In het boek ‘mijn valse verleden’ beschrijft historicus Alex Bakker zijn eigen geschiedenis. Alex is een transman, geboren als jongste dochter in een protestants gezin. Het liefst had hij zijn hele verleden gewist, maar hij beseft dat je niet onder je verleden uitkomt.
De titel is voor mij intrigerend. Het woordje vals is even treffend, als verwarrend. Ik voel wat hij bedoelt, maar wat betekent het voor mij? Vals in de zin van onecht? Ik was een jongen, maar speelde de rol van meisje. Of de betekenis van gemeen? Ik was een jongen, maar moest de rol van meisje spelen. Als ik op mijn eigen verleden terugkijk zijn beide van toepassing, al moest ik de rol van jongen spelen. Ik was dan ook benieuwd of er verschil in beleving is tussen een transman en een transvrouw.
Alex had zijn verleden opgeborgen in 5 dozen vol herinneringen. Door deze één voor één te openen gaat hij de confrontatie aan met zijn jeugd. De dozen bevatten allerlei documenten, tekeningen en foto’s. Zo neemt hij de lezer mee vanaf 1974 tot aan dag 0, de eerste dag van zijn operatie. 
We lezen hoe hij stuit op het feit dat er steeds meisje tegen hem gezegd wordt. Dat het niet vreemd is maar dat er toch iets niet klopt. Hij verraadt zichzelf niet, maar probeert te schipperen tussen wie hij is en wat van ‘haar’ verwacht wordt.
Al op zeer jeugdige leeftijd laat hij op eigen initiatief zijn haar kort knippen. Zijn moeder was wel enigszins geschokt, maar niet boos. Later gaat hij bij een voetbalclub spelen, bij de meisjes weliswaar. Dat hij een sterk karakter heeft blijkt ook wel uit de strijd die hij in een gelovige omgeving moet voeren. Zo verdedigt hij het homo zijn met hand en tand. Ook komen de frustraties over de ongesteldheid en de borstgroei aan de orde. De verwarrende verliefdheden worden uitgebreid besproken. Wel op mannen vallen, maar niet gemakkelijk voelen met de vrouwenrol daarbij. Aan het einde zien we de worsteling van iemand die op zoek is naar zichzelf. Bij de psycholoog aankomen met de hulpvraag om te accepteren een vrouwenlichaam te hebben. Het wordt een innerlijk gevecht met als uitkomst aanmelden bij de VU. De spanning om je ouders te vertellen dat ze eigenlijk een zoon hebben, wordt prachtig beschreven. De tranen die daar uiteindelijk bij alle drie stroomde, ontroerde mij en ik jankte vrolijk mee . Uiteindelijk komt alles weer uit bij dag nul, waar weer nieuwe geschiedenis geschreven gaat worden.
Bij mij bracht het boek veel herkenning naar boven, maar ook veel verschillen. Hij is in een andere tijd grootgebracht en hij is transman, ik transvrouw. In vergelijking met hem, ben ik maar een angsthaas, die haar echte ik volledig wegstopte. De frustraties over de gang naar de kapper en de kleren die voor mij uitgezocht werden waren hetzelfde. Aan de andere kant kon ik niet aan de kapper vragen om lang haar, hij kan alleen maar afknippen. Hij kon nog een broek aan, maar bij mij was het dragen van een rok uit den boze. Mijn moeder was ook heel boos toen ik als peuter de kleren van mijn zusje had aangetrokken. Ondanks de verschillen is er een kenmerkende overeenkomst en dat is de pijn die het verleden is opgedaan. Het is een pijn die wij allemaal moeten verwerken. Het schrijven van een boek is een manier om hiermee om te gaan. Daarbij geeft zo’n boek de lezer, die in een zelfde positie verkeert, weer steun.
Het boek is op een vlotte manier geschreven en je leest het in een adem uit. Ik ben Alex dankbaar dat hij een kijkje heeft willen geven in zijn jeugd en dat hij zijn worsteling heeft willen delen.
Auteur Mijn valse verleden : Alex Bakker
Auteur artikel: Kaat
