Miss Trans Spanje 2016 vertelt over haar transitie
‘Ik wilde altijd al een meisje zijn, vanaf mijn vierde jaar. Een prachtig mooi popje wilde ik zijn.” Ivana Lopez Gay was Iván – 32 jaar lang. Een homoseksuele man. Bepaald ongelukkig was ze niet, maar om echt helemaal tevreden te worden met zichzelf, was de transitie een noodzakelijke keus. Ze was, vooral volgens anderen, relatief laat. Maar “het is nooit te laat om gelukkig te zijn.’
Tegenwoordig ben je zelfs Miss Trans Spanje! Nog van harte gefeliciteerd. Je deed als uitverkorene van je land ook mee aan de internationale miss trans verkiezing in je geboortestad Barcelona. Hoe was dit voor jou?
‘Ik heb niet gewonnen, maar het was een mooie ervaring. Veel glitter en glamour, feest, en knap zijn. Bovendien heeft dit evenement de zichtbaarheid van de transgemeenschap vergroot. Er was media aandacht in kranten en op tv. Voor mij is dit puur een eenmalig iets. Ik kende de organisatie van het evenement en zij vroeg of ik mij kandidaat wilde stellen. Ze vonden me leuk en ze zochten in de samenleving geïntegreerde transmensen. Er werd wat meer gevraagd dan er alleen fysiek goed uitzien.’
Dat je er mag wezen zal ik niet ontkennen. Heb je een vriend? 
‘Sinds ik vrouw ben heb ik drie relaties gehad. Ik zit nu in een soort half-half romance. Er is iemand maar of hij echt mister right is, dat weet ik niet. Het is een heteroseksuele man. Voor sommigen is het feit dat ik niet geopereerd ben beneden, een belemmering voor het aangaan van een relatie. Maar er zijn ook hetero mannen die het niet uitmaakt. Mijn huidige vlam en ik kennen elkaar sinds de universiteit. Hij leerde me kennen als jongen. Een paar jaar passeerden. We vonden elkaar weer via Facebook en hij zag dat ik nu een meisje was. Op een dag spraken we af voor een bak koffie en toen sloeg de vonk over, haha.’
Dus je date nu heteroseksuele mannen. Zijn er andere verschillen nu je een vrouw bent?
‘Niet echt. Ik heb dezelfde vrienden, dezelfde baan en mijn familie. Wel ben ik gelukkiger. Ik hoef geen image op te zetten omdat ik er anders uitzie dan degene die ik in werkelijkheid ben. Ik ben blijer en rustiger maar ik ga door met dezelfde routines. Als vrouw wordt er wel anders naar je gekeken. Mannen hebben in onze samenleving bepaalde privileges. Wij liggen meer onder een vergrootglas. Er worden ons minder fouten vergeven. We worden veel beoordeeld op onze vorm van zijn. Denk aan kleding, ons gedrag en onze manier van praten. In feite verlies je een bepaalde vorm van ‘rechten’.’
Was het voor jou echt geen optie om een jongen te blijven?
‘Ik voelde me altijd al een meisje en het was een droom om er echt eentje te worden. Ik dacht dat dit me nooit zo lukken, maar uiteindelijk gebeurde het toch en toen kreeg ik het gevoel dat dit mijn doel was in mijn leven. Dat ik echt moest veranderen om helemaal blij te kunnen zijn. Dat mensen me als meisje accepteerden maakte me erg gelukkig. Ik had misschien wel een min of meer goed leven kunnen hebben, als gay man. Maar op een gegeven moment realiseerde ik me dat dit niet genoeg was en toen ging ik voor de verandering.’
En wanneer was dat? 
‘Ik was 32 jaar. Mijn omgeving vond dat ik laat was. Waarom heb je zo lang gewacht? Kreeg ik regelmatig te horen. Ondanks mijn misschien late start ben ik erg tevreden. Beter laat, dan nooit, het is nooit te laat om gelukkig te zijn. Je moet dit proces pas doorlopen als je er fysiek, psychologisch en economisch gezien klaar voor bent. Het kan erg kostbaar zijn. Er zijn mensen die alleen hormonen gebruiken. Maar met laser of andere esthetische ingrepen lopen de kosten snel op.’
Heb jij veel geld uitgegeven aan je transitie?
‘Meer dan 10.000 euro aan laser in mijn gezicht en over mijn lichaam. En ik heb een borstvergroting en een vervrouwelijking van mijn gezicht laten uitvoeren (denk aan lippen, neus, oren, jukbeenderen en adamsappel). Alles bij elkaar was ik hier nog eens minimaal 40.000 euro aan kwijt. Normaal gesproken geven mensen veel geld uit aan laser. De rest van de mogelijke behandelingen is meer persoonlijke voorkeur. Ik heb vrienden die helemaal niet geopereerd zijn. Of ze hebben de geslachtsveranderende operatie laten vergoeden via de sociale zekerheid (lange wachtlijsten, red). Of ze doen alleen hormonentherapie.’
Hoe was het voor jou om met hormonen te beginnen?
“Ik was soms heel euforisch en dan weer erg down. Je hormoonspiegel verandert flink en dat doet ook wat met je geest. Je gevoelens zijn heftiger. Wat ook verandert is je lijf. Je verliest spiermassa en je krijgt een wat meer vrouwelijker gezicht, meer kont, heupen, wat borstgroei en een zachtere huid. Wat betreft mijn gemoedstoestand, die werd vanzelf weer stabiel. Na een jaar had mijn lichaam zich aan de hormonen aangepast. De eerste maanden had ik minder zin in seks. Dit vond ik niet leuk, maar na een tijdje kon de dosis omlaag en toen had ik mijn seksleven weer terug.
In deze periode werd je ook lichamelijk een vrouw. Welke mensen hebben je het meeste gesteund?
‘Ik had steun van mijn ouders en van mijn broer. Van mijn opa en oma, mijn neven en nichten. De hele familie steunde me en ook mijn vrienden. En op mijn werk werd ik gerespecteerd. Ik voelde me bevoorrecht in dit opzicht. Het is belangrijk dat je tijdens je transitie een sociaal netwerk hebt om op terug te vallen. Dit moet ook vanuit jezelf komen. Mensen kenden me al voordat ik in transitie ging. Als je een prettig persoon bent die hard werkt en eerlijk is, ik bedoel, je persoonlijkheid verandert niet. En als jij mensen respecteert, respecteren mensen jou.’
Auteur: Jenny
