Met boos zijn bereikt ook een transgender weinig

Om te zeggen dat transgenders het niet makkelijk hebben is als het intrappen van een open deur. Veel transgenders zijn daar boos over. Boos op de maatschappij, boos op hun situatie, boos op hun lot. Op zichzelf wel begrijpelijk, maar ik vraag me af of die boosheid wel zo verstandig is. Anders gezegd: helpt het je om er – vooral – boos over te zijn.

Stel, je ‘zweeft’ tussen de geslachten, je voelt je de ene dag meer man, de andere dag meer vrouw. Je kleedt je genderneutraal en in die outfit wordt je bij de kassa van de supermarkt aangesproken met ‘meneer’. Moet je daarom boos worden omdat je je net die dag meer vrouw voelt. Moet je je dan – eigenlijk – niet vooral afvragen of die reactie wel redelijk is.
Als je iets ‘moeilijks’ gaat doen als leven in het tegenovergestelde van je geboortegeslacht kun je verwachten onbegrip tegen te komen. Wie die keuze maak, moet dat accepteren en zal moeten leren er mee om te gaan. Het lijkt mij niet zinvol om daarover overduidelijk je ongenoegen uit te spreken.

Een andere voorbeeld: Soms hoor of lees ik dat echtgenote, dochter of zoon thuis komt en pa zit als vrouw op de bank met de mededeling dat zhij voortaan Kimberley heet, en is. Aan de ene kant begrijpelijk want die transformatie heeft een lange voorgeschiedenis. Er is een moeilijke weg afgelegd. Maar zo’n confrontatie ontneemt de gezinsleden de mogelijkheid hun eigen (vaak ook langdurige) weg naar acceptatie af te leggen. Niet verwonderlijk dus dat vervreemding en echtscheiding het meest voorkomende gevolg is.

Er zijn nog wel meer vormen van transgenderboosheid die ik weinig zinvol vind. Neem de fora op internet, waar geijkte stokpaardjes worden bereden, het eigen gelijk heilig wordt verklaard, andere meningen, vooral genuanceerde, worden verketterd en waar de scheld- en schimppartijen ‘gewoon’ zijn. Ronddraaien in eigen kring blokkeert zinvolle discussie en zal nooit leiden tot meer begrip bij anderen.
Of die wens om er, omgekleed, meteen uit te zien als een Jennifer Lopez of Doutzen Kroes. Als je daarop reageert met de opmerking dat verreweg de meeste ‘echte’ vrouwen ook niet aan dat ideale uiterlijk (wat is dat trouwens: een ‘ideaal uiterlijk’) voldoen, heb je herrie in de tent. Luisteren naar elkaar schijnt erg moeilijk te zijn.

Tot zover mijn kritiek op transgenderboosheid. Ik denk vooral: wees reëel, accepteer wie je bent en hoe je bent. Heb respect voor elkaar en elkaars mening.

En probeer vooral dingen te bereiken die goed zijn voor jou, en de groep of minderheid waartoe je behoort. Met passie, met gedrevenheid, met toewijding maar vooral met geduld, maar dus zeker niet met boosheid. Ik heb in alle opzichten een forse prijs betaald om door het leven te gaan zoals ik dat nu doe. Transgenders hebben rechten, zeker weten. Maar alle andere mensen hebben die ook. Dat mag niet worden vergeten. Daarom zijn eisen die als absurd (kunnen) worden gezien als je daarop maar blijft hameren, alleen maar nadelig. Die leiden eerder tot een terugval dan dat je er iets zinnigs mee bereikt.

Activisme is goed. Zonder activisme zouden veel zaken nooit zijn bereikt. Maar laat dat activisme gebaseerd zijn op gedrevenheid, op overtuiging en op passie. Boosheid, vind ik, hoort in dat rijtje niet thuis. En waarom niet: omdat het uiteindelijk contraproductief is.

Auteur: Fe
Uw reactie naar Fe worden doorgestuurd naar haar e-mail adres