Het is schitterend weer en de dames paraderen in hun mooiste zomer kleding door de stad.
De ene met een heel kort broekje, de andere met een leuk rokje en soms een leuk jurkje.
Je ziet hun mooie kontjes sexy wiegelen in een soort slow motion die je verleiden om ze tot het einde van de straat na te kijken.
Ik krijg kriebels in mijn buik als ik er naar kijk.
Nu rest mij de vraag, waarom ben ik zo ongelofelijk jaloers.
Als ik in de spiegel kijk zie ik een grote man.
Sterk, nonchalant en alles behalve vrouwelijk.
Toch na veel werk kan ik een vrouwelijke uitstraling aannemen.
Rond dansend in mijn hotelkamer met mijn nieuwe vel roze zomerjurk.
Ik zal niet zeggen dat mijn make up foutloos is aangebracht maar na veel oefenen bereik ik toch een punt dat het acceptabel is. 
En in eens voel ik die kriebel in mijn buik die ik ook voel als ik naar een knappe dame kijk op straat.
Lastig om onder woorden te brengen hoe gelukkig ik mij dan voel.
Voor een stukje bevestiging dat ik er goed uit kan zien zet ik af en toe een paar foto’s op een internet site.
Dat mannen mij aantrekkelijk vinden vind ik nog steeds heel bijzonder.
Hoewel ik totaal niet op mannen val voel ik mij zeer gevlijd.
Ik zou schijt aan de wereld moeten hebben en gewoon doen wat ik wil.
In mijn psychologie werkt dat niet zo makkelijk.
Ik voel me gegeneerd voor deze gevoelens.
Dit waarschijnlijk ook omdat mijn uiterlijk van mijn dagelijkse ik totaal het tegenovergestelde is van wat ik voel en hoe ik mij normaal gedraag.
Het werk dat ik ik doe motiveert ook niet echt om mij anders te gaan gedragen.
Omdat ik achter dit masker van manlijkheid toch vrij gevoelig ben kom ik regelmatig in de problemen. Collega’s die denken meer en beter te zijn lopen over me heen. En omdat ik mezelf goed wil verzorgen zijn er toch dingen die opvallen waardoor er mensen zijn die daarin hun menig even bespreekbaar willen maken om mij te treiteren.
Mijn vrolijke en positieve instelling word in mijn nieuwe baan erg gewaardeerd.
En mijn uiterlijk staat behalve mijn haardracht niet echt ter discussie.
Ze vinden mij aardig, beleefd en sociaal.
Daar ben ik erg tros op.
Toch vind ik het bijzonder dat ze de term trans erg vreemd vinden maar dat ik toch hun mening heb kunnen verschuiven tot “ach zolang ze zelf maar gelukkig zijn”.
Omdat zij deze gevoelens zelf niet hebben kun je het inderdaad ook niet zomaar begrijpen.
Zou ik nu het lef hebben om zomaar over straat gegaan als de persoon die ik denk te zijn.
Zou ik waarschijnlijk niet eens de lelijkste dame zijn die ik normaal op zo’n dag voorbij zie komen.
Al zou ik met mijn 1 meter 84 en schouders van een gemiddelde kracht patser wel opvallen in een stapless jurkje. En mij vierkante mannenkont valt niet zo mooi in een skinny jeans.
En ik weet dat het gevoel bekeken te worden wel went en dat ik na verloop van tijd met geheven hoofd over straat paradeer.
En waarschijnlijk net als alle andere dames zelf verzekerd met mijn kontje wiegelend de blikken van andere hypnotiserend de straat uit laat staren.
Tot dat ik zelf het lef heb bemachtigd blijf ik gewoon jaloers die wiegelende kontjes hypnotiserend na staren de straat uit.
Auteur: Tamara.
