I`m out.
Sommige mensen doen er een leven lang over om te ontdekken wie ze zijn. Soms ontdekken we al snel wie we zijn en wat we willen. Bij mij is het leven een grote zoektocht geweest, en zal het wel blijven, naar wie ik ben of nog meer ben. Luisteren naar mijn gevoel was aanvankelijk niet mijn grootste kracht en als ik al luisterde dan was wat ik voelde soms doodeng.
Na vele jaren iets te hebben met travestie, crossdressing, na vele ontmoetingen, na lezen, na experimenteren, na relatiebreuken, kwam ik er achter dat mijn vrouwelijke kant af en toe wel even naar buiten wil.
En zo geschiedde……….na een heel lange weg van wel 40 jaar. Af en toe ben ik gewoon even vrouw en dat vrouw zijn voelt als een warme innerlijke deken.
Het geheim moest maar eens over zijn. Klaar. Ik ben een man en trots op mijn man-zijn. En af en toe ben ik vrouw want dat voelt zo fijn. Parttime transvrouw, crossdresser, een travestie vrouw of transanders geef het maar een naam. Ik ben wie ik ben!
I’m out! En omdat ik er mijn missie van ging maken om anderen, die in hetzelfde beklemmende schuitje zitten, te begeleiden, moest ik zeker wel uit de kast. Als je jezelf wilt zijn dan kun je eigenlijk niet anders dan uit de kast komen en gaan staan voor wie je bent. Al is dat maar een keer in de week of in de maand of minder vaak.
Niet elke transgender voelt zich dus niet thuis in het geslacht waarin hij of zij is geboren. Ik heb veel bewondering en waardering voor diegenen die kiezen voor een transitie. Doen als dat bij je past!
Er zijn echter nog heel veel meer mensen die een beetje van het één en een beetje van ander zijn.
Time-out.
De bevrijding van de coming-out duurde even en toen werd ik stil. Time-out! Ik ben een man, heb een mannenlijf en daar voel ik me goed in. En af en toe ben ik vrouw en dan wil ik er perfect uitzien als vrouw. En dat botst. Dat botst niet alleen omdat die twee niet bij elkaar passen. Dat botst ook in de grote boze buitenwereld met al zijn vooroordelen. Dat botst ook met mijzelf omdat ik een vrouwbeeld heb dat bij mij zou moeten passen. Ik heb inmiddels rondgekeken in allerlei community` s. Van T&T-avonden, T-bijeenkomsten, hulpgroepen, fb-vriendinnen tot heel seksgerichte sites. Wat valt me op:
– daar waar de eigenwaarde goed is, de zelfacceptatie goed is, is er zelfvertrouwen (die les had ik als lifecoach al geleerd)
– (parttime)transvrouwen doen hun best mooi te zijn en gaan daarbij vaak over de top en niet zo zuinig ook
– je lijkt het pas echt “goed te doen” als je geheel of gedeeltelijk in transitie gaat
– je lijkt het pas echt “goed te doen” als je als (parttime) transvrouw supermooi, elegant, zelfs ook sensueel uit en alleen in die rol te herkennen bent
– veel parttime transvrouwen beleven hun “hobby” in het geheim
– er wordt heel vaak een seksuele uitingsvorm gekozen (dan wordt je natuurlijk gezien)
– partners staan vaak zo goed als geheel buitenspel
– de transgender is inmiddels bekend, de parttime transgender is nog vaak verstopt
Respect voor de keuze
Als je nu van jezelf mag zijn wie je bent en de grote boze buitenwereld veroordeelt dat niet, dan zou het super zijn. En zo is het vaak niet.
We hebben natuurlijk allemaal van die (belemmerende) overtuigingen. We vinden onszelf niet mooi genoeg, wat we voelen kan toch niet waar zijn, wat zal die ander dan wel niet denken, mijn partner wijst me af.
Wees wie je bent, ga dat aan en richt je leven in zoals jij bent. Pas dan ben je voor jezelf en voor anderen een complete relatie. En dat valt warempel niet mee. En dat vraagt tijd, inzet, onderzoek, aangaan en geduld.
Ervaring
Als coach van (parttime) transvrouwen ervaar ik dat het schakelen van man naar vrouw en terug belemmerend kan zijn voor het werkelijk uiten. Schakelen vraagt kiezen, timen en kost energie. Het “zijn” is fijn en geeft energie.
Te mooi, te vrouwelijk kan een vorm van perfectionisme zijn. Daar zit vaak wel (faal)angst en onzekerheid achter. Angst voor afwijzing en eenzaamheid. Of een angst om verplichtingen te moeten aangaan (je was toch een jongen!).
Kijk eens op www.b-lifecoaching als jij je eigen pad wilt volgen door jezelf te zijn, door te luisteren naar jouw gevoel. Inmiddels is de transgendercirkel gestart. Een plek waar je veilig en discreet jouw gevoel mag uiten. Een plek om jouw innerlijke gevoel te mogen uiten naast het uiterlijk vormgeven. Om vandaar uit weer een vorm te vinden, voor het (parttime)transvrouw zijn, die past in jouw dagelijks leven.
Auteur: William Slotboom
www.b-lifecoaching.nl
Interessant stuk!
Ik lees jouw stukjes altijd met veel plezier. Ik zie overeenkomsten en verschillen tussen ons en dat maakt het leven zo boeiend. Inderdaad is het uitvinden wie jezelf bent een van de moeilijkste zoektochten die er bestaat. De menselijke psyche zit zo ingewikkeld in elkaar.
Ik denk dat ik nog meer bewondering voor jouw coming–out heb. Ik hoefde alleen uit te leggen dat ik me vrouw voelde en dat snapt al niet iedereen. Jij hebt een ingewikkelder verhaal uit te leggen. Maar fantastisch dat je het gedaan hebt. Ik neem aan dat die bevrijding voor jou even goed aanvoelde als die voor mij.
Even over een punt wat jouw was opgevallen: – je lijkt het pas echt “goed te doen” als je geheel of gedeeltelijk in transitie gaat.
Is dat iets wat in jouw hoofd zit of is dat wat de omgeving jou duidelijk maakt? Ik heb het namelijk heel anders ervaren. Ik kreeg commentaar in de trant van “Ga je aan de hormonen? Dat doe je toch niet, spelen met je gezondheid.” , “Laat jij je opereren? Dat doe je toch niet in gezond vlees snijden.” . Zo beleeft iedereen het anders. Is er bij jou helemaal geen wens tot lichamelijke aanpassing? bv. laseren van je baard.
Ik denk dat de kern van jouw betoog is dat iedereen zo gelukkig mogelijk moet proberen te zijn. De vraag: “wat wil je het liefst en wat maakt jouw echt gelukkig?” is voor mij een zeer waardevolle geweest. Iedereen zal die vraag op zijn of haar manier beantwoorden, maar het is belangrijk dat er ruimte wordt gegeven zodat iedereen ook daadwerkelijk gelukkig kan worden.
Tot je volgende artikel, groeten, Kaat.
Dank je wel Jenny, altijd fijn om te horen.
Dag Kaat,
Wat super dat je de moeite neemt om zo uitgebreid te reageren. Mooi om te horen dat je mijn stukjes met plezier leest.
We hebben een leven nodig om uit te zoeken wie we zijn. Daar enig risico in nemen betekent dat ontwikkeling mogelijk is. En dat is eng.
De bevrijding was voor mij prettig, echter mijn kinderen vinden het maar niks, mijn ouders snappen het niet. Mensen draaien er om heen. Daar ligt dus wel isolement en eenzaamheid op de loer.
Ik pas mij verder niet aan, ik zoek een balans, kleding kan veel bedekken.
En dan de kern…….gelukkig zijn met wie je bent! En iedereen is anders.
Lieve groet William (soms Amilia)
Heel mooi beschreven. Vind me er geheel in terug.
Wauw, ik kijk al jaaaaren op travestie.org, struin mp af naar mooie kleding en alles wat met vrouw zijn te maken heeft….tot…
Ik bang wordt van mijn omgeving, bang om deze weg in te slaan, bang om bevrijd te zijn, bang voor het onbekende…
Heel af en toe, loop ik op high heels, god dank een paar in mt 46 met een omweg kunnen scoren.
Wat zou ik graag eens totaly woman zijn, voor een dag of 2 of 3 of..
Sinds ik zzp’er ben, droom ik van een dag dat ik ‘ergens’ kan zijn, weg van alles, bij een begripvol iemand, lekker aan de koffie en dan dressed up, om gewoon gewoon te kunnen zijn.
Zoals William dat ook schrijft…
Vele wegen leiden naar Rome, maar welke weg zal ik bewandelen.
Beste Rudi, wat een mooie reactie en wat moedig dat je durft te schrijven waar je diepste wens ligt. Ik herkend je angsten en ben reuze benieuwd welke weg jij gaat bewandelen. Mag je toegeven aan jouw droom?
Met een lieve groet, William
Hoi William,
Ik kan helaas niet toegeven aan mijn droom, althans ik kan het wel, maar totaal geen zicht op een locatie waar ik vrij kan zijn.
Thuis is geen optie, mijn partner zegt het volledig te begrijpen en tof dat er mensen zijn die zich om laten bouwen…
Ik heb een aantal jaren geleden aangegeven dat ik die gevoelens had, maar het huis was te klein hoor.
Als we nu samen door de binnenstad lopen en sta iets te lang bij een etalage van make up, dan is het meteen..ga je weer eh…
Hoi William,
Wat herken ik me hierin zeg! Mijn travestie uiting moet ik strikt geheim houden. Het geeft me behoorlijk wat stress. Mijn vrouw wijst mij de deur als ze iets ontdekt. Gelukkig heb ik genoeg verstop plekjes maar ik leef iedere keer met de angst dat mijn spoelen worden gevonden. Stoppen is geen optie maar uit angst moet ik mijn kleding regelmatig helaas laten verdwijnen. Daarmee gooi uiteraard mijn gevoelens niet weg. Hoe vaak heb ik met pijn in hart mijn kleding en laarzen weggedaan. Maar goed ik heb een gezin en een voorbeeldrol met bovendien een dienstverlenend beroep. Ik kan nergens met mijn gevoelens en stiekeme hobby terecht. Daar heb ik mee leren leven. Momenteel ben ik voorzichtig weer wat kleding aan het kopen. Op zich voel ik me als niet slecht en heb niet direct de behoefte om me te laten opereren. Daar heb ik wel eens over nagedacht maar daar ben ik toch misschien te veel “man” voor. Toch zou ik als de mogelijkheid er is een keer met je willen praten maar voorlopig zit dat er niet in verwacht ik. Op het forum ben ik wel wel eens actief. Groet, Hester
Hallo William,
Eerder had ik ook gereageerd maar blijkbaar is er iets mis gegaan. Wat herken ik mezelf in jouw geschreven column.
Ik ben zit inderdaad diep verstopt en kan maar weinig uiting geven aan mijn travestie gevoelens. Mijn vrouw wil hier totaal niets van weten en zegt me de deur te wijzen als ze maar iets ontdekt (of het daadwerkelijk gebeurt is nog maar de vraag) maar goed ,ik geef hiermee aan dat ik eigenlijk nergens terecht kan. Ik heb een gezin met een voorbeeld functie en een dienstverlenend beroep, waarin je als man representatief moet zijn. Zoals ik al schreef, ik zit diep verstopt en heb regelmatig kleding aangeschaft en weer zo snel mogelijk laten verdwijnen als het schuldgevoel weer de kop op steekt. Dat is vaak het grootste probleem. Ik leef iedere keer in angst dat ik word betrapt. Stoppen is echter geen optie en op dit moment ben ik weer van alles en nog wat aan het aanschaffen.In de maanden november en december kan ik daar onopvallend gebruik van maken.Het is ergens ook wel een beetje raar om als man internet af te struinen naar leuke rokjes,oorbellen en laarzen etc. Als vrouw streef ik naar perfectie en wil er zo vrouwelijk mogelijk uit zien maar als man kan het me totaal niet schelen. Daarin ben waarschijnlijk niet de enige. Vaak zou ik willen dat ik die gevoelens niet had, dan zou het leven er minder gecompliceerd uit zien. Ik heb wel eens nagedacht of ik van geslacht zou willen veranderen maar dat is toch ook niet zaligmakend bovendien ben ik als man niet ongelukkig en kun je geen travestiet meer zijn. Ik kijk graag naar vrouwen en denk dan bij mezelf “jij boft maar dat je je zo leuk kunt kleden”. Ik zou er graag eens met je over willen praten maar dat zit er voorlopig niet in gezien de huidige omstandigheden. Groet, Hester
Jeetje Rudi wat moeilijk. Ik lees hier je stukje.
Zelf heb ik het ook lang niet altijd makkelijk de laatste tijd. Erg fijne momenten – zoals waarschijnlijk vanmiddag weer – wisselen zich af met enorme blokkades van binnen. Ik wil heel graag iets – vrouw zijn. Maar het gaat me niet snel genoeg. Er is enerzijds bij mij de angst om helemaal uit de kast te komen. Wat ik vermoedelijk wel ga doen. Omdat alleen dan ik helemaal vrij ben. En helemaal mezelf kan zijn.
Maar dat hele pad, dat is een enorm pad. Ik schrijf hier als Debby voor deze site. Het schrijven doe ik, om mezelf te helpen, en ook om anderen misschien te kunnen helpen.
Bij mij wringt heel vaak hetgene wat ik wil, met de mogelijkheden die ik op het moment voorhanden heb.
Ik heb wel het ‘geluk’ dat ik geen partner heb. In zekere zin kan ik helemaal mijn eigen weg kiezen en heb ik ‘alleen maar te dealen’, met de samenleving.
Toch heb ik gevoeld dat het naar buiten komen als vrouw, vooral een kwestie van zelfvertrouwen is. Ik weet dat omdat ik 1 keer echt vrouw ben geweest, zie het artikel: “Euforie, mijn coming out.”
Gevoelsmatig denk ik dat het voor mij voldoende is, om gewoon gekleed als vrouw door het leven te gaan. Wel helemaal als vrouw, maar zonder medische aanpassingen.
Maar goed zo zie ik het nu. Om volledig te kunnen integreren moet ik uiteindelijk allicht toch all de way gaan. Ik vind het lastig. Ik hoef die keuze nu nog niet te maken. Maar makkelijk is het vaak niet.
Gelukkig voel ik me niet altijd slecht, zoals geschreven zijn er ook de mooie momenten. Maar ik voel dat ik steeds meer vrouw wil zijn. Het ongeduld neemt toe. Ik wil leren opmaken, meer kleding….
Barcelona is wel een geweldige plek voor ‘ons soort mensen’, moet ik zeggen.
Nou ja, hopelijk hebben jullie hier wat aan. En willen jullie met leuke reacties komen. Ik denk ook wel eens, ik zit hier nu in een klantenservice baantje, verdien niet al teveel geld, ik zou graag meer willen.
Maar goed, alles tegelijk gaat niet. Het is voor mij nu tijd om mezelf ‘helemaal uit te graven’, en volledig te gaan leven als de persoon waar ik me goed bij voel. Geen concessies.
Maar dat gaat misschien wel jaren kosten, en ook lijden, gaat er allicht overheen. Want wat ik al schreef, het gaat soms gevoelsmatig niet snel genoeg voor me. Ongeduld speelt dan op.
Hallo Jenny, Hester en andere meiden/dames (in spé),
Een comming out is er nog niet.
Wel lopen er al behoorlijk wat zaken, al dan niet afgesloten voor de buitenwereld mee in mijn leven.
Ik ben zelfstandige en kan creatief met afspraken omgaan, zodat ik ongedwongen kan afspreken met gelijkgestemden om te praten, te socialisen of informatie uit wisselen aangaande makeup kleding en wat al niet meer…
Door de komst van het glazenhuis in mijn (geboorte)stad en de actie van Tijn, loop ik al sinds 22 december rond met heerlijke rode nagels.
Ook het woord transgender is gevallen tijdens de feestdagen, net als travestie.
Ik heb mijn vrouw gevraagd een op de site van stichting Renee te kijken, als ze het wil snappen…
Maar ik volg buiten haar om toch mijn eigen weg.
Het zou zoveel makkelijker zijn als…
Zover is het nog niet.
Ik hoop op leuke en lieve reacties.
Wens ik jullie een mooi uiteinde en een super start van 2017
Groet Rudi