Mijn geheim

Een geheim hebben is heerlijk. Het is heel intiem, helemaal van jezelf. Je kunt het delen met iemand die je lief hebt, maar dat hoeft niet. Je kunt helemaal jezelf zijn, zonder dat iemand daar een oordeel over heeft. Veel geheimen zijn seks gerelateerd. Vaak heeft het met schaamte te maken en met angst. Angst om een geliefde verliezen of sociale isolatie. Een geheim kan je leven aangenamer maken, maar ook zwaarder. Als je kan genieten van soms een glas sherry in de vroege ochtend is dat heerlijk. Maar als je dag in dag uit, van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat aan de sherry zit, dan is je geheim niet zo leuk meer. Dan is er geen sprake meer van schaamte of van angst, maar heb je een probleem. Je weet dat je destructief bezig bent, maar je wilt het niet onder ogen zien.

Zo had ik ook een geheim. Niemand mocht weten dat ik graag in vrouwenkleren rondliep. Dat ik het heerlijk vond om mezelf op te maken. Ik kon lekker doen wat ik wilde zonder daar commentaar op te krijgen. Als ik alleen thuis was, deed ik het graag. Al mijn spullen waren zorgvuldig verstopt, niemand mocht het weten. Ik was bang uitgelachen te worden, bespot te worden, of erger fysiek bedreigt. Maar alleen op zolder kon het geen kwaad en als ik dan beneden kwam, zorgde ik ervoor dat de gordijnen dicht waren. Als er aangebeld werd, deed ik de deur niet open. Jazeker ik schaamde mij ervoor. En het was ook ongemakkelijk, hoe heerlijk ik het ook vond, ik voelde mij opgesloten. Net zoals bij de drank, ik wilde het niet laten bij af en toe een ochtend, maar liefst zo veel mogelijk. Ik had een probleem. Ik wilde niet betrapt worden, maar als zo vaak, was ik ook een keer onvoorzichtig en gebeurde het onvermijdelijke en werd gesnapt. Ik vond het verschrikkelijk. Ik schoot onmiddellijk in mijn verdedigingsmodus. Ontkennen en onmiddellijk alle spullen weggegooien. Mij voorgenomen om nooit meer een rok aan te trekken. Als reactie ging ik “de man” uithangen. Krachttraining en achter de vrouwen aan, zo zou ik wel van mijn “verslaving” af komen. In één klap zou ik van mijn geheim af zijn, zo redeneerde ik.

Helaas verminderde het verlangen naar het verkleden niet, het maakte mij gelukkig. En ook al praktiseerde ik het niet meer, mijn geheim bleef bestaan. Dat geheim ging steeds zwaarder op mijn schouders wegen. Ik werd depressief. Ik had mij niet gerealiseerd dat mijn geheim een probleem maskeerde. Het ging niet om de vrouwenkleren, maar om wat de kleren, de make-up en de pruik met mij deed. Ik transformeerde mijzelf in een vrouw en dat voelde fantastisch. Waarom mocht niemand dat weten? Ik was zo bang om het te vertellen. Bang dat niemand mij zou begrijpen, bang voor commentaar en veroordeeld te worden. Ik veroordeelde eigenlijk mezelf ook. Wilde ik uit de depressie komen dan moest ik mijn probleem aanpakken. Ik moest mijzelf onder ogen komen, ik voelde mij vrouw, of ik dat nou leuk vond of niet.  Ik kon dat niet meer geheim houden.

Een geheim onthullen is niet eenvoudig. Je moet over hordes en door barrières heen. Om direct als vrouw naar buiten te komen en roepen “hallo hier ben ik dan!” leek mij niet echt verstandig. Ik ging het vertellen en deed dat in stapjes. Als eerste aan diegenen die mij het meest na aan het hart liggen. Zo de kring steeds verder uitbreiden. Of het nu om de buren ging, of mijn familie, ik bleef het moeilijk vinden. Iedere keer vroeg ik mij weer af hoe ze zouden reageren. Alle doemgedachten die ik had, bleken  ongegrond. Ik had niet verwacht zoveel begrip te krijgen. Zelfs bij mijn collega’s op het werk was er geen wanklank te horen. Had ik het maar eerder verteld, hoewel ik niet weet hoe de mensen tien jaar geleden gereageerd zouden hebben.

Zo viel er een last van mijn schouders. Verlost van mijn geheim, maar belangrijker was dat ik aan mijn probleem ging werken. Ik moest uitvinden wie ik nu echt ben en hoe met mijn genderdysforie om te gaan. Een lange en zware weg lag voor me, maar ik was op een gegeven moment vastberaden. Ik wil altijd mezelf zijn.

Nu leid ik een heel nieuw leven. Het is niet makkelijker of minder pijnlijk, maar ik heb veel meer kracht om problemen het hoofd te bieden. Iedere ochtend word ik wakker met een gelukzalig gevoel. Ik ben wie ik ben! Ik hoef mijzelf niet meer te verstoppen. Het leven is zoveel rijker worden. Ik ben gelukkig! Als ik ’s avonds mijn make-up eraf heb gehaald, zie ik nog steeds een vrouw in de spiegel. Als ik mijn naaktheid bekijk, zie ik een vrouwenlichaam. Misschien niet zo mooi als ik gewenst had, maar het is mijn lichaam en ik ben er blij mee.

Ik heb nu wel een nieuw geheim. Eentje die leuk is. Dat ik vroeger als man geleefd heb. Veel mensen kennen mijn geheim, maar nieuwe mensen die ik leer kennen niet. Of ik dat geheim aan hun onthul, maak ik zelf uit. Het is iets heel persoonlijks en deel het alleen als ik daar het nut van inzie. Ik schaam mij er niet voor, maar ik ben er ook niet trots op.

Auteur: Kaat