Rajen heeft maar één droom: hij wil een meisje zijn. Zijn ouders wisten daar niets van en zijn vrienden dachten dat hij homo was. Rajen durfde er met niemand over te praten dat hij transseksueel is. Maar nu is het eindelijk zover. Binnenkort vind de operatie plaats.
Ik herinner me dat ik een jaar of drie was en ’s avond n mijn bedje lag te bidden tot God dat hij me zou veranderen in een meisje. Nooit heb ik erover gesproken. Dat durfde ik pas na mijn zestiende. Vóór die tijd werd ik heel veel gepest, omdat ik er zo meisjesachtig uitzag. Ik had van die lange, donkere wimpers. Net alsof ik altijd eyeliner en mascara op had. Dat gepest was vreselijk en ik kropte mijn gevoelens maar op. Ik droomde er al heel vroeg van hoe het later zou zijn als ik omgebouwd was. Ook wilde ik altijd beroemd worden. En dan dacht ik: zal ik het laten doen vóórdat ik beroemd ben of daarna? Toen wilde ik het nog stiekem doen, maar nu denk ik: ik ben een mens van vlees en bloed, heb ook gevoelens en val niemand ermee lastig. Mijn ouders hadden me naar een internaat gestuurd en daar werd ik uitgescholden voor flikker en homo. Maar zo voel ik me helemaal niet. Ik val op heteroseksuele mannen. Dat is nu nog een probleem. Hetero mannen vallen op vrouwen en ik ben wel in de om bouwfase, maar fysiek nog steeds een man. Gelukkig kom ik ook mannen tegen die begrijpen hoe transseksuelen in elkaar zitten. Fysiek lijkt dat op een homorelatie, maar psychologisch is het anders. Dat maakt het ook zo ingewikkeld. Ik heb ooit wel eens iets met een meisje gehad, op het internaat, maar meer om erbij te horen. Dat vond ik maar niks. Ik ben ook geen lesbienne of bi. Ik ben echt een hetero in een verkeerd lichaam. Maar nu is het dus bijna zover; ik krijg een vagina. Nee, niet in het ziekenhuis waar ik onder behandeling ben. Waarschijnlijk in Thailand, maar ik weet nog niet wanneer. Daar worden duizenden transseksuelen per jaar behandeld met heel mooie resultaten. Ik ben dit op het spoor gekomen via een vrouw van 42 jaar die in België woont. Zij heeft zich als doel gesteld het taboe te doorbreken en ombouwingen te promoten. Zulke operaties zijn in Thailand heel gewoon. ja, ik weet hoe trots de meeste mannen op hun geslachtsdeel zijn, maar ik niet. Ik wil gewoon een vagina hebben. Dat ‘ding’ zal ik absoluut niet missen. Ik gebruik ‘m ook niet. Ik plas er alleen mee. Ik heb wel gehoord dat de operatie heel pijnlijk is, maar dat heb ik ervoor over. Als ik me niet echt een vrouw voelde, zou ik het ook niet laten doen. Van mijn eigen voorhuid worden de schaamlippen gemaakt en van mijn eikel een clitoris. Daar zitten zenuwcellen in, zodat je seksueel genot kunt ervaren en ook kunt klaarkomen. Als dat niet zo was, zou ik het niet laten doen. Liever een penis met gevoel, dan helemaal geen gevoel met een ‘gat’. Zo’n ombouwbehandeling is héél duur, maar wordt in mijn geval betaald door de ziektekosten verzekering. Je gaat naar het ziekenhuis, krijgt allerlei gesprekken over hoe je vroeger in elkaar zat, hoe het op school ging en hoe je thuissituatie was en zo. Een soort psychologisch onderzoek. Over ombouwen heb je het dan nog helemaal niet. Als de professor ervan overtuigd is dat je vanbinnen genoeg vrouw bent en later geen spijt zult krijgen, wordt het voorgelegd aan een commissie. Die bepaalt of je in aanmerking komt voor een hormoontherapie en of het wordt vergoed. Gelukkig was dat bij mij het geval. Ik slik de hormonen nu zeven weken: een anti mannelijk hormoon om de mannelijke hormoonproductie te stoppen. Daar krijg je minder seksuele gevoelens van en minder erecties. Daarnaast krijg ik vrouwelijke hormonen. Die zorgen voor minder beharing, minder spieren en het ontstaan van borsten. Toen ik met die hormoonbehandeling begon, moest ik me van het ziekenhuis als vrouw gaan kleden en me zo veel mogelijk als vrouw gedragen. Dat noemen ze de real-life test. In Nederland word je dan na anderhalfjaar geopereerd, maar dat duurt mij te lang. Ik ga bespreken of ik het ook in Thailand kan laten doen. Het groeien van mijn borsten gaat goed. Ze blijven mini, maar ik kan ze altijd nog laten vergroten. Dat wordt ook vergoed. Van minder beharing merk ik nog weinig. Ik wil heel graag vóór de operatie van die beharing af zijn, maar dat wordt een probleem. Vroeger liet ik me epileren, maar dat wordt door het ziekenfonds niet meer vergoed. Naar het strand gaan, is voor mij onmogelijk. Als man op het strand voel ik me echt voor schut staan. Mijn moeder weet van mijn geslachtsverandering en accepteert het. Ze wist wel dat ik op jongens viel, maar niet dat ik me wilde laten ombouwen. Ze accepteert me als haar kind en dat vind ik top. Met mijn vader heb ik niet veel contact. Mijn ouders zijn gescheiden. Ik ben in Nederland geboren en mijn ouders komen uit Suriname, zijn Hindoestaans. Vanuit het hindoeïsme zal dat ombouwen vast niet mogen. Daar ligt het accent juist niet op uiterlijkheden, maar op het loslaten van het ego. Maar ik hou me niet zo met het hindoeïsme bezig. Ik heb respect voor alle culturen en geloven, als ze mij maar niet lastigvallen. Wat dat betreft ben ik een echte Nederlander. Ik ben nog wel van plan mijn naam te laten veranderen. Rajen is net zo goed een jongens als een meisjesnaam, maar ik wil een echte meisjesnaam. Welke weet ik nog niet. Op dit moment studeer ik aan de dansacademie. Ik wil danser worden, danseres dus. Voor mijn carrière zou het beter zijn als ik de operatie pas veel later zou laten doen. Als man in de danswereld heb ik veel meer kans, minder concurrentie. Maar ja, mijn leven als vrouw vind ik toch belangrijker. Als ik straks een vagina en cup C heb… wat zal ik dan gelukkig zijn. Als ik dan een leuke man tegenkom, die niet ziet dat ik transseksueel ben en we liggen in bed, dan vertel ik hem zeker wel dat ik omgebouwd ben. Ik heb van mensen die bi zijn en transseksuelen accepteren wel eens gehoord dat zo’n vagina er na de operatie zelfs mooier uitziet dan ‘normaal’. Neem nou Kelly van het programma Big Brother. Aan haar zie je toch ook niet aan dat ze is omgebouwd? Er zijn natuurlijk ook transseksuelen aan wie je het wel ziet, dat is balen voor ze. Zelf ben ik daar niet bang voor. Heel veel mensen zien of merken het niet eens dat ik een man ben. Heb in het ziekenhuis ook nog een test gedaan of er iets met me stem moet gebeuren maar dit was niet nodig. Heb helemaal geen mannen kleren meer in de kast en heb altijd gewoon een string aan ook nu ik me penis nog heb. Dat gaat best goed alles past precies. Uitgaan doe ik meestal in homotenten maar bij homo’s maak ik geen kans of er moet er 1 tussen zitten die bi seksueel is. Waar ik wel tegenop zie is de eerste keer seks na me operatie. Ik denk dat ik dat heel eng vind Je moet niet vergeten dat ik 19 jaar met een wormvormig aanhangsel heb gelopen en das dan best wennen een vagina. Maar ik wil nou eenmaal seks als een vrouw daar doe ik het ook allemaal voor. Bron : Yes week 29
