaar gedaan. Vijf jaar ben ik losgeslagen geweest. In die tijd heb ik mezelf als vrouw leren kennen.’ En nu, tien jaar na de operatie, weet ze wie ze is. Sommige eigenschappen van Jacques zijn gebleven: ze is nog steeds spontaan, een beetje naïef soms. Maar het clowntje van vroeger is weg. ‘Ik hoef niet niet meer te verschuilen, ik kan zijn wie ik ben.’ Vandaar ook dat het losgeslagen leven na vijf jaar niet meer nodig was. Want dat leven draaide deels om uiterlijk, om seksualiteit, om jezelf nadrukkelijk presenteren als vrouw en die behoeften ebden langzaam weg. ‘Ik word door de maatschappij geaccepteerd als vrouw. En door mezelf, daar voel ik me ongelooflijk sterk in. Er is evenwicht. Ik ben creatiever geworden dan ik was en heb een opleiding voor binnenhuisarchitect gedaan. En ik ben zorgzaam, begaan met andere mensen. Een beetje té soms.’ Misschien wil ze het wel weer, huisje boompje beestje. Of in ieder geval, ze wil het niet niet. Ze ziet wel of het gebeurt. En zo niet, dan is het ook goed. ‘Ik ben volkomen happy zoals het nu is. Ik ben een alledaagse vrouw.’ Jacqueline Otten begint samen met een vriendin een stichting om transseksuelen tijdens en na hun geslachtsveranderende behandeling te helpen zich als vrouw te presenteren. Wie daarover meer informatie wil, kan contact opnemen met de stichting, genaamd ‘K.C. Industry’, op 020-7732024 Opereren of niet? Bij sommige mensen komt hun lichamelijke geslacht niet overeen met hun sekse-identiteit gender. Als dat het geval is, spreek je van genderdysforie, En dat is er in verschillende vormen: travestie, transgenderisme en transseksualiteit. Het ligt overigens lang niet altijd zo zwart-wit. Fr zijn bijvoorbeeld mensen die wel met een hormoonbehandeling beginnen om hun lichamelijke identiteit aan te passen aan hun gender, maar er uiteindelijk voor kiezen om zich, niet te laten opereren.

Travestie: een man die zich helemaal man voelt, maar het prettig vindt zich soms te kleden en op te maken als vrouw.

Transgenderisme: lichamelijk man of vrouw zijn, maar je niet uitgesproken mannelijk of vrouwelijk voelen, maar juist man en vrouw tegelijk.

Transseksualiteit: eer, man of minder vaak) vrouw die in het lichaam van de verkeerde sekse is geboren en met een hormoonbehandeling op een operatie een geslachtsverandering ondergaat. Sommige transseksuelen voelen al tijdens hun kinderjaren dat er iets niet klopt met hun sekse-identiteit anderen komen er pas op volwassen leeftijd achter dat hun lichaam niet past bij hun geest.

Bron: PsychologieTekst: Fréderike Gerdink Beeld: Jossy Poe Aangeleverd door Chantal C