Is mijn teamleider een transfoob?

Ze leek me wel een aardig mens. Die teamleider bij die baan die ik had. Ze behandelde me als vrouw. Ze sprak me aan als ‘zij’ en als Jenny. Maar ja, weinig keus voor haar. Zou ze mij bewust als ‘man’ blijven behandelen en openlijk discrimineren, dan stap ik naar een manager om verhaal te halen. In Catalonië bestaat immers wet 11/2014 om homo-, trans- en bifobie uit te roeien. Ik weet me gesteund.

Op het sociale netwerk LinkedIn, een soort Facebook voor professionals voor wie het niet kent, had ik jaren een profiel als man. En ik wilde niet mijn connecties verliezen door mijn mannenprofiel te verwijderen en een andere voor mijn nieuwe identiteit te maken. Daarom veranderde ik mijn naam op mijn profiel naar Jenny. Klaar is kees. Foto veranderd, en ik plaatste een post met tekst en uitleg:

“Jullie kennen mij als Jolmer, maar tegenwoordig ben ik Jenny. Ik heb een kleine verandering ondergaan. Voor de mensen die mij vanwege deze post willen verwijderen, be my guest. Ik ben je liever kwijt dan rijk.” Daarbij voegde ik een artikel van mij uit een bekend Nederlands blad. Over de weg naar eerlijkheid tegenover mezelf, vrouwenkleding shoppen, hormonen slikken en borstvorming.

Ik stuur mijn oud teamleider – uit respect laat ik haar naam achterwege – een vraag tot connectie maken via LinkedIn. Zie het als een vriendschapsverzoek via Facebook. Een paar dagen later zie ik dat ze mijn profiel heeft bekeken.

Maar mijn verzoek tot verbinden accepteert ze niet. Goh, wat raar?

Ik vergeet het en ga verder met mijn leven. Tot het me een aantal dagen later begint te storen. Ik weet zeker dat zij weet wie ik ben. Ze kent me als Jenny en bovendien staat een gezamenlijke werkgever vermeld op mijn page.

“Ik wilde het maar even zeggen”, stuur ik haar via de app. “Misschien dat je de zin ‘ik ben open minded’ uit je profiel moet verwijderen als je mijn vriendschapsverzoek niet accepteert.”

“Wat is het probleem?”, krijg ik later terug.

“Ik heb het idee dat je mijn verzoek niet accepteert vanwege de persoon die ik ben. Maar misschien heb ik het verkeerd.”, denk ik nog.

“Misschien”, reageert ze, en daarna word ik geblokkeerd.

GEBLOKKEERD.

Ik vind haar reactie respectloos. Van een teamleider die op het werk de schone schijn ophoudt. Maar daarbuiten, als ik van werkgever ben veranderd, me als afval behandelt.

Aan de andere kant, je moet mensen laten. Acceptatie moet je niet willen afdwingen. Het zit in jezelf. Ik moet mezelf accepteren als trans. Dat heb ik gedaan. Doen andere mensen dat niet, of zijn ze niet comfortabel in mijn aanwezigheid? Dan is dat hun probleem. Maar mensen bijvoorbeeld forceren om mij Jenny te noemen of me als een vrouw te behandelen? Inmiddels doe ik het niet meer. Mensen moeten het willen. Er zullen altijd personen zijn die het simpelweg niet kunnen of je dwars willen zitten. Maar eerlijk gezegd, ik heb ze nog niet ontmoet.

Dit stukje dateert van een tijdje terug. Ik denk inmiddels, dat ze mij vooral geblokkeerd heeft omdat ze het irritant vond dat ik zo bewust naar acceptatie zocht. Het kan natuurlijk ook dat ze mijn profiel heeft bekeken, en daarna werd afgeleid door iets. En simpelweg niet meer aan me heeft gedacht.

We zullen het nooit weten.

Auteur: Jenny