Ze stapt flink door op haar zwarte hakschoenen. Nog een paar minuten en dan moeten de kinderen van school worden gehaald. Het prille najaarszonnetje volgt haar weg en zorgt ervoor dat de lange donkere lokken die op haar schouders rusten fel afsteken tegen de gouden oorbellen. Haar gezicht, wat vertrokken door de kou, straalt en met een brede glimlach groet ze bekenden. Een argeloze voorbijganger laat zijn blik even op haar gedaante rusten wanneer ze voorbijkomt. Een enkeling kijkt haar zelfs na totdat ze om de hoek is verdwenen. Maar deze verbaasde ogen lijken haar niet te deren. Want ze is gelukkiger dan ooit met zichzelf en haar verschijning.
De transseksuele Kendra-Lee Sanchez (55), die jarenlang worstelde met haar mannelijke identiteit, gaat nu voorgoed door het leven als vrouw. Dat een dergelijke verandering heel wat teweeg brengt zal niemand verbazen. Een maand geleden kon heel Nederland, en Bodegraven specifiek, de problemen van Sanchez zelfs van dichtbij op de voet volgen. Grote commotie ontstond toen de transseksuele Sanchez, op basisschool Het Palet actief met allerlei al dan niet betaalde werkzaamheden, contact zocht met de pers. Voor de zomervakantie besloot Sanchez voor het eerst naar buiten te treden als vrouw. Ze was begonnen met een hormonenkuur waardoor borsten begonnen te groeien en voor het eerst droeg ze in het openbaar vrouwenkleren. Maar er ontstond onrust over de transformatie en Kendra-Lee werd, tot haar grote ongenoegen, in oktober op non-actief gesteld. Tot vandaag de dag zijn het twee verhalen die lijnrecht tegenover elkaar staan. Contact hebben beide partijen sindsdien niet meer met elkaar gehad. De school beweert dat Sanchez, in tegenstelling tot de gemaakte afspraken, wel erg snel veranderde in een vrouw. Ze zou te snel te strakke kleren hebben gedragen. Aanleiding voor de tijdelijke werkonderbreking waren dan ook ondermeer vragen van een kleine groep verontruste ouders. De transformatie ging voor sommigen zo snel dat het even niet bij te benen was. Sanchez blijft, nu ruim twee maanden later, nog steeds bij haar eigen standpunt. ,,Ik zag het als pure discriminatie”, vertelt Sanchez bij haar thuis in de woonkamer. ,,Ik heb zelfs een aanklacht tegen de school overwogen, maar dat heb ik uiteindelijk niet gedaan. Dat had me verschrikkelijk veel tijd gekost. Daarom besloot ik de pers in te schakelen. Ik wilde de buitenwereld laten zien wat hier gebeurde en een brede discussie over dit onderwerp aan de kaak stellen. Ik had het gevoel dat ik geen uitzondering was.” Achteraf heeft Sanchez een dubbel gevoel over deze stap. De (landelijke) media doken massaal op het verhaal van de Bodegraafse. Sanchez: ,,Daar schrok ik wel van. Vooraf had ik ook niet met mijn partner overlegd de media te benaderen. Opeens stond de telefoon roodgloeiend. Dat was voor haar soms wel eens moeilijk. Ik heb niet overal aan meegewerkt. Dat werd allemaal me allemaal teveel. Bovendien merkte ik gaandeweg dat velen ook op zoek waren naar een stukje sensatie waardoor onwaarheden over mij en mijn gezin werden geschreven. Ook voor mijn partner was dat erg vervelend. Een keer heb ik mijn kinderen bij een interview betrokken. Daar heb ik achteraf veel spijt van, hoewel ze dat op dat moment zelf wilden meepraten. Ze wilden de buitenwereld vertellen dat ik niet gek ben, maar het verhaal werd vervolgens volledig uit het verband getrokken.” Daarnaast begon de Bodegraafse te twijfelen aan zichzelf. ,,Door de indianenverhalen die de ronde deden, werd ik een stuk emotioneler. Sommige mensen draaiden hun hoofd weg zodra ze me zagen. Op een gegeven moment begon ik ouders zelfs te bedanken als zij het ‘aandurfden’ hun kinderen bij mij thuis te laten spelen. Wanneer ik daar nu op terugkijk, vind ik dat echt belachelijk.” Toch heeft Kendra-Lee geen spijt van haar beslissing om de pers in te lichten. De aantijgingen van buitenaf, dat de commotie rondom Sanchez uiteindelijk de doodsteek is geweest voor Het Palet (de gemeente wil de school vanaf augustus sluiten, red.), verwerpt de Bodegraafse met klem. ,,Dat dit stukje publiciteit op een bepaald moment naar buiten kwam, was erg ongelukkig. Maar dat de school door mismanagement om dreigt te vallen, daar voel ik me niet schuldig over. Hoewel ik een aantal interviews niet meer zou geven, zou ik indien nodig opnieuw de media inlichten. Ik heb het idee dat transseksualiteit weer onder de aandacht van de mensen is gebracht. Ik heb in die tijd ook erg veel steunbetuigingen gekregen. Vooral bij vrouwen merkte ik dat zij sneller geneigd zijn tot acceptatie.” Ook haar nieuwe baan is ‘een erg prettige bijkomstigheid.’ Ze heeft, dankzij de Sluis Groep in Woerden, inmiddels een jaarcontract voor een dag in de week als telefoniste bij een kringloopwinkel in Nieuwegein. Maar het belangrijkste vindt zij het geluk van haar gezin. ,,Na dit hele gebeuren heb ik mijn kinderen bij een andere school aangemeld. Ze worden daar niet gepest en ze zijn daardoor een stuk gelukkiger dan voorheen. Ik hoop wel dat ze in de toekomst geen last krijgen van de commotie die in hun jonge jaren heeft plaatsgehad.” In huize Sanchez is de rust inmiddels teruggekeerd. Al heeft het gezin ook nog heel wat spannende tijden voor de boeg. Kendra-Lee kan op zijn vroegst over drie jaar worden geopereerd. Tot die tijd moet ze hormonen slikken, krijgt ze testosteronremmers en gaat ze in gesprek met een psycholoog die uiteindelijk bepaalt of Kendra-Lee echt klaar is voor de ingreep. Ondanks deze spanning geniet Kendra-Lee . ,,Ik merk dat mijn gelaatstrekken beginnen te veranderen en mijn heupen breder worden. Ik word steeds meer een vrouw. Over een paar jaar, wanneer de operatie een feit is, wil ik loskomen van mijn transseksualiteit en in alle anonimiteit als vrouw door het leven kunnen gaan. Net als iedere andere muts lekker naar de supermarkt, dat lijkt me heerlijk.” Bronnen: Rijn en Gouwe / Leidsche Courant
