Als ik de alsmaar groeiende stroom berichten lees over de honderden vluchtelingen die iedere dag weer aanspoelen in Zuid-Europa of sterven in een vrachtwagen in Oost-Europa, dan word ik niet blij. Wat moet dat een mensonterende manier zijn om dood te gaan zo zonder familie, geliefden, zonder status, bezittingen, op de open zee of in een zuurstofarme vrachtwagen. Voor iemand die geenszins in hetzelfde schuitje zit, is een dergelijke lijdensweg moeilijk voor te stellen.
Ik heb immers een dak boven mijn hoofd, ik heb een ziektekostenverzekering, ik kan gewoon studeren, mijn eigen geld verdienen en naar een van de vijf supermarkten in mijn buurt om eten te kopen. Gewoon omdat ik een Nederlander ben. Mijn officiële status als burger van dit land geeft mij ten opzichte van deze mensen vele privileges. Doordat Nederland wel sociale verzekeringen heeft, kan iemand als ik met genderdysforie worden geholpen en hoef ik niet te ‘vluchten’ vanwege mijn identiteit. In Nederland is sinds vorig jaar de wet om je geslacht te laten wijzigen vereenvoudigd. Waar ik voorheen nog een operatie moest ondergaan om officieel mijn geslacht te kunnen laten wijzigen, is die operatie tegenwoordig niet meer nodig. Nu is een verklaring van een arts of psycholoog voldoende. Dat is een hele vooruitgang, want als je wel aan de hormoonbehandeling bent begonnen en lichamelijk aan het veranderen bent, dan is het vervelend als je geen kloppende identiteitspapieren op zak hebt. Het duurt immers minimaal een jaar voordat je je eerste operatie hebt. Een jaar moeten wachten op een nieuw paspoort is dus nogal omslachtig. Bovendien zijn er ook transgenders die wel een verklaring hebben en een geslachtswijziging willen in hun papieren maar die ervoor kiezen om geen operatie te ondergaan. Zij willen enkel dat ze met het juiste geslacht geregistreerd staan. ‘De conducteur keek naar mij, toen naar de foto en zei: Dat ben jij niet”‘ Enfin
